Sting - ...Nothing Like the Sun (1987)

Lekker cdtje met mijn favorieten, They Dance Alone, Englishman In New York en natuurlijk de schitterende single Fragile (kippenvel gegarandeerd!). Ook lekker swingend is We'll Be Together.

Dit is wel mijn favoriete Sting album. Het is een album die ik niet vaak afspeel, maar zo af en toe vind ik het mooi om naar te luisteren.
Er staan een aantal van zijn beste songs op, maar ook wel een paar mindere. Als ik het album afspeel skip er wel een paar , maar dan heb ik toch een heerlijk album. De 2e hellft vind ik wel de mindere , maar wel (ruim) voldoende, met name dankzij Sister Moon en de uitvoering van Little Wing.

Het was verdomde lang geleden dat ik deze nog herbeluisterde; Dat krijg je als je te véél muziek in huis haalt...

Leuk om deze prachtplaat van Sting opnieuw te ontdekken, wat heeft deze klasbak met de lekker rauwe stem toch mooie dingen gemaakt!
Ik vind hier amper een mindere song op, dit is een topplaat, nog steeds, en als je het mij vraagt niet erg onderhevig aan veroudering.

Vrij sferische en kalme 2e plaat van Sting .
Over het algemeen wel wat stabieler dan de eerste , die nogal van de hak op de tak ging wat stijlen aangaat .
Hier toont Sting zich de relaxe songwriter die vooral het onrecht en leed van de minder bedeelden tentoonstelt .
Fraai zijn vooral They Dance Alone , English Man In New York , Fragile en Sister Moon .
De zoveelste versie van Little Wing (Hendrix ) ontgaat mij een beetje .
Ook Nothing Like The Sun heeft wat momentjes dat het naar mijn mening iets inzakt , maar over het algemeen tovert Sting weer hele mooie liedjes uit de hoge hoed . Nogmaals erg relaxed met vleugjes Jazz en fraai acoustisch werk .

Ik vond het altijd een vrij saaie, want softe, opvolger van The dream of the blue turtles.

De enthousiaste, onbevangen nummers en het gedurfde inzetten van de fantastische jazz-sessie muzikanten maken van die eerste cd een klein meesterwerk.

De ingetogenheid van Nothing like the sun is mij daarom vanaf het begin wat tegengevallen en het is nooit meer goed gekomen.

Ja, het is prachtig gecomponeerde muziek, dito qua uitvoering, maar toch wel enige lichtjaren van The dream of the blue turtles verwijderd.
Nu zou je heel wat over hebben, voor een nieuw album van Sting, gelijk aan Nothing like the sun, daar niet van.

Ik ben dan nog blij met de cover van Little wing op deze cd, samen met The Lazarus heart en History will teach us nothing.

Ironisch genoeg, áls Sting op Nothing like the sun met wat stevigers komt, vliegt het volledig uit de bocht (We'll be together).

Ondanks goede verkoopcijfers van volgende cd's lijkt Sting al snel door de sterke composities heen.
Het wachten is dan ook vervolgens op Ten Summoner's tales voor weer wat betere pop/rock.

Vreemd, maar 2 pagina's over zo'n prachtalbum (net als bij Ten Summoner's Tales), terwijl bij anderen ...

Maar goed, dit album: wederom een verzameling erg mooie songs, met een aantal kippenvel nummers erbij. Duidelijk is de invloed van de Conspiracy of Hope tour uit 1986. Net als u2 deed op Joshua Tree schrijft Sting hier over Zuid-America. Nummers als Fragile en They Dance Alone geven me hierdoor echt koude rillingen.

Maar ook de andere hit (Englishman in New York) en The Lazarus Heart zijn schitterend.

pardon ... ik ben het met je eens over de kwaliteit van TST, maar je vergeet toch echt de pracht van The Soul Cages !

Uit mijn hoofd gezegd geef ik je wel gedeeltelijk gelijk, in die zin, ik moet The Soul cages weer eens afluisteren. Dan zal ik daar reageren.

Er staat aan de ene kant een aantal nummers van The Soul cages op mijn favoriete Sting compilatie, aan de andere kant herinner ik mij wel dat het steeds minder ging met Sting, tot dan in ieder geval het door mij veel meer gedraaide Ten Summoners Tales.

Ik zal The Soul cages nog eens proberen.

en dat vind ik nou het mooie van MuMe, je blijft steeds muziek (her)ontdekken.

Misschien dat het grote luister publiek van pakweg 20 jaar gelden meer stijl had. Zo kon een vrij complex nummer als Englishman in New York toch uitgroeien tot een hit. Vind zo'n nummer vandaag maar eens tussen Pokerface en andere rotzooi. Tegenwoordig moeten we blij zijn met nummers van Jason Mraz in de hitlijsten. Maar goed die lijsten volg ik toch nooit dus even waarom ik Englishman in New York zo'n goed nummer vindt.

Om te beginnen de bassdrum in het intro. Dat is echt een van de mooiste bassdrum geluiden ooit.. Haha... Klein detailtje maar het klinkt wel prachtig met de piano akkoorden. Die trouwens na de tel vallen. Samen met die bassdrum op de 2e en 4e tel in plaats van de 1e en 3e krijg je een soort reggae. Doet weer een beetje denken aan The Police. Toch verdwijnt de reggae feel door subliem drumwerk van Manu Katché. Hij legt accenten op creatieve plaatsen waardoor de groove heel veel intressanter wordt maar ook nergens in de weg zit. Natuurlijk is het niet alleen de drummer die geweldig bezig is.

Het nummer pas als geen ander nummer zo goed bij de stem van Sting mede door de openingszin.

"I don't drink coffee I drink tea my dear.."

Maar vooral de piano en de saxofoon maken dit nummer naar mijn mening. De saxofoon volgt zo goed de melodie en de zang van Sting. Precies op de juiste plaats als het even leeg is hoor je de saxofoon een variatie spelen op de akkoorden of zang.

Zoals bijvoorbeeld het stuk van 2 minuut 56 tot 2 minuut 59. "Pa-pa-pa-pa-pa-du-pa-pa. Maar misschien is het eigelijk niet correct te zeggen dat alleen de melodie gevolgd wordt. De saxofonist speelt een totaal eigen melodie die er perfect in past. Ik denk zelfs dat de saxofonist in dit nummer de hoofdrol speelt. In ieder geval is het voor mij de meeste kenmerkende eigenschap van dit nummer. Op het einde is nog even te horen met wat voor geweldige saxofonist we te maken hebben. En ik vind het daarom ook een van de mooiste fade out's die er zijn. Maarja dat komt misschien omdat het de virituoze jazzsaxofonist Branford Marsalis is die speelt.

De overige nummers krijgen nu misschien niet de aandacht die ze verdienen maar misschien heb ik wel wat mensen geinspireerd nog eens aandachtig te luisteren naar het prachtige Englishman in New York..

Als ik Sting ooit nog een spreek zal ik hem vragen wat de betekenis van de eigenaardige drumbreak in het midden van het nummer is. Haha..

Die break vind ik nu juist een minpuntje van het nummer, sorry..

Dat nummer gaat over het contrast tussen de engelse en amerikaanse cultuur. Het mooie elegante muziekje staat in contrast met de ruwe 'hiphop' break.

Ja vond dat inderdaad ook nooit zo mooi en vroeg me af waarom het er zat.. Maar dat weet ik nu..

Wat een cd!
Super goede songs en een werkelelijk puik geluid.DDD.
what more can you wish for???

STING - ... NOTHING LIKE THE SUN 1987

Na The Dream of the Blue Turtles (1985), de eerste soloplaat van Sting,
volgde een dubbele live boterham (waarop bij gebrek aan repertoire een aantal
Police nummers in een nieuw jasje werden gestoken) en een best of The Police
met een merkwaardige heropname van Don't Stand So Close to Me.

Sting zou vanaf nu tijd nemen voor elk nieuw album.
De dood van zijn moeder kwam tijdens het schrijfproces.

Een eerste teken van leven was de twijfelachtige single We'll Be Together.
Sting kruipt hier in een funkbroek die hem maar moeilijk lijkt te passen.
Het nummer stuitert bijna vijf minuten lang tegen de muzikale borst.
Op zijn slechtst is Stings stem een hoorn die de mist in gaat.

Sting gooit het roer om en neemt met An Englishman in New York
alle scepsis bij ons weg. Een klassieker met een melodie die groter lijkt
dan we van Sting konden verwachten. De jazzmuzikant in Gordon Summers
blijkt na het eerste solo-album een groeibriljant met meerdere facetten.

Er dan komt die plotse drumbreak, alsof hij New York een paar seconden
aan de rappers gunt en daarna weer verder wandelt met bolhoed en paraplu.
An Englishman in New York doet me aan de muziek van Supertramp denken.
Het moeten de zonnige blazers zijn en de uiterst verfijnde arrangementen.

De videoclip van An Englishman in New York is een werkstuk
van Godley & Creme die zelf ook met een identiek getitelde song
hun grootste Benelux hit scoorden in 1980. Grappig detail.

Fragile was de derde single van dit tweede Sting album.
Spaanse gitaren, een onweerstaanbare melodie en een tekst
waar je toch bijzonder stil van wordt. De wereldverbeteraar in Sting
gaat spreken. In tegenstelling tot Bono toch vooral via zijn muziek.

Dat Sting met Zuid-Amerika in zijn maag zat (net als Bono
op dat andere meesterwerk uit 1987 The Joshua Tree) is duidelijk.
They Dance Alone is één van zijn allerbeklijvendste nummers.
Net als van Veen zingt Sting over de dwaze moeders op het plein.

Muzikaal wordt de vierde single van het album ook een echte dans.
Zowel in zijn troostende traagheid als in zijn bemoedigende versnelling.
Ik wil er graag Yulunga van Dead Can Dance naast leggen.

... Nothing Like the Sun werd uitgebracht op dubbel vinyl.
Dat was anno 1986/87 even de mode. CDs boden een langere speelduur,
en die wilde men bij de grote namen op vinyl niet verloren laten gaan.

Maar toch vind ik dit album twee liedjes te lang duren.
Zo is er de verstilde cover van Little Wing, een klassieker op het repertoire
van Jimi Hendrix. Een idee, wellicht ingegeven door de indiaan in Sting.
Toch hoor je duidelijk dat het Stings taal niet is. Bewaren als b-kant.

The Secret Marriage klinkt als een echte b-kant.
Of misschien toch beter een soort coda op het album.
Heel fraai vormgegeven en wie goed luistert zal het niet verbazen
dat Sting veel later zal teruggrijpen naar Middeleeuwse muziek.

Terug naar de albumtracks die steviger in de schoenen staan.

Op The Lazarus Heart trekt Sting al zijn muzikale registers open.
Branford Marsalis, maar ook Andy Summers zijn hier van de partij.
Dit keer zet Sting vocaal een puike prestatie neer. Hij verstaat namelijk
de kunst om verantwoord tegen het metrum in te gaan zingen.
In de gitaren echoot Paul Simons Graceland (1986).

Be Still My Beating Heart is een favorietje van mij.
Het werd in sommige landen ook op single uitgebracht.
De twee eerste albumtracks zijn behoorlijk beschouwelijk
van aard. In Sting huist een muzikale filosoof. Boekenworm.
De zanglijn die zich hier ontspint is werkelijk fenomenaal.

Zoek je als Police fan naar wat lekkers,
dan moet je zeker History Will Teach Us Nothing proberen.
Mensenrechten bezong hij ook toen al in Rehumanize Yourself.
Dit keer maakt hij een minder fraaie balans op: we zullen het nooit leren.

Straight to My Heart leunt dicht aan bij The Dream of the Blue Turtles.
Tegenover de politieke sores van de wereld plaatst hij de onvoorwaardelijke liefde.
Denk ook tekstueel aan Spirits in a Material World. De ware troubadour in Sting
wordt wakker. Op een folk melodie danst zijn ancient heart door de strofes.

Sting worstelt met religie, net zoals Jacob met Gods engel worstelde.
Erg geestig is zijn versie van Noachs ark in Rock Steady. Je hoort als het ware
hoe die ouwe man alle dieren van de wereld met zich meeneemt. Sting en vriendin
besluiten een lift te nemen aan boord van de religie. Maar ze stappen ook weer af
van zodra ze vaste voet onder de grond krijgen. Kan het nog symbolischer?

En dan is er Sister Moon, waarmee de plaat zo mooi had kunnen eindigen.
De titel van het album is een frase uit de tekst. Hij werd hem ingefluisterd
door een dronkaard. In de liner notes draagt Sting het lied op aan zijn
pas overleden moeder. Smooth jazz die Sade meteen deed blozen.

Kort na de release van het album zit Sting met Raoni in het regenwoud.
Hij engageert zich voor Amntesty International en ook zijn vader zal sterven.
Een writers block is onvermijdelijk. Het is even wachten op The Soul Cages ...

Ik hoop dat we niet zo lang op weer zo'n mooi stuk van jou hoeven wachten

p.s. titel is NOTHING ... (met een H dus)

Na later bleek weer een prachtige plaat van koning sting. Af en toe een mindere we'll be together. Maar je word toch om de oren geslagen door de ene klassieker na de andere. Wat een feest een van de betere van sting. Van dance alone gaan mijn haren nog altijd rechtop staan na zoveel jaren. Little wing heerlijk sister moon. Ach wie kent ze niet. Mijn moeder van 75 luistert er nog altijd na. Dan kan je het met recht tijdloze muziek noemen. Bijna alles ademt klasse uit fragile mooi jongen erg mooi

Zo schrijft dazzler een prima stuk over dit album, ik heb het album ook met een halve ster weer verhoogd, maar hier ben ik het dan zeker niet eens.

Little wing is niet alleen een Jimi Hendrix klassieker het nummer gaat ook door merg en been (van genot) op het Derek and the dominos album Layla ... met Eric Clapton en Duane Allman. Dat Sting hier zijn draai aan durft te geven (Hendrix en Clapton zijn beiden niet te evenaren op Little wing), de manier waarop hij dat doet is zeer gewaagd maar uiterst smaakvol gedaan en bovendien geslaagd. Dat het zijn "taal" niet zou zijn is mij een veel te boute uitspraak.

Het is voor mij één van de betere nummers, wat steviger ook, van dit album, ook al is het dan een cover.
Ik moet er bij zeggen dat dit enigszins wat 'dromerige' album zeer zeker prachtige momenten kent, ik geef het ook met liefde zijn sterren. Maar ...Nothing like te sun vind ik alles bij elkaar net even wat minder dan The dream of the blue turtles en het daarbij horende opzwepende live album Bring on the night.

Maar mócht Sting zich ooit weer eens tot het niveau ...Nothing like the sun willen verheffen, ik hou me direkt aanbevolen voor de betreffende cd.

Dit album mist de spontaniteit van Blue Turtles, maar daarvoor in de plaats komen een meer volwassen geluid en gemiddeld betere liedjes. Voor mensnen die voor energie gaan is Blue Turtles dus de juiste keuze, voor mensen die meer van subtieliteiten houden is Nothing Like The Sun beter. Ik val in die tweede categorie en dit is voor mij daarom een favoriet onder Sting's albums. The Soul Cages ging nog een stap verder in gelaagdheid en volwassenheid, waardoor ik die misschien nog beter vind. Ik vind Soul Cages ook langer dezelfde sfeer houden, terwijl ik bij Nothing Like The Sun het niveau wat vindt zakken in de tweede helft van het album.

Goed gemaakt album, veel aandacht voor detail en goede nummers. Luisterde ik naar tijdens mijn vroege middelbare schooltijd. Toen ik meer naar rock en alternatief ging luisteren, raakte de heer Sting uit beeld. Nu is dit ietwat glad voor mij, maar kan het wel eens opzetten tijdens een zondagmorgen ontbijt. Fragile en Englishmen zijn natuurlijk kleine klassiekers.

Mooi album van Sting waarin het springerige van zijn debuut ontbreekt.Daarvoor in de plaats komen songs met meer diepgang en nog meer beschouwende blikken op het wereldbeeld.Wat knap is ,dat hij keurig binnen de lijntjes weet te blijven en niet weet te verzanden in een soort geitenwollerige sokkenideologie waar een hoop betrokken artiesten nog weleens last van hadden.Het album klinkt eerlijk en doorleefd.De bekende singles blijven nu nog steeds overeind en ook Be Still My Beating Heart is van ongekende schoonheid.Ook de overige albumtracks beklijven goed.4 sterren voor deze.

Op zijn tweede soloalbum klinkt Sting in mijn oren wat consistenter dan op het ook al prima debuut "The Dream of the Blue Turtles". De invloeden uit de jazz worden doorgezet en dat levert mooie liedjes en gelaagde composities op. "Fragile" is daarvan een van de hoogtepunten. Mooie Spaanse gitaren en breekbare teksten. Maar "…Nothing Like the Sun" biedt meer dan alleen "Fragile". Een ander hoogtepunt en hit is "Englishman in New York". Een gedurfde compositie om als single uit te brengen, maar het werkt uitstekend. Ook waagt Sting zich aan een cover van Jimi Hendrix in de vorm van "Little Wing". Sting zet deze klassieker naar zijn eigen hand en ik vind het een geslaagde bewerking. Het enige nummer dat wat afwijkt van de rode draad is "We'll Be Together". Het klinkt lekker opzwepend en funky, maar het is iets teveel van het goede als je het in de sfeer van het totale album beschouwd. Verder is "…Nothing Like the Sun" een sterk album en behoort het tot mijn favorieten van Sting.

. Op "History will teach us nothing" klinkt de intro "Hit it!". Alleen wordt er nergens op dit album gehoor aan gegeven. Zoals Homer Simpson zou zeggen:"Boring".

Dit is gewoon een zeer degelijk album van Sting!

The dream blijft voor mij de allebeste, maar dit is zeker een waardige opvolger!

Sister moon is voor mij het allermooiste nummer van dit album!

We'll be together heeft mij nooit kunnen bekoren, en ook de gemixte single versie doet me helemaal niks, Dat is dan ook altijd het skipmoment voor me.

Qua solowerk is dit nummer 4 in de Sting top 5 voor mij, op 1 the dream, Soul cages op 2 en Summoner's tales is nummer 3.

Met deze 4 titels heb je wat mij betreft ook wel het allerbeste van Sting solo in huis, want daarna heeft ie nooit meer een album opgenomen die als geheel boeit.. en dat doen deze 4 wel

Zet daar zijn prachtige live album "All this Time" nog bij en je bent klaar met het werk van Sting. Daarna was er niet veel nieuws meer onder de zon bij de mantra, chakra boy.

Voor mij net geen 3,5, maar zit er wel tegenaan. Er staan best een paar prima nummers op, maar vergeleken met het debuut (dream of the blue turtle) vind ik dit toch wel minder.

Kan er niet echt veel meer over zeggen, dan dat ik dit een erg prettige plaat vind.
Goed productie, goed muzikantschap, goede lyrics, uiteraard heerlijke zang en een zwik erg goede songs.

Heerlijk bij elkaar geblazen door Branford Marsalis en verder ook nog gast-bijdragen van Mark Knopfler, Eric Clapton (They Dance Alone (Gueca Solo)) en Andy Summers (eerste 2 songs).
Subliem en subtiel gedrumd door Manu Katché met hulp van Andy Newmark (Sly & The Family Stone)

Redelijk goed vervolg op 'The Dream Of The Blue Turtles', maar het verrassende is er wel een beetje af. Lekker ontspannen gespeeld en gezongen, maar mist net die 'bite' die de voorganger wel had. Wel een paar mooie songs: 'Fragile' staat nog steeds als een huis en het fraaie 'The Dance Alone' bekoort en betovert altijd.

Dat had ik vandaag dus ! Maar Sting gaat ook voor mij nostalgie worden. Ik zie net dat het album ondertussen alweer 32 (!) jaar oud is. En ik weet nog zo goed dat het uitkwam en dat Sting toen echt zijn hoogtij dagen beleefde. Superster, wereldverbeteraar en ‘het neusje van de zalm’ wat betreft de muziek van die tijd. Nog steeds een prachtig album maar het gaat wat vervagen naar de achterafkamers van mijn herinneringen. Een andere tijd...

Damn.. wie wordt hier nu ouder.... ?

Deze heb ik op dubbellp wat verder niet relevant niet is voor mijn recensie.

Ik denk dat deze plaat door zijn lengte misschien wat teveel van het goede is maar er staat wel echt heel veel moois tussen.

Mensen die zeggen dat de jaren 80 alleen maar gladde dancepop, synthmuziek en glammetal voortbracht, moeten echt eens deze plaat opzetten.

Prachtig hoe Sting en band reggae, jazzfusion, pop en allerlei wereldmuziek samenbrengt. Erg smaakvol spel ook van blazer Marsalis en drummer Katché

Misschien niet, maar het helpt wel - vind ik - als je vindt dat het album te lang is. Dan zet je gewoon 1 van die twee platen op en schakelt daarna over naar wat anders.
Voor een dubbelaar heeft-ie eigenlijk een erg korte speeltijd (55 minuten). Per plaatkant staan er drie nummers op. Wat ik dan weer niet begrijp is dat ze het vinyl niet hebben gebruikt om bredere groeven (=betere geluidskwaliteit) te benutten. In plaats daarvan zetten ze die groeven vooraan en heb je een heel lange (brede) uitloopgroef. Beetje gemiste kans. Tegenwoordig doen ze dat anders - als ze tenminste niet zo stom zijn om een album van 55 minuten op één LP te persen, want ook dat komt voor.

Inhoudelijk vind ik dit een perfecte mix van pop en jazz. Sting mag dan door de jaren heen veel van zijn glans als artiest verloren hebben, zijn eerste vijf solo-albums nemen ze ons niet meer af. Mooie muziek, met veel oor voor detail opgenomen. Met name het drumwerk van Manu Katché is top, maar alle bijdragen klinken fris en geïnspireerd.

Toppers in het geheel zijn Englishman in New York, They Dance Alone (over de Dwaze Moeders in Argentinië en Chili, een gewaagd onderwerp voor een hitsingle), Sister Moon en Fragile.

Ik twijfel nog of ik dit de beste van Sting ga vinden (Dream en Soul cages bieden stevig concurrentie), maar de top-3 van 's mans beste werk haalt-ie wel bij mij.

Gordon Matthew Thomas Sumner werd op 2 oktober 1951 geboren in Wallsend Northumberland Engeland en kreeg internationale bekendheid als de frontman van The Police. Als Sting wist hij met zijn krachtige basspel en karakteristieke stemgeluid een stempel te drukken op de reggae/ska/pop van het trio dat in 1978 zijn eerste album uitbracht. In 1983 verscheen het laatste album van The Police, “SYNCHRONICITY”, waarvan de single “EVERY BREATH YOU TAKE” de grootste hit van band werd. In 1985 verscheen de tweede solo single van Sting, “IF YOU LOVE SOMEBODY SET THEM FREE” (de eerste verscheen al in 1982 en kwam uit de film “BRIMSTONE & TREACLE”) en met het verschijnen van die single werd eigenlijk het doodsvonnis getekend voor The Police. De opvolger was “LOVE IS THE SEVENTH WAVE” waarin een stukje “EVERY BREATH YOU TAKE” zit en het eerste album van de nu 68 jarige Sting verscheen in juni 1985, “THE DREAM OF TH EBLUE TURTLES”. Sting combineerde op deze plaat pop met jazz invloeden en album was een groot succes. Ruim 2 jaar later verscheen “…NOTHING LIKE THE SUN” en de pop/jazz van het vorige album komt nog beter tot zijn recht in de 12 tracks en 55 minuten klasse muziek. Vier songs van dit schijfje werden hits, het poppy ‘WE’LL BE TOGETHER”, het lome jazzy “ENGLISHMAN IN NEW YORK”, de ballad “FRAGILE” en de klassieker “THEY DANCE ALONE”. De overige 8 tracks zijn ook stuk voor stuk erg goed. Van de heerlijke swingende opener “THE LAZARUS HEART”, het rustige jazzy “BE STILL MY BEATING HEART”, het politiek geladen “HISTORY WILL TEACH US NOTHING”, het vrolijke met een folky ondertoon “STRAIGHT TO MY HEART”, de prachtige baspartijen in “ROCK STEADY”, het beklemmende zeer jazzy “SISTER MOON”, de prachtige Jimi Hendrix cover “LITTLE WING” en het klein gehouden slotakkoord “THE SECRET MARRIAGE”. Met een vaste band, zoals toetsenist Kenny Kirkland, drummer Manu Katché en saxofonist Branford Marsalis is er muzikaal ongelofelijk veel te genieten, want er wordt op hoog niveau gemusiceerd. Opvolger “THE SOUL CAGES” liet lang op wachten, Sting had last van een writersblock, maar ondanks dat was het ook weer genieten van dat album. Daarna is het wat mij betreft allemaal wel wat minder geworden, maar de kwaliteiten van de albums die in de jaren ’90 verschenen is nog steeds hoog. In 2007 kwam The Police nog een keer bij elkaar voor een zeer geslaagde reünie tour, maar nieuwe muziek zat er helaas niet meer in. Sting heeft zich met The Police, maar zeker solo een definitief plaatsje verworven in de geschiedenis van de popmuziek en daar heeft “…NOTHING LIKE THE SUN” voor een groot deel aan bijgedragen.