menu

Solange - A Seat at the Table (2016)

mijn stem
3,82 (139)
139 stemmen

Verenigde Staten
R&B / Pop
Label: Columbia

  1. Rise (1:41)
  2. Weary (3:14)
  3. Interlude: The Glory Is in You (0:17)
  4. Cranes in the Sky (4:10)
  5. Interlude: Dad Was Mad (0:46)
  6. Mad (3:55)

    met Lil' Wayne

  7. Don't You Wait (4:05)
  8. Interlude: Tina Taught Me (1:14)
  9. Don't Touch My Hair (4:17)

    met Sampha

  10. Interlude: This Moment (0:49)
  11. Where Do We Go (4:24)
  12. Interlude: For Us by Us (0:52)
  13. F.U.B.U. (5:13)

    met The-Dream en BJ the Chicago Kid

  14. Borderline (An Ode to Self Care) (3:02)

    met Q-Tip

  15. Interlude: I Got So Much Magic, You Can Have It (0:26)

    met Kelly Rowland en Nia Andrews

  16. Junie (3:06)
  17. Interlude: No Limits (0:39)
  18. Don't Wish Me Well (4:15)
  19. Interlude: Pedestals (0:57)
  20. Scales (3:39)

    met Kelela

  21. Closing: The Chosen Ones (0:42)
totale tijdsduur: 51:43
zoeken in:
avatar van Jessensei
4,5
Het aantal interludes (bijna de helft van het aantal tracks) stemt me een beetje ongerust, de gastenlijst maakt me daarentegen heel benieuwd.

Hopelijk krijgen we een uur 80's waanzin, genre Blood Orange.

avatar van mauricez
4,5
Heel benieuwd hiernaar! Staat nu op Spotify!

Album cover ziet er iig goed uit

avatar van vinylbeleving
4,0
Ik ben best wel onder de indruk. Sowieso een stuk gedurfder en gewaagder dan haar zus laatste plaat. Solange klinkt meer en meer als Aaliyah, maar dat vind ik niet storend, ze klinkt in ieder geval bezielder dan menig r&b zangeres.
Met Raphael Saadiq en Dev Hynes ( Blood Orange ) achter de knoppen zit het productioneel ook wel goed. De plaat is politiek geladen, vooral in de interludes klinkt dit door. Ze halen de flow voor mij niet uit het album, maar geven de plaat juist een consistentie mee.
Conclusie: fraai album!

avatar van Jessensei
4,5
En neen, het is niet de door Dev Hynes aangevuurde 80's extravaganza waar ik stiekem op had gehoopt, maar als je in de plaats een doorleefde, organische en originele R&B-plaat krijgt, dan valt er helemaal niets te klagen.

Wat je hier krijgt is een tot in de details afgewerkt geheel dat qua geluid, sfeer en message erg consistent is. Ik hou van de Dirty Projectors-invloed in de beats en de vocale arrangementen. Dat Dave Longstreth een handvol tracks mee heeft geproducet verbaast me niets.

Ik voel ook veel tristesse in de plaat. Soms is het net of Solange berust in het gevoel dat Afro-Amerikaanse cultuur altijd achtergesteld zal zijn in de VS. Gelukkig bijt ze elders ook van zich af ('Don't Touch My Hair' en 'F.U.B.U.').

avatar van Zwammer
4,0
Oef wat een plaat. Heerlijke productie, goede grooves en sterke popsongs. 4*

ohmusica
Het is niet echt mijn genre, maar bij Solange is er iets wat mij triggert, meer diepgang en relief naast smaak en prefectie waardoor ik geboeid blijf luisteren. Deze kan niet meer stuk.

avatar van Mark17
Is er nog iets over van het veelbelovende talent dat te horen was op EP True uit 2012? Haar samenwerking met Dev Hynes resulteerde in een bonte mix van moderne R&B, 80's en neo soul. Dat beloofde wat voor de toekomst!

Helaas ben ik iets minder enthousiast over dit A Seat at the Table. Als het de bedoeling was politieke statements uit te delen, of een nieuw hoofdstuk in de boze zwarte en witte mannen-gate, dan is Solange zeker geslaagd. De rest klinkt toch wel erg zoetgevooisd. En waarom wederom een bijdrage van Lil Wayne? Mijn playlist blijft gevuld met Blood Orange. Ook politiek en maatschappijkritisch, maar wat mij betreft een stuk smaakvoller en warmer.

avatar van Jessensei
4,5
Smaakvol en warm zijn net de adjectieven bij uitstek voor dit album.

avatar van kemm
4,5
Haar zwarte, weerbarstige krullen in vol ornaat op de hoes, maar waag het niet er aan te komen. “Don’t touch my hair” is het statement, de vibe, dat de hele plaat kleurt. Het ooit onderdrukte verbiedt ze tot haar eigen onafhankelijke, van het toen onwetende maakt ze hier het allesomvattende. Nog voor het initiële oogcontact, de lippen amper van elkaar los, word je gelijk de mond gesnoerd. “What’d you say to me?” klinkt het tegelijk weary en mad. Vanachter de zwarte, weerbarstige krullen spreekt een gebroken ziel klaar om haar plek weer op te eisen, misschien wel voor het eerst.

Dat Solange geen protestmars opzet, maar haast een heel album in fluistertoon opneemt siert haar. Haar stem bibbert en beeft weleens en dat zet net de intensiteit van dit project goed in de verf. Ze heeft duidelijk al een hele weg afgelegd en is niet bang om die tekenen te laten doorschijnen om de boodschap de ondertekenen.

“All my niggas in the whole wide world,” op eender welk ander R&B-album zou het een eerder clichématige aansporing zijn om mensen op een of andere hitsige dansvloer te lokken. In F.U.B.U. is het pure verbondenheid, mensen zoals haar, die mogelijk met een hernieuwde trots vol in het leven staan

Ondanks de verslagen indruk die Solange kan opwekken en de soms sombere ondertoon van de liedjes, is A Seat at the Table vooral een viering van de Afro-Amerikaanse schoonheid en cultuur. In een gloedvolle productie krijgen we een spoedcursus Zwarte Muziekgeschiedenis, van jazzy ritmes tot bluesy soul, van P-Funk tot G-Funk, van old school tot new school R&B.

Diep gegraven en op de top uitgekomen, het meisje met de zwarte, weerbarstige krullen is aangekomen.

avatar van gherdt
3,5
Van True genoot ik enkele Jaren geleden bij elke luisterbeurt. Deze plaat doet mij kaakverrekkend hard gapen bij de tweede luisterbeurt. Plots valt op dat Solange's stem dun en inwisselbaar is, ook het gebrek aan tempo en hooks wil niet echt helpen. T zal allemaal helemaal goed zitten met de tekstuele diepzinnigheid en boodschap maar de verpakking is me echt te saai en nietszeggend om me daar nog in te gaan verdiepen. Wel een goed idee om Master P. je plaat aan elkaar te laten praten......

avatar van Minneapolis
2,5
gherdt schreef:
Van True genoot ik enkele Jaren geleden bij elke luisterbeurt. Deze plaat doet mij kaakverrekkend hard gapen bij de tweede luisterbeurt. Plots valt op dat Solange's stem dun en inwisselbaar is, ook het gebrek aan tempo en hooks wil niet echt helpen. T zal allemaal helemaal goed zitten met de tekstuele diepzinnigheid en boodschap maar de verpakking is me echt te saai en nietszeggend om me daar nog in te gaan verdiepen.

Hier kan ik me volledig bij aansluiten!

Na True hoopte ik op een lekkere plaat. Links en rechts hoorde ik goede geluiden over haar nieuwe werk, maar blijkbaar gaat dat alleen over de tekstuele inhoud, want dit is een oersaaie productie.
Snel weer lekkere muziek maken zonder teveel pretenties zou mijn advies zijn. "Don't You Wait" is het enige nummer dat ik een klein beetje in de buurt vind komen.

avatar van Sjaakspeare
3,0
'Cranes in the Sky' is fantastisch, 'Where Do We Go' is aardig, 'Weary' is goed. Maar dit album als geheel vind ik muzikaal erg onbeduidend vergeleken met de lof die ik erover opgevangen heb. Veel weinigzeggend gekabbel wat de melodieën betreft. Geen knap geconstrueerde songs. Te veel mislukt minimalisme. Maar goed, het kan ook aan mij liggen. Als ik de term 'R&B' zie, denk ik aan The Impressions, The Temptations, James Carr en Otis. Als er vervolgens een datum na de jaren 70 bij zie staan, word ik automatisch sip.

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Solange - A Seat At The Table - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Je zou maar de zus van Beyoncé zijn. Meer dan een plekje in de schaduw van deze wereldster zit er natuurlijk niet in en een eigen carrière in de muziek lijkt op voorhand een volstrekt kansloze missie.

Solange (Knowles) is de jongere zus van Beyoncé en ze probeert inmiddels al een paar jaar om een eigen muzikale carrière van de grond te krijgen.

Dat leek tot dusver moedig maar dom, want de platen die Solange maakte trokken dankzij haar wereldberoemde zus natuurlijk wel enige aandacht, maar waren lang niet goed genoeg om de jongere Knowles telg op de kaart te zetten als een muzikant met bestaansrecht.

Dat Solange wel degelijk wat te bieden heeft laat ze horen met het onlangs verschenen A Seat At The Table. Sterker nog, met haar nieuwe plaat blijft Solange Knowles wat mij betreft haar oudere zus een paar stappen voor.

Net als Beyonce kreeg Solange de 70s soul met de paplepel ingegoten, maar ontwikkelde ze zelf een voorliefde voor R&B. Waar Beyonce deze R&B lardeert met heel veel pop, is de R&B van Solange doorspekt met invloeden uit de 70s soul en funk. Het levert een plaat op waarvan Prince daarboven heel enthousiast gaat worden, maar ook liefhebbers van vintage soul en moderne R&B komen met A Seat At The Table volop aan hun trekken.

Solange krijgt dit voor elkaar met een verrassend avontuurlijke plaat die hypermodern klinkt, maar ook meer dan eens raakvlakken met oude soulklassiekers laat horen (hier en daar hoor je flarden van What's Going On).

A Seat At The Table is hierdoor niet zo aanstekelijk en hitgevoelig als de platen van de beroemde zus van Solange, maar voor de liefhebber van avontuurlijke pop met invloeden uit de soul, funk en R&B valt er heel veel te genieten. De instrumentatie en productie van de plaat zijn fris en aangenaam, de songs van Solange zitten vol verrassende wendingen, haar teksten durven zich ook te spreken over de politieke thema’s en Solange is ook nog eens een prima zangeres met een flink bereik en gevoel voor doseren.

Ik ben zeker geen groot liefhebber van R&B, maar A Seat At The Table houdt me, net als de platen van Janelle Monáe, op het puntje van mijn stoel. De muziek van Solange is opvallend spannend. Steeds gebeuren er dingen die je niet verwacht. De ene keer zit dit in bijzondere ritmes, de andere keer in opstandige keyboards, dan weer in de fascinerende vocalen van Solange Knowles.

A Seat At The Table intrigeerde me direct bij eerste beluistering enorm, maar het is ook nog eens een plaat die beter en beter wordt. Waar ik de laatste van Beyoncé niet slecht maar ook niet bijzonder vind, is de nieuwe plaat van Solange er een die steeds meer respect afdwingt.

Verplichte kost voor liefhebbers van wat alternatievere R&B, maar ook muziekliefhebbers met een open mind kunnen wat mij betreft niet om deze plaat heen. Solange zal waarschijnlijk niet zomaar uit de schaduw van haar zus treden, maar in artistiek opzicht is ze haar met deze plaat al lang voorbij. Erwin Zijleman

4,5
Voorgangers hebben prachtige stukken geschreven op dit forum. Maar mijn God
.... wat een groeiplaat. Zo van deze tijd maar ook de juiste invloeden uit de laatste 40 jaar disco funk soul R&B NU soul hiphop.... absolute aanrader om met de juiste volume te luisteren en de juiste aandacht.

avatar van Reijersen
3,5
Al sinds jaar en dag staat ze in de schaduw van haar zus de wereldster. Knowles is een bekende achternaam, maar niet in de combinatie met de voornaam Solange. Toch maar ook het kleine zusje van al een tijdje muziek en vaak ook nog betere dan haar wereldbekende zus. Dit jaar kwam daar een nieuw hoofdstuk bij. Een hoofdstuk in de vorm van A Seat at the Table. Een hoofdstuk waarop ze, beoordelend op de cover, volledig haar eigen kant op zal gaan. En dat is ook meteen te horen in de muziek. Na een korte dromerige intro wordt het net zo dromerig met Weary. De sound is niet alleen dromerig te noemen, maar ook warm. Solange zingt subtiel en met lichte stem. Een mooi opening van deze nieuwe plaat. Een plaat die eveneens vol staat met interludes. Die lijken het, niet al te hoge, tempo iets te vaak te onderbreken. Al blijft het muzikaal wel genieten met mooie nummers als Cranes in the Sky en Mad (met overbodige rapper).
Soms kiest ze voor wat meer aanwezig beats, als op Don’t You Wait of juist voor een wat frivole begeleiding, zoals te horen is op Where Do we Go.
Helaas vallen anderszijds niet alle nummers even veel op. Daaronder vallen songs als Don’t Touch My Hair, het traditionelere rnb-nummer Don’t Wish Me Well en het rustige Bordeline.
Natuurlijk zijn er ook weer nummers die wel wat extra aandacht verdienen. Luister bijvoorbeeld maar eens naar het door de 80’s geïnspireerde Junie, of naar het met blazers omlijste FUBU. Heerlijke nummers met absolute hoogtepunt het fantastisch opgebouwde Scales. De boog blijft fantastisch goed gespannen tijdens dit nummer.

4,5
Junie is gelijke delen 80's en 70's waarschijnlijk (hee, don't look at me, ik ben goed geïnformeerd recensent, maar geen tijdsgeest-expert)? Als een ode naar Junie Morrison van Ohio Players. Interessant en zo leer je nog eens wat, die band ga ik ook maar eens in duiken.

avatar van Sandokan-veld
3,5
Ik blijf een beetje worstelen met Solange. En daarmee bedoel ik niet dat ik aan haar haar trek of zo, flauwerds.
Nee, ik luister al een maand of twee vrij geregeld naar deze plaat, en steeds denk ik dat hij hoger gaat groeien dan de 3,5* die ik nu uiteindelijk heb gegeven. Want: hartstikke mooi gezongen, goed geproduceerd, helemaal in de zeitgeist, en vol catchy liedjes.

Alleen die ene track die je echt doet opveren, waar ik echt iets meer bij voel dan alleen maar 'chillen muziekje hoor', die heb ik gewoon nog niet gevonden. Het blijft allemaal steken in 'best goed'.

Voor mij is dat gevoel een beetje tekenend voor het muziekjaar 2016 trouwens, dus misschien is het daarom een goede keuze van Pitchfork om dit tot plaat van het jaar te kronen. Ik had alleen, naar aanleiding van een prima eerste luisterbeurt, wat meer verwacht. Of zo.

avatar van Shelter
3,5
Het kabbelt door, geen irritatie maar ook geen "hey wat een vet nummer".
3.5*

avatar van davevr
4,5
Dit is bijna perfect, wat minder interludes en het was een 5*

Gast
geplaatst: vandaag om 01:00 uur

geplaatst: vandaag om 01:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.