Sparks - Kimono My House (1974)

Ja, leuke kitsch. Ga ik weer eens naar luisteren.
Alleen jammer van die afzichtelijke hoes

LP nummer 28:
Ik ben hem in ieder geval nooit kwijtgeraakt.
Sterker nog: heb een aantal jaren geleden in de kringloopwinkel de binnenhoes met teksten nog een keer erbij 'gevonden', die bij mijn originele LP niet zat.
Maakt het nog leuker natuurlijk.
Want dit is echt wel een jaren-70 klassieker.
Werd vroeger ook bij de glamrock ingedeeld, maar het is natuurlijk veel beter wat hier gedaan word, dan wat menig glamrock-groepje deed.
Jagende, toch melodieuze en derhalve beklijvende songs, die blijven hangen dus.
Na zoveel jaren is het net of je een oude bekende weer in de oren sluit.
Die 2 hits kent iedereen wel (hoop ik toch), maar de rest is zeker even goed.
Vooral dus ook nog Talent Is An Asset, Thank God, It's Not Christmas, Falling In Love With Myself Again, Here In Heaven en In My Family.
Geen een slecht nummer.
Super originele jaren 70-popmuziek dus, die ik bijna verplichte kost zou willen noemen.
En dit kwam dus gewoon in de Top-40 vroeger.
Ik zie hem nog doodstil staan achter zijn keyboard met zijn Hitlersnorretje bij Avros's Toppop.
Ook ene Mika heeft hier zijn mosterd vandaan gehaald.
Een bijna 5-sterren plaat nog steeds, maar 4,75 gaat niet..., dus.

Ach je hebt glamrock en glamrock. De glam met meer art erin(dus ook meer diepgang en originaliteit ) daar kan The Sparks moeiteloos onder geschaard worden.
Deze staat nog op mijn verlanglijstje. Ik ken natuurlijk This Town en Amateur Hour... maar ben reuze benieuwd naar de rest.
Ik heb 'm zien staan bij de platenboer. Maar ja, ben nu m'n Bowie collectie aan het uitbreiden.

Deze komt wel.

Zo, dat waren een prettige 35 minuten. Kimono My House van de Sparks.
Een pril album uit een goed popjaar, 1974.
Ook ik memoreer maar weer eens naar het hilarische This Town Ain't Big Enough For The Both Of Us.
De voorloper en terechte hit van deze plaat.
Ik herinner mij Toppop en dit kwam wel effe binnen zeg.
Nogmaals een goed popjaar. Queen brak eindelijk door, Bowie zegevierde, 10CC was hot , Roxy Music denderde lekker door en minder inhoudelijke broeders als Mud, Sweet, Rubbets en Slade domineerden eveneens de top 40.
Een glitter/glam jaar. Leuke herinneringen aan.

Kimino My House was in Nederland in ieder geval de doorbraak plaat.
Terecht want het is een frivole, drukke hyperactieve plaat die over de hele linie boeit.
Het is even doorbijten met die aparte hoge stem van Russel Mael, maar die lijkt wel gemaakt voor de nummers.
Tja is dit glamrock...... het is maar wat je er onder verstaat. Het is goed uitgevoerde originele 70's pop, die wat rock elementen heeft. Er zijn genoeg gitaren, maar niet in de zin dat die echt prominent aanwezig zijn. De ritmes en de breaks zitten lekker op zijn plaats.
Het is stevig, maar nooit rechtlijnig en de toetsen van Ron Mael( die uitdrukking van die man !)
zijn functioneel en op zijn tijd bombastisch.
Er valt genoeg te genieten, al is het wat over de top, maar dat wordt ook nergens verbloemd en het komt bij mij niet geforceerd over.
Qua muzikale insteek hoor ik af en toe een beetje Queen, de theatrale kant dan eigenlijk.

Hoogtepunten: Natuurlijk This Town. In iets mindere mate Amateur Hour.
Hasta Manana Monsieur vind ik trouwens ook erg goed.
Afgezien van de afsluiter Equator ( hier irriteert Russel mij wel een beetje) vind ik de rest van een prima niveau.
Een eigen geluid, eigenwijs maar op een bepaalde manier prettig luchtig.
Kwalitatief dik in orde.

Kan hier grotendeels in meegaan, maar soms neigt het voor mij teveel naar cabaret, musical/ rock opera. Net als bv Steve Harley/Cockney rebel (nee, niet 'Sebastian', dat is een mooi-bombastische maar ook minst representatieve uit hun repertoire), Ten cc (vooral de eerste paar platen), en ook the Kinks in de mid jaren 70 (in hun sixtiesperiode waren de melodieen belangrijker dan de teksten lijkt het).

Sommige nrs zijn leuk, maar een hele plaat met zulke over the top-muziek is mij iets te veel.

Toen ik deze plaat onbewust afdraaide op vinyl dacht ik even dat ik naar Muse luisterde. De gelijkenis was opvallend.
Alles in de muziek is blijkbaar al 1000 keer gedaan alleen soms in een iets moderner jasje gestoken.

Ik heb hem destijds (1974) gekocht vanwege de mega-hit This town ain't big enough, een nummer met misschien wel het allerbeste intro aller tijden (samen met A Whiter shade of pale van Procol Harum). Bij het voor het eerst horen van Amateur hour, wist ik al meteen dat deze ook veel hitpotentie had en dat kwam ook precies uit. De rest van het album: prima aanstekelijke nummers op het slotnummer Equator na, waarmee ik eigenlijk al snel klaar mee was.

Openingsnummer vind ik wel sterk, maar de rest is mij te springerig en inhoudsloos!
Ik kan me dan ook wel vinden in wat beaster1256 op de vorige pagina zegt.
Sparks klinkt een beetje als een gimmick!

Natuurlijk waren Sparks ook een gimmick maar hun geluid is origineel en This Town Ain't Big Enough for Both of Us en Amateur Hour vind ik nog steeds geweldig. Heeft muzikaal meer inhoud dan de meeste glamrockbands.

Nou dat inhoudloze hoor ik niet hoor.
Ik wil dit niet direct afdoen als een klassieker, maar toch wel een heel fijn 70's album die er uit springt in het jaar 1974.
Ik kan mij overigens wel voorstellen dat het niet voor iedereen is weggelegd.
Het is wat hyperachtig. Vrij druk en van de stem van Russel moet je houden.
Maar het is onderscheidend en origineel. Niet het meest voor de hand liggend.
En achteraf ook zeker niet achterhaald.
The Sparks doken altijd weer op en voelde de tijdsgeest heel goed aan.

This Town..... behoort voor mij tot de betere singles ever. Catchy en tegendraads tegelijk. Gewoon helemaal af.
Tja, gimmick...... ik weet het niet hoor. Hun act was origineel en hun sound ook.

Toen ik de eerste keer This Town Ain't Big Enough for Both of Us hoorde, dacht ik dat het Nina Hagen was, maar ik denk dat ik niet de enige was die deze fout maakte.
Dit is glamrock met een hoog songfestivalgehalte.
Waterloo Metal Guru.
Eigenlijk alles wat maar fout was in deze periode.
Maar wat klinkt het eigenlijk goed.
Zonder Sparks zou Queen waarschijnlijk een stuk minder zelfspot hebben.
Want eigenlijk bezit Sparks alle elementen van deze band, alleen is het allemaal net een stuk meer Over The Top.
Zou Muse zichzelf in deze tijd een stukminder serieus nemen, dan zouden ze zo klinken.
Spinal Tap: The Musical.

Fout en goed ligt dan in elk geval dicht bij elkaar in dit geval.

Gevalletje van love it or hate it. En dat is met Queen natuurlijk niet anders.
Ik hou van dit album. Verbazendwekkend eigenlijk dat ik mij nooit verder in de Sparks discografie heb verdiept.
Moet maar eens verandering in komen.

Tips ?

Ik heb alleen Whomp That Sucker, en die vind ik minder.
Verder heb ik ook de verzamelaar The Heaven Collection.
Beat the Clock, Singing in the Shower en uiteraard This Town Ain't Big Enough for Both of Us vind ik er ver boven uit springen.

Propaganda uit dezelfde periode als deze schijnt ook een aanrader te zijn.

bikkel2, ze hebben nu een album gemaakt met Franz Ferdinand, nog niet helemaal gehoord, maar wat ik gehoord heb, klinkt prima.
FFS - FFS (2015)

Ja klopt, ik heb een aantal stukken gehoord.....leuke combi.

Propaganda is echt een aanrader, bikkel2. Van dat album is "Never Turn Your Back on Mother Earth" een paar jaar geleden nog gecoverd door Neko Case. Indiscreet (1975) is ook goed. Van de meer recente album ken ik verder alleen Hello Young Lovers (2006) en ook op dat album staan een paar heerlijk gekke nummers als "Dick Around" en 'Perfume". Krijg meteen zin om ze weer eens te draaien...

Bedankt Renoir ! Die ga ik beluisteren.

Het laatste van deze twee betwijfel ik, maar dat Sparks wel wat invloed op Queen heeft gehad, geloof ik zonder meer. Hier dacht ik ook zo af en toe over. 'This town ain't big enough for both of us' klinkt zo Queen-achtig, dat bandleden van Queen dit vast hebben geluisterd, om met 'Killer queen' de brug naar het grote publiek te slaan.
Daarnaast verschilt de titel van de Queen-klassieker 'Thank God it's christmas' maar een woord met track 5 van dit album: 'Thank God it's not Christmas'.

Zeker, zelfde jaar en zeker zo goed
Twee topalbums in een jaar, kom daar nog maar eens om!

Roxy Music flikte het in "73" johan.

Goed dat je er mij nog even aan herinnert trouwens. Nog ff luisteren vandaag.

Ja, als dit album je nieuwsgierig maakt naar meer Sparks, dan kun je de opvolger (uit hetzelfde jaar) er moeiteloos bij nemen. Die ligt lijnrecht in het verlengde hiervan. Dat geldt al iets minder voor de plaat die daarna kwam, Indiscreet, daar gaat de muziek nog meer verschillende richtingen uit. Daarna vliegt het werkelijk alle kanten op: Big Beat uit '76 is zelfs bijna punk te noemen en Introducing Sparks ('77) heeft een Amerikaans westcoast-geluid. De kwaliteit neemt in de loop van de jaren wel geleidelijk af. Uiteindelijk vind ik dit hun beste album, al hadden ze later in hun lange carriere nog wel wat bovengemiddelde albums.

Zelf vind ik deze bijvoorbeeld briljant: eind jaren zeventig gemaakt met productionele hulp van Giorgio Moroder, maar als je het hoort, zou je denken uit het uit de eerste helft van de jaren tachtig komt. Dit is een soort Pet Shop Boys avant la lettre, dus wel heel anders als wat je op Kimono hoort. En zo waren ze in meer opzichten hun tijd vooruit: de niet onterechte vergelijking met Muse die hierboven wordt gemaakt, bewijst dat ook.

Ik ben een groot liefhebber van de Sparks. De muziek van de broers Mael is een geval apart in de popmuziek: maniakaal, neurotisch, veel pathos, maar altijd met een knipoog en dat kenmerkende hoge stemmetje van Russell en bovenal de briljante teksten van vooral Ron. Vergelijkingen met tijdgenoten Queen, 10cc en Roxy Music zijn begrijpelijk, want van al die bands zit er wel wat in de muziek van de Sparks, maar uiteindelijk gaan die vergelijkingen mank, want de Sparks maken een uniek soort popmuziek. Maar het moet je liggen: ik ken veel vrienden die negatief reageerden op mijn Sparks-bekeringsdrift: inderdaad een gevalletje van love it or hate it...

Overigens verzorgde Queen in '72 eens het voorprogramma van Sparks tijdens hun toernee door Engeland. Dat roep wel de vraag op in hoeverre Queen zich door Sparks heeft laten beinvloeden...

Mooi verhaal gaucho.
Dit album is mij bekend en is prima.
Verder ken ik alleen wat losse flodders.
Propaganda heeft idd dezelfde reputatie als Kimono My House.

Die ga ik dus ff beetpakken.

Ja mooi. Propaganda wint het voor mij, maar beiden fijn.

Tussendoor wellicht wel, maar ik vind hun recente albums (Lil' Beethoven, Hello Young Lovers) weer tot hun beste materiaal horen. Akkoord, er staat geen This Town Ain't Big Enough for the Both of Us meer op, maar als complete albums kan ik er beter naar luisteren.

Ben ik met je eens. Ik doelde met die zin vooral op hun latere jaren 70 en 80 materiaal. Maar dit zijn precies die 'bovengemiddelde albums uit hun latere carriere' waar ik het over had. Ik zou zelf Gratuitous sax & senseless violins er nog aan toevoegen. Iets meer 'gewone pop' dan Kimono en Propaganda, maar inderdaad zeer genietbaar. Misschien zelfs de beste aanraders voor Sparks-ontdekkers na Kimono, Propaganda en Indiscreet.

Al het goede komt van Ron en Russell en elk album heeft wel minimaal 1 juweeltje erop staan, maar zoals eerder aangehaald het is niet voor iedereen. Ze hebben wel telkens een graantje meegepikt van wat op dat moment de belangrijkste (opkomende) genre was.

Het mengen van humor en 'serieuze' muziek wordt door weinigen gewaardeerd. Als Zappa (ontdekker van deze band? of toch alleen Todd Rundgren) een piano virtuoos was en niet op de gitaar en Ron zou dat wel zijn geweest i.p.v. op de piano zou er waarschijnlijk meer waardering zijn geweest voor Sparks. Er is gewoon meer waardering voor genius op de gitaar dan voor een genius op de piano.

Het antwoord op die vraag is wat mij betreft overduidelijk: Queen is uiteraard door the Sparks beïnvloed. Niet alleen bevat de begintijd van Queen veel van het lyrisch rockende geluid van Kimono/propaganda maar ook waagt Queen zich in navolging van the Sparks aan ieder denkbaar genre.

Kimono my house is een fijne rockplaat vol met venijnig gitaarwerk en sterke melodieën

Leuk weetje is dat de dame links op de hoes genaamd Michi Hirota de zangpartij (praten) op het nummer It's No Game (part one) op het album Scary Monsters and Super Creeps van David Bowie voor haar rekening nam.

Sparks en Queen hebben absoluut overeenkomsten.
This Town Ain't Big Enough For The Both Of Us en Killer Queen, zijn voor mij de beste singles uit 1974.
Het theatrale delen de bands, al is Queen uiteindelijk meer de rockband.
Dit is een heerlijke plaat, al moet je er wel voor in de stemming zijn.
Over de top natuurlijk, en dat past hier ook prima.

Vorig jaar onder de indruk van het concert in Utrecht, heel gaaf vond ik dat. Nu de box The Island Years op vinyl aan kunnen schaffen. Goede gelegenheid om de platen weer eens te draaien, te beginnen met Kimono My House. Geniaal van begin tot eind. Inmiddels 45 jaar oud deze plaat. Wow.

in 1974 stond ik voor de platenzaak te wachten om dit album op de dag van de release aan te schaffen, De beroemde single This town......had ik intussen al helemaal grijsgedraaid.

De Amerikaanse broers hadden al het nodige achter de rug, eerst als de band Halfnelson, in The States, daar kregen ze geen voet aan de grond, dus werd het geluk in de UK gezocht -en gevonden-
De single maakte een stormachtige opkomst in Europa, en hun derde album onder de naam Sparks werd hun eerste echte klapper.

Lovende recensies in alle bladen en volkomen terecht. Deze band heeft zo'n eigen, charismatische, geraffineerde en toch oorspronkelijke stijl dat er daar beslist geen tweede van is.
Ze hebben als inspiratie en voorbeeld van velen - en niet de minsten als bijvoorbeeld Morrissey- gediend.
40 jaar bedienen ze hun volgelingen met vrijwel altijd hoogstaande albums die vol staan met inventieve vondsten en volledig appelleren aan hun eigen stijl.
Deze maand kwam hun 24e album uit A steady drip drip drip (eigenlijk het 25e als je hun samenwerkingsalbum met Franz Ferdinand ook meetelt) en ook nu weer een feest der herkenning....

Maar even terug naar hun doorbraakalbum Kimono my house alleen de titel verdiend al een medaille!
Dit album is een classic tussen de grote classics. Er staat werkelijk geen enkele zwakke song op!
De waanzinnige opener, bij iedereen bekend zet de boel meteen op scherp, direct gevolgd door de tweede -ook fantastische single- Amateur hour, ook dit nummer heeft ene gedrevenheid als een witte tornado.

De tegenstelling tussen de broers had niet groter kunnen zijn, Ron; het muzikale brein die stoïcijns achter zijn orgeltje blijft zitten, gevangen in een krampachtige houding, Russel die de energie van 10 ADHD mensen in een persoon meetorst in zijn drukke bewegingen en met zijn hoge falsetstem- toch heel zuiver- razendsnel de meest ingenieuze teksten de wereld inslingert.
En het werkt!!!!

nummer drie is het mooie Falling in love with myself again (wat een intro!!!)
Nummer vier; het volgende super nummer: Here in Heaven
en zou kunnen we doorgaan, De arrangementen zijn rijk en gekleurd en geven ieder nummer een goed gedoseerde meerwaarde.

Nog wat uitschieters: Talent is een asset, blijf maar eens stilzitten tijdens dit nummer....
En dan de grandioze afsluiter Equator, een heerlijk vreemd nummer, Russel zing op de toppen van zijn kunnen, hoger kan haast niet, een prachtige melodie lijn met een zalvend vrouwenkoortje en een grillige sax als ondersteuning..... Het einde is subliem... wat een finale..

Mensen die is edelkitsch van het allerhoogste niveau met eeuwigheidswaarde!
Genieten!!!