Prefab Sprout - Jordan: The Comeback (1990)

Precies die 80/90-sound die me niet aanstaat. Ik sla dit over..

Hoe kun je in hemelsnaam zo'n essentiële popplaat overslaan. Simpelweg om het feit dat de 80/90-sound je niet aanstaat? Deze plaat is namelijk een monumentaal meesterwerk, die voor mij fungeert als een middelvinger naar alle ether vriendelijke troep die destijds werd uitgebracht. Luister eens naar Steve McQueen en je bent over...

Een wonderschoon album met kristalheldere popmuziek. Het is net een ontdekkingsreis, iedere luisterbeurt ontdek ik weer nieuwe dingen. Het verveelt nooit. Nu ben ik weer aan het luisteren naar One Of The Broken, een liedje dat zo mooi en breekbaar is, 3:55 minuten lang kippevel.

Toch even rechtzetten.

Ik heb de plaat ondertussen ook op vinyl en het blijkt een enkel album te zijn.
Vreemd omdat deze vier hoofdstukken zich uitstekend lenen tot een dubbelaar.
Ook de tijdsduur (langer dan een uur) vraagt om dubbel vinyl.

Maar in 1990 waren de platenmaatschappijen meestal vinylmoe.
Dat verklaart waarom de plaat op die geluidsdrager stiefmoederlijk behandeld werd.

Ik weet niet of ie ondertussen al opnieuw is uitgebracht op dubbeldik vinyl.

Volgens Discogs niet. Er staat daar wel een Zuid Afrikaanse versie op uit 1990 die als dubbelaar verschenen blijkt te zijn.

Voor mij volstaat de cd. Wat een heerlijke verzameling van prachtige nummers is dit toch. Regelrechte klassieker.

Wat een saai album, er gebeurt niets wat mijn interesse wekt.

Ik ben definitief om, vijf sterren voor dit meesterwerk ("n als ik zes sterren had kunnen geven had ik het ook gedaan)! Bij de eerste luisterbeurt denk je misschien nog “hmmm, wel leuk maar misschien iets te gewoontjes, en ook wat te lang” maar elke volgende keer dat Jordan op staat gaat de plaat steeds meer leven, wordt de opgeroepen sfeer steeds tastbaarder (ik vind hem winters en warm maar toch melancholisch in de kern), en springen ook steeds meer nummers die je eerder niet had opgemerkt er positief uit. Magische plaat!

Op moment van schrijven zijn mijn favorieten Paris Smith (“I tried to be the Fred Astaire of words”) en de dromerige midden-in-de-nacht-de-sterrenhemel-gadeslaan-met-je-liefje-en-je-bewust-worden-van-je-nietigheid-tegenover-liefde-en-het-universum-afsluiter Doo Wop In Harlem. Of dit mijn toppers blijven? Met albums als deze weet je nooit!

Wist niet eens dat het album zo lang duurde en toch verveelt het niet sterker het wordt elk nummer beter. Het pakt me best na zoveel jaar nog steeds. Mooie Thomas dolby productie btw

Inmiddels wel en klinkt echt waanzinnig goed.

Prachtig album die ik ook graag op vinyl zou willen. Wel prijzig bij JPC (32 euro) vind ik. Tips?

Ja. Geef er geld aan uit. In ieder geval aan deze persing. De oorspronkelijke persing uit 1990 klonk niet echt goed. Teveel materiaal voor een enkele LP. Hij is nu op dubbel vinyl en klinkt veel beter.

Bij Dodax is ie iets goedkoper, scheelt 5 euro ongeveer.

Dankjewel. Ik ga eens daar eens kijken

Of je kiest voor Amazon Duitsland (20 euro)

Nice surprise. Gisteren bij Amazon besteld en vandaag al binnen. En dat voor een nette prijs. Meteen op d’n draaitafel gelegd. Topalbum.

Hoe schitterend Steve McQueen ook is, dit is hun beste
Conceptalbum en zoveel stijlen muziek worden hier geïncorporeerd. Heerlijke feel, heerlijke flow en lekker lang. In die zin doet t me een beetje aan Kiss Me Kiss Me Kiss Me van The Cure denken. Ook zo'n lange plaat met veel stijlen. Ook een plaat waar je net als deze geen genoeg van krijgt

Wat een plaat! Ondanks de lange speelduur verveelt het geen seconde. Vroeger al aangeschaft maar ik kwam er nooit lekker in. Ik vond het te lang al erkende ik wel de schoonheid van de songs , maar ik had er nooit zin in om het album in zijn geheel te luisteren. Na de eerste 4 songs hield ik het altijd voor gezien. My mistake blijkt na jaren. Lastig om favorieten aan te wijzen.
Ik heb maar weinig platen in mijn niet geringe collectie die kwalitatief over de gehele linie zo constant zijn.
5 sterren is dan ook de enige optie voor dit album.

Mijn vriendin vindt Steve McQueen geweldig, een van de weinige albums uit mijn collectie die ze echt graag hoort, dus ik draai 'm af en toe op de zeldzame momenten dat we samen een muziekje willen horen. Daardoor zelf ook weer een zwak voor de plaat ontwikkeld. En nu dan ook deze Jordan: The Comeback aangeschaft, dankjewel Poek, zodat we een beetje kunnen variëren. En ook dit album kruipt weer heel snel onder de huid. Heerlijke, meest romantische, melancholische popsongs met sterke melodieën, songs van een zeer hoog niveau en dat gaat inderdaad het hele album zo door zonder af te zwakken. Nou ja, the Wedding March had niet echt gehoeven. Maar verder... Heel knappe prestatie weer van Paddy McAloon en terecht genoemd als een van de sterkste albums van Prefab Sprout.

Een zeer bijzonder album van een zeer bijzondere band. Deze plaat blijft toch wel een absolute klassieker en was (voor mij) een absolute homerun van de Sprouts. Het album blijft na al die jaren nog steeds fier overeind staan en ik draai deze eigenlijk nog liever dan Steve McQueen. Het is een hele zit maar je krijgt wel waar voor je geld met deze weergaloze plaat en er staat eigenlijk geen slecht nummer op. Mijn persoonlijke PS favoriet, al moet ik bekennen dat hier jaarlijks geregeld alle Prefab Sprout platen voorbij komen in volle glorie.

Ik vind dit anders maar een bijzonder slappe plaat. Weinig memorabele songs. 2 sterren

Zo'n plaat die langzaamaan inslijt, erg Brits en op het eerste gehoor bescheiden, en dan warmt het op, een ontspannen sound, fijn.

Deze plaat kan ook weinig fout doen bij mij verder.