Sting - Mercury Falling (1996)

Veel harde kritieken hier op dit album, maar ik houd ervan. Niet alles is super en de nummers 7 & 8 waren beter weggelaten, maar toch ... die herfstsfeer bevalt me echt. Het slotnummer doet me enorm denken aan Van Morrison.

Hartstikke fijn album en beter dan Ten Summers Tale waar ik helemaal niks mee heb.
Kocht de cd in de hefst van het jaar dat hij uitkwam en is zodoende ( zoals Enkele ) mijn ultime Herfstplaat en Happy, houds, touch me en i hung my head zijn mijn favoriete.

Mercury Falling is als koffie met iets te veel melk. De pit is er uit. Sting heeft het momentum duidelijk niet, er wordt knap gemusiceerd maar de songs blijven wat achter.

Ik vond dit nooit zo'n fijn album, maar de laatste jaren is dit voor mij echt de laatste goede Sting plaat geworden. Ik luister er vandaag weer naar en kan er volop van genieten.

Degelijk Sting album. Niets meer, niets minder.

Het is allemaal waar: in relatie tot zijn eerste vier solo-albums is dit een wat mindere worp van Sting. Maar als je het gaat vergelijken met alles wat hierna kwam, valt het reuze mee. Eigenlijk raar dat je een album op die manier gaat vergelijken met andere, maar ja, de context speelt nu eenmaal altijd een rol.

Eigenlijk een beetje gemiddeld plaatje, met het vertrouwde geluid van Sting, maar het mist wat urgentie.
Toch staat er genoeg moois op: met name de tragere stukken, zoals Valparaiso, La belle dame sans regrets en het met een acapella intro mooi opgebouwde I was brought to my senses, weten te overtuigen. Ook de opener en de afsluiter - waarin Sting ook de titel van het album als een soort 'bookends' laat terugkeren - zijn vrij sterk.
Er staan een paar mindere stukken op (You still touch me, I'm so happy) die me gewoon weinig doen, maar echt slecht wordt het nooit. Ik twijfel tussen 3 en een 3,5 sterren, en rond mijn waardering vanwege die laatste overweging toch naar boven af.

Vlees noch vis, een gerecht zonder kruiden, pap zonder de spreekwoordelijke krenten. Nee, dit album heeft mij nooit weten in te pakken. Voorganger Ten Summoner's Tales vond ik ook al geen topper maar Mercury Falling vind ik bij vlagen dodelijk saai. Dat begint al bij de opener; The Hounds of Winter, de song sleept maar voort zonder een verassende invalshoek of een creatieve transitie. De nummers die hierop volgen doen het al niet veel beter bij mij. Hoewel ik de beste man al het geluk van de wereld wens voelde hij zich waarschijnlijk ook daadwerkelijk heel senang bij het maken van Mercury Falling. De songs klinken losjes, relaxed en spelen zich op een traag tempo af, een gebrek aan urgentie breekt de plaat op. En daar zit hem de crux, de plaat is een en al gezapigheid, geen enkel nummer steekt er wat mij betreft bovenuit. Neen, dan vind ik opvolger Brand New Day diverser en gedurfder van aard.

Voor het visuele artikel:
Mooiboy Music - Sting - The Hounds of Winter (Mercury Falling. 1996)

“A season for joy, a season for sorrow”, beter had Sting het niet kunnen omschrijven. De winter is bijna voorbij en dat is zowel jammer als fijn. De winter op z'n mooist is stevig koud terwijl het binnen warm is, veel sneeuw en ijs en met betoverende luchten. En als het tegenzit, zoals dat steeds vaker gebeurd, is de Hollandse winter een verlenging van de herfst. In dat geval kan de lente niet snel genoeg beginnen. Maar hé, áls het op en top winter is, is het voor een sentimenteel wezen zoals ik een periode van hoge pieken en diepe dalen. “The Hounds of Winter, they follow me down…”

Je loopt alleen door een schilderachtig met sneeuw bedekt landschap. Het vriest stevig en je adem condenseert. Het is compleet stil, behalve het gekraak onder je voeten. Het laatste zonlicht schijnt over de vlakte voordat de zon achter de horizon verdwijnt. Zo voelt het luisteren naar ‘The Hounds of Winter’, een melancholische trip door een winter vol warmte, kou, geluk en eenzaamheid. Het levert wat mij betreft één van Sting’s beste nummers ooit op. Hij heeft er weer ouderwets z’n best op gedaan om een interessante compositie te schrijven met mooie akkoordwisselingen en enorm veel gevoel. Wat ook helpt is dat hij fantastisch bij stem en zelfs nog een aantal keren de hoogte in durft te gaan. Voeg daarbij een mooie emotioneel beladen tekst en je hebt één van de hoogtepunten uit Sting’s carrière te pakken. Ook de meer ingetogen versie van ‘If on a Winter's Night...’ mag er zeker zijn, al blijf het origineel van ‘Mercury Falling’ de versie die keer op keer door mijn ziel snijdt.

Verder was ik eigenlijk nog niet zo bekend met ‘Mercury Falling’, dus heb hem toch maar eens wat vaker beluisterd de afgelopen weken. Het is een degelijke plaat die wat mij betreft wel voornamelijk door het weergaloze openingsnummer gedragen wordt. De tijd van de echt grote hits voor Sting is halverwege de jaren 90 wel voorbij en ook artistiek begint de klad er langzamerhand een beetje in te komen. Maar er valt zeker genoeg te genieten op deze plaat. Zo is ‘I Hung My Head’ een geslaagd westernverhaal (geschreven in 9/8 maat en later gecoverd door Johnny Cash!), is ‘You Still Touch Me’ vintage Sting en mogen ook de twee afsluiters ‘Valparaiso’ en ‘Lithium Sunset’ er zijn. De rest is wat wisselvalliger maar zeker niet slecht.

Het is misschien niet allemaal even spannend of spectaculair, maar de nummers zijn absoluut vakkundig en vernuftig gemaakt. Er is niet echt een track die door de ondergrens heen zakt. Tegelijkertijd merk je wel dat Sting over zijn hoogtepunt heen is en dat het geheel minder sterk is dan zijn vorige albums. Écht een fantastische plaat zou hierna ook niet meer volgen, maar ‘The Hounds of Winter’ pakken ze ons niet meer af!