David Crosby - Lighthouse (2016)

De opener staat al online: David Crosby - Things We Do For Love - YouTube

Tikje zoet wellicht, al klinkt de twaalfsnarige gitaar als vanouds. Ben er alleen nog niet helemaal over uit of de oudere, kwetsbare stem van Crosby in zijn voor- of nadeel werkt.

Crosby lijkt zijn 'wasted years' te willen inhalen. In rap tempo brengt hij nu nieuwe platen uit waarin hij het gat tussen 1971 en 1989 lijkt te willen dichten. Het blijft onwijs jammer dat hij, door omstandigheden.., tussen 71 en 76 nooit wat opnam, solo. En dan in een bezetting als op If I Could Only.. dat had top platen kunnen opleveren. Hier ben ik eigenlijk niet zo nieuwsgierig naar, maar toch zal ik er naar luisteren. De hoes doet een beetje aan als een goedkope progband. Maar we gaan het mee maken.

Het voordeel is iig dat het 40 minuten is

Toch had ik dit prachtige nummer ook graag op dit album gezien: Snarky Puppy feat. David Crosby - "Somebody Home" (Family Dinner Volume Two) - YouTube

Na Crosby's debuut zeker zijn beste solo-album. De samenwerking met Snarky Puppy-frontman Michael League is verfrissend en de productie is subliem. Crosby's werk vanaf de jaren 90 had vaak een wat al te sterk James Raymond-sausje, wat het geheel wat te klinisch en veilig maakte. League heeft heel goed het beste in Crosby naar boven weten te halen.

Crosby is inmiddels 75, maar bewijst nog even krachtig te kunnen uithalen als altijd. Anderzijds maakt hij ook vaak vernuftig gebruik van de sleet op zijn stem om zo zijn emotionele palet uit te breiden. De muziek zweeft tussen jazz en sobere folk, zoals onder meer hij en Joni Mitchell de stijl groot hebben gemaakt. Karakteristieke harmonieën, onverwachtse wendingen en onorthodoxe gitaarstemmingen, ofwel alle elementen van een goede Crosby-plaat! Echo's van zijn debuut zijn duidelijk hoorbaar, zonder dat het een herhalingsoefening wordt.

Een nieuw album met Raymond zou overigens ook al klaar zijn.

De moeite waard Stijn?

Voor Crosby-fans zeker. De wat voorzichtige stemmen tot nu toe, zonder toelichting, kan ik niet zo plaatsen. Elders wordt deze veel warmer onthaald.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: David Crosby - Lighthouse - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Na het nooit meer te overtreffen If I Could Only Remember My Name uit 1971, dat absoluut behoort tot de kroonjuwelen van de popmuziek, luisterde ik nooit meer naar een soloplaat van David Crosby, tot in 2014 Croz verscheen.

Croz was natuurlijk niet zo goed of invloedrijk als de inmiddels 45 jaar oude klassieker, maar liet wel horen dat David Crosby op zijn oude dag nog een plaat kon maken die er toe deed.

Ondanks zijn leeftijd (David Crosby werd de afgelopen zomer 75 jaar) en zijn niet altijd goede gezondheid, ligt er twee jaar na Croz al weer een nieuwe plaat van de veteraan in de winkel.

Op Lighthouse wordt de Amerikaan, die in 1963 zijn eerste muziek opnam, stevig bijgestaan door Michael League (bekend van de in de VS legendarische jam band Snarky Puppy), die de plaat produceerde en meeschreef aan het merendeel van de songs.

Michael League schaart If I Could Only Remember My Name onder zijn favoriete platen aller tijden en heeft samen met David Crosby een plaat gemaakt die absoluut is geïnspireerd door de klassieker uit 1971.

Lighthouse is een opvallend ingetogen plaat. In de meeste tracks wordt de stem van David Crosby voornamelijk begeleid door een akoestische gitaar (wel een met 12 snaren vermoed ik) en zijn er verder vooral smaakvolle accenten.

Dat is zeker niet zonder risico, want in vocaal opzicht is David Crosby natuurlijk niet meer zo indrukwekkend als in zijn beste jaren. Uiteindelijk pakt de keuze voor een opvallend ingetogen instrumentatie echter uitstekend uit. De stem van David Crosby klinkt misschien wat kwetsbaarder dan in zijn hoogtijdagen, maar is nog altijd een stem die een song naar een hoger plan kan tillen. Bovendien accentueert de instrumentatie nu de gebreken in de stem van de Amerikaan, waardoor deze gebreken zorgen voor emotie en intensiteit.

Heel af en toe grijpt David Crosby naar de harmonieën die hem ooit samen met Stephen Stills en Graham Nash (en later ook Neil Young) wereldberoemd maakte, maar meestal wordt gekozen voor eenvoud, al graaft de muziek wel wat dieper dan je op het eerste gehoor zult vermoeden.

De instrumentatie bevat volop jazzy accenten (waardoor Lighthouse mij meer dan eens doet denken aan de platen van Donald Fagen) en dat zijn accenten die prima passen bij de stem van David Crosby.

Ik vond Lighthouse zeker bij eerste beluistering geen makkelijke plaat, maar het is wel een plaat die groeit en aan die groei komt vooralsnog maar geen eind. Wederom een indrukwekkend statement van een muzikant op leeftijd dus. Erwin Zijleman

Jammer dat Crosby en Nash geen vriendjes meer zijn. Deze 40 minuten muzikale mijmeringen hadden ter afwisseling best wat Graham Nash deuntjes kunnen gebruiken. En dan zou Nash prachtig de harmonies in By the Light of Common Day heben gezongen...
Ik ga straks nog eens luisteren naar "This Path Tonight" en dan van beide cd's een stuk of 6 nummers in een leuke volgorde plaatsen zodat er één volwaardige Crosby & Nash-cd ontstaat. De harmony-vocals fantaseer ik er dan maar zelf bij. Voorlopige werktitel: This Path to the Lighthouse.

Als he dan de volgorde hier zou willen plaatsen?

Zijn Crosby en Nash geen vriendjes meer? Ik dacht dat Crosby enkel met Young niet meer goed overweg kon. Vorig jaar zijn Crosby en Nash toch nog samen de studio ingedoken om een nummer op Gilmours laatste album in te zingen. Klinkt toch niet als ruzie of zo...

Wat heb ik gemist?

De eerste tien hits via Google leveren genoeg vuurwerk op, viel mij op. Ik weet niet hoe lang dit artikel online blijft, maar kijk eens op Rolling Stone Magazine.

Ik ben helemaal overdonderd door de snelheid van dit nieuwe album, 2 jaar al na Croz!
Ook dat is een record voor David Crosby.

Hij stort zich in het laatste deel van zijn leven blijkbaar volledig op muziek. Wat op zich natuurlijk prima is en voor de fans een ware verrassing.
Ik ben blij dat je sinds kort op mume wordt gewaarschuwd voor nieuwe releases. Deze zag ik nog niet aankomen

Gelijk maar even besteld. Hij trekt mij op dit moment even meer dan Neil Young.

Mijn -voorlopige- ideale mix van This Path Tonight en Lighthouse ziet er zo uit:
1.Cracks in the city (GN)
2. Things we do for love (DC)
3. Myself at last (GN)
4. Paint you a picture (DC)
5. Target (GN)
6. The City (DC)
7. Golden Days (GN)
8. What makes it so? (DC)
9. The Fall (GN)
10. By the light of common day.(DC)
Bij Paint you a picture heb ik het aftellen vooraf weggeknipt (waarom zou je aftellen als je alleen met je gitaar begint?) en bij alle Crosby-songs de vier of vijf tellen stilte na elke song. Het is best een leuke verzamelaar geworden, maar mijn waardering voor Crosby-songs verandert met de dag, dus morgen kan de samenstelling helemaal anders zijn.

Dank, AdrieMeijer, voor het artikel. Jammer dat het zo gelopen is. Ik had er geen weet van.

Dit album heb ik afgelopen week voor het west beluisterd. Na de eerste twee nummers dacht ik dat het een lange zit ging worden, maar daarna hoorde ik toch een aantal fijne songs. Het komt beter op me over dan Croz. Die luister ik nooit. Ben daar niet heel enthousiast over.

Nog een paar keer luisteren voor een beoordeling, maar tot nu toe is het een redelijk album naar mijn smaak.

Als dit een grammofoonplaat geweest zou zijn, zou ik zeggen: "Kant B is beter dan kant A". Toen ik de nummers van Lighthouse en This Path Tonight aan het vergelijken was, viel mij trouwens wel op hoeveel fraaier Lighthouse is opgenomen. Vooral de akoestische gitaar klinkt fantastisch.

Feitelijk worden we dagelijks door de geschiedenis ingehaald: oudere artiesten, nu in hun 70's, al afgeschreven toen ze 30 waren, zowel fysiek als creatief, bewijzen nu dat je ook nog steeds prima albums kunt maken op hun leeftijd. Zelfs als je (blijkbaar) inmiddels overgrootvader bent.

Volgens mij werd hippie Crosby in 1977 bij CSN al voor opa versleten maar voorlopig is hij de laatste die lacht.
En natuurlijk weten we niet alles. Misschien deed hij wel af en toe een tukje tijdens de opnamen als anderen met Lighthouse bezig waren.

Voorlopig kan worden geconstateerd dat vele oude helden van weleer niet alleen nog steeds alive and kicking zijn maar vaak ook uitstekende albums brengen, die eigenlijk niet eens veel onderdoen voor het onuitputtelijke repertoire dat eerder is geschreven en uitgebracht.

Tel daar bij op, dat David Crosby eigenlijk nog geweldig bij stem is en muzikaal nog steeds meer weet te brengen dan dat je op memory lane nog zou mogen verwachten.

Hij heeft ook nu nog steeds wat tegendraadse trekjes alleen vind ik Lighthouse per saldo wel wat aan de rustige kant. Een ruige reactie op Donald Trump in het algemeen zou hem in de basis niet misstaan maar het vuur aan die kant van zijn muzikale kalender lijkt wat gedoofd.

Je mag ook zeggen dat het tijd wordt dat anderen, vooral de "jongeren" die de "generatie Crosby" al snel tot dinosauriërs uitriepen, dat stokje inmiddels mogen hebben overgenomen.

Al het bovenstaande lezend, kan ik ook schrijven dat op Lighthouse sprake is van volledige stilstand. Het nummer waarom Crosby The Byrds verliet, dan wel werd uitgezet, 'Triad', is opgenomen door Jefferson Airplane op hun 'Crown Of Creation' album uit 1968. Dit nummer had moeiteloos op Lighthouse gepast. Dat is 48 jaar geleden! Ware het niet dat de kwaliteit op dit nieuwe album net zo hoog is. Crosby weet het beste uit zichzelf omhoog te halen voor deze plaat.

Ik ben nooit een fan van David Crosby geweest. Ook niet in de Crosby & Nash variant. Op de een of andere manier ligt de muziek die hij maakte/zij maakten me niet. Evenals vele anderen die in dat West Coast/LA idioom muziek maakten. Dat veranderde voor het eerst met 'Croz' en nu met Lighthouse. De helderheid van de productie en de indringendheid van de songs, dragen daar volledig aan bij. Er is zelfs sprake van enige urgentie in sommige nummers.

Een interessante vraag blijft, waarom verbaast het iedereen dat mensen die ergens goed in zijn, dat op hun 75e nog steeds zijn? Het is vrijwel onmogelijk niet te doen, maar iedereen vergelijkt deze plaat direct met een LP uit 1971. Wie nu een nieuwe auto of koelkast koopt vergelijkt het 2016 beslist niet met hetzelfde merk uit 1971. Hoe goed is Lighthouse? Dat zou de vraag moeten zijn. Het antwoord is: meer dan goed, maar niet uitmuntend. Daarvoor zit mijn West Coast/LA aversie me nog net teveel in de weg.

Afgaande op het bovenstaande is het evident dat nu de man van allerlei slechte substanties af is, misschien wel gezonder is dan dat hij in de kracht van zijn leven was. Met gezondheid komt focus en datgene waar hij goed in is: muziek maken en teksten schrijven.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Nou, het antwoord lijkt me nogal wiedes. Neem Davids collega Stephen Stills, die in een paar jaar tijd diverse solo-elpees, een dubbele Manassas-elpee en nog wat CSN&Y-werk afleverde. Zo tussen 1967 en 1975 barstte de man uit elkaar van de creatieve ideeën, daarna was de bron vrijwel opgedroogd. Heel veel muzikanten pieken zo tussen hun 20e en 30e levensjaar en daarna is het klaar. De urgentie is er kennelijk niet meer en ook aan de zijde van het publiek is de verrassing er een beetje af. Dus als iemand wel op hoge leeftijd met degelijk werk op de proppen komt, verbaas ik me. Zeker in het geval van David Crosby, waarvan het sowieso een wonder mag heten dat hij 2016 heeft overleefd.

Het deel van de verrassing ben ik met je eens. De eerste ervaring blijft doorgaans de beste, maar veel artiesten komen nog steeds met goed werk. Ook op latere leeftijd. Het geldt inderdaad niet voor iedereen: Stephen Stills. Neil Young daarentegen?

Mooi kabbelend album van de walrus. Het was een beetje aan me voorbij gegaan maar ik zag hem voor een mooi prijsje op amazon dus inpikken. De stem van Crosby oogt soms wat iel , maar blijft mooi .Beschouwende teksten , fijne muzikale omlijsting en mooie heldere productie. Gisteren tijdens het lezen de hele avond opgehad en genoten van deze oer hippie . 4 sterren