Bonobo - Migration (2017)

Hee , iemand die de piano aan het stemmen is met Ambient op de achtergrond...........goh

Klopt, en een hoop nummers waarvan je meteen alweer bent vergeten na het luisteren van het album hoe ze precies klonken. Dial M for Monkey is zo'n album waar alleen Flutter van blijft hangen.

Toch vind ik dat album een stuk beter wegluisteren. Migration heeft naar mijn idee een soort artistieke pretentie (die niet uit de verf komt), met een hoop dynamiek en subtiliteiten waardoor het niet geschikt is voor "gewoon" op de achtergrond.

Je zou het misschien niet verwachtten, maar Rhye is toch echt een man

Dit illustreert meteen de grote tekortkoming van de hedendaagse muziekluistercultuur (op de spotifiets en/of via neergeschoten mp3): luisteren zonder context/metadata - zeker in het geval van dit album Rhye - Woman (2013).

Pas wanneer je gaat zoeken wie, wat etc ontdek je dat je met een mannelijke contralto stem te maken hebt.

Eh...
Had je vroeger niet een vinylhoes of casetteband waar met wat meer obscure muziek geen bandfoto op stond en geen internet om het op te zoeken?

[opa vertelt van vroeger modus]
Vroeger had je idd veel compilatiecassette-releases - vaak aangekondigd in NME of MM - en in de artikelen daarbij vond je vaak veel referenties. En al had je geen internet (in da 80s) had je de peer group - bestaande uit net zo fanatieke nieuwe-muziekafficionado's - die je regelmatig tegenkwam in de kroeg. Een essentieel deel van de fun bestond er dan in goede/obscure releases 'in de peergroup te gooien' - zo bracht ik ooit Modettes - White Mice in en U2 - Eleven O'Clock Tick-Tock
[/opa vertelt van vroeger modus]

Rhye kende ik omdat ik een 'voorliefde' heb voor de combi R&B ('afgeknepen ballen')zang met electronic

Deze Bonobo is prima draaiwerk voor savonslaat - word ik zo slaperig van dat ik mijn bedje opzoek.

Maar wist je dan of het om een man of een vrouw ging?

Inderdaad verrast hij ons niet met totaal iets anders. Het blijft Bonobo. Ik vind dit gewoon een lekkere cd.

Verrek, de vlam beweegt op last.fm!

Dat verwachtte ik inderdaad niet. Zelfs na herbeluistering van het nummer klinkt 'ie in de verste verte niet als een man. Misschien zit zijn broekje wat te strak...



Je gaat alleen zoeken wanneer je geinteresseerd bent in de artiest. Rhye is niet mijn ding en kon niet mijn interesse wekken om verder te gaan zoeken.

Rhye deed tijdens het uitkomen van zijn album ook totaal geen moeite om uit te leggen dat hij een man betrof beeldmateriaal was schaars en liet zelden de zanger zien. Trouwens ook live een geweldig bijzondere stem!

Zeker niet slecht van één van mijn favoriete artiesten, maar er blijft nog weinig hangen. Veel lijkt te sterven in schoonheid. Maar misschien moeten we op de zomer wachten

De voorganger heb ik aan me voorbij laten gaan, er viel nog genoeg te ontdekken aan de voorgangers. Deze heb ik wel meegepikt en ik moet zeggen dat het me niet is tegengevallen. Ook niet echt meegevallen trouwens.

Misschien zegt het meer over mij dan over het album, maar een uur lang muziek vergt toch wel heel veel creativiteit om de gehele speelduur te boeien. Dit is nou typisch zo'n album waarbij de aandacht af en toe verslapt. Op Black Sands (ook bijna een uur) is vrijwel ieder nummer goed op haar eigen manier. Hier staan toch wel wat mindere broeders op. Op zo'n moment wordt het leuke achtergrondmuziek, maar zo meeslepend als het eerder aangehaalde album wordt het niet. Afijn, dit is uiteraard makkelijke, inhoudelijk nietszeggende kritiek die je bij ieder album van een uur had kunnen plakken. Het geeft ook wel een beetje aan waar voor mij het knelpunt zit. Inhoudelijk is er weinig mis mee, maar er zitten te veel inkakmomenten bij. Dat maakt het album heerlijk voor op de achtergrond, maar daar neem je als muziekliefhebber geen genoeg mee natuurlijk. Aan de andere kant zijn er zeer zeker wel hoogtepunten, met No Reason als grootste. Af en toe swingt het gewoon weer als vanouds.

Al met al klinkt dit negatiever dan ik bedoel, want het is best een fijne plaat. Alleen de kwalificatie "fijn" klinkt toch als dat zesje op school. Het is voldoende, maar je hoopte op meer. Hoewel ook dat wellicht meer over mij zegt.

Hij begint meer en meer te groeien. Steekt met kop en schouder boven The North Borders uit vind ik. Hoe warm en 'organisch' kan elektronica klinken?

Ik ken Bonobo niet. Wat is het voor muziek?
Deze plaat kwam op mijn vizier door de samenwerking met Innov Gnawa.

Ik heb Bonobo wel eens voorbij zien komen in de context van Mammal Hands en GoGo Penguin. Is dit nu-jazz? Of een andere soort contemporaine jazz?

Dit is downtempo - tendeert soms naar 'lounge' - muziek voor de vrijmibo. Niet iets waar je dong harder van gaat dingelen

Kan ik dit dan vergelijken met soortgelijke borrel-lounge als Air, St. Germain etc.?

Het verklaart wel de enorme populariteit.

In eerste instantie vond ik de Fabric Presents - Bonobo, bijv, maar watjesmuziek totdat ik merkte dat ik dat album wel draaide als ik in een soort in-between-mode was, en daar is ook deze muziek heel geschikt voor. Het zit niet in de weg dit album, maar het zet je ook niet aan tot actie of reflectie. Ik vind het wel leuk om door een album geprikkeld te worden. Vergeleken met voedsel is dit zeker geen slow food, eerder fast en zeker niet smart food. Maar we zondigen wel eens met food

Muziek hoeft bij mij niet per sé aan te zetten tot iets. Het hoeft mij ook niet per sé te raken. Muziek die mij ongenadig diep treft, daar geef ik een 5* aan, maar er zijn nog veel andere cijfers te vergeven.

Het vervelendste vind ik wel als ik met een leeg gevoel achtetblijf, dat ik echt het idee heb mijn tijd te hebben verspild. Ik denk dat dat met deze plaat niet zo is. Een wat mainstream electronische plaat kan het prima doen hier. Bijvoorbeeld onderweg op de fiets, of tijdens werk of tijdens lezen.

Het blijft persoonlijk - mij is dit net te veel kattenbrokkenmuziek: hap-slik-weg; ik heb Siamezen gehad en die keken bij kattenbrokjes altijd op een manier van ok, is dit het nou? om vervolgens het volledige Siamese volkslied (32 coupletten) ten gehore te brengen. Dat is het gevoel dat ik bij deze muziek heb. Andere muziek - ik denk bijv Dark Star Safari - geeft me na de eerste maten al het gevoel van een happy landing, terwijl ik vanmiddag bij Go Go Penguin 1 het gevoel had van 'een vriend die ik lang niet had gezien' van wie ik bepaalde gewoontes voor lief nam.

Bonobo valt in mijn categorie: "lekker voor erbij". Vaak 3,5* in mijn rating procedure (voor anderen vaak ook 3*). Ik raak meer geraakt door The Cinematic Orchestra of Slowly Rolling Camera. Als voorbeeld.

Die tweede band zal ik zeker eens checken. Vwb Cinematic Orchestra geldt voor mij dat gaandeweg hun werk - zoals To Believe - meer lyrisch en organisch wordt en (mogelijk daardoor) tevens aan diepgang wint. De vroegere album zijn imo soms te mechanistisch.

Ook een band als Rae & Christian, hier (imo abusievelijk) getypeerd als "hiphop" neigt hiernaar. Die band zit op !K7 - het label van Kruder & Dorfmeister o.a.) en da's al een indicatie.

Slowly Rolling Camera vind ik ook alleraardigst. Wat meer in de richting van bijvoorbeeld Mammal Hands en een beetje GoGo Penguin. Er is ook net een nieuwe plaat uit, die ik nog op mij moet laten inwerken.

To Believe wordt mettertijd steeds beter .

Gogo Penguin draaide hier nog gisteren en dat viel redelijk goed; alleen wordt dat na verloop van tijd een tamelijk voorspelbaar sjabloon. Er zijn nog andere bands - maar die schieten me even niet te binnen.

Ken je trouwens Enemy - Enemy (2018) - MusicMeter.nl met pianist Kit Downes, ooit genomineerd van Mercury Award, met Kit Downes Trio - Golden (2009) - MusicMeter.nl

Kit Downes ken ik wel (maar niet genoeg). Ambient Jazz Ensemble (AJE) waar hij aan mee werkt, was in elk geval een behoorlijke let-down. Ik zal eens wat Kit Downes opzetten. Qua moderne jazzpiano-proggers, gaat mijn voorkeur uit naar Phronesis, dat is intens.

GoGo Penguin is voornamelijk erg leuk, catchy en ja eigenlijk gewoon erg goed dus.