Big Star - Radio City (1974)

Ik had het meer over de melodiën. Die vind ik weinig bijzonder. Maar ik geef toe dat daar helemaal moeilijk over te discussiëren valt.
De sound van Big Star vind ik wel mooi, maar dan vooral die van het eerst album.

Ik ben het totaal met Koerok oneens en zo´n lage beoordeling voor deze plaat doet een beetje pijn in mijn muzikale hartje. Ik ben totaal verliefd op alle platen van Big Star dus mijn visie is wellicht wat te positief gekleurd. Maar je onderbouwing kan ik op zich wel begrijpen, maakt de discussie allemaal interessanter. Ik houd wel van afwijkende meningen en als daar ook nog eens goeie gedachte achter zit volg ik het met grote interesse. Je avatar is in ieder geval van zo ongeveer de beste plaat die ooit geperst is (ik zoek hem nog dus al iemand hem nog op zolder heeft liggen ) dus mijn respect heb je wel voor wat het waard is

Kom op Koekoek, jongen, je geeft dit toch geen 1,0?? Kan me voorstellen dat het je ding niet is, dat heb je wel duidelijk gemaakt, maar hier wordt wel verdomd goed gemusiceerd, de productie klinkt ook erg goed, dan geef je geen 1,0. Je hebt 'm verdomme vandaag met een 0,5 verlaagd. Beetje

Thanks Bartjeking! All Things Must Pass is inderdaad een prachtalbum, vooral de eerste helft.


Het is meer dan 0,5, dusss.....


Misschien geef ik dan op een andere manier cijfers dan jij, want als een plaat me (op 1 liedje na) totaal niet boeit, dan kan het me eerlijk gezegd weinig schelen hoe goed de productie is of hoe goed er gemusiceerd wordt. Daar ga ik dan echt geen voldoende voor geven.


Nee, dat zie je verkeerd, want daar zat niet veel tijd tussen. Ik gaf 'm een 1,5 en meteen dacht ik: "Nee, ik vind hier zo weinig aan, dus een 1,5 is nog steeds te hoog". Dat zal je misschien nog steeds pijn doen, maar het was geen poging om de fans hier extra te 'kwetsen'.

Maar omdat jullie wel aardige gasten zijn, met passie voor muziek, beloof ik dat ik 'm nog 1 of 2 keer zal luisteren. En als ik dan toch nog een paar aardige momenten tegenkom, dan zal ik er wat bij doen. Afgesproken?

Ik verlaag met een hele punt. Dit vind ik eigenlijk best wel een saaie gitaarrockplaat en daar heb ik niet zo veel (meer) mee. De sound is duidelijk herkenbaar als Big Star en velen zullen dat toejuichen. Zelf ben ik daar niet ondersteboven van (de opvolger heeft dat geluid veel minder en bevalt me ook het beste) en dan wordt wat overblijft toch een beetje karig. De composities boeien me eigenlijk geen van allen. Als ik nummers van nog geen drie minuten wil skippen, gaat er helaas iets verkeerd. Chilton klinkt hier een beetje gemakzuchtig. Gebrek aan concurrentie?

Ben wel benieuwd of bepaalde dingen expres een beetje rommelig en staccato i.p.v. vloeiend zijn gespeeld. Die hakkelende blueslick op 'O My Soul' bijvoorbeeld? Ik kan daar moeilijk naar luisteren.

'September Gurls' klinkt trouwens als een soort blauwdruk voor Tom Petty. Ben ik ook niet echt gek op.

Bij mij pakt de verf ook niet...
Deze plaat kan op een puike status rekenen, maar zoals hierboven al aangegeven, vind ik dit ook een eerder saaie plaat.

In februari 2022 schreef Stijn_Slayer bij het debuut #1 Record van Big Star uit 1972: “Het klinkt alsof de Beatles na Abbey Road nog een album maakten in het glamtijdperk.” Mooi omschreven!
Ik kom hier echter in een rondreis langs de wortels/invloeden van new wave en dat met andere oren, nadat Autobahn van Kraftwerk aan de beurt was geweest. Van Düsseldorf naar Memphis. Big Stars tweede plaat Radio City is geenszins een kopie van hun eersteling, waar ik nog geen hints op gitaarpop hoor zoals die in 1976 - '77 losbarstte.

Chris Bell is vertrokken en Big Star als trio blijkt twee jaar later naakter en pittiger. Muziek die mij beter ligt, zeker met het soms energieke drumwerk van Jody Stephens. In combinatie met de heldere, soms felle gitaarlicks van Alex Chilton is het alsof ik een prototype van The Police hoor, waar het op rustiger momenten op het nog te verschijnen werk van Tom Petty doet denken, zoals twee berichten hierboven terecht door dezelfde Stijn_Slayer opgemerkt.

Dat inventieve, soms felle drumwerk zit in opener O My Soul, sinds 2009 ook te vinden in singleversie en dat op de heruitgave op cd; in Back of a Car en mijn favorietje Septembur Gurls, een blauwdruk voor indiebandjes met gitaren die hierna ontstonden, tot op de dag van vandaag. Het puntige gitaarspel van Chilton klinkt alsof de liedjes morgen geschreven gaan worden.
Buitenbeentjes zijn Mod Lang, een knipoog naar het werk van gitarist Keith Richards en diens Rolling Stones; pianoballade Morpha Too bezit iets van de sfeer van het debuut, en weer anders is het folkachtige kleinood I'm in Love with a Girl.
Drie nummers werden overigens met een andere ritmesectie op band gezet: het al genoemde Mod Lang plus She's a Mover en What's Going Ahn. Deze drie werden ingespeeld door bassist Danny Jones en drummer Richard Rosebrough, wat qua drumwerk wel opvalt.

Mijn reis vervolgt met de volgende wavepionier: meer gitaarpop bij Milk 'n' Cookies.

De vermaarde 100-platenlijst-ever die in de jaren 80 verscheen in eendrachtige samenwerking van de gekende popjournaille van dat moment onder redactie van de volkskrant, VPRO & OOR - en die voor mij lang als richtsnoer gold voor het opbouwen van mijn platencollectie vermeldde van Big Star Third/Sister lovers. Ik liet het daar v.w.b. Big Star lang bij, in de volste overtuiging de staalkaart / het noodzakelijke in huis te hebben. Bij wat lange autoritten recentelijk toch maar "die andere 2" de revue laten passeren. Dat werd een aangename verrassing. We weten van Big Star dat haar commerciële marktwaarde destijds omgekeerd evenredig is met de artistieke waardering van diegenen die er in de popmuziek toe doen /hebben gedaan. Ook reden waarom de carriere van Big Star zo'n afvalrace was. Op dit tweede (van de drie) album was Chris Bell reeds gefrustreerd afgevallen en moest hoofdcomponist Alex Chilton het doen met Andy Hummel op bas en Jody Stephens op drums en wat support in backing vocals. Bij Third/Sister lovers zou Andy Hummel ook afvallen. De bijdrage van Chris Bell op het debuut was bepaald niet verwaarloosbaar, maar als Radio City één ding bewijst is het dat het talent van Alex Chilton ruim groot genoeg was om de band te schragen. Er staan geen mindere broeders op en een aantal van de songs - ik noem een "You get what you deserve", "Daisy Glaze" en "September gurls" - hadden gewoon alom bekende 70s-superhits moeten zijn. Ik begrijp nog altijd niet dat zoiets goeds - en dat geldt in nog sterkere mate voor eigenlijk het volledige #1 Record - zo lang (door mij) onopgemerkt kon bestaan. Qua aanpak/sound ligt dit album tussen het debuut en Third/Sister lovers in. Waar de gitaren op het debuut nog vet en Twangy klonken (hoorde ik daar een Rickenbacker?) klinken deze hier (ik vermoed hier meer Fender op het achterste element) navenant scherper en daarmee licht 'punkier'. Tegelijk is het album nog altijd behoorlijk toegankelijk en minder obscuur dan de opvolger. Hij doet er ook beslist niet voor onder. Maar ja, ik begrijp het, het is dringen op zo'n lijst. Maar inmiddels begin ik de mythische status van Big Star steeds beter te begrijpen en volmondig te accorderen.