Alice Cooper verscheen weer op mijn netvlies vlak na het uitkomen van
Alice Cooper - The Last Temptation (1994) in een hele korte periode heb ik toen al zijn albums aangeschaft in afwachting wat er nog zou gaan komen. Jaren bleef het stil, het muziekklimaat veranderde steeds meer en eigenlijk durfde ik al niet meer te hopen op een Come Back van Alice. Maar toen kwam Brutal Planet!
Brutal Planet is het hardste meest compromisloze Alice Cooper album wat de beste man op dat moment kon maken.
Korn, aartsrivaal
Marilyn Manson en
Rammstein domineerde het rockgeluid op dat moment en Cooper kwam terug, was eigenlijk wel afgeschreven, maar blies ze allemaal omver met zijn Brutal Planet.
Het machtige openingsnummer zet gelijk de toon. Een machinale Industrial Riff die niet onder doet voor het beste werk van
Ministry zet gelijk de toon en de meester zelf komt als de volleerde onheilsprofeet die hij is even de volgende apocalyps aankondigen. Qua zang en tekst is Alice hier op zijn best. Hij geeft een korte samenvatting van al het onheil in de wereldgeschiedenis en houdt de mensheid een spiegel voor. Door dit nummer is denk ik de repeat knop op mijn cd speler stuk gegaan!
Het volgende nummer Wicked Young Man gaat op dezelfde onheilspellende toon door. Een zware riff, een samenvatting van alles wat slecht is en vooral forse kritiek aan de preutse en conservatieve inslag van Amerika. I'ts not the Games that i play, The Movies i see, I Am just a Wicked Young Man.
Sanctuary is een zwaar maar ook redelijk snel nummer waarin Cooper het leven schets van de gemiddelde Working Class Hero die eigenlijk geen perspectief heeft en langzaam naar de klote gaat. Het is een song met veel cynische humor maar zoals altijd met een laag diepe ernst die eronder schuil gaat.
Ook in het volgende Blow Me a Kiss is het Cooper ernst. Dit nummer wordt begeleidt door een typische Nu Metal riff zoals bijvoorbeeld Korn die zou kunnen schrijven. De tekst draait om een schietpartij op een school en laat horen hoe actueel Cooper nog altijd is.
Eat Some More is een van mijn favoriete Alice songs van de plaat. Het is onmogelijk om stil te blijven zitten bij het horen van dit nummer. Daarnaast wordt er tekstueel weer verwezen naar de bijbel en wordt consumerend America op een sarcastische wijze onder de loep genomen. Muziek en tekst lopen hier werkelijk grandioos. Alice in Topvorm!
Pick up The Bones is een soort van Ballad maar dan wel een hele zware over het leed van de oorlog in Kosovo. Alice verklaarde zelf hierover dat hij de nieuwsberichten over het thema niet meer kon zien en dat dit alleen een boos Alice Cooper nummer rechtvaardigde.
Pessi-Mystic is net zo cynisch als zijn voorganger maar dan met wat meer scherpe randjes. De kwaadheid dampt er weer vanaf en ook hier laat Alice weer horen dat hij nog altijd meetelt en gewoon beter is dan alle andere.
Gimmi verwijst tekstueel ook weer naar de bijbel maar ook naar vorige nummers van Alice hij quote zichzelf regelmatig en ook hier is de riff weer traag en zwaar in de beste traditie van bijvoorbeeld
Black Sabbath de humor is ook weer vol op aanwezig en deze toon wordt lekker door gezet op It's the Little Things. Ook hier verwijst Cooper weer naar het verleden en somt hij even zijn dagelijkse en herkenbare ergernissen op. It's the Little Things is een ideaal nummer voor aan het einde van een zware werkdag.
De ballad Take It Like a Woman is voor Alice het slotstuk van zijn drie ballades over vrouwen. Achtereenvolgens zijn dit Only Women Bleed van
Alice Cooper - Welcome to My Nightmare (1975) en It's Me van
Alice Cooper - The Last Temptation (1994) en dan deze Take it like a Woman. Ik kan er kort over zijn. Het is de zwakste van de drie. In contrast met de overwegend hardere songs van Brutal Planet komt het nummer uitstekend tot zijn recht maar voor mij voelt het een beetje als een herhaling van zetten. Gelukkig is het nummer toch dermate goed dat het niet ten koste gaat van de kwaliteit van de plaat.
Het slotstuk Cold Machines schets tekstueel een beeld van een donkere toekomst waarin er geen plek meer is voor liefde of affectie. De wil is er natuurlijk nog altijd maar profeet Alice laat ons weten dat als we niet opletten de toekomst er wel heel somber uitziet. Dit slotverhaal vertelt hij onder begeleiding van een riff die als twee druppels water lijkt op de grote hit van Manson The Beautiful People. Het lijkt er verdacht veel op dat Alice hier een rechtstreekse confrontatie wilde aangaan, maar het dan wat scherper en venijniger wilde brengen.
Door de jaren heen ben ik braaf alle albums van Alice blijven kopen maar eerlijk is eerlijk. Brutal Planet blijft voor mij zijn beste werk. Tekstueel is hij hier vlijmscherp, vocaal is hij in topvorm, maar ook de songs zijn stuk voor stuk uitmuntend. Je merkt aan alles dat Alice de tijd heeft genomen voor deze plaat en in mijn ogen is het tot op de dag van vandaag een van zijn relevantste en meest ondergewaardeerde platen.
Na Brutal Planet kwam Alice nog met het vervolg
Alice Cooper - Dragontown (2001) dat stilistisch helemaal in het verlengde van dit album zit maar het was helaas allemaal net wat minder.
Mensen die van Metal houden, nog niets van Alice kennen en willen beginnen aan zijn werk kan ik Brutal Planet van harte aanbevelen. Oude fans die ergens in jaren 70 of 80 zijn afgehaakt kan ik alleen maar adviseren om dringend deze plaat aan te schaffen. Alles wat Alice Cooper zo goed maakt komt samen in Brutal Planet.
Een meesterwerk in de wereld van Alice!
P.s.
Hier nog even het titelnummer en mijn favoriete track Eat Some More!
Alice Cooper - Brutal Planet (Brutal Planet) ~ Audio - YouTube
Alice Cooper - Eat some more lyrics (on screen & in description) - YouTube