5,0
De beste plaat van 2016 is geworden: Drive-By Truckers – American Band. Een band waar ik een haat, liefde verhouding mee had. Een aantal van hun nummers vond ik erg goed zoals ‘Carl Perkins Cadillac’ van hun album ‘The Dirty South’ maar met het merendeel van de liedjes had ik geen klik. Totdat halverwege 2016 de aankondiging kwam dat er een nieuw album van de Truckers zou verschijnen. Met deze aankondiging verscheen ook de eerste single van de plaat ‘Surrender Under Protest’. Een aanklacht tegen de groepen die in het zuiden van de Verenigde Staten wonen en die zich vasthouden aan de verkeerde dingen. Frontman Patteson Hood hierover: “I love the part of the country I come from, it has its own beauty, and all my family are from there. But at the same time, it is a region that seems to hold onto the wrong things: they’re so steeped in their own history they sometimes let it control where they are now, instead of living in the present.”
Dus mijn interesse was gewekt, toen een paar weken daarna de volgende single uitkwam ‘What It Means’ wist ik het zeker. Deze plaat moest ik hebben. ‘What It Means’ is wat mij betreft het beste nummer van 2016. Het nummer gaat over het vuurwapen geweld in Amerika. Hood schreef dit nummer een aantal jaar geleden naar aanleiding van het doodschieten van Trayvon Martin (2012) en Michael Brown (2014) door de lokale politie.
Then I guess there was protesting
And some looting in some stores
And someone was reminded that
They ain’t called colored folks no more
I mean we try to be politically
Correct when we call names
But what’s the point of post-racial
When old prejudice remains?
And that guy who killed that kid
Down in Florida standing ground
Is free to beat up on his girlfriend
And wave his brand new gun around
While some kid is dead and buried
And laying in the ground
With a pocket full of skittles
Ook kijken de Truckers terug naar de geschiedenis van al het vuurwapen geweld tegenover immigranten, zoals in het door Mike Cooley geschreven nummer ‘Ramon Casiano’. Het nummer gaat over een van de grote bazen van de National Rifle Association (NRA), Harlon Carter. Die in de jaren ’30 een 15 jarige jongen, Ramon Casiano doodschoot. Carter werd hiervoor vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs en door rechterlijke dwalingen. In 1981 kwam deze moordzaak weer aan het licht door goed speurwerk van The New York Times. Carter ontkende eerst betrokken te zijn bij de moord op Casiano. Maar later gaf hij toch toe verantwoordelijk te zijn voor de moord op Casiano. Tien jaar later overleed Carter aan de gevolgen van longkanker.
‘Guns of Umpqua’ gaat ook weer over een schietpartij op de Umpqua Community College op 1 oktober 2015. Hood, toen zelf net verhuisd naar Oregon, over de inspiratie voor dit nummer:
“The day I wrote ‘Guns of Umpqua’ I had just moved to Portland, Oregon. It was a stunningly beautiful day, and I picked up my phone and they were announcing this shooting maybe a couple of hours’ drive away. We’d spent a night in that town on our journey to Portland, so I could picture the landscape of where it happened. What makes somebody wake up on a beautiful day like that and f–k up a lot of people’s lives. That’s one of the reasons why the flag’s always at half-mast these days.”
Een ander pareltje is ‘Once They Banned Imagine’ geschreven door Cooley. Het nummer gaat over het gelijknamige nummer van John Lennon, ‘Imagine’. In de dagen na de aanslagen op 11 september 2001 kwam Clear Channel Communications, het grootste radionetwerk van de Verenigde Staten met een lijst met 160 (!) nummers die volgens deze organisatie niet geschikt waren om te draaien op de radio (klik hier voor de hele lijst). Waaronder dus ook ‘Imagine’ van John Lennon.
Het laatste nummer op de plaat ‘Baggage’ is Patterson Hood’s reactie op het overlijden van acteur en komiek Robin Williams. “I wrote it the night he passed away. It was a pretty day, and I was driving home when it came on the radio that Robin Williams had committed suicide. I thought, goddam, he’s one of the guys that makes us forget our troubles, y ‘ know?
Ook de nummers die ik niet heb genoemd zijn stuk voor stuk een kritische kijk op de huidige maatschappij in Amerika en ik denk ook dat we deze kijk wel kunnen door trekken naar de rest van de wereld. Het heeft de Truckers wel een deel van hun fans gekost. Maar dat interesseert ze niet zo. Naast de schitterende teksten wordt er ook goed gemusiceerd op dit album. Begin dit jaar zag ik de Truckers in Paradiso. Waarbij ze veel nummers speelden van dit album waardoor het album voor mij nog meer zeggingskracht heeft gekregen. De haat/liefde verhouding die ik had met deze band is door dit album ‘American Band’ veranderd in een soort van verliefdheid en een mooie ontdekkingsreis door het oevre van de Truckers. Want niet alleen op deze plaat zijn ze maatschappij kritisch. Pracht plaat, prachtige teksten en een plaat die er toe doet in de tijd waar we nu leven!
