Een geweldig album. Als tiener de LP in de platenkast van mijn vader ontdekt. Vanaf de eerste luisterbeurt onder de indruk. En om het album beter te begrijpen, is het handig om enige achtergrond van het album te weten. Daarnaast is het ook erg nuttig om de informatie in het CD-boekje te lezen.
Oorspronkelijk was het helemaal niet de bedoeling dat Stills op het album zou meespelen. Het verklaart waarom de 'b-kant' uit alleen maar covers bestaat. Het was de bedoeling dat tijdens de geboekte dagen gitarist Bloomfield en organist Kooper een soort jamsessie zou gaan spelen. Omdat Bloomfield steeds vaker last had van bijwerkingen van zijn drugsverslaving en acute insomnia kreeg, kon hij de tweede dag niet spelen. Vandaar dat haastig Stills werd opgetrommeld.
Qua gitaarspel: Bloomfield lijkt zijn beste spel op dit album te hebben gezet. Zuiver, krachtig en op een of andere manier zeer geconcentreerd gespeeld. Het tweede nummer Stop vind ik daar een prachtig krachtig voorbeeld van. Wanneer ik goed naar het nummer luister valt mij de intense controle op. Het is alsof Bloomfield de strakkere bluesschema's even van zich af kan schudden om in iets meer vrije stijl te kunnen spelen. De eerste twee minuten: wat sterk! De mix aan covers en eigen nummers op de A-side, waarin ook nog eens een mix aan rock, blues en jazz ineen lijkt plaats te vinden, is gewoonweg heerlijk. His Model Majesty is daar ook weer een mooi voorbeeld van. Ik ben geen jazzliefhebber, maar de verwerking van die stijl in dit album is top. Bloomfield is niet mijn favoriete gitarist, maar zijn gitaarspel in deze nummers is fantastisch.
Alhoewel ik een groter liefhebber van Stills zijn werk, vind ik toch de B-kant net iets minder. Doch het fijne is dat de covers een verrassende aanraking krijgen. MInder jazz, wel meer vrije vorm stijl. Top dat later de hoornsecties zijn toegevoegd. Zonder de hoorns vind ik Season of the Witch (maar ook Albert's Shuffle) kaler overkomen. En zo is het You don't love me een soort half psychadelische slepende versie. Te bedenken dat Peter Green het nummer via A Hard Road van John Mayall's Bluesbreakers weer onder de aandacht van de blues liefhebbers had gebracht.
Super Sessions: het is het startpunt voor later 'supersessies in de bluesrock en popmuziekwereld.