Sparks - Kimono My House (1974)

Hoe kitcherig Russell Mael ook moge zingen en hoe zeer deze plaat ook gigantisch over de top is, hij brengt een aanstekelijke enthousiasme mee die je helemaal van de sokken blaast. Dit is ruim 42 minuten storm, volle kracht vooruit. Een overstuurd en overstuur klinkend geluid met jankende gitaren, stampende keyboards en (vooruit, Koen ) songfestivaleske hoge zang.

Velen zullen This Town Ain't Big Enough wel kennen. De rest van de plaat ligt ook redelijk in die lijn. Wie dit voor het eerst luistert, vindt een hele plaat misschien wat veel. Maar het knalt heerlijk je speakers uit, want meesterlijke riffjes en dito teksten volgen elkaar in zeer hoog tempo op. Zo heeft dit album zich langzamerhand een plekje verschaft tussen mijn absolute favorieten, want het heeft een soort magie die naar mijn mening op andere Sparksplaten uit deze tijd toch ontbreekt. 5*.

Toen ik de eerste keer This Town Ain't Big Enough for Both of Us hoorde, dacht ik dat het Nina Hagen was, maar ik denk dat ik niet de enige was die deze fout maakte.
Dit is glamrock met een hoog songfestivalgehalte.
Waterloo Metal Guru.
Eigenlijk alles wat maar fout was in deze periode.
Maar wat klinkt het eigenlijk goed.
Zonder Sparks zou Queen waarschijnlijk een stuk minder zelfspot hebben.
Want eigenlijk bezit Sparks alle elementen van deze band, alleen is het allemaal net een stuk meer Over The Top.
Zou Muse zichzelf in deze tijd een stukminder serieus nemen, dan zouden ze zo klinken.
Spinal Tap: The Musical.