Sting - Mercury Falling (1996)

Mercury Falling kent een prachtige herfstsfeer. De eerste 4 nummers schieten er kwalitatief duidelijk bovenuit. Jammer dat de rest van het album de sfeer van die nummers niet vasthoudt. Lithium Sunset is een mooie afsluiter, maar zonde dat het zo'n kort nummer is.

Inderdaad een echte herfstsfeer. Heb de plaat in 1996/97 helemaal grijs gedraaid. Vooral het I Hung My Head is geweldig met die 9/8 maat, probeer het maar eens mee te drummen is best lastig, maar het klinkt heel normaal.
Voor mij een van de beste Sting platen. Vind La Belle Dame Sans Regrets ook erg mooi en niet te vergeten, Valporaiso, dat keltisch en traditioneel overkomt.
Topplaat.

Dit was - wat mij betreft toch - een tegenvaller van formaat.... weg passie, weg bezieling, weg het truukje dat werkt... het beklijft niet.. het is me allemaal te flets te.. ik weet niet.. er schilt me iets aan.. ik mis vanalles.... (kan natuurlijk ook aan mij liggen...)

Ligt zeker niet aan jou Dit album was in vergelijking met zijn voorgangers zeker een tegenvaller. Maar nummers als Let Your Soul Be Your Pilot en You Still Touch Me luister ik deze dagen nog graag naar.

Na dit album heeft Sting wat mij betreft helemaal niks fatsoenlijks meer gemaakt

Niet mee eens. Brand New Day is minstens zo goed als zijn voorgangers.

Herfst sfeer? Ik kan er opzich wel inkomen, maar omdat ik het album eigenlijk leerde kennen tijdens skievakantie in Frankrijk enkele jaren terug krijg ik er altijd een wintersport gevoel bij

Heel mooi album, met aparte sfeervolle nummers.

Voor mij is dit dé stinker uit Sting's loopbaan !

Na die gewèldige voorganger is dit... in- en in-triest !

Waar zijn de goede songs opeens naartoe ? Staan hier gedenkwaardige songs op ???

OIk zie er (haast geen). Of het zou Valparaiso moeten zijn.
I'm So Happy I can't Stop Crying dat kan er nog mee door.

De rest : skip skip skip skip !

Hier stelde Sting me voor het eerst echt teleur !
sorry, deze draak krijgt amper 2 sterretjes van mij ! **

Herfstsfeer is inderdaad de perfecte omschrijving
Ik heb dan ook de neiging om altijd als het regent dit album te draaien.
De nummers die er het meest uitspringen vind ik La Belle Dame Sans Regrets, The Hounds of Winter en I Hung My Head.
4*

Er staan veel leuke nummers op dit album, maar ze gaan ook wel snel vervelen, vind ik.

...wat een teleurstelling was dit!

Ik vind The Hounds of Winter echt een supernummer, heel sfeervol. De rest vind ik dan weer wat minder, maar slecht zeker niet.

Nogal saaie plaat van Sting. Er zit weinig vaart in en je vraagt je op een gegeven moment af of het eindelijk afgelopen is.
Muzikaal dik in orde en verzorgd, zoals we dat gewend zijn van hem ,
Maar songmatig weinig indrukwekkend .

Dit album van Sting heb ik na jaren nog eens beluisterd. Muzikaal inderdaad dik in orde maar de songs weten ditmaal minder te beklijven dan voorgaande albums, mede door het gebrek aan avontuur. Al vind ik "The Hounds of Winter", het countryachtige "I'm So Happy I Can't Stop Crying" en de laatste twee nummers wel goed. Geen slecht album, maar van Sting verwacht je meer.

Stings minste, al mag The Hounds of Winter er zijn.

Hij lijkt inderdaad muzikaal een flinke "off day" gehad te hebben, ik blijf erg lyrisch over de eerste 4 albums, maar deze hier heeft me nooit echt kunnen bekoren.
Redelijk flauwe plaat.
Valparaiso, Lithium Sunset en The Hounds Of Winter kunnen me nog het meest bekoren, de rest van deze plaat vind ik ronduit zwak, helaas...

De opener beloofde destijds een hoop goeds.. helaas schittert dit album door hoogte en ook diepte punten....

I Hung My Head is geweldig goed gecovered door Johnny Cash op zijn American Recordings IV The Man Comes Around.

Waar the hell zat hij met zijn hoofd? Wat een tegenvaller zeg. Sting falling had hij dit album moeten noemen. Voor mij moilijk te begrijpen. Deze muzikant haalt (bijna) altijd een niveau waar je u tegen zegt. En daar kan menig muzikant nog een punt aan zuigen. Behalve bij deze dan. Aan de andere kant als je al zolang mee loopt als sting dan loop je vroeger of later wel tegen een zepert aan. Wat tuurke zegt klopt trouwens als een bus. Alleen was ik vergeten dat i hung my head van sting is. Het is dan ook al een hele tijd geleden dat ik hem gedraait heb ha. 2 pingels voor sting zijn klasse veeel te laag

Sting Falling ..... haha ... leuk gevonden en ik kan niet anders dan me daar bij aansluiten. Komend van grote hoogte (Ten Summoner Tales is groots) kun je ook diep vallen ........ Lichtpuntje is de afsluiter; Lithium Sunset.

Na twee briljante voorgangers was dit album toch wel een lichte teleurstelling. Maar bij herbeluistering vandaag is het toch allemaal zo slecht nog niet.

De gospelachtige eerste single 'Let Your Soul Be Your Pilot' liet al blijken dat Sting weer een zwaardere plaat had gemaakt na het bij vlagen luchtige 'Ten Summoners Tales'. Waar ik dát een echte zomerplaat vind, roept deze plaat een herfstgevoel bij me op.

Het album opent meteen met het sterkste nummer van de plaat, het zeer sfeervolle 'The Hounds of Winter' wat nog de 5* status van de vorige plaat heeft. Ook het volgende nummer 'I Hung My Head' is prima, en heeft een leuke luchtige tekst en lekkere tegendraadse melodie.

'I Was Brought to My Senses' start met een erg mooi a capella deel. De coupletten doen wat aan als 'Shape of my Heart part 2', maar het refrein is wel sterk. Ook de solo aan het einde is erg mooi.

De eerste echte tegenvaller is het slappe 'You Still Touch Me' en ook het country nummer 'I'm So Happy I Can't Stop Crying' is niet bijster sterk. Opvallend waren dit single nummer 2 en 3 die van dit album werden gehaald. Niet vreemd dus dat de singles geen hits werden. Op deze plekken waren b-kantjes als het schitterende 'Lullaby To An Anxious Child' en 'The Pirate's Bride' veel meer op hun plek geweest.

Het herkenbare 'All Four Seasons' (sorry dames) en het uptempo 'Twenty Five To Midnight' (heerlijk intro!) heb ik altijd goed kunnen waarderen en zijn prima albumtracks en aangename aanvulling aan de Sting catalogus.

'La Belle Dame Sans Regrets' daarentegen vind ik echt een draak. Ook hiervoor heb ik een beter alternatief uit dezelfde periode, namelijk 'Beneath A Desert Moon' (b-kant van 'You Still Touch Me').

Het album eindigt weer net zo goed als dat het begon met het Iers klinkende 'Valparaiso' en korte afsluiter 'Lithium Sunset'. Leuk detail overigens dat het album begint en eindigt met de tekst "Mercury Falling".

3* was iets te zwaar gestraft, halfje erbij.

Voorganger "Ten Summoner's Tales" is een van mijn favoriete Sting platen en bij het beluisteren van "Mercury Falling" kom ik dan ook snel tot de conclusie dat deze het niveau van "Ten Summoner's Tales" niet haalt. Hiervoor zijn de composities te wisselvallig. Dat neemt niet weg dat erop "Mercury Falling" best zeer behoorlijke liedjes staan, zoals "The Hounds of Winter", "I Hung My Head", "Let Your Soul Be Your Pilot", "All Four Seasons" en het afsluitende "Lithium Sunset". "Mercury Falling" begint sterk, maar in het midden zakt het toch een beetje in om weer op te krabbelen naarmate het einde nadert. "Mercury Falling" is zeker geen slechte plaat, maar wel een degelijke.

In ieder geval lang niet zo slecht als Sacred Love.

Ondergewaardeerd album, in mijn ogen.

Destijds was het eigenlijk het minste Sting album tot dan toe.
Nu blijkt Mercury Falling toch nog beter dan alles wat hij daarna nog heeft uitgebracht en ga je bij weer eens herbeluisteren denken dat het allemaal zo slecht nog niet was.

Maar schijn bedriegt, uiteraard.

Een goed album hoeft niet per se te gaan om wat er allemaal is toegevoegd. Soms kan het ook opknappen door dingen weg te laten.

Als Sting twaalf minuten treurigheid achterwege zou hebben gelaten en het album dus gewoon 40 minuten zou hebben geduurd, had het misschien als iets beter de geschiedenisboekjes in gegaan.

Dat hij af en toe eens melancholiek opent, zoals op I was brought to my senses vind ik nog niet het ergste.
Maar een uitstapje als Let your soul be your pilot is werkelijk een volstrekt misplaatste draak.
Het andere nummer dat ik op dit album dan weg had gelaten is All Four Seasons.

En het begint allemaal nog aardig, met The Hounds of Winter. Maar het is eigenlijk vooral het gevoel van bloedeloosheid dat het album oproept waardoor je er weinig liefde voor kunt opbrengen.

I hung my head, I was brought to my senses, Valparaiso, vind ik toch stuk voor prachtige nummers.

In retroperspectief met de wetenschap wat Sting nog zou gaan brengen aan muzikale werkjes zoals Musician al schreef is dit nog niet eens zo'n onaardige plaat. De vraag is of je dan een eerlijk oordeel krijgt maar ik kan van deze plaat nog best genieten.

Deze plaat valt toch niet te beoordelen in de wetenschap van zijn latere werkjes... Alsof je dan bij dit album minder kritisch moet zijn omdat later werk minder goed is. Best een vreemde redenering. Dit album moet je beoordelen op zijn eigen merites. Als de waardering daardoor lager uitvalt, so be it.

Ikzelf ken lang niet alles van Sting, weet niet waarom. Deze plaat ken ik toevallig wel en gemiddeld genomen kan ik er prima van genieten.

Een twijfelgeval ,deze plaat. Het is prima verzorgd en geproduceerd ,maar er mist iets.En wat het nou precies is ,ik kan er de vinger niet achter krijgen.Misschien is het wel de desillusie na Ten Summoner's Tales die hier de overhand krjgt bij mij.Dit is voor mij een album wat voortkabbelt,maar bij het samenstellen van een compilatie of playlist volledig genegeerd zou worden door mij.Misschien zegt dat eigenlijk wel alles.Ik hou het op 2 en halve ster.

Johhny Cash bewees met zijn opname van "I hung my head", dat een nummer vaak pas kwaliteit krijgt naar gelang wie het opneemt. Sting's eigen versie vind ik niet goed, maar die van Cash wel. Het openingsnummer van deze plaat heeft wel degelijk kwaliteit. Ook het meeste van "I was brought to my senses" klinkt wel goed. Hetzelfde geldt voor het nummer dat hierna komt. Het countryachtige nummer met de lange titel is wel aardig. "25 To Midnight" heeft een lekkere drive. Met de rest kan ik niet veel. Het klinkt allemaal vluchtig, niet beklijvend.

Mijn ultieme herfstplaat staat alweer een paar dagen op repeat.
La belle dame sans regrets blijft een heerlijk nummer.

Dezelfde opname plek als Ten summoner's tales alleen wat soberder qua opzet.
Zeker in 1996 behoorlijk op het verkeerde been gezet na het magistrale Ten Summoner......

Een groei plaatje

Veel harde kritieken hier op dit album, maar ik houd ervan. Niet alles is super en de nummers 7 & 8 waren beter weggelaten, maar toch ... die herfstsfeer bevalt me echt. Het slotnummer doet me enorm denken aan Van Morrison.