Jordi's genre-overstijgingen, deel 8:
Brakke jarennegentigmuziek at its most glorious deel twee. Ik moet zeggen, met dit weer is het echt perfect om deze plaat te draaien. Kil weer, kale muziek en ik heb ook een hond.
Een sombere man met een gitaar, er gebeurt voor de rest he-le-maal niets. Maar toch pakt het mij op de een of andere manier, het zal wel zijn stem zijn of net die gitaartonen op dat moment. Je hoort dat het puur op gevoel is gemaakt, uit het hart met een flinke portie emotie. Ik voel mezelf echt tot rust komen en na het album zit ik dan ook met een flinke knoop in m'n maag.
Het doet wat met me en vaak is dat al genoeg voor een hoog cijfer. Niet een elpee voor elke dag, maar toch.