Sepultura - Machine Messiah (2017)

Het lijkt er op dat ik per ongeluk een album overgeslagen heb de afgelopen jaren, gezien mijn laatste aanvaring met Kairos. Ik moet zeggen, het valt me totaal niet tegen. Wat klinkt dit heerlijk creatief en het laat zien dat er binnen het Thrash-genre nog steeds vernieuwing kan plaatsvinden. Dikke pluim alleen al op basis van die constatering!

Sepultura's werk door de jaren heen is voor mij te vergelijken met een dalparabool. Zo ben ik groot fan van al het werk tot en met Beneath The Remains, waarna het voor mij minder interessant werd tot ik Roorback hoorde. De tussenliggende albums uit de jaren '90 zou ik zonder problemen kunnen luisteren als daar een Greatest Hits of the nineties van gemaakt zou worden, want er zitten uiteraard wel een paar pareltjes tussen. Maar niets trekt mij zo ontzettend aan als het meedogenloze gethrash uit de jaren '80 of de heerlijke wisselwerking tussen het experimentele en het snoeiharde sinds de komst van Green. Dante XXI behoort tot een van mijn favoriete albums allertijden. Ik ben benieuwd of dit album daar in de buurt gaat komen na meerdere luisterbeurten.

Verdomme wat een vette plaat is dit! Arise-era Sepultura kon me nooit zo bekoren, maar dit is hele andere koek. Post-thrash met behoorlijke invloeden uit symfonische and alternatieve metal. Groots!

Dan zijn we al met twee.

Deze plaat draai ik bijna elke dag de voorbije twee weken. Man, man, man wat een plaat! Veel afwisseling van puur gebeuk naar tribale ritmes over melancholische doom tot zelfs wat violen. Ik hoor (weliswaar met mondjesmaat) invloeden van Dream Theater en Pain of Salvation wat mijn 'proghart' een vreugdesprongetje doet maken. Enige minpuntje: de cleane vocals van Green mochten wat meer gebruikt worden. Zoals hij de cd opent, is toch wel majestueus.

Hard, lekker en allemaal goeie songs. Top album!

Ik herinner me de recente releases van Sepultura toch voornamelijk als "zo hard en aggressief mogelijk rammen maar" en dan is dit ineens toch een echte openbaring. Variatie wordt hier als een krachtig wapen ingezet en bijvoorbeeld qua ritmewisselingen is het genieten geblazen. Qua geluid valt alles op zijn plaats. De aanwezige brute energie wordt in goede banen geleid, zonder dat het vezandt in vemoeiende herrie. Post-Max Sepultura overtreft zichzelf met deze CD en dat zag ik niet aankomen.

Eindelijk een goede plaat met de laatste zanger.

Ondanks veel lovende berichten bleef ik mijn twijfels houden bij dit album. Voor 3 euro wilde ik de gok natuurlijk wel wagen. En wat een meevaller!