Er is recent weer eens een rockalbum opgenomen door Rod Stewart, op initiatief van zijn oude gitarist Jim Cregan (die je op recente foto's van ouderdom nog nauwelijks herkend).
It had to be you kreeg elke keer maar weer een vervolg, omdat met name in de VS elk album een groot succes werd.
Als artiest kun je dan zomaar eens denken dat je het goed doet.
Overigens, het is vooral zijn stem, die m.i. geruime tijd niet heeft toegelaten dat Stewart zich op het rockende pad kon begeven. Over het hoe en waarom en hoe lang het moest duren heb ik geen antwoord, maar op nota bene zijn recente Kerst cd heeft Stewart laten horen anno nu weer redelijk bij stem te zijn.
Vandaar de ruimte voor een meer rockend geheel. Dat nieuwe album moet nog worden uitgebracht.
Hij draaide tot het laatste najaar overigens concerten met zowaar Stevie Nicks. Maar Nicks werd tot de orde geroepen en oefent nu weer bij Fleetwood Mac en gaat met hen vanaf april op wereld toernee.
Stewart doet hetzelfde (is geruime tijd niet in Nederland geweest maar komt nu op 12 juni naar de Ziggo Dome) en heeft een programma waarmee hij weer eens flink terug grijpt naar veel hits uit het verleden. Dat plus die verbeterde stem deed mij beslissen om maar weer eens naar hem te gaan kijken.
Maar het zal duidelijk zijn, dat hij mij voor It had to be you.... niet uit mijn stoel kan krijgen. Meerdere nummers uit de cyclus zullen leiden tot het terugvragen van mijn geld. Maar ik geloof dat hij The American recordings allemaal in de VS laat.