Vangelis - Rosetta (2016)

Vangelis - Rosetta - EPK - YouTube

Een interessante, korte video over het nieuwe album van Vangelis. Geïnspireerd op de Rosetta-missie, een project om voor het eerst in de geschiedenis een sonde op een komeet te laten landen, heeft Vangelis speciaal voor de European Space Agency muziek gecomponeerd. Al deze muziek zal terug te vinden zijn op dit bijzondere, nieuwe album. En van de flarden die ik ervan gehoord heb tot nu toe, mogen we een heel prettig in het gehoor liggend album verwachten waarvan ik het idee heb dat deze in het verlengde ligt van zijn soundtrack-werk voor o.a. Alexander en 1492 Conquest of Paradise.
Ik ben benieuwd.

Gaaf, ik dacht eigenlijk dat Vangelis al met pensioen gegaan was. Ik zal dit ook zeker eens beluisteren wanneer het uitkomt.

Gaat de oude baas weer een nieuw album uitbrengen, wow!

Yep....eindelijk !!

Hij schijnt toch nog steeds de afgelopen jaren zeer productief te zijn, ook op soundtrack-gebied. Echter wordt veel muziek van hem om wat voor reden dan ook (nog) niet uitgebracht.

Dan hebben wij vangelis-fans hopelijk nog veel moois voor de boeg.

Laten we het hopen.

Er is nu ook een lange video te zien over Vangelis' nieuwe album Rosetta:

Vangelis - Rosetta – Album Trailer (Extended) - YouTube

Ook leuk om te weten dat astronaut André Kuipers een zwaar Vangelis-fan is, hem ontmoet heeft en zelfs vanuit de ruimte een video-chat met hem gevoerd heeft.

Geinig album van onze Griekse electronische baardmans. Niets nieuws onder de zon en alle Vangelis elementen zijn van de partij. Niet te bombastisch en ook niet te ambient. Ik denk dat de wereld best zonder had gekund maar ik denk ook dat iedere Vangelis fan hier wel wat mee kan.

Perihelion is het spannendst

Na een tijdje geleden alweer iets over de achtergronden omtrent dit album vermeld te hebben, blijft natuurlijk de vraag of de muziek op dit tot nu toe laatste wapenfeit van Vangelis ook nog een beetje te pruimen is.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen dat Rosetta een typisch, herkenbaar Vangelis-album is geworden met alle kenmerken waar de Griekse toetsen-virtuoos bekend om staat.
Misschien wat minder bombastisch dit keer t.o.v. een Mythodea of El Greco (zowel het album als de soundtrack), is dit meer een terugkeer naar de meer elektronische Vangelis zoals we hem kennen van albums als Spiral en de soundtrack van Blade Runner. Maar dan wel wat minder imponerend.
Want wat Vangelis laat horen op Rosetta is namelijk totaal niet verrassend te noemen, gezien de muziek (hoe wonderschoon het ook mag zijn), wel heel erg veel overeenkomsten vertoond met praktisch al het vorige werk van Vangelis.

Elke doorgewinterde Vangelis-liefhebber en -fan kan en hoeft zich dus in principe geen zorgen te maken over het muzikale gehalte van Rosetta, want voorgeschoteld krijgen we o.a. een mooi, groots intro in de vorm van "Origins (Arrival)", ruimtelijke mystiek tijdens "Starstuff", sfeervolle klanken tijdens "Infinitude", speels keyboard-gepingel tijdens "Exo Genesis" en warme lieflijkheid tijdens "Celestial Whispers".

De eerste spanning wordt lichtelijk opgevoerd tijdens "Albedo 0.06" met opvallend sequencer-werk compleet met variaties op het thema uit de opener van de plaat.

Gas terug wordt er wederom genomen tijdens "Sunlight" en na een wat zoekende eerste helft, ontspruit het nummer in de pracht en praal die we mogen verwachten van een nummer met zo'n titel. Het is ook bij dit nummer dat ik pas echt voor het eerst opveer, omdat de kracht, grootsheid en schoonheid die de muziek van Vangelis zo kenmerkt, pas echt tot volle wasdom komt tijdens dit nummer. Jammer dat het dan ook van vrij korte duur is.

Het titelnummer heeft een thema die me erg doet denken aan eentje die ik eerder heb gehoord (niet per se eentje van Vangelis), maar er direct opkomen doe ik niet. Volgens mij zou het wel eens een thema van Ennio Morricone kunnen zijn...
Verder doet het nummer me qua idee en opbouw een beetje denken aan "Alpha" van Albedo 0.39, maar dan wel wat minder indrukwekkend. Is ook niet erg verbazend, gezien "Alpha" eindigt met een daverende climax en "Rosetta" niet.

"Philae's Descent" laat met redelijk wat bombarie en getetter het thema uit "Origins (Arrival)" op een ietwat speelse manier terugkeren, echter vind ik het nummer als geheel wat geforceerd overkomen vanwege het aanhoudende getetter. Als dit weggelaten was en de overige muzikale elementen waren behouden gebleven, had dit een beter nummer opgeleverd.

Héél herkenbaar klinkt vervolgens "Mission Accomplie (Rosetta's Waltz)": simpel, maar prachtige melodie met effectieve ritmische ondersteuning. Had zo op de Alexander-soundtrack kunnen staan.

De ommezwaai naar het beste nummer van de plaat, "Perihelion", had niet effectiever kunnen zijn. Het levert in ieder geval een spannende trip dwars door de ruimte op met een duizelingwekkende sequencer die ik in lange tijd niet meer op een Vangelis-plaat gehoord heb. Stonden er maar meer van dit soort nummers op de plaat.
Even is er rust, maar deze is slechts van korte duur, want binnen een mum van tijd knalt die geweldige sequence-sectie er weer in en gaat de reis verder door de onmetelijke oneindigheid van het heelal. Het levert op het laatst een daverende climax op die uiteindelijk omslaat in een rustig, kalm coda.

In alle rust kondigt "Elegy" zich aan en mogen we weer rustig adem halen als we zo langzamerhand de eindbestemming van de plaat hebben bereikt. Het is een rustige compositie met een mooi, teder klinkend thema. Wederom typisch Vangelis-materiaal.

Het slot van de plaat is letterlijk een terugkeer naar de leegte van de ruimte, want zo klinkt het ook echt. Mysterieus, ongrijpbaar, onbereikbaar maar vooral heel erg mooi. Jazeker, "Return to the Void" eindigt op overtuigende wijze deze plaat als één van de betere tracks van dit album.

Rosetta is uiteindelijk een mooi album van Vangelis geworden. Maar de overtuigingskracht en grootsheid van veel van zijn voorgangers mis ik wel een beetje op dit album, wat ik persoonlijk een beetje jammer vind. Het was namelijk erg lang wachten op nieuw materiaal en dan ligt het verwachtingspatroon automatisch wel een beetje hoog.
Niet helemaal eerlijk misschien om dit album dan toch in te delen in de catogerie 'niet slecht, maar niet bijzonder', maar dat is gevoelsmatig bij Rosetta wel een beetje het geval.
Maar om met een positieve noot af te sluiten: het is wel onmiskenbaar Vangelis. En om na al die tijd weer de herkenbare sound van de meester te mogen horen op dit album, is een ervaring die te vergelijken is met een oude kennis, die na jaren afwezigheid, weer voor de deur staat voor een als vanouds, gezellig bezoek.

Wederom een degelijk album uit de toverstal van Vangelis. Op het afgezaagde thema van "Rosetta" zelf na best weer de moeite waard. Niet verrassend, maar dat hoeft ook niet.

Heerlijk album, even niks aan de kop behalve de koptelefoon. Of dit kunstje van Vangelis al eerder is vertoond en of dit al dan niet vernieuwend is vind ik niet zo boeiend. Als ie in de speler gaat dan is er geen skip-moment. Welverdiende 4.5

Inderdaad een zeer bekend thema. Luister maar eens naar Santana - El Farol (CD Supernatural)