Simple Minds - Real Life (1991)

Na heel lang niet gedraaid te hebben deze week weer 2 keer.
En bevalt me eigenlijk beter dan vroeger. Kon me dit herinneren als een beetje een zeuralbum, maar valt zat mee.
De grote gebaren, de galmzang en de knallende drums zijn er wat vanaf en het klinkt allemaal wat ingetogener. Waarbij ik dan natuurlijk Travelling Man (wat als vroeger klinkt) toch wel weer goed vind. Ook de hit Let There Be Love die ik destijds niet meer aan kon horen, valt nu mee.
Stand By Love werd een (kleinere) hit.
Gaat toch wel meer dan 3* worden.

Ik heb hier ook de Disky-versie van (10 gulden) met die andere hoes.

Vind het album eigenlijk beter dan zijn voorganger. Het album mist het "grote gebaar", dat als een Zwaard van Damocles boven dat album hing. Daar ben ik nooit zo'n fan van geweest. Dit album is veel meer down to earth, hetgeen mij wel bevalt. Redelijk tot goede nummers, nergens een echte misser in mijn oren. Het kan natuurlijk Sparkle .....niet evenaren, maar het is een genietbaar album.

Prima album, heb het destijds in 1991 heel veel bij een vriend gehoord die niet zoveel keuze had qua cd's. Tikje bombastisch naar dat stoort me niet. Kan niet tippen aan New Gold Dream maar dat is ook het allerbeste wat ze hebben gemaakt. See The Lights is het fraaiste nummer van dit album.

Na de twee tenenkrommend slechte voorgangers gloorde er voor mij weer een klein lichtpuntje bij het uitkomen van dit album. Het staat in geen verhouding met hun oude werk maar is beter dan de twee voorgangers. Ik vind dit wat volwassener klinken dan de goedkope commerciële meuk hiervoor. Er staan wel een paar lekkere nummers op en ik vind het op de een of andere manier wel een sympathiek album. Kerr zing tenminste ook weer goed, de man heeft ook een prima stem, maar moet een beetje met de voeten op de grond blijven staan. Foute uitglijders zijn Stand By Me en Ghostrider daar gaan bij mij alle nekharen weer van overeind staan. Gelukkig hebben de prima nummers de overhand, er zit in het geheel ook wat meer rust in en het is ook niet zo bombastisch allemaal. Wel wat een hoog Peter Gabriel gehalte maar dat is alleen maar positief.

Voor mij overtuigden de voorgangers meer dan deze plaat. Ik heb deze rond de releasedatum gekocht, 5x gedraaid en tot de conclusie gekomen dat ik eigenlijk de hele tijd naar hetzelfde nummer luisterde. Het zijn allemaal zo'n voor elkaar inwisselbare tracks. See The Lights? Zeker, maar wel jaren eerder tijdens de New Gold Dream en Sparkle In The Rain periode.

Was destijds een beetje ontgoocheld van dit album dat killer aanvoelde als we gewoon waren.
Het verlies van Mick zal hier wel voor veel geteld hebben.
Een paar zwakke nummers teveel ook.
Real life komt moeizaam op gang maar overtuigd daarna. See the lights is sterk. Woman vind ik nog altijd ijzersterk met JK die kippenvel geeft.
Dan vond ik - achteraf - Néapolis stukken beter.

Gedegen album met goed geproduceerde mainstream pop. Nooit verassend, maar wel met een aantal sterke tracks. En dat is iets wat je helaas al tijden niet meer kunt zeggen van recente Simple Minds albums. 3 sterren

Is er een reden waarom dit album naar dat fabuleuze album van Magazine vernoemd is? Die vraag komt nu zo maar op. Terwijl ik luister. En ik schrok heel erg toen ik zojuist tot de ontdekking kwam dat de opening van 'Let The Children Speak' gelijk is aan 'Theme For Great Cities'. Het vervolg is een totale verkrachting...

Edit: ik ben een late ontdekker zie ik als ik de berichten door scroll. Maar ik draai dit ook bijna nooit.

Edit: ik ontdek nu ook dat track 6 en 7 op mijn cd-versie zijn omgewisseld tov de hier weer gegeven versie. Hoe zit dat?

Fijne plaat, onlangs pas aangeschaft. Indertijd vond ik het titelnummer (kwam wel eens voorbij op Super Channel) wel heel boeiend, ook al hield ik me toen vooral bij heavy rock. Prima sound & sfeer. Doet me bij vlagen ook denken aan Charmed Life van Billy Idol, of speelde Idol leentjebuur bij Simple Minds?

Lekkere vette Simple Minds sound. Dit geldt ook voor Good news.......world.

Tja, Real Life. Misschien wel beter dan zijn voorganger (maar dat is geen ultieme uitdaging).
Kwam Charlie Burchill eind november 1989 tegen in Amsterdam tijdens een avondje stappen met vrienden en hadden even een kort babbeltje over Simple Minds en het vertrek van MacNeil. Was mijn eerste (en enige) ontmoeting met een SM-lid en gelukkig was ik aardig in de olie om zenuwachtig te zijn. Hij was toendertijd samen met Kerr demo's aan het opnemen in de Wisseloord Studio's in Hilversum voor dit album.
Heel aardige vent zonder kapsones en de pijn van het vertrek van MacNeil was duidelijk zichtbaar.

Na New Gold Dream is dit altijd hun plaat geweest die me het meeste kon bekoren.
Dat begon al met de singles See the lights en Let there be love, maar ook de rest van het album vind ik redelijk consistent. Het is een behoorlijk ander geluid (afgewisseld relaxed en veel nummers met een lekkere drive) dan het veel bekendere en soms wat vervelende Street Fighting years. Hypotized en She's a river, fijne 90's singles van de verder teleurstellende opvolger, hadden hier ook prima bij gepast.

Banging on the Door verdient het trouwens genoemd te worden. Bij deze dus.