The last Hero is opnieuw een ongelofelijk fijne rockplaat geworden. Ruim een uur lang knallen er heerlijke riffs, drum partijen en zang uit de speakers. Zoals we ondertussen ook verwachten. Toch is het niet alleen maar feest.
Het overkoepelende thema (iets met een leider/held) is leuk maar het gevoel bekruipt dat het de afwisseling niet ten goede komt. Meer nog dan voorgaande albums valt op dat de nummers allemaal eenzelfde opbouw hebben. Opzicht niet ergs maar als het opvalt gaat er iets niet helemaal goed. Storend is het allerminst, maar wel opvallend.
Een concept album kan ongelofelijk goed werken, maar als het thema niet interessant is dan verdwijnt zo'n album snel. Ik merk zelf al dat het album snel in de kast verdwijnt om er niet meer uit te komen. Dat maakt het zeker niet slecht maar het boeit te weinig.
En dat maakt het lastig, de muziek zit goed in elkaar en er zitten een aantal heerlijke momenten in het album (The Other Side is daarbij de grootste favoriet). Maar met hetzelfde gemak zet ik Fortress of Blackbird op, twee albums die me dan toch beter bevallen.
Het resulteert erin dat de weinige draaibeurten die dit album krijgt genietbaar zijn. Maar dat de kans op een nieuwe draaibeurt steeds kleiner wordt.
3.5*