My Dying Bride - Songs of Darkness, Words of Light (2004)

A Doomed Lover is mijn favoriete nummer.

Wel goed, maar minder meeslepend dan Dreadful Hours.
Catherine Blake en The Prize of Beauty zijn mijn favorieten.
4 *

Zeer sterk album. Meeslepende gitaarlijnen, triest, duister, sloom, met af en toe een uitbarsting en de vocalen bevallen me zeer goed. Favorieten: The wreckage of my flesh, The Blue Lotus en Catherine Blake. 4,5*

Ik vind nog steeds "The Angel And The Dark River hun meesterwerk, maar deze "Songs of Darkness... " is aardig op weg om "The Angel.." van de troon te stoten

Briljante plaat... inderdaad heel donker en sfeervol... "the godfathers of doom" bewijzen hiermee dat ze wel degelijk eenzaam aan de top blijven in hun hoge donkere troon.... prachtige composities... gelaagde songs met heel veel variatie, de meeslepende gitaarlijnen en grunts, worden afgewisseld met heerlijke orgeltjes, synths... en harmonieuze vocalen....

Een echt meesterwerkje....

Favorieten: "The Wreckage of My Flesh", "The Scarlet Garden", en. "The Prize of Beauty" ... maarook "The Blue Lotus" en "A Doomed Lover" zijn erg sterk... Goh.. Tout court een heel erg sterke plaat is het!

Dit meest recente werk is zeker een van de hoogtepunten van de band met ook weer typische MDB-titels!
Als de opwaardse lijn zich met het komende album voortzet, dan kunnen we nog heel wat moois voor de toekomst verwachten.
Hun vorige album was al een flinke stap voorwaards na 2 mindere albums, maar deze is nog beter!
The Wreckage Of My Flesh en Catherine Blake zijn de 2 hoogtepunten. Op misschien ergens een mindere passage na, is de rest van het album ook zeer sterk.
ER zijn niet voor niets 4 nummers van dit album opgenomen in het 30 nummers tellende verzamelaar Anti-Diluvian Chronicles uit 2005 (ook al ontbreken er nog een aantal andere sterke nummers).

4,5 *

Wat mij betreft hebben ze geen zwakkere albums. Elk album is van een bovengemiddelde kwaliteit. Ik vind deze wel ietsjes beter dan de the Dreadfull Hours en the light at the end of the world, ja.

Op hun website staat te lezen dat ze volop bezig zijn aan een nieuw album.
(Dat nieuws dateert wel al van 9-5 )

Eindelijk heb ik het lef naar boven gehaald om een "My Dying Bride" te kopen met grunts, en dat heb ik geweten ook!
Ongelooflijk wat een sfeer deze mannen neer kunnen zetten en die krijsvocalen, op And My Fury Stands Ready na vind ik ze allemaal perfect in het geheel passen.
Die pauze in Wreckage Of My Flesh met de orgels is ook echt te mooi voor woorden. Een onbeschrijflijk gevoel...
Verder krijg ik dat gevoel nog meer bij vooral Catherine Blake, The Prize Of Beauty (dat gehijg in het begin ) The Blue Lotus en A Doomed Lover. Ik las dat iemand de typische MDB-titels noemde, dat was mij ook al opgevallen... Op een of andere manier pikken ze steeds van die prachtige songtitels eruit.
4,5*

Leuk dat je overstag bent gegaan mbt de grunts

Een goed album, maar als Aaron grunt vind ik dat toch minder. Zijn cleane stem heeft meer emotie. Daarom vind ik de albums van MDB zonder grunts beter, zoals de opvolger van dit album. .De laatse track "A doomed lover" is indrukwekkend, vooral aan het eind, terwijl de melodie van "My wine in silence" erg mooi is.

Dit vind ik toch wel één van de meest donkere MDB-platen van de afgelopen 10 jaar, en ook wel één van de beste. De zang van Aaron klinkt droeviger (tijdens het geklaag) en gemener (tijdens het gegrunt en gekrijs) dan ooit, wat zorgt dat er een zeer emotionele en zware stemming over het leeuwedeel van de plaat heen hangt, tijdens beluistering. Méér nog dan bijvoorbeeld op de vorige plaat, The Dreadfull Hours.
Er staan een aantal onvervalste klassiekers op, waaronder Catherine Blake (wat is dit nummer bruut!!!) en The Price of Beauty.
In de vorm van My Wine in Silence staat er zelfs een relatief toegankelijk nummer op, maar het blijft toch, dankzij het eindstuk typisch MDB-materiaal wat we voorgeschoteld krijgen.
MDB zal ik eigenlijk nooit betrappen op een slechte plaat en ook nu niet. Een 4,5.

Dit was mijn kennismaking met MDB en eigenlijk is het ook de enige plaat die ik graag hoor van ze, de rest wil maar niet doordringen...

Er komt weer een nieuwe MDB aan ('For Lies I Sire' genaamd) dus daarmee nog maar eens proberen.

Eigenlijk is My Dying Bride gewoon de Cradle of Filth van de doom metal, af en toe een iets minder constant album, maar nog altijd bovengemiddeld.

Daarnaast houdt men stevig vast aan een genre waar men ooit grondlegger van was, waarvoor ik alleen maar respect op kan brengen.

Dit album heb ik nog niet zo lang in mijn bezit, maar ook hiervoor geldt weer: niet het niveau van Turn Loose the Swans en The Angel and the Dark River, maar nog steeds beter en sfeervoller dan menig andere band.

Dit album heb ik zo snel mogenlijk nadat het uitkwam gekocht. In die tijd (2004, ja, ik was laat) had ik nog geen internet, dus heb hem voor het eerste beluisterd in de platenzaak. Was daar behoorlijk onder de indruk, en thuis aangekomen heb ik volgens mij Songs of Darkness dagenlang achter elkaar beluisterd. Had ik toen een top-10 van albums moeten maken, dan was hij daar zeker in terechtgekomen.

Inmiddels zijn we alweer bijna 7 jaar verder. Het album heeft op MuMe nooit mijn top-10 gehaald (Turn Loose the Swans wel), maar deze week toch maar weer eens besloten dit album af te luisteren.

Dat is goed bevallen. Nou ja...goed: uitstekend is een beter woord.

Dat de heren en dames van MDB weten hoe je een neerslachtig album moet produceren, is waarschijnlijk geen nieuws, maar op dit album lukt dat buitengewoon goed.
The Wreckage of My Flesh is een uitstekende opener, waarin Aarons ingetogen cleane zang bijna verdwijnt in de muziek. Uitstekend opgebouwd, mooie toetsenpartijen (bijna vals klinkend orgel) en een voor mij onverwachte gitaarsolo.
Catherine Blake is een tweede hoogtepunt. Bij dit nummer krijg ik altijd beelden in mijn hoofd van een schone Victoriaanse jongedame die in de tuin van de zon ligt te genieten terwijl demonen rond haar tuinstoel dansen en steeds dichterbij komen, om uiteindelijk in haar hoofd te verdwijnen.
The Prize of Beauty is een andere favoriet van me, geen idee waarom, maar in ieder geval zit er een briljant middenstuk met cleane zang in.
Het laatste nummer, A Doomed Lover tenslotte, is in mijn ogen het beste nummer van deze plaat. Traag begin, en tijdens het ellenlange outro langzaam snelheid makend, en daartussen een verstaanbare en erg sombere tekst.

De overige nummers vind ik over het algemeen wel goed, uitgezonderd The Blue Lotus, dat me nog nooit echt heeft weten te boeien, maar hebben weinig momenten waarop ze me echt opvallen.

Ik zie dat ik bij dit album een stem van 4.5* had staan. Daar ga ik niks aan veranderen.

Het is permanent herfst bij My Dying Bride, ook hier weer. Dit is wat mij betreft één van hun betere albums, met precies de juiste balans tussen treurige melodieuze passages en somber ruig beukwerk. Veel van de songs zijn iets te langdradig, maar het blijft allemaal net te verhapstukken. Engelse doom metal van niveau.