Voor het visuele artikel:
Mooiboy Music - Sting - The Hounds of Winter (Mercury Falling. 1996)
“A season for joy, a season for sorrow”, beter had Sting het niet kunnen omschrijven. De winter is bijna voorbij en dat is zowel jammer als fijn. De winter op z'n mooist is stevig koud terwijl het binnen warm is, veel sneeuw en ijs en met betoverende luchten. En als het tegenzit, zoals dat steeds vaker gebeurd, is de Hollandse winter een verlenging van de herfst. In dat geval kan de lente niet snel genoeg beginnen. Maar hé, áls het op en top winter is, is het voor een sentimenteel wezen zoals ik een periode van hoge pieken en diepe dalen. “The Hounds of Winter, they follow me down…”
Je loopt alleen door een schilderachtig met sneeuw bedekt landschap. Het vriest stevig en je adem condenseert. Het is compleet stil, behalve het gekraak onder je voeten. Het laatste zonlicht schijnt over de vlakte voordat de zon achter de horizon verdwijnt. Zo voelt het luisteren naar
‘The Hounds of Winter’, een melancholische trip door een winter vol warmte, kou, geluk en eenzaamheid. Het levert wat mij betreft één van Sting’s beste nummers ooit op. Hij heeft er weer ouderwets z’n best op gedaan om een interessante compositie te schrijven met mooie akkoordwisselingen en enorm veel gevoel. Wat ook helpt is dat hij fantastisch bij stem en zelfs nog een aantal keren de hoogte in durft te gaan. Voeg daarbij een mooie emotioneel beladen tekst en je hebt één van de hoogtepunten uit Sting’s carrière te pakken. Ook de meer ingetogen versie van ‘If on a Winter's Night...’ mag er zeker zijn, al blijf het origineel van ‘Mercury Falling’ de versie die keer op keer door mijn ziel snijdt.
Verder was ik eigenlijk nog niet zo bekend met ‘Mercury Falling’, dus heb hem toch maar eens wat vaker beluisterd de afgelopen weken. Het is een degelijke plaat die wat mij betreft wel voornamelijk door het weergaloze openingsnummer gedragen wordt. De tijd van de echt grote hits voor Sting is halverwege de jaren 90 wel voorbij en ook artistiek begint de klad er langzamerhand een beetje in te komen. Maar er valt zeker genoeg te genieten op deze plaat. Zo is
‘I Hung My Head’ een geslaagd westernverhaal (geschreven in 9/8 maat en later gecoverd door Johnny Cash!), is
‘You Still Touch Me’ vintage Sting en mogen ook de twee afsluiters
‘Valparaiso’ en
‘Lithium Sunset’ er zijn. De rest is wat wisselvalliger maar zeker niet slecht.
Het is misschien niet allemaal even spannend of spectaculair, maar de nummers zijn absoluut vakkundig en vernuftig gemaakt. Er is niet echt een track die door de ondergrens heen zakt. Tegelijkertijd merk je wel dat Sting over zijn hoogtepunt heen is en dat het geheel minder sterk is dan zijn vorige albums. Écht een fantastische plaat zou hierna ook niet meer volgen, maar
‘The Hounds of Winter’ pakken ze ons niet meer af!