menu

Dave Douglas - Strange Liberation (2003)

mijn stem
3,46 (12)
12 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: RCA

  1. A Single Sky (2:05)
  2. Strange Liberation (8:05)
  3. Skeeter-ism (6:00)
  4. Just Say This (6:33)
  5. Seventeen (8:40)
  6. Mountains from the Train (5:15)
  7. Rock of Billy (5:57)
  8. The Frisell Dream (3:56)
  9. Passing Through (1:36)
  10. The Jones (4:28)
  11. Catalyst (5:07)
totale tijdsduur: 57:42
zoeken in:
avatar van klaezman
4,0
Gelukkig heeft Dave Douglas de laatste jaren zijn elektronische stijl wat los gelaten. Afgelopen lente in het Bimhuis klonk-ie geweldig naturel. Vooral drummer Clarence Penn (hier ook van de partij) zat in een zevende jazzhemel tijdens het concert.

Het is niet makkelijk om grip te krijgen op dit album, maar na een stuk of 5 luisterbeurten ga je ervan houden. Gitaarjazzliefhebbers zullen verliefd worden op de klanken van Bill Frisell. Toeterfanaten - als ik - zouden Potter en Douglas lief kunnen hebben. Benieuwd wat jullie ervan vinden.

avatar van blabla
3,5
Behoorlijk aangename plaat met groeipotentieel.
Frisell speelt (als altijd) op eenzame hoogte, hij heeft hier een geweldige chemie met de bassist, die op zijn beurt een geweldige chemie heeft met de drummer, lekker ritme tandem vormen die twee op deze plaat.
Dave Douglas klikt ook goed samen met Chris Potter, wat ze spelen kan ik echter niet altijd even goed waarderen, is voor mij net even gladjes.
Wat mij minder aanstaat is dat retro Rhodes keyboard, probeert voor mij te veel een geluid uit het verleden te doen herleven dat in die tijd goed was (zelfs als je het nu hoort) maar dat ik, als het op een hedendaagse plaat word gebruikt, toch een soort van kitchstemming vind oproepen.

avatar van we tigers
3,5
op dit moment hangt het bij mij nog "wel aardig". Bassist en drummer spelen goed en Bill Frisell bevalt me eigenlijk altijd, maar de blazers weten me niet echt te bekoren met de soms wat kleurloze lijnen die ze samen spelen.
Een rhodes piano vind ik stiekem over het algemeen vaak wel lekker. Tikkeltje retro, maar het kan ook op andere manieren ingezet worden. Hier verschilt het per nummer. De ene keer vult het lekker aan, de andere keer erger ik me rot.
Maar zeker wel een plaat die ik nog een paar keer op ga leggen, met de kans dat die gaat stijgen.

avatar van Edski
3,5
Prettige plaat, dankzij lekker drum- en blaaswerk en nog beter gitaarspel. Jammer wel van het pianogeluid, daar ben ik niet bepaald kapot van.
(Ben ik de bassist vergeten? Nee, maar om de een of andere reden heb ik daar tot nog toe nooit zo'n oor voor...)

Ondanks de grote namen in de line-up ben ik niet meteen geheel overtuigd door 'Strange Liberation'.
Basiselement is de strakke ritmesectie, zoals blabla en Edski al aangeven, die het geheel blijft voortstuwen. Dat staat echter (soms) in de weg dat piano, sax, trompet en gitaar echt gaan communiceren. Het lijkt erop dat ze allemaal willen blijven blazen en geen rustpunten willen leggen waar ze naar elkaar luisteren en een evenwaardige dialoog opbouwen. Of zit dat meer onderhuids?

Ik weet het nog zo goed niet. 'Strange Liberation' is een vreemdsoortige ontlading. Het album heeft zijn naam dan ook niet gestolen.

avatar van sq
sq
Ik vind er eigenlijk weinig memorabels aan. Er wordt vakkundig gespeeld (trompet/solo, gitaar, ritmesectie) en alles past ook wel bij elkaar. Wat echter opvalt en na een tijdje ook gaat tegenstaan is het veelvuldig tweestemmig spelen van de blazers; je verwacht voortdurend dat er naar iets wordt toegewerkt, maar dat komt dan lang niet altijd. Veel stukken lopen dan een beetje ´nergens heen´ . Ik las van we tigers al iets dergelijks en misschien beschrijf ik hiermee ook wel deels wat JJ_D hierboven aangeeft.

Mountains from the Train (is eens wat anders) en Skeeter-ism (lekkere solo´s) vind ik de betere nummers. Het latin uitstapje (nr 10) is - ondanks ook daar de dubbele blazers - ook nog wel aardig. Het rockuitstapje nr 7 is een welkome afwisseling in het album maar blijft veel te keurig om je echt in te verliezen.

avatar van Supernormal
3,0
Voor mij klinkt dit als typische Jazz Middelheim (festival) muziek. Goede muzikanten, veel instrumenten en afwisseling. Je krijgt constant interessante taferelen maar overrompelen doet het echter niet, ondanks de vurige ritmesectie. Volgens mij is dit live wel te pruimen, maar voor een cd mis ik iets. Te weinig rode draad misschien? De muziek is zeker niet verkeerd, maar de Amerikaan heeft veel betere werken gemaakt.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:34 uur

geplaatst: vandaag om 15:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.