The Smashing Pumpkins - Machina / The Machines of God (2000)

Toen ik deze plaat een tijdje terug herbeluisterde viel me al op dat ie een stuk beter was dan ik me herinnerde. Er zit een bepaalde berusting en volwassenheid in die me erg goed bevalt. Hierna was het wel echt over met de Pumpkins, wat mij betreft. Dat concert in A'dam laat ik ook aan me voorbij gaan, hoef de Pumpkins echt niet te zien als Corgan het enig overgebleven lid van de originele line-up is. Voor mij horen D'arcy, James en Jimmy er toch net zo goed bij.

Eens met Herman, al ga ik ze wel live zien! Haha.

De plaat is zo anders dan de anderen, maar hier zitten ook enorm sterke songs op, de minste is I of Mourning.

Glass and the Ghost Children vind ik erg goed, 2e deel is zeer lekker

Ik heb dit album nog eens beluisterd en ik kan hier nog steeds weinig mee, ik hoor weinig beklijvende songs en die overproductie of geluidsmuur steekt mij ook tegen. Veel bombast en pretentie maar meestal magere of eentonige songs met te weinig dynamiek en subtiliteit wat net de aantrekkingskracht was van hun vroegere werk. Toch nog enkele behoorlijke songs (Stand Inside Your Love, Wound) maar dit album was een lange zit voor mij. Geef mij maar hun albums als Siamese Dream, Mellon Collie and the Infinite Sadness en het onderschatte Adore.
Opvolger Zeitgeist vind ik ietsje beter maar Billy Corgan had na Adore de stekker al moeten uittrekken.

Dat vind ik nu net de beste van dit album. Altijd het nummer dat in mijn hoofd schiet als ik aan dit album denk.

Ik weet ook niet hoe ik er op kwam, ik heb m net weer gedraaid en vind het ook een goede song, meer moeite heb ik met de laatste 5 tracks.

Wound is een beetje eentonig, maar heeft wel een fraaie tekst.
Crying Tree of Mercury doet vermoeden dat het een uptempo is, door de snelheid van het eerste stuk, maar blijk mid-tempo nummer te zijn. Zeker niet slecht, maar ook deze is van iets mindere kwaliteit.
With Every Light vind ik weer wel lekker.
Blue Skies Bring Tears ben ik nog niet over uit, zelfde geld voor Age of Innocence, ik spreek hier bij I of Mourning vrij van elk gegeven commentaar

Heel goed Ducoz,
want dat laatste nummer blijft bij mij ook nog steeds hoge ogen gooien in mijn -inmiddels- tweejaarlijkse top 100. Wat een prachtnummer is dat. Over Wound ben ik juist ook zeer enthousiast vanwege dat geweldige houthakkersritme van Jimmy. Verder ben ik ook niet zo van die laatste, wat aanstellerige, nummers. Jammer, terwijl de plaat zo prachtig start; Everlasting Gaze, Stand Inside Your Love (wat tussen de lijnen door gewoon één van de mooiste liefdesnummers ooit gemaakt is), I Of The Mourning, Try Try Try, This Time. Stuk voor stuk hoogtepunten in het oeuvre. Maar ja, daarna... Het topzware heavy metal machine, het onbegrijpelijke Glass, en de reeds gememoreerde nummers... Jammer....

Glass vind ik fantastisch, alleen dat soort van gefaked interview er in vind ik raar, de lijn van de plaat snap ik wel ergens, Corgan lijkt god te hebben gevonden(ik weet niet of hij dat daarvoor ook al had), God komt overal ineens in voor en in Glass verteld hij daarover.
Hier bij deze plaat horen ook de volgende B-sides e.d. die daar mee te maken hebben:
If there is a god 1&2, ieder nummer lijkt wel verwijzingen te hebben, even als het boekje wat bij de CD zit. Maar dat mag de plaat niet minder maken

Dat maakt de plaat zeker niet minder. Sterker nog; het verhaal levert één van de mooiste platenhoezen op die ik in mijn collectie heb (met transparant geschriftenvel in het midden), maar of ik het echt volg... Nou nee.... is dat erg..?? Ook niet... De meest briljante muziek is imo onnavolgbaar en multi-interpretabel. Of zie ik dat verkeerd..?? Zal Glass nog eens herbeluisteren .

Ik merk toch dat ik deze vaker aan het draaien ben dan de rest, beetje een spannend plaatje dit. Juist die negatieve reacties hier trekken mij over de dam om dit extra goed tot me te nemen, en guess what, dit is eigenlijk een heel goed album! Zit meer in dan je denkt, prima songs ook. Het enige echte verschil is, is dat het zo anders is dan de Pumpkins ooit deden, in de grunge-era. In 1999 was dat eigenlijk al passé en kreeg je van die drek als Puddle of Mudd enzo. Op Adore in 1998 werd dit al in gang gezet, wat ook een enorm goed Pumpkins album is. Ik prijs ze voor de drang om zichzelf te blijven ontwikkelen, ten nadele of ten voordele van de fans van het eerste uur. De lijn naar Zeitgeist werd inprincipe door gezet, en nu bij Teargarden is het ook niet anders, het blijft Smashing PUmpkins maar klinkt eigenlijk nooit meer het zelfde.
Klasse plaat, toch 4,5

Deze CD heeft maandenlang in mijn speler gezeten in de auto en vind het bij momenten een magistraal album. Ik vraag me steeds af waar het ergens pretentieus of bombastisch klinkt ... t'is een typische SP album , niet meer niet minder. De opener vind ik lekker opzwepend, met lekker overtunede gitaren en een vreselijk lekker kippevel bezorgend refrein. Wat wil je nog meer ? Gaat over naar een rustiger Raindrops met een fantastisch ritmesectie en dat angaanjagend jankend stemgeluid van Billy er weer overheen ... en dat is dan ook zo voor de volgende 3 waar het een balans is tussen balad en pop met noisy geluiden erbij. Tot je bij "Heavy Metal Machine" komt met een distorted heavy metal riff als begin om dan te ontaarden in een lekkere SP vloedgolf van kletterende metalen gitaren. Nogmaals, wat wil je nog meer ? En dan mijn absolute fav van deze volledige CD , met die harmonic-guitar strings en die zachte bas. Daar crash ik telkens voor down, en telkens druk ik weer op die repeat button .... Zeker bij het beluisteren van die break met dat kabbelend gitaargeluid, die melancholische zang en die zacht lopende bas ... aaaaaaaargh. "The imploding voice" ook zo'n top-nummer met een bizarre (in mijn ogen) sound ... precies of ze de drums in het lokale toilet hebben opgenomen ... maar die scheurende gitaar ... weeral aaaaaaargh
En dan ook zo'n nummer wat telkens op repeat wordt gezet ... "Glass and Ghost Children" met dat sixties Cramps-achtige gitaar gefriemel in het begin wat overgaat naar een geheel waar ik eindeloos van kan genieten en dat dan overgaat in alleen die bas en die typische zang met een Jimmy Hendricks geluid erbij. En dan denk je dat het voorbij is en wordt het weer helemaal iets anders .. en dat voor bijna 10 minuten. Hoe doen ze het
En hier had het voor mij mogen stoppen, want de rest vind ik dan weer opvulsel ... pas op niet slecht maar ik vrees dat de inspiratie een beetje op was. Buiten de afsluiter dan. Deze vind ik dan weeral best te pruimen.
T'is overduidelijk ... ik vind deze album een pareltje !

Standout track: Glass and the Ghost Children

Tof album hoor, zelfs na 1 keer luisteren. Kakt op een gegeven moment wel beetje in maar wordt op het einde weer iets beter. Misschien te lange speelduur, anders had ie wellicht nog beter geweest. Maar al met al klinkt het erg lekker!

Dit album draalt een beetje te lang door. De nummers blijven op een of andere manier toch minder hangen dan bij Siamese Dream en, mijn persoonlijke favoriet, Mellon Collie & the Infinite Sadness. Maar hij is wel constant goed. Het niveau ligt continue hoog.

Alweer zo'n , net als Mellon Collie and The Infinite Sadness, prachtig vormgegeven album met illustraties van de Rus Vasily Kafanov, hoewel ik in eerste instantie dacht dat het werken van de Engelsman William Blake waren.

Heb zo'n gevoel dat het wel goed gaat komen voor mij en dit album.

Try, Try, Try kende ik al langer en vond ik altijd al een subtiel, zeer prettig nummertje.

Daarnaast doet Glass and the Ghost Children het alvast ook erg goed hier, Billy in een gesproken stukje even een deeltje van zijn geloofsbeleving uit de doeken doende. Van wat ik lees is hij daar in het dagelijks leven ook daadwerkelijk serieus mee en dat doet mijn respect alleen maar toenemen.

Gelovige jongens hebben bij mij altijd een streepje voor.

Oei, dan heb ik een streepje achter

Maarreh: heeft iemand nog iets vernomen over de heruitgave van deze plaat? Het Grote Kale Opperhoofd had het er ooit over dat hij Machina zou willen uitbrengen in de vorm zoals hij ooit bedoeld was, maar ik heb daar al heeeeel lang niets meer over gehoord....

Persoonlijk kijk ik daar met meer interesse naar uit dan de nieuwe plaat....

Je wordt op je wenken bediend: Smashing Pumpkins to reissue Machina albums as originally conceived

Ha, da's ook toevallig . Maar een termijn staat er niet... Zal dan wel 2032 worden . Dank!!

Er zijn plannen om in 2020 n.a.v. de 25e verjaardag van "Mellon Collie" het album live te horen te gaan brengen, en dat zouden ze (gelijktijdig) met de "Machina" albums willen doen, kan me voorstellen dat de reissues dan wel uit zullen zijn.

Heb de Smashing Pumkins na Adore links laten liggen, maar ten onrechte. Hoor deze plaat voor het eerst, maar dit klinkt, hoewel over-geproduceerd, heel goed wat songmateriaal betreft!

3 sterren voor with every light, wat een emotioneel geweldig nummer is dat zeg poe...
Derest is mwah.. niet slecht maar zeker niet van het niveau van de sp.
Na adore is het eigenlijk niet meer the smashing pumpkins helaas.

Stand Inside Your Love en I of the Mourning zijn adembenemend mooie nummers op dit bijzonder fraaie album.

Rijkelijke poëzie tactics op dit album. Voor mij toch de beste Pumpkins waarschijnlijk.