Unwound - New Plastic Ideas (1994)

Ok, naar aanleiding van het binnenkomen in mijn top-10 dan maar even een eerste berichtje. Al sinds het uitkomen is deze plaat een constante factor op mijn draaitafel. Wat een heerlijke duistere, fatalistische, negatieve, wanhopige herrie maakte dit bandje toch. En wat klinkt het ondanks die bewoordingen toch heerlijk verfrissend, in tegenstelling tot de wagonladingen grunge uit dat tijdperk.

Afkomstig uit Olympia, Washington (inderdaad, het zijn plaats- en leeftijdgenoten van Dooie Kurt) heeft trio Unwound een hele trits platen met deze vrolijke muziek afgeleverd, waarvan dit wat mij betreft de beste is.

Maar interesse heb je ook omdat het op Kill Rock Stars zat. , maar eens achteraan.

Waarom is mijn stem voor dit album verdwenen?
Nou ja, het begint onderhand mijn favoriete plaat van deze geweldige band te worden!

Wat een gruwelijk vette plaat is dit zeg... mijn dank aan itchy is groot

Totaal onbekend met Unwound, deze band welke een mooie soundtrack verzorgt op deze druilerige kille avond.
De weersomstandigheden in Washington zijn in deze periode vergelijkbaar met die in ons land.
Niet echt Emo, maar meer een act die hier in Nederland omarmt kan worden door het Konkurrel label.
Gitaar rock met een meer punk gerichte inslag.
Het dromerige van een Sonic Youth is ook aanwezig, vermengt met de oerschreeuw van Mudhoney in hun begin periode.
Abstraktions laat je wegglijden in een heerlijk ultra light noise bad,
Muziek gebruikt als medicijn tegen de pijn.
Iets waar opper therapeut Ian MacKaye ons al mee kennis liet maken in Minor Threat en Fugazi.
Unwound is een van de redenen waarom ik het jammer vind dat een poptempel als Doornroosje zo nodig moest verhuizen naar een nieuwe locatie.
New Plastic Ideas is zo’n album die je live moet ervaren in een donker hol, waarbij namen van al lang vergeten punkbandjes in viltstift op toiletdeuren staan gekalkt.
Tussen de kots resten van een overschot aan drank en andere genotsmiddelen.
Het sentiment van kleine concerten in kraakpanden.

Mooi! Heb weer zin om de plaat op repeat te zetten. Niet goed voor de gemoedstoestand.

Hier kwam de band pas goed op stoom. Op New Plastic Ideas is echt geen enkel zwak moment te vinden. De plaat opent met twee verzengende nummers: het piepende Entirely Different Matters en het ziedende What Was Wound ("Salt Of the Eart On an Open Wound.."."). Envelope schakelt in een lagere versnelling en onmiddelijk valt de peilloze diepte van het geluid op. Ik ben er nog steeds niet achter hoe men zo'n moddervet geluid weet neer te zetten met slechts drie man/vrouw, maar ik vermoed dat het te maken heeft met Justin's plexiglas Dan Armstrong gitaar. Wat is het gitaargeluid hier evil zeg. Met Hexenszene en blijven we in het lagere tempo, maar nu gaan onze nagels eraan... zenuwslopend. Abstraktions is een schitterend instrumentaal nummer en is Unwound op haar meest "Sonic Youthiaans". Daarna is het weer beuken en blazen met All Souls Day en Usual Dosage, twee schitterende nummers. Arboretum gaat vervolgen weer terug naar de peilloze diepten van track 5. Fiction Friction is de supernova die de plaat in zichzelf opslokt.

Toen ik deze plaat in 1994 kocht was het in mijn oortjes best wel herrie, maar ik werd onmiddelijk gegrepen en wist dat ik iets bijzonders in handen had. Iets wat speciaal voor mij leek te zijn gemaakt. Nu is het nog steeds mijn favoriete plaat en band ooit. In kleine kring is Unwound legendarisch. Het is ook niet voor niets dat juist in deze band zo wordt geinvesteerd met uitgebreide heruitgaves. Steeds meer wordt ingezien dat dit meer dan een bandje uit dat tijdperk was.

Leesvoer voor iedereen die meer wil weten over de opkomst en teloorgang van de band

Daar gaat ie dan......Een wat saai shoegaze-achtig album zonder noemenswaardige hoogtepunten.Een beetje de grauwe middenmoot zullen we maar zeggen.
Gezien de waarderingen hierboven zie ik in de verte al een herkansing opdoemen.Voorlopig maakt New Plastic Ideas bij mij niet al te veel indruk.

Ai, een shoegaze-achtig album is dit zeker niet..shoegaze verafschuw ik in al zijn saaiheid. Dit album is pure noiserock in de best SY traditie (zelfs beter dan welk album van SY). Daarmee mag dit album als een van de beste noiserockalbums van de jaren 90 bestempeld worden.
Geef het maar snel een herkansing en dan nog een paar en dit album groeit en groeit tot het je nooit meer los gaat laten.

Op de 1 of andere manier heb ik deze band compleet gemist in de nineties. Ik las bij toeval een bericht over de dood van Vern Rumsey die bas heeft gespeeld bij Blonde Redhead. Blijkt dat hij dus ook bassist was bij Unwound. Ben begonnen deze plaat te luisteren en dat klinkt wel verrekt goed. 1 van de betere noiserockalbums van de jaren 90.... geen idee maar het zou zomaar kunnen. Beetje laat om tot zo'n ontdekking te komen maar beter laat dan nooit denk ik dan maar.