Bon Jovi - This House Is Not for Sale (2016)

De titeltrack en Knockout zijn tekstueel weer lekker clichématig, maar muzikaal best te doen.

Het hele album is integraal live gespeeld: TIDAL X: BON JOVI at the Basie - YouTube

Kan maar zo het beste album worden dat ze hebben afgeleverd sinds These Days! Rollercoaster en Reunion klinken heerlijk, en Devils in the Temple rockt eindelijk weer ouderwets hard. Productiewise zal het wel weer tegenvallen, maar gezien John Shanks tegenwoordig zelfs op het podium staat zal een nieuwe producer er wel nooit meer van komen.

Ik heb nu This House Is Not For Sale, Knockout, Labor of Love en Born Again Tomorrow gehoord. De titeltrack is nog wel aardig (lees: erg matig maar ligt wel aardig in het gehoor), Knockout daarentegen is bedroevend. De tekst is al te wanstaltig voor woorden (here comes the boom boom boom), het refrein knalt ook totaal niet. Labor of Love heeft een erg lekkere Chris Isaak vibe, gitaarloopje kan ik erg waarderen. Tekstueel echter wederom zwak. Dan Born Again Tomorrow, is dit serieus Bon Jovi wat ik luister? Het klinkt als een dance plaat die je op 538 hoort, maar dan ingezongen door een 50 plusser. Productioneel is alles ook compleet dichtgeplamuurd door onze grote vriend John Shanks, waardoor de nummers totaal geen ruimte krijgen om te ademen.

Begrijp me niet verkeerd ik ben absoluut geen hater. Ik ben deze band mijn hele liefde voor muziek en gitaren verschuldigd (je moet ergens beginnen op 11 jarige leeftijd he...), maar ik vrees voor een nieuwe deceptie na Burning Bridges en ik kan nergens horen dat dit het beste album sinds These Days zou kunnen zijn...

Elke keer als ik zie dat Bon Jovi een nieuwe plaat uitbrengt ben ik toch weer benieuwd en meestal is het niet echt vooruitstrevend of vernieuwend, maar altijd wel lekker melodieus. Zal nu wel niet anders zijn.

Voor een nieuwe band a la Bon Jovi, maar weer net even wat rauwer en meer southern, is er nu Whiskey Myers. Daar kunnen de oude Bon Jovi fans vast wel wat mee: Whiskey Myers - Mud (2016)

Nou stemmers, ik ben nu toch wel benieuwd naar jullie mening over dit album!

Na 2 luisterbeurten kan ik wel stellen dat ik dit gewoon een prima plaat vind met nummers die blijven hangen. Misschien glad maar ik houd hier gewoon erg van, living with a ghost, god bless this mess steken er wat mij betreft boven uit.

Op TIDAL al een aantal dagen te beluisteren dit album

4 november? Sinds vorige vrijdag 28 oktober is het al te koop in België. In ieder geval toch bij Bilbo in Leuven, waar ik de cd kocht: Bon Jovi - This House Is Not For Sale (Limited) | Bilbo - bilborecords.be

Zo wat een slechte photoshopper was daar aan het werk!

The album artwork features a black and white image by photographer Jerry Uelsmann and depicts a "proud, historic house anchored by deep roots". Jon was geïnspireerd door de foto omdat het de staat van de band representeerde, en besloot het daarom als albumcover te gebruiken.

Sinds jaren eens paar nummers waar de handrem er af gaat! God Bless This Mess echt lekker stevig en vuig en ook Knockout erg fijn. Een paar fijne typische ballads! Zeker een OK BJ plaat! Bij de titelplaat schrok ik nog een beetje... dacht dat ik naar een remake van Have a nice day zat te luisteren... maar ze trekken het meer dan recht ook zonder Richie!

Het nieuwe album van John shanks featuring bon Jovi, wat een slechte en ongeïnspireerde plaat is dit geworden zeg. En dan lees ik hier dat de handrem er eindelijk af gaat maar dat hoor ik nergens. Komt met name ook door de productie van Shanks, instrumenten klinken in veel nummers erg digitaal. Drums in Born again tomorrow bijvoorbeeld, lijkt wel een nummer die door iemand als hardwell gemaakt had kunnen zijn.

Lichtpuntjes? Living with the ghost is een goed nummer, gitaar in labor of love is lekker ( helaas wel een lichte rip off van Chris Isaak - wicked game) en god bless this mess klinkt aardig, de rest vind ik matig tot bedroevend. zware teleurstelling dus...

Ben geen fan van BJ , maar deze hoesfoto van deze Jerry Uelsmann trok direct mijn aandacht , zodanig dat ik wat meer ben gaan googelen over deze blijkbaar bekende kunstfotograaf .
Veel andere van zijn eerder surrealististische zwart-wit foto's zijn ook zeer de moeite om eens te bekijken.
5*voor de albumcover

Dit is toch wel een hele fijne plaat. Nieuwe gitarist weet toch de vertrouwde sound neer te zetten en soms met wat invloeden van The Edge. Ik heb een halfje verhoogd.

Bon Jovi levert al meer dan 30 jaar maatwerk. De grote vernieuwers zijn ze nooit geweest, al was New Jersey artistiek een prima album. Ook nu is het weer piekfijn voor elkaar.Verwacht je een setje trendsettende vernieuwende songs, dan ben je bij Bon Jovi aan het verkeerde adres en dat weet je van te voren. De doorgewinterde fan zou het ook niet pikken, dat heeft Jon zelf ooit eens gezegd. Toch zou hij het wel eens een keer mogen proberen van mij. De echte stadionrockers zijn stuk voor stuk prima, zoals we van de band gewend zijn. De iets rustiger en gevarieerdere nummers bevallen het beste: Labor of love, Scars on this guitar en Come on up to your house zijn heerlijk. Absolute topper: Reunion. Enige dissonant is het afschuwelijke Knockout.

Bon Jovi is ook in 2016 nog altijd die goudeerlijke band die met pakkende songs de fans op maat bedient. Ik denk eigenlijk dat ze dat in 2026 nog steeds zijn. Bon Jovi zal nooit verpletteren, maar zeker ook nooit irriteren. Laat Bon Jovi maar schuiven.

Op dit album is alles weer dichtgesmeerd en nee, een nieuwe These Days is het niet geworden. Deze 'goudeerlijke' band gaat gewoon door op dezelfde weg die ze al 30 jaar bewandelen. Het is allemaal heel degelijk maar er staat geen enkele uitschieter op de plaat. Bon Jovi aanhangers kunnen deze schijf blindelings aanschaffen maar ik durf te beweren dat Richie node wordt gemist en niet alleen op muzikaal gebied. Wat mij met name stoort is de maatwerk achtige uitvoering. Voor vernieuwing hoef je niet bij Bon Jovi aan te kloppen dat is ook niet erg maar enige spanning of verassing was welkom geweest, Nu maar hopen dat de nieuwe worp van Richie gaat knallen!

Vind eigenlijk alleen knockout niet goed als nummer hadden weggelaten voor het bonusnummer van de japanse versie "touch of grey" was de plaat af geweest.

I Will Drive You Home is het beste wat ze in jaren hebben gedaan. Wauw!

Laat ik mijn mening ietwat nuanceren. Eerste luisterbeurt was zwaar teleurstellend maar ik kon het niet uitstaan dat ik een album van mijn jeugdhelden zo slecht vond. Toch nog een aantal keer de kans gegeven en het is wat beter geworden. Even een korte review per nummer, voor wie het interesseert :

1. This House Is Not for Sale: Typische eerste single van Bon Jovi, verrast nergens maar is ook niet echt slecht. Aardig meezingertje, al is het tekstueel erg matig moet ik zeggen. 2,5*

2. Living With the Ghost: Hier veerde ik de eerste keer al op, dit nummer zit goed in elkaar. Wel doet de sound me een beetje aan bands als Kings of Leon en Kensington denken, al zal Bon Jovi van die laatste band nooit gehoord hebben. Komt door de productie waar te weinig laag in zit en al die hoge gitaarlicks. Tekstueel ook een stuk beter dan het titelnummer. 4*

3. Knockout: Man wat een gedrocht! Zowel muzikaal als tekstueel. Een refrein moet knallen en dat doet het met deze beat absoluut niet. Zanglijn in het refrein irriteert ook enorm, en de gitaarriedel die daarop volgt doet er nog een schepje bovenop. Over de tekst ga ik het niet eens hebben, ik denk dat iedereen wel hoort hoe zwak deze is. 1*

4. Labor of Love: Prachtig gitaarspel in dit nummer. Totaal niet virtuoos maar wel zeer passend bij dit nummer en het geeft het nummer iets extra's. Akkoordenschema in de coupletten ben ik niet zozeer over te spreken en de tekst is wel erg klef, verder is dit vooral muzikaal een goed nummer. 3,5*

5. Born Again Tomorrow: Toen ik dit nummer voor het eerst hoorde schoot ik in de lach. De beat van een danceplaat en zo klinkt het nummer ook, ik dacht naar een dj te luisteren waar je op 538 mee doodgegooid wordt.. Op zich best catchy en nog een aardige gitaarsolo. 2,5*

6. Rollercoaster: Aardig tussendoortje, al doet het refrein me heel erg aan een bepaald nummer denken, ik kan er alleen niet opkomen. Refrein vind ik ook gelijk het zwakste gedeelte van dit nummer, aangezien de coupletten redelijk wat spanning opbouwen en het refrein mij te blij in de oren klinkt. 2,5*

7. New Year's Day: Ontzettend catchy nummer, blijft goed in je hoofd hangen. Alleen de hallelujahs en amens heb ik nou wel van Bon Jovi gehoord, stop er maar mee. En shalala zingen in een rockband? Mijn god...Verder een lekker nummertje hoor! 3,5*

8. Devils in the Temple: Ik hou wel van stevige gitaren, maar dat wil niet gelijk zeggen dat je dan meteen een goed nummer hebt. Heel rommelig nummer vooral en past eigenlijk totaal niet op dit album. 2,5*

9. Scars on This Guitar: Hiervoor moet ik in de stemming zijn. Enorm country gehalte en daar heb ik niet zo veel mee. Slecht is het zeker niet, al had in dit refrein samenzang met Richie Sambora absoluut niet misstaan. Verder zit het nummer goed in elkaar en ook tekstueel is het aardig. 3*

10. God Bless This Mess: Leuk hersenloos tussendoortje met een leuke tekst. 3*

11. Reunion: Hier kan ik dan weer niks mee. Begint als een kloon van whole lot of leaving (van het album lost highway) en het refrein irriteert me, veel te blije huisvrouwen muziek (met alle respect). 1,5*

12. Come on Up to Our House: Matige afsluiter van het album. Een beetje Iers aandoend nummer met een hoog 'schommel hand in hand heen en weer' gehalte. Kan mij niet bekoren in elk geval. 2*

Speciale vermelding voor bonustrack I Will Drive You Home, totaal niet Bon Jovi stijl maar klinkt echt verdomd goed, zijn stem komt hierin ook perfect tot zijn recht. Had makkelijk voor een aantal andere nummers in de plaats gekund.

Wie weet gaat dit album nog groeien want gek genoeg blijf ik ernaar teruggrijpen. Ik geef niet op!
What About Now blijf ik toch stukken beter vinden, al heb ik daar maar heel weinig medestanders in.

Het is mij ook wat te gladjes.
De nummers blijven niet echt hangen en gaan bij mij het ene oor in en het andere weer uit.
Jammer, want de Early Years van Bon Jovi vind ik tot op heden nog steeds erg leuk.
Jon en zijn band makkers zullen er vast tevreden over zijn geweest, maar ik ben niet zo enthousiast over de wending die ze gemaakt hebben.

Na een hele rits aan matige platen beginnend met Bounce uit 2002 waarop overigens altijd wel een of twee lichtpuntjes te vinden waren lijkt Bon Jovi zich met deze plaat weer enigszins te herpakken. De klasse van het geweldige vierluik Slippery When Wet, New Jersey, Keep the Faith en met name These Days wordt overigens nergens gehaald.

De plaat begint best fijn met het catchy titelnummer dat zich moeiteloos voegt in de Amerikaanse country poprock stijl de laatste jaren veelvuldig door de band wordt opgezocht. Ik zal niet alle nummers benoemen maar ook Living with the Ghost, New Years Day, Labor of Love en Devils in the Temple mogen er zeker zijn.

Opzienbarend is echter dat men sterke nummers als Goodnight New York, Drive You Home en All Hail the King als bonustracks heeft benoemd ten faveure van commercieel getinte maar niets toevoegende wegwerptracks als Knockout, Born Again Tommorrow en Rollercoaster. Hierdoor hinkt de plaat veel te veel op twee gedachten. Men kiest aan de ene kant voor meer diepgang maar durft dit helaas niet ver genoeg door te voeren. Tevens wordt de tweede stem van Sambora duidelijk gemist en zou de band er goed aan doen om na 5 platen eindelijk eens afscheid te nemen van popproducer John Shanks die de plaat met z'n wederom vlakke productie geen goed doet. Dat gezegd is dit zeker geen slechte plaat en wellicht zelfs hun beste sinds Crush uit 2000. Hopelijk een voorbode voor een nieuwe frisse start voor de band uit New Jersey.

Dit zet natuurlijk geen zoden aan de dijk. Een volledig overgeproduceerd album waar alle ziel uit gehaald is door alles volledig vlak te mixen. Jon's stem die echt niet meer te redden is, geen enkel muzikaal hoogtepunt, vreselijke teksten maar bovenal geen enkel liedje heeft wat écht blijft hangen. Waar vorige zwakke albums nog gered werden door iets aan gitaarwerk ontbreekt het dit album aan alles wat Bon Jovi ooit zo groot en goed maakte. Onbegrijpelijk dat Bon Jovi fans dit nog accepteren. 1/5.

Luisterend naar een aantal snippets van dit album wordt ik niet vrolijk. Vroeger vond ik de band prima bezig. Tot en met These days was er altijd kwaliteit te vinden op hun albums. Die is nu ver te zoeken. Jon zou eens moeten luisteren naar z'n tijd en (ex) genre genoten van Europe. Die leveren sinds ze in 2004 weer albums maken elke keer meer dan gemiddeld werk af. Durven risico's te nemen en klinken telkens weer (iets) anders. Dat zal Bon Jovi vermoedelijk wat fans en album sales kosten. Maar op deze manier door ploeteren heeft ook weinig zin volgens mij.

Het is echt ongelooflijk hoe dit gedreven hardrockvehikel is veranderd in een kalm tuffend scootmobieltje dat zonder cruise control niet te besturen valt. Per album klinkt het collectief rondom Jon Bon Jovi fletser en uitgebluster. Op het podium haalt men er allerlei extra muzikanten bij waarmee het eigenlijk allemaal nog kutter is gaan klinken. Geen idee of dat op dit studioalbum ook zo is, maar dit is rampzalig aan het worden. Het is nog erger dan The Rolling Stones.

Bon Jovi kan zichzelf kennelijk wel overeind houden met kaart- en albumverkopen. Dus wie houdt hem tegen? Ik moet eerlijkheidshalve vaststellen dat de man wel uitstapjes maakt richting country, folk en gospel. Misschien wil het opperhoofd diep in zijn hartje wel een Americana-artiest zijn. Maar het het komt er allemaal zo zielloos uit dat het pijn doet aan mijn oren. De band kan rustig in het rijtje contempary acts waarmee Sky Radio de ether voltrapt. En dan zou het nog in kleurloze gezapigheid uitblinken.

En dat vreselijke murmelen wat ze dan nog zingen durven noemen. Zelfs de mompelende Mark Knopfer komt nog ruimschoots boven Jon uit. Brrr. Ik begin er niet meer aan. Een
klein schuin oog in de richting vam Sambora zal ik wel blijven houden. Al geloof ik niet dat hij dit sterfhuis opnieuw van een volledige ziel kan voorzien. Daarvoor bevat het veel te veel lege kamers.

Eigenlijk lees ik nergens in je bericht wat je nou van dit album vind Edwynn...Al kan ik dat wel raden gezien je score.

Check dat ene zinnetje in de tweede paragraaf over de diversiteit. Die gaat over het album. Voor de rest geef ik maar toe dat het een rant was over de algehele, deplorabele artistieke staat van de band...

Ik zag ook weer een filmpje voorbij komen van het optreden onlangs in Nijmegen. Mijn God, wat een drama is Jon zeg! Het klinkt echt nergens meer naar. Mag gelijk in het rijtje gaan staan waar Coverdale en Stanley ook staan. En overal las ik positieve recensies van het optreden. Hoe dan?? Ik vraag me werkelijk af of die mensen bij het concert aanwezig zijn geweest.

Als alle concerten uitverkocht zijn zal hij toch ook wel iets goed doen lijkt mij.

Ja nog zoiets...echt ongelofelijk dat al die stadions en weides vol stromen. Ik heb nog geen filmpje gezien waarbij ik dacht; dit klinkt dan nog wel aardig. Qua zang dan hè. Want muzikaal staat het als een huis. En dat zeg ik met een beetje pijn in m'n hart aangezien ik Sambora hoog heb zitten. Ik vraag me dan af of al die mensen het geen hol uit maakt of iets nog een beetje aan te horen is of niet.

Blijkbaar telt dat niet, zie bv Kiss en Whitesnake om er zo maar een paar te noemen. Blijkbaar hebben ze diehard fans of veel mensen die ze toch een keer willen zien of zo.

De bands die in de jaren 80 stadions vulden worden steeds schaarser. Rock muziek in het algemeen telt tegenwoordig zelfs met al zijn stromingen/overlappingen/kruisbestuivingen geen duidelijke richtingen meer, uitzonderingen daargelaten. Bands als Whitesnake, Bon Jovi, AC/DC en Kiss zijn artiesten waarvan je weet wat je krijgt. Zelden te betrappen op een verassing of een koerswijziging. Ik kan mij voorstellen dat je een concert van deze jongens nog mee wil pakken vanuit nostalgische gevoelens. Je verwachtingspatroon stel je hier bij aan neem ik aan. Dat de discografie op kwalitatief gebied niet meer toeneemt neemt men op de koop toe. Spektakel, oude hits en vermaak wil men zien en horen. Voor vernieuwing, spanning en nieuw talent zoek je toch andere ingangen. Dat ik graag Sambora terug zou willen zien om zijn oude broodheer een muzikale trap onder de kont te geven zou ik echter wel waarderen.