Pendragon - The Masquerade Overture (1996)

Lekker neoprog album. Zie veel commentaar op de zang, heb daar zelf niet zoveel problemen mee. Hij heeft een beetje een dik accent er overheen af en toe misschien dat dat mensen tegenstaat.

Maar als we een Jon Anderson kunnen verdragen zie ik niet in waarom dit niet, het past wel bij de muziek en sowieso ook wel bij prog denk ik.

En muzikaal gebeuren er hoe dan ook een aantal hele leuke dingen op deze plaat, daar zal het in ieder geval niet aan liggen.

Laten we nu eens ophouden met het commentaar op de zang van deze charismatische gitarist. Nick zal nooit een oscar winnen voor zijn zangtalent maar wat geeft het. Kijk naar het grotere geheel en geniet.

Ook ik vind dit album één van de betere van Pendragon (vorig jaar LIVE gezien in de Boerdrij, een top optreden!!!)

@Neil: inderdaad een topoptreden met als hoogtepunt voor mij This Green and Pleasant Land. Take only what you need and be on your wayyyyyyyyyyyyy.....

Ze gaan weer komen in de Boerderij, maar ik sla nu even over...

nieuwe CD?

Aardige Neo Prog Rock van een band die ondertussen al een heel tijdje mee doet. De zang vind ik voor dit genre niets mis mee, het past goed bij de sfeer van de songs. Toch is geheel mij een beetje te bedeesd, het blijft een beetje op hetzelfde tempo doorkabbelen, zonder echt avontuurlijk te worden. Technisch wel heel goed. 3,0

Volgend jaar is deze plaat 20 jaar oud. Ze doen ook de boerderij aan om dit te vieren, waar ze het album helemaal zullen spelen. Weer een reden om naar zoetermeer te rijden.

klopt in mei zijn ze er weer

Zin in! Vorig jaar nog gezien in Le Divan du Monde in Parijs op hun Men Who Climb Mountains tournee (overigens een waarlijk prachtig album, vind ik) en de twee jaren daarvoor telkens meer dan 2 uur in trance doorgebracht op hun optredens in Zoetermeer.

Enige probleem tot voor kort was dat hun Nederlandse concert in 2016 samenvalt met Yes in de Brusselse AB (14 mei). Nu opgelost, aangezien Pendragon enkele dagen later in Verviers speelt Best of both worlds! Ik moet de masquerade nog maar eens opleggen...

Bij Pendragon kom ik vrijwel altijd uit op het album Pure, voor mij hun hoogtepunt. The Masquerade Overture hoorde ik gisteren integraal bij het concert in De Boerderij en maakte een redelijke indruk. Er komt regelmatig een Pink Floyd of Marillion referentie voorbij en de instrumentale passages duren me regelmatig te lang. Paintbox en Master of Illusion hoorde ik tijdens eerdere optredens ook al en dat zijn zeker de hoogtepunten. Maar het ontbreekt dit album vooral aan dynamiek om in de buurt van Pure te kunnen komen.

Ook ik heb het concert van Pendragon in de boerderij bijgewoond. Pure is inderdaad wel een hoogtepunt in het oeuvre. Maar dit album vind ik persoonlijk ook niet te versmaden. De solo aan het einde van Master of illusion is echt wel kicken! Ook live was deze niet te versmaden naar mijn bescheiden mening. Als iemand eens wil luisteren dan geloof ik dat een of andere snoodaard deze op youtube heeft gezet Master of illusion Pendragon Boerderij Zoetermeer mei 2016 - YouTube.

King of the castle was samen met de voor deze tour meegenomen achtergrondzangeressen voor mij ook een hoogtepunt. Tja en over de zang van Nick gaan we het voor de verandering maar eens niet hebben. Overigens rammelde de nieuwe drummer er lustig op los. Ook dan blijkt maar weer wat een sympathieke man Nick blijkbar is. Regelmatig maakte hij contact met de drummer om hem een compliment te maken.
Kortom ik kan nog steeds goed naar deze cd luisteren. Voor mij is hij de volle 4 sterren waard. Dat de band zich daarna nog steeds verder door ontwikkeld heeft pleit alleen maar voor hen.

Een prima prog album. Ik stoor mij trouwens totaal niet aan de zanger. Sterker nog ik vind het een prima zanger. Paintbox is wel de absolute topper van deze plaat, maar nummers als Masters of Illusion en Good as Gold vind ik ook heerlijk.

Na het meesterwerk "Pure" de 2e CD van Pendragon die ik in mijn bezit heb (rest gepindakaast, sorry Nick). Stuk ouder dan eerder genoemde maar zeer luisterbaar met als hoogtepunt "Paintbox" en al dieptepunt "The Pursuit of Excellence" (slechter heeft Pendragon ze niet gemaakt volgens mij ), Hoewel niet altijd even origineel, de gitaar solo's en synthesizer maakt heel veel goed. Cijfer een 3,5

Eigenlijk heb ik niet zo veel neo prog muziek, terwijl ik wel redelijk wat heb van de grote groepen uit de jaren 70. Toen sproken we nog niet van 'prog' , maar meer van symphonische muziek. Dus deze week luister ik toch naar wat neo prog dat ik (toevallig ?) heb en vergelijk het met de muziek van de jaren 70. Zo heb ik twee dagen geleden 'It bites' beluisterd, en daarna Genesis. Dat viel niet zo goed uit voor It Bites. Nu dus Pendragon, goedkoop aangeschaft in de Vinylloods en eigenlijk is deze in de kast gekomen en er amper uitgeweest.
Bij het hoesje moet ik denken aan Marillion (de eerste platen). Het eerste nummer The Masquerade Ouverture is natuurlijk wel een zeer bijzondere start, maar van verrassingen hou ik wel. Daarna hoor ik een groep die heel goed heeft geluisterd naar de 'prog' uit de jaren 70. Voor mij veel herkenning met Genesis, Marillion en hier en door wat Pink Floyd invloeden. Op zich is het prima gemaakt, niks mis mee. Wel met een enkel nummer en de zang vind ik ook niet overtuigend.
Het is eigenlijk best een goed album, maar net als bij It Bites 'pakt' het mij niet. Iets te veel herhaling van zetten uit de jaren 70 ? En natuurlijk heb ik ook een tijd afscheid genomen van deze muziek in de jaren 80. Maar terwijl ik wel weer waardering heb gekregen voor die muziek uit de jaren 70, heb ik dat met deze neo prog beduidend minder.
Wie weet is er wel neo prog, die wel duidelijk een meer eigen stijl heeft en de prog muziek ook weer een stap verder heeft gezet.
Ik hou me aanbevolen.
Ik twijfel tussen drie en drie en een halve ster. Laat ik maar mild zijn, 3,5 ster, omdat het me eigenlijk wel mee viel en er ook van heb genoten. Maar als ik nu weer zo'n echte kwaliteitsplaat uit de jaren 70 opzet, wordt het niet meer dan drie sterren.

Ik zag je bericht bij Genesis ook al staan. Wat mij betreft zijn It Bites en Pendragon ook niet bepaald gelukkige visitekaartjes van het neoproggebeuren. Je zou IQ en Twelfth Night eens een kans kunnen geven.

Dat gezegd zijnd: van alle prog van na 1980 blijft neoprog toch altijd die betrekkelijk eenvoudige stroming waarin alle bands goed naar het oude Genesis geluisterd hebben (hooguit begin jaren '80 met een snufje punk erbij). Je vindt het mooi of niet, maar vernieuwend is het allemaal sowieso niet meer. IQ werd groot door al bijna veertig jaar lang ongeveer hetzelfde te doen, Marillion bleef juist groot door na een aantal jaar het neoproggebeuren wat achter zich te laten en nieuwe wegen in te slaan.

Een paar willekeurige andere recente (maar niet echt neo) prognamen waar ik momenteel nog veel genoegen aan beleef: Änglagård, Beardfish, Echolyn, Spock's Beard (eerste drie albums).

A propos The Masquerade Overture: er staan wat verder naar boven wat zure berichten van mij over dit album. Ik ben er de laatste tijd wel wat milder over geworden. Pendragon heeft het wiel niet uitgevonden, maar dit is gewoon vrij ambachtelijke neoprog; waarschijnlijk het beste werkje van de band. Nick Barrett is geen begenadigd zanger, maar wel een begenadigd gitarist. Paintbox en Masters of Illusion zijn terecht vrij bekend.

Prima album met een mooie openingstrack en een prachtige afsluiter in de vorm van Masters of Illusion. Dat vind ik het beste nummer van Pendragon.
As good as gold en Paintbox zijn ook mooie composities.
OK, rond minuut 6-7 lijkt Guardian of my soul wel erg veel op The dogs of war van Pink Floyd maar een kniesoor die daar over valt toch?

Indigo van Pure is ook erg goed. Eigenlijk vind ik die van dezelfde schoonheid als Masters of Illusion. Moeilijk om tussen die twee te kiezen.

Ik ga bij nader inzien toch voor Masters of Illusion met nipt verschil!