Ik zal dit mooie album meteen maar van een berichtje voorzien, anders staat het zo zielig.
Vooraf: EF is een 5-koppige post-rock band uit Göteborg (Zweden). Hun sound is te vergelijken met die van Explosions in the Sky, Godspeed You Black Emperor en Mogwai. Dat zegt an sich natuurlijk niet zoveel, aangezien bijna alle post-rock bands hiermee vergeleken worden.
In dit geval zegt dat evenwel wél veel, aangezien ze zich in die vergelijking goed staande weten te houden, zonder verlies van eigen identiteit en/of originaliteit.
Moeilijk voor te stellen dat deze landgenoten van Sickoakes (liefhebbers
daarvan moeten dit ook eens proberen) zich in eerste instantie bezighielden met hardcore. Gelukkig zagen ze na een tijdje het licht en beseften dat expressie van emoties d.m.v. muziek interessanter en uitdagender is. Het resultaat is dit mooie album, met de even mooie titel
Give Me Beauty...Or Give Me Death!
Ett is een gedroomde opener. Mooie warme klanken na het eerste onheilspellende tromgeroffel. Dit korte nummer zet meteen de toon met een sfeer die langzaam wordt opgebouwd. Het wordt afgesloten met een rustgevend outro die een brug vormt met de zojuist opgeboude climax enerzijds en het begin van het volgende nummer anderzijds.
Dat volgende nummer, genaamd
Hello Scotland, is het eerste dat lang uitgesponnen stukken heeft. Heerlijk explosieve opbouw, ondersteund door de cello, alvorens de eerste stukken zang op komen zetten. Die komen op mij over alsof eerst een bepaalde melancholie wordt uitgedrukt, waarna zich een katharsis voordoet: de muziek wordt voller - de reiniging is gaande - we verlaten de droefgeestigheid. Na een kleine tegenstribbeling wordt extra hard aangezet en de drums verzorgen het einde.
Het tweede lange nummer maakt zich apollinisch kenbaar.
Na een - qua intensiteit - parabolisch verloop, doemt na 5:16 minuten een placide stem op. Eerlijk gezegd duurt die tekst mij ietsje te lang, iets te veel herhaling. Maar op tijdstip 8:09 zetten de drums en gitaren weer in en wordt een prachtige én krachtige afsluiting van
Final Toch / Hidden Agenda gecreëerd.
Het kortere
He Came, He Stayed, He Fell lijkt de eerste helft van het album te willen conciliëren met de tweede. Hier kan ik verder weinig over kwijt, behalve dat ik het einde tamelijk simplistisch vind.
Als er dan toch een simplistisch stukje in moet, dan staat het wel op de perfecte plaats. Meteen erna komt namelijk het geniale
Tomorrow My Friend..., zodat het meteen vergeten en misschien zelfs vergeven wordt.
Dit langste en mooiste nummer neemt rustig de tijd op te bouwen. Bedenk erbij wat je wilt, maar het beste kun je gewoon luisteren en het je laten overdonderen, van begin tot eind. Hier zit alles in: sfeer, verdriet, hoop, verbetenheid, passie
De vrouwenstem (bij live-optredend afgespeeld van tape) is fantastisch sfeer-ondersteunend. De drums op 9:03 zijn een voorbode van een prachtige climax. Dat is er één in de vorm van een ongeëvenaarde afsluiting die even hartstochtelijk, gepassioneerd en vlammend als uitgebalanceerd is.
Even bijkomen tijdens de volmaakte overgang naar
...We'll Meet in the End. Die is namelijk geruisloos, onmerkbaar dat je in het volgende nummer zit (de twee titels, met de "..." op de plaats van die overgang, drukken dit goed uit). Het nummer zelf is niet bijster mooi, maar fungeert als goede afsluiting van het meer dan geslaagde debuut van EF.
Persoonlijk vind ik
Give Me Beauty...Or Give Me Death in het rijtje passen van
Seawards, Earth Is Not A Dead Cold Place en Come on Die Young. Kan me wel voorstellen dat niet iedereen daar zo over denkt, aangezien het weliswaar deels in dezelfde lijn ligt, maar minder origineel is.
4,5*