Pet Shop Boys - Behaviour (1990)

Dit album van de Pet Shop Boys lijkt me zeer de moeite waard. Staan natuurlijk al aantal bekende nummers op zoals: So Hard, Jealousy, How Can You... en het fantastische Being Boring. Dit zou ik nou eens graag 2e hands aan willen schaffen

Ik heb eens gelezen dat dit Robbie Williams' favoriete album is. Zelf ben ik niet kapot van dit album. Being Boring en Jealousy behoren tot het beste werk van PSB, maar de rest is echt stukken minder.

Vandaag aangeschaft met bonus-cd "Further Listening 1990-1991" dat zijn remixen vaak van nummers van deze plaat.

De reguliere plaat is best ok, je noemt daar de gekendste nummers, maar de "feel" van heel deze plaat is prima!

4 sterren ****

Omdat hier toch haast geen pet Shop Boys addicten zitten op de site, doe ik het nog maar eens zelf.
Deze plaatligt op, en het is gewoon genieten van zoveel prachtige muziek die zo goed in elkaar zit, Tennant en Lowe zijn keien in dit soort danstunes, ongehoord goed is dit!

Da's een beetje de essentie van Pet Shop Boys voor mij: ze hebben fantastische hits gehad, maar in vergelijking met anderen hebben hun albums dan ook nog eens een geweldige 'feel' waar die hits naadloos in passen. Het is niet altijd even geslaagd, maar het zit altijd wel goed in elkaar...

En hier: being boring, man man man, fantastische song toch

Pet Shop Boys' beste album ooit. Dit verscheen net na hun 'imperial phase' zoals de periode 1986-1989 ook wel wordt genoemd. In tegenstelling tot het alom geprezen 'Very' (de opvolger uit 1993), kreeg Behaviour niet de waardering die het verdiende. Wél bij fans trouwens, want die benoemen dit album ook steevast tot één van de beste.

Behaviour is Pet Shop Boys' meest consistente album. Tien prachtsongs waar geen enkel zwak moment in te ontdekken valt. Overigens beschouw ik "Miserablism", te vinden op de bonus disc van de 2001-uitgave, als het elfde Behaviour-nummer. Het is gemaakt met dezelfde producer als heel Behaviour (Harold Faltermeyer) en het zou er feilloos tussen passen.

Qua feel de beste Pet Shop Boys plaat ooit. Een typisch voorbeeld van een groeibriljant. Wordt na meerdere luisterbeurten steeds beter.

This must be the place I've waited years to leave...wat een melancholieke schoonheid. Being boring is ook zo'n pareltje.

Dat zijn precies de twee nummers die ik ook aangevinkt heb. De gevoelige snaar inderdaad.

Jammer dat dergelijke hoogtepunten zo verspreid over het PSB-repertoire zitten (van de andere kant ook weer niet jammer, aangezien vrijwel elk van hun albums redelijk tot goed te noemen is...)

mijn stemmen, voor wie het uberhaubt interessant kan vinden, zijn gegaan naar Being Boring en Jealousy. Overigens is er op dit moment een PSB knock out bezig, dus laat uw stem gelden

Overigens een heerlijke melancholische plaat van de Pet Shop Boys.

Dat soort knock-outs is een bron van ergernis, omdat aan het einde van de rit toch alleen de bekende singles overblijven.

Voor wat het waard is, wil ik trouwens nog wel kwijt dat Behaviour mijn favoriete album allertijden is.

Het eerste album waar ik wat minder mee kon: ik was een beetje uitgekeken op de heren. In die tijd ging ik sowieso op een geheel andere muzikale toer en was pop eigenlijk heel erg naar de achtergrond verdreven door alternatieve bandjes als Living Colour of Pixies. Ietwat andere kost dus.
Later ben ik het wat beter gaan beluisteren maar de voorkeur ligt toch nog steeds wel bij de albums die hiervoor uitgebracht waren.

Dat blijkt inderdaad. Wat een prachtig mooie muziek staat toch op dit album. Gisteravond in de HMH werden ook een aantal nummers hiervan gespeeld en die sprongen er gelijk uit. Wat een juweeltjes toch!
Dit is denk ik de meeste relaxte PSB plaat, met soms een neiging richting Jazz-Dance. Opvallend mooie piano's en violen. Ik verhoog 'm van 4,0 naar 5,0*

Door het geweldig mooie Being Boring hier terechtgekomen. Eens zien hoe de rest bevalt.

En hoe bevalt de rest?

Probeer ook de cd single Where the Streets Have No Name (I Can't Take My Eyes Of You) eens te beluisteren. Staan twee schitterende versies van How Can You Expect to Be Taken Seriously op.

Klopt. Geremixt door Brothers In Rhythm. Gek genoeg is de enige echte singleversie van "How can you expect to be taken seriously?" na al die jaren nog nooit op cd verschenen.

De singleversie (4:10 minuten) is een kortere versie van de "extended mix" op de cd-single, maar met extra overdubs. De singleversie is alleen te vinden op de 7-inch single van Streets/Seriously en als videoclip op de VHS-compilatie Videography en de DVD-versie van PopArt uit 2003.

Being Boring is Tom Chapling's (Keane) favoriete nummer van deze band. Inderdaad een lekker nummer.

Behaviour!

Of als je de USA versie hebt Behavior!

Met deze plaat begon eigenlijk het verder kijken dan de singles en daarmee ook gelijk mijn grote liefde met Pet Shop Boys. Een prachtig melancholische plaat welke een soort herfstgevoel uitstraalt waar je zowel troost uit kan halen alsmede wat verdrietig van kan worden. Welke gevoelens ook de overhand krijgen het is en blijft een fantastische plaat. De bijbehorende tour welke de mannen (plus een blik vol danser/acteurs/muzikanten(enkel achter de schermen)) naar Ahoy bracht op 25 mei 1991 was ook mijn eerste grote concert, je kan het slechter treffen voor 37,50 gulden!

Het duo gooit er voor het eerst regelmatig gitaarpartijen (JJ. Belle, Johnny Marr en zelfs Neil zelf) op plaat en er is een belangrijke rol voor Harold Faltermeyer welke de producersrol voor zijn rekening neemt.

Being Boring:
Dit was de tweede single van dit album. Werd in meerdere landen een behoorlijke hit maar in Nederland deed het niks. Hier hoor je gelijk het gitaarwerk (in dit geval J.J. Belle welke ook regelmatig met de heren op tour ging) in het werk doordringen. Stevige tekst over de verandering van opgroeiende jeugd door de jaren heen waarbij ook het thema aids aan de orde komt. Niel zingt erg ingetogen, haast zacht, en dat past ook bij de muziek. In de loop der jaren een behoorlijke klassieker geworden.

This Must Be the Place I Waited Years to Leave:
Dit nummer lag al een tijd op de plank. Het was eigenlijk geschreven als Bond Theme waar de heren voor in de running waren (het werd a-ha...). Het gitaarintro is door Neil ingespeeld en het andere gitaarwerk door Smiths-gitarist Johnny Marr welke ook met de heren samenwerkte in Electronic. Mede door de klassieke invloeden is dit een erg filmische compositie al kan ik begrijpen dat het te ingetogen is voor een James Bond-Theme. Ik vind het een zeer fraai nummer.

To Face the Truth:
Een beetje een vergeten nummer van PSB. Erg rustige (electrische) pianoballade met klein beatje op de achtergrond. Ook een nummer welke al op de plank lag vanuit eerdere sessies in de 80's. Erg mooi ingetogen werkje waarbij de zanglijn verreweg de belangrijkste is in het nummer.

How Can You Expect to Be Taken Seriously:
Dubbele a kant van de hit samen met U2 cover Where The Streets.. nadeel echter is dat geen enkele DJ deze kant draaide. De wat zwaar aangezette elektrische gitaren in het refrein zijn weer van Neil's hand en qua tekst lijkt het terug te vallen op vroegere hit Opportunities ( "Do you have a messages for your fans?"). Lekker popnummer met een twist!

Only the Wind:
Na dit wat "ruigere" intermezzo keert de melancholie weer helemaal terug met deze ballade. Het favoriete psb nummer van de al eerder bij dit album gememoreerde Robbie Williams. Er zitten ook wat fraaie orkestrale bewerking in dit nummer.

My October Symphony:
Het is weer Johnny Marr welke de slaggitaar mag beroeren. Dit is niet mijn favoriete liedje van de plaat maar nog dat is nog steeds goed voor een voldoende. De "oeh oeh oeh" staat wat mij betreft iets te hard in de mix waardoor ik me dat steeds hoor en de rest minder. De afsluitende vioolsolo is dan wel weer fantastisch.

So Hard:
Eerste single en tevens grootste hit van het album. Een wat hoger tempo moest wel weer in het album komen en daar zorgt deze fantastische track dan wel weer voor. Voor Tennant is dit een van zijn favoriete teksten met zoals vaak mooi cynische statements "We've both given up smoking 'cause it's fatal. So whose matches are those?". Een nummer wat nog steeds recht overeind staat.

Nervously:
Een zwaar gedragen ballad welke uit de koker komt van Tennant van voor de Pet Shop Boys tijd. Het is autobiografisch en bedoeld als singer-songwritter nummer. Harold Faltermeyer vond dat te kaal en zette dit nummer wat zwaarder aan tot dit resultaat. Een zeer fraaie refrein met schitterend outro welke overloopt in...

The End of the World:
Daar is de beat weer en gaat we weer up-tempo. Dit nummer was het antwoord van Tennant en Lowe op het album Violator van Depeche Mode. Dit album luisterde de mannen vaak voor en tijdens de opname van Behaviour. Een echte popsong ondanks te (wederom) ingetogen zangpartijen.

Jealousy:
De laatste single van dit album werd niet de hit die het verdiende. Ook dit is weer een nummer welke al jaren op de plank lag. Van het bestaan van dit nummer was wel al het een en ander bekend bij de fans. Het viel voor zowel Please en Actually op het laatst af om op het album geplaatst te worden. Ook hier is het stempel van Faltermeyer groot. Het afsluitende "orkest" komt in zijn geheel uit de synthesizer/computer van deze Duitser. Een groots afscheid van een groots album!

Weinig tot geen echte floorfillers op Behaviour maar die hebben de mannen genoeg, gewoon een kwestie van een ander album uit de kast trekken. Dus als je geen zin hebt om te dansen maar om eens goed te luisteren naar betere popmuziek dan grijp je vanzelf naar Behaviour!

Mooie beschrijving Vigil. Een paar aanvullingen van mijn kant:

Jealousy was de eerste track die Neil & Chris ooit samen schreven. Het nummer stamt oorspronkelijk uit 1982. Op het album komt het 'orkest' uit de synthesizers van Harold Faltermeyer, maar voor de single-versie uit 1991 is alsnog een echt orkest gebruikt.

How can you expect to be taken seriously? werd voor de single-versie radicaal geremixt door de Brothers In Rhythm. Het was in Europa een dubbele A-kant van "Where the streets have no name (I can't take my eyes off you)", maar het kwam in de VS afzonderlijk als single uit.

The end of the world stond aanvankelijk niet op het album, maar nam op het laatste moment de plaats in van "Bet she's not your girlfriend", dat in 1991 uitkwam als B-kant van Streets/Seriously. De outro-pingeltjes van Nervously en het intro van Bet She's Not Your Girlfriend lopen feilloos over...

Tijdens de Behaviour-sessies werd ook het nummer Miserablism opgenomen. Het kwam pas eind 1991 als B-kant van Was it worth it? uit, maar ik zie het eigenlijk als de elfde Behaviour-track. En zoals het altijd moet zijn: ook nog eens de beste...

Dit was de eerste cd van het duo die ik wat minder beluistere dan de vorige cd's. Lag denk ik meer aan mij dan aan de muziek er op. Er kwam gewoon wat meer concurrentie van andere artiesten. Als ik de tracklist zie dan lijkt deze zeker niet slechter dan eerder werk.

Vierde album alweer van de heren in 4 jaar tijd! Deze heeft mijn (lichte) voorkeur gezien de mooie samenhang en melancholische sfeer in de lijn van Kings Cross maar ook is er ruimte voor subtiele uptempo songs als Being Boring, The End Of The World en So Hard.

This must be the place is mi top 10 materiaal. Wat een sterke track zeg!
De afsluiter, Jealousy is een prachtig slot. Zeker het einde van de track waarin de strijkers worden ingezet.

Waarom is dit album gelabeld met dance? Dat hoor ik er niet in terug.
Interessante kanttekening is de invloed van Violator. Ik twijfel tussen 4 en 4,5*

Ga je toch gewoon voor de 4,5

Ik denk dat hier het label dance aanhangt omdat dit bij de andere PSB albums ook zo is en er zo 1 lijn getrokken is.

3e bedoel je denk ik? Introspective tel je toch niet mee als volwaardig album?

Waarom niet?

Het is toch een verzameling van lange versies?

Het zijn zeker lange versies maar niet van nummers die eerder op andere albums stonden zoals bv bij de Disco serie het geval was. Ik zie het gewoon als een album enkel dan iets anders aangepakt dan normaal. Ik zou dit echt geen verzamel album willen noemen.

Geen één track op Introspective stond op een album? (even los gezien van de versie?)

Dan snap ik 'm enigszins..

Een meer ingetogen album van de PSB, geweldige muzikale omlijsting van mooie teksten met tempowisselingen en geraffineerde arrangementen waar de synthesizers weer de dominante rol vervullen.
Over het algemeen worden de nummers rustig gezongen door Neil Tennant, Wat voor een goede afwisseling zorgt. uitschieters zijn wat mij betreft: Being boring, So hard, Nervously en Jealousy.

Voor wat ik van de PSB ken is dit een stuk ingetogener dan de bekende sound. De dansbare ritmes en swingende synths zijn (uiteraard) nog wel te bekennen, maar de kaasschaaf is een aantal keer over de nummers getrokken. Ik waardeer deze sound, het zorgt ervoor dat de muzikale boodschap van Pet Shop Boys wat beter landt bij mij. Want hoe vrolijk de muziek ook kan klinken, de onderwerpen snijden vaak gevoelige en intieme onderwerpen aan. Van de drie albums die ik beluisterd heb (Actually en Very), spreekt deze mij het meeste aan, vooral de eerste 2 nummers zijn erg sterk.