Force of Order van Laserdance volgt 16 jaar na het zwaar teleurstellende Strikes Back en maar liefst 21 jaar na het ook al niet bijster geslaagde The Guardian of Forever.
In de originele bezetting bestaande uit Michiel van der Kuy en Erik van Vliet, hebben beide heren vorig jaar al aangekondigd dat er een comeback-plaat van Laserdance zou uitkomen. Deze werd al in 2015 verwacht, maar werd uiteindelijk doorgeschoven voor release eind september 2016.
Voor het nieuwe album is voor een deel teruggegrepen naar synthesizer-apparatuur die ook gebruikt is voor het legendarische debuut Future Generation. Dus mag het duidelijk zijn dat de sound van dit meest recente wapenfeit van Laserdance zeer dicht tegen het debuut aan ligt.
Ook qua composities en thema's is er enorm teruggrepen naar het debuut. Zo erg zelfs, dat een aantal nummers erg dicht tegen degenen van het debuut-album aanliggen.
Dat levert in een aantal gevallen leuke verwijzingen op naar een aantal van de bekendere Laserdance-klassiekers zoals "Power Run", "Humanoid Invasion" en "Fear".
Aan de andere kant kan je je afvragen of die verwijzingen echt nodig waren. Te veel teruggrijpen naar thema's van een vorige plaat kan wellicht namelijk ook een gebrek aan inspiratie zijn...?
En dat laatste is precies waar het voor een deel op deze plaat aan ontbreekt. Ik mis in veel nummers de inspirerende 'touch' van pakweg de eerste 2 platen, gezien er niet echt memorabele songs op Force of Order zijn terug te vinden.
Daarnaast lijkt het her en der toch ook aan energie en dynamiek te ontbreken. Iets wat wel terug te vinden is op een Fire on Earth bijvoorbeeld, een album die ik toch ook wel redelijk goed te pruimen vind.
Opener "Endless Space" gooit al meteen roet in het eten. Het is een halfslachtige, slome album-opener die, op een aantal momentjes na, niet overtuigt. Gemiste kans, want gevoelsmatig is het zo belangrijk dat je een plaat overtuigend en met een knaller opent. Doe je dat niet, sta je bij voorbaat al 1-0 achter wat mij betreft.
Het titelnummer is al iets beter, heeft een vrolijk en opbeurend thema en luistert daardoor lekker weg.
"Inter Galactic" is de eerste goede track die ik tegenkom. Mooi begin, goede thema's die elkaar gedegen opvolgen; al met al niets mis mee.
Het energieke "Space Opera" laat Michiel's voorliefde voor klassieke muziek mooi doorklinken en is daardoor een geslaagde zet en terecht één van de meer opvallende tracks op dit album.
"Power Invasion" is ook geslaagd. Het is een traditionele Laserdance-track die heerlijk en herkenbaar klinkt. In die zin, dat dit het eerste nummer is, waarin ik verwijzingen naar het debuut terug hoor. In het geval van dit nummer is dat naar het nummer "Fear". Echter is het niet storend, omdat het nummer zelf grotendeels uit leuke, nieuwe ideeën bestaat.
"System Activated" leunt zwaar aan "Space Dance". Sterker nog, het is een variatie erop. Alleen minder overtuigend. Goed bedoeld weliswaar levert het een weinig inspirerend nummer op.
"Cyber Robot" heeft verwijzingen naar "Power Run" en "Humanoid Invasion" en vind ik over de gehele linie wat beter. Het is een leuke ode aan beide Laserdance-klassiekers en dat mag ook gewoon. Alleen hadden ze het wellicht bij één verwijzing moeten laten. Het is namelijk prima mogelijk om een album op te nemen die qua sound en sfeer zwaar tegen, in dit geval, het klassieke debuut aanleunt. Maar wel met frisse en inspirerende composities aan te komen zetten.
"Fire Storm" is zo'n beetje de meest dynamische track van deze plaat, met leuke ideeën en invalshoeken. Een energieke track waar een lekkere boost van uit gaat.
"Skydiver" is aardig, maar niet meer dan dat. Tevens ook hier weer een verwijzing naar het debuut-album. Dit keer naar het titelnummer van Future Generation. Het beklijft om de één of andere reden niet.
Afsluiter "Ghost Song" is een geval apart. Laserdance besluit op een rustige manier dit album af te sluiten, maar doet dit wel uiterst verrassend. Sterker nog, ik vind dit nummer vreemd genoeg de beste track van de plaat!! Het herbergt een weliswaar simpel, maar wel effectief thema en bevat een gave sample van de bekende Tibetaanse 'Om manipadmé hum'-mantra. Echter zijn het de magnifieke laatste 30 seconden die dit nummer uiteindelijk over de rest heen tilt. Laserdance sluit dit nummer namelijk op een bloedmooie manier af. Zo mooi zelfs, dat ik het idee heb, dat het nummer wel langer had mogen duren van mij.
En zo kan ik concluderen dat, alhoewel Force of Order best wel zo z'n momenten kent, ik toch over de gehele linie wat teleurgesteld ben.
Na al die tijd had ik gehoopt op een knaller van een comeback. Een album die hetzelfde niveau weet te behalen als bijvoorbeeld die ene van Michiel's andere project Rygar, namelijk
Rygar - Modulation (2012). Maar dan met die typische Laserdance-sound.
Op een aantal nummers na, slaagt Laserdance daar naar mijn gevoel niet in.
Is dit dan een slecht album? Nee, in wezen niet, maar een moderne klassieker is het ook niet geworden. En ondanks de verwijzingen naar, in dit geval het debuut-album, krijg ik ook niet hetzelfde gevoel als wat ik wel krijg, iedere keer als ik Future Generation op zet.
Force of Order is gewoon een heel aardig nieuw Laserdance-album, maar ik vrees wel dat deze dreigt op den duur toch in de vergetelheid te raken.
Een voldoende in de vorm van 3 punten is het album nog wel waard.