Met een stem als die van Mark Hollis zul je nooit een talentenjacht winnen. En tegelijkertijd komt die stem binnen! Desondanks duurde het even voor ik de groep leerde kennen, wellicht mede door de plaatrecensie in Oor. Daarin was Jan Libbenga
vernietigend: "Met uitzondering van de singles hebben de nummers geen enkele ruggengraat".
Net als de meesten in Nederland leerde ik de groep kennen met de singles van hun tweede album. Dit naar aanleiding van een (playback?) optreden bij de BRT op een zaterdagmiddag. Dit album ging daaraan vooraf en bleef mij onbekend. Tot streaming kwam!
The Party’s Over bleek een heerlijk synthwave-album. Volgens Wikipedia werd de band vaak vergeleken met Duran Duran: niet alleen omdat ze een dubbel woord in de groepsnaam hadden, maar ook omdat ze platenmaatschappij (EMI) en producer (Colin Thurston) deelden. Daarvan wist ik indertijd niets.
Vooral de A-kant bevalt mij goed, omdat daar de meeste uptempo liedjes staan. Op de B-kant is het tempo soms wat lager en dankzij de fretloze bas van Paul Webb doet het in de langzamere delen aan Japan denken: vooral bij
Have You Heard the News en het afsluitende
Candy zijn het die bas en zwevende toetsenpartijen die maken dat ik zin krijg in een goed glas witte wijn.
Wikipedia en de site van British charts vertellen meer. Over Thurston, dat hij als producer was uitverkoren door Hollis omdat hij had meegewerkt aan
"Heroes" van Bowie. Over de geflopte singles
Mirror Man en
Talk Talk, de eerste bescheiden hitsingle
Today (#52 in mei 1982) en dat het opnieuw uitgebrachte
Talk Talk in december ’82 #23 haalde. Dit vind ik inderdaad de sterkste liedjes van het album mét het titellied. Na herhaald afspelen groeit de B-kant, dus vanaf track 6.
Ja, dit is new wave, dit is synthesizerpop… Maar vooral de composities vind ik heerlijk, edelpopliedjes pur sang. Dit in combinatie met die aparte stem van Hollis maakt dat een sterk debuut klinkt, zoals ik ook het debuut van Duran Duran als een aangename verrassing van vóór de grote successen beleefde.