Ja, als dit album je nieuwsgierig maakt naar meer Sparks, dan kun je de opvolger (uit hetzelfde jaar) er moeiteloos bij nemen. Die ligt lijnrecht in het verlengde hiervan. Dat geldt al iets minder voor de plaat die daarna kwam, Indiscreet, daar gaat de muziek nog meer verschillende richtingen uit. Daarna vliegt het werkelijk alle kanten op: Big Beat uit '76 is zelfs bijna punk te noemen en Introducing Sparks ('77) heeft een Amerikaans westcoast-geluid. De kwaliteit neemt in de loop van de jaren wel geleidelijk af. Uiteindelijk vind ik dit hun beste album, al hadden ze later in hun lange carriere nog wel wat bovengemiddelde albums.
Zelf vind ik
deze bijvoorbeeld briljant: eind jaren zeventig gemaakt met productionele hulp van Giorgio Moroder, maar als je het hoort, zou je denken uit het uit de eerste helft van de jaren tachtig komt. Dit is een soort Pet Shop Boys avant la lettre, dus wel heel anders als wat je op Kimono hoort. En zo waren ze in meer opzichten hun tijd vooruit: de niet onterechte vergelijking met Muse die hierboven wordt gemaakt, bewijst dat ook.
Ik ben een groot liefhebber van de Sparks. De muziek van de broers Mael is een geval apart in de popmuziek: maniakaal, neurotisch, veel pathos, maar altijd met een knipoog en dat kenmerkende hoge stemmetje van Russell en bovenal de briljante teksten van vooral Ron. Vergelijkingen met tijdgenoten Queen, 10cc en Roxy Music zijn begrijpelijk, want van al die bands zit er wel wat in de muziek van de Sparks, maar uiteindelijk gaan die vergelijkingen mank, want de Sparks maken een uniek soort popmuziek. Maar het moet je liggen: ik ken veel vrienden die negatief reageerden op mijn Sparks-bekeringsdrift: inderdaad een gevalletje van love it or hate it...
Overigens verzorgde Queen in '72 eens het voorprogramma van Sparks tijdens hun toernee door Engeland. Dat roep wel de vraag op in hoeverre Queen zich door Sparks heeft laten beinvloeden...