Fad Gadget - Under the Flag (1982)

Een plaat uit mijn verleden die ik nog op vinyl heb. In de tijd dat deze uitkwam werd er zeer verschillend op gereageerd. Het schapeneiland Falkland , waar Verenigd Koninkrijk het nodig vond om oorlog om te voeren tegan Argentinië is de achtergrond van deze plaat. Een sterk protest tegen het Thatcheraanse Engeland. Duidelijk was dat de boodschap heel belangrijk was. In deze tijd was een concept album absoluut niet modieus en riekte naar de jaren 70. Dat viel al niet goed. Verder vond men het ook de nummers te veel op elkaar lijken. Ik heb het altijd wel een goede plaat gevonden. Ook een moedig document. Frank Tovey (Fad Gadget) was eigenlijk een trendsetter. Vreemd te weten dat Depeche Mode nog in zijn voorprogramma stonden aan het begin van hun carriere en door Frank Tovey bij Mute terecht gekomen zijn. Ik heb hem nog een keer live gezien tijdens de volgende plaat Gag, maar daar schrijf ik bij deze plaat over.
Ik heb later nog een verzamel cd gekocht, maar zeker het latere werk van Frank Tovey vind ik moeilijk om door te komen.

Voor mij de beste van Frank, het sinistere van begin jaren Thatcher 80's en het bizarre Falklands, het is te makkelijk dit als synth weg te zetten, dan kan je alle muziek wel weg swipen.
Van deze plaat vind ik Love Parasite, wheels of fortune, under the flag ! en II en het donkere life on the line het mooiste,

Zijn mooiste nummer blijft natuurlijk Collapsing new people met name dan de Neubauten mix

Na een aantal jaar weer eens opgezet en ik blijf het zeer acceptabel vinden. Het is inderdaad wel wat meer dan wat synths. Hoewel het zeer beïnvloed is door de jaren 80 met de wat koude synth-sound, weet Fad Gadget er toch een geheel eigen draai aan te geven. Hij is toch ook hier veel experimenteler dan andere jaren 80 bands zoals Human League en Depeche Mode.
En grappig dat er ineens twee regels van 'Altijd is Kortjakje ziek' klinken. Het nummer Plainsong is best knap gedaan met verschillende stemmen.
Zoals al eerder vermeld, de kritieken waren niet positief toendertijd. Zo'n concept album was iets van vroiegere jaren en oook het activistische kon niet iedereen bekoren.
Maar ik blijf het een speciaal album vinden, toch maar een halfje erbij. Je moest ten slotte maar durven in die doemjaren tachtig.

Wat een geweldig album vind ik dit nog steeds. Hoewel typisch begin jaren 80, klinkt het voor mij niet gedateerd. Synthesizers domineren weliswaar vaak het geluid, maar b.v. de piano die door sommige nummers gevlecht is (b.v.: Wheels of Fortune) en background vocals zorgen dat het meer dan een synthesizer plaat a la Heaven 17 is. Fijn is ook dat de nummers ook afwisselend zijn, maar het album wel een consistente “feel” achterlaat. Het is geen lappendeken van liedjes zonder samenhang. Met noemen van favoriete nummers, doe je rest te kort. Maar goed, dan toch maar: Under the Flag I, Love Parasite, Plainsong, The Sheep Look Up en For Whom the Bells Toll.