Hier kwam de band pas goed op stoom. Op New Plastic Ideas is echt geen enkel zwak moment te vinden. De plaat opent met twee verzengende nummers: het piepende Entirely Different Matters en het ziedende What Was Wound ("Salt Of the Eart On an Open Wound.."."). Envelope schakelt in een lagere versnelling en onmiddelijk valt de peilloze diepte van het geluid op. Ik ben er nog steeds niet achter hoe men zo'n moddervet geluid weet neer te zetten met slechts drie man/vrouw, maar ik vermoed dat het te maken heeft met Justin's plexiglas Dan Armstrong gitaar. Wat is het gitaargeluid hier evil zeg. Met Hexenszene en blijven we in het lagere tempo, maar nu gaan onze nagels eraan... zenuwslopend. Abstraktions is een schitterend instrumentaal nummer en is Unwound op haar meest "Sonic Youthiaans". Daarna is het weer beuken en blazen met All Souls Day en Usual Dosage, twee schitterende nummers. Arboretum gaat vervolgen weer terug naar de peilloze diepten van track 5. Fiction Friction is de supernova die de plaat in zichzelf opslokt.
Toen ik deze plaat in 1994 kocht was het in mijn oortjes best wel herrie, maar ik werd onmiddelijk gegrepen en wist dat ik iets bijzonders in handen had. Iets wat speciaal voor mij leek te zijn gemaakt. Nu is het nog steeds mijn favoriete plaat en band ooit. In kleine kring is Unwound legendarisch. Het is ook niet voor niets dat juist in deze band zo wordt geinvesteerd met uitgebreide heruitgaves. Steeds meer wordt ingezien dat dit meer dan een bandje uit dat tijdperk was.
Leesvoer voor iedereen die meer wil weten over de opkomst en teloorgang van de band