Tommy Emmanuel - The Mystery (2006)
mijn stem
13 stemmen
Australië
Jazz
Label: Favored Nation
-
Cantina Senese (1:53)
-
Gameshow Rag / Cannon Ball Rag (2:26)
-
The Mystery (3:57)
-
Cowboys' Dream (3:27)
-
Walls (3:40)
-
Lewis & Clark (4:05)
-
The Diggers' Waltz (3:31)
-
Antonella's Birthday (2:46)
-
And So It Goes (3:21)
-
That's the Spirit (2:13)
-
Footprints (4:03)
-
Keep It Simple (3:39)
0
geplaatst: 19 juli 2007, 22:53 uur
echt meesterlijk gewoon, hij beheerst de gitaar als geen ander..
Wil hem echt een keer live zien
Wil hem echt een keer live zien
0
geplaatst: 30 januari 2008, 16:29 uur
Mooie plaat die goed in balans is tussen instrumentals en liedjes. Ja, en het gitaarspel van deze man is ongeevenaard, maar dat wisten we al lang.
0
Davez
geplaatst: 22 juni 2008, 18:47 uur
Melodieus en akoestisch. Een betere combinatie bestaat er haast niet.
4*
4*
0
geplaatst: 22 juni 2008, 19:36 uur
Inderdaad, alles aan dit album is eigenlijk prachtig. Met als uitschieter Lewis & Clark. 
4,5*
4,5*
0
geplaatst: 24 juli 2008, 11:39 uur
Heb deze man toevallig live zien spelen. Wat een geweldig gitaarspel zeg! Ben nu ook erg benieuwd naar zijn cd's.
0
MatthijsBudding
geplaatst: 4 maart 2012, 00:04 uur
Hier staan wat van zijn beste nummers op. "Walls", "Lewis & Clark" en "The Diggers' Waltz" zijn mijn favorieten.
Zijn spel is beter dan van welke akoestische gitarist dan ook, in deze stijl. Maar als componist is hij was mij betreft ook een meester, WAT een sterke songs!
Zijn spel is beter dan van welke akoestische gitarist dan ook, in deze stijl. Maar als componist is hij was mij betreft ook een meester, WAT een sterke songs!
0
geplaatst: 12 februari 2016, 15:54 uur
Tsja. Voor gitaar techniek verdient Tommy Emmanuel natuurlijk de volle mep en dan nog wat meer.
Als gitarist zijnde ga ik niet eens proberen om zijn stijl te imiteren.
Om zo te spelen moet je van jongs af aan deze specifieke stijl van tokkelen zeer intensief oefenen om het zo te kunnen beheersen.
En dan nog is de kans zeer, zeeeer minimaal dat je dit niveau behaalt.
Toch ga ik deze plaat als geheel niet vaak meer draaien omdat de muziek zelf mij niet zo aanspreekt.
Misschien voor mij wat te "folkie" - hoewel Bill Frisell - Good Dog, Happy Man een van mijn favoriete jazz gitaristen platen is. Die vind ik misschien wat meer ""Americana/Roots" - en ik word wat zenuwachtig van dat getokkel.
Lewis & Clark staat vanaf vandaag wel op mijn jazz afspeellijst op Spotify. Dat vind ik een geweldig nummer.
Als gitarist zijnde ga ik niet eens proberen om zijn stijl te imiteren.
Om zo te spelen moet je van jongs af aan deze specifieke stijl van tokkelen zeer intensief oefenen om het zo te kunnen beheersen.
En dan nog is de kans zeer, zeeeer minimaal dat je dit niveau behaalt.
Toch ga ik deze plaat als geheel niet vaak meer draaien omdat de muziek zelf mij niet zo aanspreekt.
Misschien voor mij wat te "folkie" - hoewel Bill Frisell - Good Dog, Happy Man een van mijn favoriete jazz gitaristen platen is. Die vind ik misschien wat meer ""Americana/Roots" - en ik word wat zenuwachtig van dat getokkel.
Lewis & Clark staat vanaf vandaag wel op mijn jazz afspeellijst op Spotify. Dat vind ik een geweldig nummer.
1
geplaatst: 29 juli 2016, 11:51 uur
Ik sluit mij aan bij judgepaddy hierboven.
Dat de man een gitaargod is, staat buiten kijf, hij speelt 99% van de professionele gitaristen ('het plebs') zo naar huis. Hoog scorend in de lijst met beste gitaristen aller tijden.
Hoewel je dus bij momenten vaak omvalt van bewondering, is het niet meteen een plaat die ik veel opzet. Maar dat geldt voor wel meer virtuozen, een Friday Night in SF is ook geen plaat om elke dag op te zetten (verder niet zo'n goede vergelijking, want die plaat is heel druk, terwijl deze me net soms te rustig is).
Lewis & Clark is idd een prachtnummer!
Maar ik houd bv. ook van het titelnummer, Antonella's Birthday of Cowboy's Dream, en de opener is ook leuk
Dat de man een gitaargod is, staat buiten kijf, hij speelt 99% van de professionele gitaristen ('het plebs') zo naar huis. Hoog scorend in de lijst met beste gitaristen aller tijden.
Hoewel je dus bij momenten vaak omvalt van bewondering, is het niet meteen een plaat die ik veel opzet. Maar dat geldt voor wel meer virtuozen, een Friday Night in SF is ook geen plaat om elke dag op te zetten (verder niet zo'n goede vergelijking, want die plaat is heel druk, terwijl deze me net soms te rustig is).
Lewis & Clark is idd een prachtnummer!
Maar ik houd bv. ook van het titelnummer, Antonella's Birthday of Cowboy's Dream, en de opener is ook leuk
* denotes required fields.
* denotes required fields.