Alcest, 1 van mijn ontdekkingen in 2017 en vooral op een moment waar ikzelf redelijk diep zat.
Kodama heeft mij door die periode heen getrokken en daar ben ik deze plaat eeuwig dankbaar voor.
Dit was in die periode de enige plaat waar ik mijn gevoelens in kon ventileren en mezelf even helemaal in kan laten gaan.
Meer woorden heeft dit persoonlijk niet meer nodig.
Gewoon weer een fijn album van Alcest, met alle ingrediënten erin die de sound van Alcest maken.Productie lijkt me iets transparanter dan op de vorige albums. Je kunt de gitaarlagen iets beter van elkaar onderscheiden, maar wat Neige zingt blijft grotendeels onverstaanbaar (althans voor mij). Maar dat maakt niet uit, ik beschouw zijn stem eerder als een extra instrument binnen het geluid van Alcest dan een echt vocale bijdrage.Artwork is weer erg mooi.
5e album alweer van Alcest. Een beetje een stap terug. De grunts en de zang zijn weer net zo nadrukkelijk aanwezig als op de eerste albums van de band. De geluidsmuur is alleen wel iets minder intens dan op die eerdere albums.
Gelukkig is het nog steeds melodieus dromerig. Het klinkt wat tegenstrijdig maar het blijft blackgaze waarop het heerlijk relaxen is.