menu

Control Denied - The Fragile Art of Existence (1999)

mijn stem
3,68 (38)
38 stemmen

Verenigde Staten
Metal
Label: Nuclear Blast

  1. Consumed (7:24)
  2. Breaking the Broken (5:41)
  3. Expect the Unexpected (7:17)
  4. What If...? (4:29)
  5. When the Link Becomes Missing (5:17)
  6. Believe (6:10)
  7. Cut Down (4:50)
  8. The Fragile Art of Existence (9:38)
totale tijdsduur: 50:46
zoeken in:
avatar van Jochempie
2,5
Ik ben een enorm groot Death fan, maar ik vind dit niet goed. Zelfs het gitaarwerk valt tegen. Jammer.

avatar van MichelDumoulin
Chuck (Schuldiner van Death) was tijdens de opnames van dit nevenproject al behoorlijk ziek (let eens op de titel).
Dit is overduidelijk geen Death-album. De muziek is meer geïnspireerd door de powermetal die in de jaren tachtig gemaakt werd.
Zanger Tim Aymar heeft helaas niet het bereik die Chuck bedoelde. Dat is duidelijk te horen in de hoge uithalen.
Het drumwerk is prima afgezien van het gewoonweg slordige intro van Consumed.
Het gitaarwerk van Chuck daarentegen is zwaar oké! De solo's en de riffs steken prima in elkaar. Daardoor is dit album toch wel de moeite waard.

4,0
Fan van Death én van dit. Hoewel beide bands erg verschillend waren hoor je hier toch veel gelijkenissen met "Sound of Perseverance", behalve de stem, uiteraard. Het gitaarwerk vind ik dus sterk en de stem past erbij.

avatar van Paulus53
2,0
Ik heb hier niet van genoten

Stijn_Slayer
@ MichelDumoulin

Toevallig dat ik je dat hier zie zeggen, heb gister namelijk ook eens alle titels en songteksten aandachtig bekeken. Het valt echt aan zijn ziekte te koppelen. Ik kwam pas op die gedachte toen ik zag dat hij al ziek moest zijn geweest, en het lijkt er dus wel heel erg op.

Verder ben ik het ook met je eens dat Aymar niet dé zanger was die Chuck zo graag wilde hebben. Maar hij heeft het wel fatsoenlijk gedaan. Toch was het indrukwekkender als Chuck het voor elkaar had gekregen om Dio te regelen zoals hij wou. Gezien Chuck's droom om wat meer richting de Heavy Metal/Power Metal kant te gaan en zich volledig op het gitaarwerk kon richten, we kennen het verhaal, vind ik dit tegenvallen. Gezien de koppeling aan Chuck's ziekte vind ik het indrukwekkend en is dit heel persoonlijk en open. Ik ben niet zo heel erg weg van dit gitaarwerk en de zang, toch geef ik het 3* voor de indruk die dit album toch steeds weer op me maakt.

avatar van vin13
4,0
Symbolic van Death beviel mij zeer goed en vind deze daarop aansluiten en de zanger is niet verkeerd, gitaarpartijen vind ik juist inventief en niet standaard metal. De teksten graven wat dieper, filosofischer.

Stijn_Slayer
Hmm. Ik zie nu dat hij pas vlak na dit album ziek is geworden en dat hij deze titel al tien jaar daarvoor in z'n hoofd had zitten.

Dat is eigenlijk gewoon bijna beangstigend hoe toevallig.

avatar van Jazper
2,0
Erg jammer van die zanger. Ik hou niet zo van die metal-zangers met die vreselijke vibraties in hun stem. Het past m.i. ook totaal niet bij de hakkende gitaar. Sowieso niet veel bijzonders eigenlijk. De riffjes zijn natuurlijk onberispelijk uitgevoerd, maar ik vind ze nergens verrassend. Waar bij The Sound of Perseverance veel wel op zijn plek viel vind ik dat bij deze, qua geluid vergelijkbare plaat, niet.

Verder dan 2* kom ik helaas niet. Dus die zal ik dan maar geven

Stijn_Slayer
vin13 schreef:
De teksten graven wat dieper, filosofischer.


Wat kenmerkend voor Chuck was

Stijn_Slayer
Overigens is het nog altijd wachten op die 2e van Control Denied.. Chuck zou zijn delen min of meer af hebben, als er wat van zijn rauwe demo gitaarlijnen gemaakt kan worden, en de rest van de band wil het afmaken.. Maarja..

avatar van Seamus
4,5
Ik vind dit echt een superplaat in het straatje van The Sound Of Perseverance maar dan met heavy metal zang.

De vele hooks en breaks, het statische en mechanische aan heel de muziek vind ik geweldig, heb ik altijd al een zwak voor gehad.

In feite is dit gewoon Death.

Het commentaar van de drums dat ik hier ergens had gelezen vind ik vreemd. Het zijn de drums die het mede zo sterk maken. Als ook de fretless bas van DiGiorgio.
De herkenbare zang met die hoge uithalen, die volgens sommigen dan weer beperkt worden genoemd, maar die het echt uniek en herkenbaar maken.

En dan het gitaarspel van Schuldiner natuurlijk.

Stijn_Slayer
Iemand nog van plan de nieuwe uitgave aan te schaffen? Ik wilde eerst voor de 3cd gaan, maar toen hoorde ik dit: Hear It Now: Rare Control Denied Track "Breaking the Broken" - Guitar World - guitarworld.com

Hoe goed ik Chuck ook vind, dit vind ik niet best.... Van de rest met Chuck als zanger verwacht ik dan ook niet veel.

Dit vind ik dan echter wel weer interessant, maar of ik er nou vaak naar zou luisteren is een tweede...:
Stream Control Denied's "Consumed (1999 Demos)" - in Metal News ( Metal Underground.com ) - metalunderground.com

avatar van HammerHead
3,0
Dat laat ik aan me voorbij gaan. Ik heb deze ooit nog eens op de kop getikt voor weinig, om de collectie studioplaten van de heer Schuldiner op peil te houden, maar het valt mij behoorlijk tegen. De muziek ligt inderdaad in de lijn van de laatste Death plaat en die vind ik ook al de minste van alle Death platen (hoewel nog steeds heel behoorlijk). Wat me hier het meeste tegenstaat is echter de zang. Ik draai 'm eigenlijk nooit meer, zal 'm zo nog eens opzetten.

Stijn_Slayer
Inmiddels de 2cd en 3cd versie beluisterd, en tot de conclusie gekomen dat ik die niet zal aanschaffen.

De demo's wijken niet dusdanig af van de uiteindelijke versies, en zijn dus alleen in mindere kwaliteit en instrumentaal. Leuk om een keer te horen, maar wat voegt het toe?

De nummers met Chuck op zang zijn uitermate beroerd. Clean kon hij simpelweg niet zingen en zijn screams waren gewoon op. Hij kon het niet meer...

avatar van James Douglas
Het laatste studioalbum waarop Chuck Schuldiner te horen en vanuit dat perspectief dus eigenlijk al een bijzonder album. Nu was de laatste Death ook al niet mijn favoriet en dat patroon werd doorgetrokken naar de eerste Control Denied. De sound van The Fragile Art of Existence ligt dichter bij de traditionele metal, met de focus erg op het technische aspect, en is minder geworteld in de duistere furie kenmerkend van de Death die verschenen begin tot midden jaren negentig. Probleemgevallen zijn hier zanger Tim Aymar en drummer Richard Christy. Aymar kan nergens de tragiek en de pijn van Chuck’s teksten op de luisteraar over brengen. En van de stijl van Richard Christy, hoewel een uitstekende drummer, houd ik gewoonweg niet. Naar mijn mening staat het drumwerk teveel opzichzelf en te weinig in dienst van het geheel. Dit maakt het dat ik totaal niet uit de voeten kan met Expect the Unexpected en in mindere mate Believe en Cut Down, daar waar de plaat echt inzakt. Dit album wordt daarentegen wel gered door het sublieme soleerwerk van Chuck Schuldiner daar hoeft enkel naar middenstukken van What If? en When the Link Becomes Missing verwezen worden. Huzarenstukje is echter de solo in de afsluitende titeltrack rond 4:30. Chuck liet nog eenmaal zijn brille horen.

avatar van Zagato
3,5
Ik zit de afgelopen dagen enorm in een Death fase en heb de hele discografie van Chuck de revue laten passeren, deze dus ook. Het feit dat er al 9 (!) jaar niets bij dit album is gepost zegt volgens mij alles. Het is niet slecht maar ook niet van het niveau dat we van Chuck gewend waren.De pijnpunten worden hierboven al beschreven, toch de moeite waard omdat het (min of meer) de zwanenzang van Chuck was.

avatar van gigage
4,0
Het is gewoon een geweldig album met matig zangwerk. Dat gitaarwerk, fantastisch. In welk hokje zullen we dit eens stoppen, Technical Thrash of progressive metal. Ik denk dat laatste met invloeden van het eerste.

avatar van vielip
Ik hoorde hier laatst een nummer van voorbij komen. Kende de band wel van naam maar had de muziek nog nooit gehoord. Maar aan het gitaarwerk (en met name de sound) kon ik binnen 2 seconden horen dat het iets met Schuldiner te maken moest hebben. Welk nummer het precies was weet ik niet meer. Zal het eens gaan uitpluizen. Maar dat het absoluut niet verkeerd klonk staat als een paal boven water.

avatar van MetalMike
Weer eens wat nummers aan het beluisteren en ik vraag me toch echt af hoe dit met Warrel Dane geklonken zou hebben. Verdomd fijn plaatje trouwens desalniettemin.

avatar van lennert
4,5
Wat, ook Control Denied erbij? Ja, laten we er maar een Schuldiner-marathon van maken, het is immers onmogelijk om The Fragile Art Of Existence lost te koppelen van The Sound Of Perseverance. Met Chuck's kreten er overheen was het gewoon een melodieuzer Death-album geweest en nu heeft het meer overeenkomsten met US-metal bands als Nevermore of Psychotic Waltz... laten die bands nu toevallig ook net horen bij mijn favorieten.

Ik lees hier toch best veel kritiek op Tim Aymar, maar ik vind hem hier perfect gecast. Natuurlijk, Warrel Dane op de zang was nog beter geweest, maar Warrel Dane was nu eenmaal een van de beste metalzangers ooit. Desalniettemin vind ik Aymar juist erg goed in het overbrengen van de pijn van Schuldiner's teksten, een perfect soort cleane zanger zelfs, want het is nergens glad en klinkt altijd getormenteerd. De zanglijnen zijn ook dik ontoegankelijk, wat het geheel een stuk aantrekkelijker en progressiever maakt. Het Nevermore-album met iets mindere zang en betere bas. En een van de tofste afsluiters uit Schuldiner's carrière.

"The fragile art of existence
Is kept alive by sheer persistence
The fragile art of existence

No time for self-pity
No time for dwelling on what should have been
But is yet to be

Take the plunge, take the chance
Safe in the heart and soul from elements
Spawned by those void of no self-worth
And no sense of dreams"

R.I.P. jij grootheid, ik heb nu wel door dat je een van de grootste metalgoden van de laatste decennia bent.

Eindstand:
1. Symbolic 5*
2. Human 4,5*
3. Individual Thought Patterns 4,5*
4. Spiritual Healing 4,5*
5. The Fragile Art Of Existence 4,5*
6. The Sound Of Perseverance 4*
7. Leprosy 4*
8. Scream Bloody Gore 4*
Gemiddelde: 4,38*

avatar van RuudC
4,5
Ik had het eerder al over het toevoegen van dit album aan de Death marathon en toen ik gisteren The Sound Of Perseverence hoorde, hoorde ik vooral Control Denied en geen Death meer. Deze cd van Control Denied heb ik al bijna twintig jaar (maar niet bijster veel geluisterd, vond het wel heel tof), terwijl ik het latere werk van Death helemaal niet kende.

The Fragile Art Of Existence verpulvert The Sound Of Perseverence. Niet alleen omdat Tim Aymar een geweldige zanger is die het materiaal perfect aanvoelt, maar ook omdat de kunst van liedjes schrijven weer duidelijk naar voren komt. Ik krijg ook de indruk dat de band er (meer) zin in heeft en alles uit de kast trekt. De plaat opent geweldig, kakt tegen het einde ietwat in om met de titeltrack een waar meesterwerk uit te voeren dat met gemak 95% van Death overtreft. Chuck wordt wel echt gemist. Er is eigenlijk niemand die op zo'n excentrieke manier soleert. Petje af.


Eindstand:
1. Human
2. Spiritual Healing
3. Symbolic
4. Control Denied - The Fragile Art Of Existence
5. Individual Thought Patterns
6. Scream Bloody Gore
7. Leprosy
8. The Sound Of Perseverence

avatar van namsaap
4,5
Deze plaat is als een mooie wijn die met de jaren beter wordt. Ik had dit album al tijden net meer gehoord, maar wat komt de plaat binnen nu ik hem weer opzet! Het contrast tussen het felle gitaarwerk van Chuck en de meer melodieuze solo's van Shannon is geweldig. Steve DiGiorgio krijgt alle ruimte voor zijn briljante en uit duizenden herkenbare basspel en ook het drumwerk van Richard Christy is om te watertanden. De zang van de eerder dit jaar overleden Tim Aymar is een 'acquired taste' maar past wat mij betreft perfect bij deze muziek.

Halfje erbij!

avatar van Mssr Renard
4,5
Ik was wat bezig muziek te luisteren wat lijkt of een link heeft met Nevermore. Control Denied werd mij getipt. En toen dacht ik: die ken ik toch? En natuurlijk Control Denied is een zijproject van Death.

De mix van een gortdroge deathmetal-mix en powermetal-ritmes en zang is redelijk uniek. Je kan hier ook zo een grunt overheen fantaseren, maar daar had Chuck gewoon even geen zin in. En bij US Powermetal hoort nu éénmaal dit type zang. Waar ik overigens geen probleem mee heb. Hij heeft hier en daar ook een lekkere krijs.

De drums en het baswerk zijn (naast het gitaarwerk) echt buitenzinnig goed.

Puike plaat.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:07 uur

geplaatst: vandaag om 17:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.