menu

Michael Bloomfield, Al Kooper and Stephen Stills - Super Session (1968)

mijn stem
3,92 (78)
78 stemmen

Verenigde Staten
Blues
Label: Columbia

  1. Albert's Shuffle (6:53)
  2. Stop (4:18)
  3. Man's Temptation (3:24)
  4. His Holy Modal Majesty (9:12)
  5. Really (5:26)
  6. It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry (3:29)
  7. Season of the Witch (11:07)
  8. You Don't Love Me (4:09)
  9. Harvey's Tune (2:10)
  10. Albert's Shuffle [2002 Remix W / O Horns] * (6:58)
  11. Season of the Witch [2002 Remix W / O Horns] * (11:07)
  12. Blues for Nothing [Session Outtake] * (4:15)
  13. Fat Grey Cloud [Live] * (4:38)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 50:08 (1:17:06)
zoeken in:
Pieter Paal
Je stopt een paar top-muzikanten in de studio en laat ze lekker jammen en hier is het resultaat. Een plaat met heel veel mooie muziek met als klapper de Curtis Mayfield-cover 'Man's temptation'.

Harald
The mother of all jam records!
Mike Bloomfield was Bob Dylans guitarrist op Highway 61. Al Kooper speelde b.v het french horn op You cant always get what you want (Stones)

Harald
Staat nog niet op deze site maar The Live Adventures of Bloomfield & Kooper (2 Lp´s) (released 1969) is ook een absolut interssante plaat. Helaas zonder Stephen Stills

En Mike Bloomfield eerste solo plaat It´s not killing me (released 1969) hoort in iedere serieuse verzameling

EVANSHEWSON
Harald schreef:
The mother of all jam records!
Mike Bloomfield was Bob Dylans guitarrist op Highway 61. Al Kooper speelde b.v het french horn op You cant always get what you want (Stones)


Ik had al van deze gehoord, maar helaas ik heb er nog niets van gehoord! (heb dus van het bestaan van de plaat gehoord, maar nog geen nummers ervan, het is maar om vorige nogal ingewikkelde zin wat te verduidelijken, zo het niet nog verwarder wordt natuurlijk).

Om maar te zeggen dat mijn nieuwsgierigheid gewekt is

Pieter Paal
Hij is in de jaren 70 nog eens heruitgebracht in de Embassy-serie van CBS. Alleen is de naam Steve Stills op de hoes veranderd in Stephen Stills.
Als cd is hij volgens mij gewoon op Sony Music als cd heruitgebracht in de Nice Price-serie, maar de hierboven genoemde versie heeft nog wat extra bijzonderheden.

Down_By_Law
Inderdaad een briljant album. Opvallend is dat de nummers op de Bloomfield-kant (nrs. 1 t/m 5) en de Stills-kant (6 t/m 9) ongeveer even goed zijn. Beide gitaristen schitteren, en elk nummer is fantastisch. Een dikke 5/5.

avatar van dj maus
3,5
Ik heb toch een duidelijke voorkeur voor de Stills-kant

Stijn_Slayer
Heel erg mooi, dit weekend eens zien of ik deze kan vinden

Stijn_Slayer
Gevonden, 7.99 bij Kroese

Down_By_Law
Ik heb toch maar besloten dit gigantische meesterwerk in mijn Top 10 te zetten. Nu staat Stephen Stills er 2 keer in, maar hij verdient dat ook. Elk nummer is fenomenaal, en het gitaarwerk is op vrijwel elke track verbluffend.

avatar van henk01
4,5
3 jaar geen berichten bij deze !!

Dit klinkt erg lekker in de oren, beetje gedateerd maar wat is het lekker.
Pure muziek zo het hoort (volgens mij)

4.5*

Stijn_Slayer
Het zijn heerlijke jamsessies, maar toch strak gespeeld. Een vrij unieke mix van blues, rock en Koopers orgelklanken. Al Kooper en Mike Bloomfield zijn topmuzikanten, maar het zegt ook wel wat over Stephen Stills dat hij zomaar komt invallen en het niveau hoog kan houden. Ik vind het wel jammer dat hij niet wat nummers had kunnen zingen.

avatar van henk01
4,5
Het bewijst (wat hier al wel eerder is geschreven) dat Stills zijn betere periode vóór 1975 liggen.

avatar van HammerHead
3,0
Season of the Witch is echt geweldig, voor de rest klinkt het toch te weinig bijzonder om mij echt te kunnen overtuigen.

avatar van vanwijk
4,5
Gisteren gekregen van een vriend op mijn jubileum! Prachtig cadeau.

avatar van heartofsoul
4,5
Dit heb ik altijd een heerlijk album gevonden. Hoorde het voor het eerst in een club, eind jaren '60, en een paar jaar later op feestjes. Vooral Season of the Witch vond ik prachtig (nog steeds trouwens). Ach, waar zijn die tijden gebleven...

Bij het terugbeluisteren moet ik toch constateren, dat ik een lichte voorkeur voor de nummers 6 t/m 9 heb (dus kant twee van het oude vinylalbum) t.o.v. kant 1. Mike Bloomfield is uiteraard een goede gitarist, maar zijn spel hier spreek me wat minder aan dan op de twee eerste Paul Butterfield Blues Band albums. Weet ook niet precies hoe dat komt. Steve Stills daarentegen had ik graag wat meer gehoord, ook wat zang betreft. Nu blijft het toch meer een Al Kooper-plus aangelegenheid, al is Kooper zeer op dreef. Hij had zojuist Blood Sweat and Tears verlaten en qua sfeer sluit het daar wel bij aan. Opvallend vind ik het gebruik door Kooper van de ondioline in His Holy Modal Majesty, een geluid dat ik aanvankelijk niet kon thuisbrengen.

Resumerend: heerlijk album, dat bij mij niet alleen nostalgische herinneringen oproept, maar ook in muzikaal opzicht zeer bevredigend uitwerkt.

avatar van jorro
3,0
Niet mijn ding dit. Ik word er tenminste enigszins nerveus van want het klinkt vrij eentonig. Die lange solo's lijken wel erg veel op elkaar. De echte liefhebber zal dit commentaar niet begrijpen, maar het is toch echt mijn beleving.
De nummers met ook wat zang bevallen mij het best. It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry. Season of the Witch en You Don't Love Me zijn wel OK. Het zorgt voor een krappe voldoende
3* voor #37 in de 100 Greatest Albums of 1968 en 78e in de Best Ever Albums chart 1968.

avatar van Mssr Renard
4,5
Interessant histoorisch document dat de weg vrij maakte voor supergroups en daarnaast een fabuleus muzikaal document.

In feite twee albums. Twee sessies op twee plaatkanten, dus dat zit wel goed. Kant a met Mike Bloomfield en (bijna helemaal) instrumentaal, kant b met Stephen Stills en voornamelijk vocaal.

His Holy Modal Majesty is een waanzinnig eerbetoon aan Coltrane en de Ondioline is me toch wel een maf instrument. Een soort voorloper van de synth. Ook dit is historisch interessant al is het wel een intense solo die Al speelt.

Het jazzy gitaarwerk van Bloomfield is ook waanzinnig trouwens.

Op mijn excursie langs alle essentiële late-sixties bluesrock explosion albums is deze een erg bijzondere.

avatar van Gommans
4,5
Mssr Renard schreef:
Op mijn excursie langs alle essentiële late-sixties bluesrock explosion albums is deze een erg bijzondere.


Mooi hè… ik ben hierin ook een latere bloeier. Maar dat maakt het zeker niet minder mooi. En al pluizende, lezende en luisterend kom je tot wel hele mooie en verrassende ontdekkingen.

avatar van Mssr Renard
4,5
Gommans schreef:
(quote)


Mooi hè… ik ben hierin ook een latere bloeier. Maar dat maakt het zeker niet minder mooi. En al pluizende, lezende en luisterend kom je tot wel hele mooie en verrassende ontdekkingen.


Ik duik liever in de muziekgeschiedeis 1920-1980/90 dan dat ik al die nieuwe releases moet bijhouden. Ik vind de sound van platen van de laatste 30 jaar steeds harder en voller worden tot het een dikke brij wordt.

Dit soort ouderwetsen 2/4/8 sporen platen klinken zoveel ruimtelijker, warmer en helderder. Alsof men dit ambacht is verleerd.

avatar van milesdavisjr
Dit soort ouderwetsen 2/4/8 sporen platen klinken zoveel ruimtelijker, warmer en helderder. Alsof men dit ambacht is verleerd.


Dat is in veel gevallen waar. Zeker eind jaren zestig en het decennium daarna klinken veel producties een stuk warmer en 'ademen' als het ware meer. Met name vanaf de jaren 80 klinken veel platen klinischer, in de jaren 90 moest het allemaal weer droger. Veel artiesten en bands gingen voor een productie waarbij alle ruimtelijkheid, echo's en iets wat neigt naar warmte uit de productie werd weggelaten, resulterend in producties waar de sound niet sprankelde. Vanaf de jaren 00 kwam de loudness war opzetten en was het vaak 'in' voor bands om een sound weer helemaal vol te stoppen, wat dan vervolgens een vreemde en overvolle dynamiek te weeg bracht, kortom een vermoeiende luisterervaring. In de meeste gevallen ben ik enorm tevreden over de producties uitkomende in de jaren 70 (uiteraard was daar ook toen al wel het nodige geld voor nodig). In veel gevallen daalt het geluid als een warme deken op mij neer, gespeend van enige digitale details die voor mijn gevoel nooit echt veel toevoegen. Super Session is een lekker plaatje trouwens, niet een schijf die ik vaak uit de kast trek, maar met name wat de heren brouwen van Man's Temptation - een cover van Curtis Mayfield - mag je mij wakker maken.

4,0
Deze lag bij een beurs in een bak 10 voor 20 euro. Het gekke is dat ik nog wel getwijfeld heb om deze mee te nemen. Ik ben niet altijd weg van sessions, het kan verrassend zijn, maar soms ook is het niet meer dan een aantal egotrips.
Eigenlijk word je wel wat op het verkeerde been gezet als je de hoes bekijkt. Het is geen supersessie van drie top muzikanten. Er is twee keer een supersessie van twee supermuzikanten, waarbij Al Kooper de constante factor is. Op het vinyl is dat duidelijk : kant a Al Kooper en Mike Bloomfield en kant b Al Kooper met Stephen Stills. Dat betekent wel dat er twee duidelijk verschillende stijlen zijn. Wel ingebed in de blues, maar kant a heeft duidelijk een ander karakter dan kant b. Kant a is in mijn optie echt meer een vrije sessie dan kant 2. Michael Bloomfield en Stepen Stills zijn andere gitaristen en ik vind dat het orgelspel van Al Kooper op kant 2 duidelijker aanwezig is. Verder is kant 2 ook redelijk psychedelisch.
Hoogtepunt voor mij is het Donovan-nummer 'Season of the witch' . In de versie van Donovan is het al een ijzersterk nummer. De versie op deze sessie plaat is niet direct beter, maar wel intrigerend. 11 minuten lang, gedragen door prima basspel , maar vooral het hammond orgel van Al Kooper is zeer bepalend. En natuurlijk de zang van Stephen Stills die zeer sterk is. Verder zijn de blaas arrangementen ook prima.
Hoewel ik niet zo veel verstand heb van opname technieken snap ik wel wat hierover gezegd wordt. Het is een ouderwets , warm geluid, misschien vreemd te zeggen, een eerlijk geluid. Of je er tussen zit, niks mooier gemaakt dan het is.
Op zich een mooie plaat. Kant 2 zou van mij 4 sterren krijgen, kant drie ongeveer 3,5. Het gemiddelde daarvan lukt natuurlijk niet, door 'Season of the witch ' ga ik toch naar de 4 sterren.

avatar van Koos R.
5,0
Een geweldig album. Als tiener de LP in de platenkast van mijn vader ontdekt. Vanaf de eerste luisterbeurt onder de indruk. En om het album beter te begrijpen, is het handig om enige achtergrond van het album te weten. Daarnaast is het ook erg nuttig om de informatie in het CD-boekje te lezen.

Oorspronkelijk was het helemaal niet de bedoeling dat Stills op het album zou meespelen. Het verklaart waarom de 'b-kant' uit alleen maar covers bestaat. Het was de bedoeling dat tijdens de geboekte dagen gitarist Bloomfield en organist Kooper een soort jamsessie zou gaan spelen. Omdat Bloomfield steeds vaker last had van bijwerkingen van zijn drugsverslaving en acute insomnia kreeg, kon hij de tweede dag niet spelen. Vandaar dat haastig Stills werd opgetrommeld.

Qua gitaarspel: Bloomfield lijkt zijn beste spel op dit album te hebben gezet. Zuiver, krachtig en op een of andere manier zeer geconcentreerd gespeeld. Het tweede nummer Stop vind ik daar een prachtig krachtig voorbeeld van. Wanneer ik goed naar het nummer luister valt mij de intense controle op. Het is alsof Bloomfield de strakkere bluesschema's even van zich af kan schudden om in iets meer vrije stijl te kunnen spelen. De eerste twee minuten: wat sterk! De mix aan covers en eigen nummers op de A-side, waarin ook nog eens een mix aan rock, blues en jazz ineen lijkt plaats te vinden, is gewoonweg heerlijk. His Model Majesty is daar ook weer een mooi voorbeeld van. Ik ben geen jazzliefhebber, maar de verwerking van die stijl in dit album is top. Bloomfield is niet mijn favoriete gitarist, maar zijn gitaarspel in deze nummers is fantastisch.

Alhoewel ik een groter liefhebber van Stills zijn werk, vind ik toch de B-kant net iets minder. Doch het fijne is dat de covers een verrassende aanraking krijgen. MInder jazz, wel meer vrije vorm stijl. Top dat later de hoornsecties zijn toegevoegd. Zonder de hoorns vind ik Season of the Witch (maar ook Albert's Shuffle) kaler overkomen. En zo is het You don't love me een soort half psychadelische slepende versie. Te bedenken dat Peter Green het nummer via A Hard Road van John Mayall's Bluesbreakers weer onder de aandacht van de blues liefhebbers had gebracht.

Super Sessions: het is het startpunt voor later 'supersessies in de bluesrock en popmuziekwereld.

5,0
Mijn eerste lp die ik kocht! Those where the days.

avatar van Mssr Renard
4,5
Op lp in de kringloop gevonden. Ik was al weer vergeten dat ik deze gaaf vond
Dus blij toe dat ik deze nu wat vaker kan draaien. De productie is perfect, zoals ik al eerder opmerkte.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:56 uur

geplaatst: vandaag om 10:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.