Sparks - Kimono My House (1974)

Vorig jaar onder de indruk van het concert in Utrecht, heel gaaf vond ik dat. Nu de box The Island Years op vinyl aan kunnen schaffen. Goede gelegenheid om de platen weer eens te draaien, te beginnen met Kimono My House. Geniaal van begin tot eind. Inmiddels 45 jaar oud deze plaat. Wow.

in 1974 stond ik voor de platenzaak te wachten om dit album op de dag van de release aan te schaffen, De beroemde single This town......had ik intussen al helemaal grijsgedraaid.

De Amerikaanse broers hadden al het nodige achter de rug, eerst als de band Halfnelson, in The States, daar kregen ze geen voet aan de grond, dus werd het geluk in de UK gezocht -en gevonden-
De single maakte een stormachtige opkomst in Europa, en hun derde album onder de naam Sparks werd hun eerste echte klapper.

Lovende recensies in alle bladen en volkomen terecht. Deze band heeft zo'n eigen, charismatische, geraffineerde en toch oorspronkelijke stijl dat er daar beslist geen tweede van is.
Ze hebben als inspiratie en voorbeeld van velen - en niet de minsten als bijvoorbeeld Morrissey- gediend.
40 jaar bedienen ze hun volgelingen met vrijwel altijd hoogstaande albums die vol staan met inventieve vondsten en volledig appelleren aan hun eigen stijl.
Deze maand kwam hun 24e album uit A steady drip drip drip (eigenlijk het 25e als je hun samenwerkingsalbum met Franz Ferdinand ook meetelt) en ook nu weer een feest der herkenning....

Maar even terug naar hun doorbraakalbum Kimono my house alleen de titel verdiend al een medaille!
Dit album is een classic tussen de grote classics. Er staat werkelijk geen enkele zwakke song op!
De waanzinnige opener, bij iedereen bekend zet de boel meteen op scherp, direct gevolgd door de tweede -ook fantastische single- Amateur hour, ook dit nummer heeft ene gedrevenheid als een witte tornado.

De tegenstelling tussen de broers had niet groter kunnen zijn, Ron; het muzikale brein die stoïcijns achter zijn orgeltje blijft zitten, gevangen in een krampachtige houding, Russel die de energie van 10 ADHD mensen in een persoon meetorst in zijn drukke bewegingen en met zijn hoge falsetstem- toch heel zuiver- razendsnel de meest ingenieuze teksten de wereld inslingert.
En het werkt!!!!

nummer drie is het mooie Falling in love with myself again (wat een intro!!!)
Nummer vier; het volgende super nummer: Here in Heaven
en zou kunnen we doorgaan, De arrangementen zijn rijk en gekleurd en geven ieder nummer een goed gedoseerde meerwaarde.

Nog wat uitschieters: Talent is een asset, blijf maar eens stilzitten tijdens dit nummer....
En dan de grandioze afsluiter Equator, een heerlijk vreemd nummer, Russel zing op de toppen van zijn kunnen, hoger kan haast niet, een prachtige melodie lijn met een zalvend vrouwenkoortje en een grillige sax als ondersteuning..... Het einde is subliem... wat een finale..

Mensen die is edelkitsch van het allerhoogste niveau met eeuwigheidswaarde!
Genieten!!!

En plots bestaat Sparks. Het is een beetje moeilijk onder woorden te brengen, maar 'Kimono My House' heeft wat de twee voorgaande (nochtans meer dan behoorlijke) platen miste: het echte, onmiskenbare Sparks DNA. De speelsheid, de scherpte, de variatie, de melodie, ... Hier vinden de broertjes Mael hun essentie, die ze 45 jaar later nog altijd vasthebben.

Het is vanaf het begin er al boenk op met überklassier 'This Town Ain't Big Enough For the Both of Us' en 'Amateur Hour'. Allebei supercatchy vol met goede hooks, een stevig tempo en bizarre hoge zanglijnen. Meteen ook de twee beste nummers op de plaat, maar dat is zeker geen schande ('Amateur Hour' heeft zelfs dat grootste compliment mogen ontvangen waar je als muzikant maar van kan dromen: een Scooter cover). Heel de A-kant is eigenlijk fantastisch; van de bombastische wals van 'Falling In Love With Myself Again" tot het theatrale, melodramatische 'Thank God It's Not Christmas'. Elk nummer heeft zijn eigen smoel, en elke smoel is even fantastisch.

En dat is denk ik het grootste verschil met de eerste twee platen: de melodie. Ik kan bijna elke titel in de tracklisting lezen, en ik hoor meteen de hoofdmelodie in mijn hoofd. Bonustracks 'Barbecutie' en 'Lost and Found' had ik op een gegeven moment slechts één keer gehoord, maar toen ik een week later door de tracklist ging kropen de refreinen meteen weer in mijn hoofd. En dat is toch een grote kwaliteit die op een handvol van de tracks van 'Sparks' en 'A Woofer in Tweeter's Clothing' ontbreekt.

Ook qua humor zet 'Kimono' meteen de toon voor de rest van Sparks hun carrière. 'Here In Heaven' gaat over een koppel met een zelfmoordpact, waarbij de tweede uiteindelijk toch terugkrabbelt ("Now I know why you let me take the lead"). Maar zo is elk nummer wel zijn eigen kortverhaal: de jaloerse familie van Albert Einstein, iemand die "we zullen afspreken aan de evenaar" iets te serieus neemt, of gewoonweg een cheesy liefdesliedje voor jezelf ("I bring home the bacon and eat it myself, here's to my health, hope that I am feeling well).

Muzikaal valt de B-kant een beetje plat tegenover de fantastische eerste helft. Maar ook in de twee zwakste nummers valt er tekstueel te genieten: 'Complaints' gebruikt het thema "just give it back, no questions asked" plots wel héél verrassend om een abortus te bespreken, en zelfs het matige 'In my Family' mag pronken met misschien wel de beste oneliner op het album "Gonna hang myself from my family tree". En net zoals de voorgaande platen eindigt het album op een hoogtepunt: het heerlijk lome, jazzy gelal van 'Equator', waar Russell Mael in zijn iconisch hoog stemmetje staat te croonen tegenover een (synth) saxofoon. Bizar, kitsch, en vintage Sparks.

Dusja, een gigantische stap in de juiste richting voor Sparks. Misschien is het allergrootste kritiekpunt wel dat bonustrack 'Lost and Found' zo goed is, dat het eigenlijk onwaarschijnlijk is dat ze die niet nog aan de 35 minuten runtime hebben toegevoegd. Maar als dat het grootste kritiekpunt is, weet je wel dat het goed zit.

+ This Town Ain't Big Enough for the Both of Us, Amateur Hour, Thank God It's Not Christmas, Equator
- In My Family, Complaints

"en plots bestaat Sparks". nou dus al 50 jaar nu

Dit is wel een van hun aller-aller sterkste albums.
Barbecutie en Lost and Found, waren de B-kanten van de singles TTIBEFBOU en AH.

Het hele album ademt originaliteit en grandeur, Grootse arrangementen en teksten om je vingers bij af te likken ja.

De broers hebben de wereld al getrakteerd op 25 albums waarvan vele het predicaat TOP verdienen.

Dit Kimono my House (met die superhoes) komt regelmatig langs door de speakers in dit huis...

Erg goed, maar net niet zo goed als ik gehoopt had. Na een paar nummers blijft de aandacht niet hangen.
Gekke is wel dat als ik dit album begin met halverwege, de aandacht voor de nummers vanaf daar wel blijft hangen, maar ook dan na een paar nummers weer verflauwd.

Het ligt niet aan de volgorde van de nummers, ook niet aan de kwaliteit ervan waarschijnlijk, maar meer aan de te gemaakte voordracht ervan. Het is iets te cabaratesk. Heb ik ook met de opvolger van dit album, Propaganda. Dus daar ga ik ditzelfde schrijven, alleen dan aangepast aan dat album.

Vandaag mag Kimono my House 49 kaarsjes uitblazen. Ik feliciteer Sparks op mijn reis door hun collectie, waarbij ik – indien voldoende tijd en nog kaartjes beschikbaar – in juni naar hun concert in Utrecht wil.

Inlezen brengt nieuwe inzichten. De gebroeders Mael plaatsten na verhuizing naar Engeland een advertentie voor een bassist, volgens Wikipedia deze: “Wanted bass player for Sparks. Must be beard free and exciting". Zo verzamelden ze drie nieuwe muzikanten om zich heen: gitarist Adrian Fisher had enige naam gemaakt in een band met de ex-Free bassist, nog onbekender waren bassist Martin Gordon en drummer Norman Diamond.

Toen ik vanaf ’75, ’76 popmuziek ging ontdekken, was This Town Ain’t Big Enough for the Both of Us al een hit geweest: in Nederland en Vlaanderen in juli 1974 #4. Ik leerde dit door toetsenist Ron Mael geschreven juweeltje dus met terugwerkende kracht kennen en toen ik rond 1982 het bijbehorende album uit de bieb leende, was ik benieuwd of dat net zo manisch-briljant en stevig was als de single. Dat viel me toch tegen. Nergens hoorde ik een liedje dat zo pakkend was als deze. Maar smaak verandert met de jaren.

Anno 2023 vind ik dit zeker geen tegenvallend album. Integendeel, ik kom uit op vier sterren. Hierboven schreven Roxy6 en Chimpz al de nodige zinnige zaken, ik kan het dus kort houden. Op de A-kant is na de aftrap met de hit ook Amateur Hour een favoriet. Op de B-kant springen voor mij Talent is an Asset en Equator eruit.
De overige nummers puilen eveneens uit van de ideeën, soms is het bijna teveel. Verdwenen zijn de zijweggetjes naar kleinkunst / vaudeville, de gekte zit hem nu in teksten en melodieën, die kunnen springen als vlooien op een hondenrug.

Anders dan de vorige twee albums wordt consequent voor stevige rock gekozen, zij het gecompliceerder dan de stampende glamrock die toen in de mode was. Het heeft lichte overeenkomsten met het Roxy Music van die dagen. Absurdisme en eigenzinnigheid zijn de overeenkomsten, passend in het (glam)rockklimaat van het Verenigd Koninkrijk in de eerste helft van de jaren '70.
Een eigen muzikaal universumpje van gecontroleerde gekte, geknipt voor de stem van Russell Mael.