menu

Vangelis - Rosetta (2016)

mijn stem
3,76 (23)
23 stemmen

Griekenland
Electronic
Label: Decca

  1. Origins (Arrival) (4:23)
  2. Starstuff (5:14)
  3. Infinitude (4:30)
  4. Exo Genesis (3:33)
  5. Celestial Whispers (2:31)
  6. Albedo 0.06 (4:45)
  7. Sunlight (4:22)
  8. Rosetta (5:02)
  9. Philae's Descent (3:05)
  10. Mission Accomplie (Rosetta's Waltz) (2:13)
  11. Perihelion (6:35)
  12. Elegy (3:07)
  13. Return to the Void (4:20)
totale tijdsduur: 53:40
zoeken in:
avatar van CorvisChristi
3,5
CorvisChristi (crew)
Na een tijdje geleden alweer iets over de achtergronden omtrent dit album vermeld te hebben, blijft natuurlijk de vraag of de muziek op dit tot nu toe laatste wapenfeit van Vangelis ook nog een beetje te pruimen is.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen dat Rosetta een typisch, herkenbaar Vangelis-album is geworden met alle kenmerken waar de Griekse toetsen-virtuoos bekend om staat.
Misschien wat minder bombastisch dit keer t.o.v. een Mythodea of El Greco (zowel het album als de soundtrack), is dit meer een terugkeer naar de meer elektronische Vangelis zoals we hem kennen van albums als Spiral en de soundtrack van Blade Runner. Maar dan wel wat minder imponerend.
Want wat Vangelis laat horen op Rosetta is namelijk totaal niet verrassend te noemen, gezien de muziek (hoe wonderschoon het ook mag zijn), wel heel erg veel overeenkomsten vertoond met praktisch al het vorige werk van Vangelis.

Elke doorgewinterde Vangelis-liefhebber en -fan kan en hoeft zich dus in principe geen zorgen te maken over het muzikale gehalte van Rosetta, want voorgeschoteld krijgen we o.a. een mooi, groots intro in de vorm van "Origins (Arrival)", ruimtelijke mystiek tijdens "Starstuff", sfeervolle klanken tijdens "Infinitude", speels keyboard-gepingel tijdens "Exo Genesis" en warme lieflijkheid tijdens "Celestial Whispers".

De eerste spanning wordt lichtelijk opgevoerd tijdens "Albedo 0.06" met opvallend sequencer-werk compleet met variaties op het thema uit de opener van de plaat.

Gas terug wordt er wederom genomen tijdens "Sunlight" en na een wat zoekende eerste helft, ontspruit het nummer in de pracht en praal die we mogen verwachten van een nummer met zo'n titel. Het is ook bij dit nummer dat ik pas echt voor het eerst opveer, omdat de kracht, grootsheid en schoonheid die de muziek van Vangelis zo kenmerkt, pas echt tot volle wasdom komt tijdens dit nummer. Jammer dat het dan ook van vrij korte duur is.

Het titelnummer heeft een thema die me erg doet denken aan eentje die ik eerder heb gehoord (niet per se eentje van Vangelis), maar er direct opkomen doe ik niet. Volgens mij zou het wel eens een thema van Ennio Morricone kunnen zijn...
Verder doet het nummer me qua idee en opbouw een beetje denken aan "Alpha" van Albedo 0.39, maar dan wel wat minder indrukwekkend. Is ook niet erg verbazend, gezien "Alpha" eindigt met een daverende climax en "Rosetta" niet.

"Philae's Descent" laat met redelijk wat bombarie en getetter het thema uit "Origins (Arrival)" op een ietwat speelse manier terugkeren, echter vind ik het nummer als geheel wat geforceerd overkomen vanwege het aanhoudende getetter. Als dit weggelaten was en de overige muzikale elementen waren behouden gebleven, had dit een beter nummer opgeleverd.

Héél herkenbaar klinkt vervolgens "Mission Accomplie (Rosetta's Waltz)": simpel, maar prachtige melodie met effectieve ritmische ondersteuning. Had zo op de Alexander-soundtrack kunnen staan.

De ommezwaai naar het beste nummer van de plaat, "Perihelion", had niet effectiever kunnen zijn. Het levert in ieder geval een spannende trip dwars door de ruimte op met een duizelingwekkende sequencer die ik in lange tijd niet meer op een Vangelis-plaat gehoord heb. Stonden er maar meer van dit soort nummers op de plaat.
Even is er rust, maar deze is slechts van korte duur, want binnen een mum van tijd knalt die geweldige sequence-sectie er weer in en gaat de reis verder door de onmetelijke oneindigheid van het heelal. Het levert op het laatst een daverende climax op die uiteindelijk omslaat in een rustig, kalm coda.

In alle rust kondigt "Elegy" zich aan en mogen we weer rustig adem halen als we zo langzamerhand de eindbestemming van de plaat hebben bereikt. Het is een rustige compositie met een mooi, teder klinkend thema. Wederom typisch Vangelis-materiaal.

Het slot van de plaat is letterlijk een terugkeer naar de leegte van de ruimte, want zo klinkt het ook echt. Mysterieus, ongrijpbaar, onbereikbaar maar vooral heel erg mooi. Jazeker, "Return to the Void" eindigt op overtuigende wijze deze plaat als één van de betere tracks van dit album.

Rosetta is uiteindelijk een mooi album van Vangelis geworden. Maar de overtuigingskracht en grootsheid van veel van zijn voorgangers mis ik wel een beetje op dit album, wat ik persoonlijk een beetje jammer vind. Het was namelijk erg lang wachten op nieuw materiaal en dan ligt het verwachtingspatroon automatisch wel een beetje hoog.
Niet helemaal eerlijk misschien om dit album dan toch in te delen in de catogerie 'niet slecht, maar niet bijzonder', maar dat is gevoelsmatig bij Rosetta wel een beetje het geval.
Maar om met een positieve noot af te sluiten: het is wel onmiskenbaar Vangelis. En om na al die tijd weer de herkenbare sound van de meester te mogen horen op dit album, is een ervaring die te vergelijken is met een oude kennis, die na jaren afwezigheid, weer voor de deur staat voor een als vanouds, gezellig bezoek.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:57 uur

geplaatst: vandaag om 01:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.