Dillard & Clark - Through the Morning, Through the Night (1969)

Een stuk minder dan de voorganger ("The Fantastic Expedition Of Dillard & Clark" uit 1968), maar dat was dan ook een meesterwerk. Favorieten hierop zijn 'Kansas City Southern' en de prachtige versie van Lennon & McCartney's 'Don't Let Me Down'.

Mee eens, al zijn ook hier nog wel wat prachtige nummers te vinden, zoals Through The Morning, Through The Night & Polly. Niet voor niets door Robert Plant en Alisson Krauss gecovered op Raising Sand.

Muzikaal hoor je wat meer traditionele country en blue grass. Er staan op de plaat nogal wat middelmatige covers zoals Four Walls.

Typisch geval van jammer, na het magistrale debuut The Fantastic Expedition. Gene Clark had er misschien ook al minder zin in getuige het feit dat dit maal minder dan de helft van de nummers van zijn hand was. Inderdaad, er staan enkele pareltjes op, maar ja, I Bowed My Head And Cried Holy staat er ook op: brr. Waar het debuutalbum heel fris klonk, heeft dit iets oubolligs over zich.
2.5 ***

Polly is wat mij betreft het enige nummer dat had standgehouden op het meesterwerk "The Fantastic Expedition of Dillard & Clark". Voor de rest een vrij nietszeggend album. Er staan wel redelijke nummers op, maar als je bedenkt wat deze mannen in hun mars hebben wordt wat redelijk klinkt al snel matig.

Ben ik het toch niet helemaal mee eens hoor Jasper. Kansas City Southern en het titelnummer halen Gene's hoge nivo moeiteloos IMO. Het zijn de bijdragen van Dillard, die de band meer in de richting van de mainstream country wou sturen en bovendien het belachelijke idee doordrukte om zijn vriendin Donna Washburn Rocky Top te laten zingen, die dit album tot een niet samenhangend geheel maken. Gene doet nog z'n stinkende best om met wereld-uitvoeringen van Don't Let Me Down en So Sad de boel de goede kant op te sturen, maar het mocht helaas niet baten.

De beide albums staan op een 2fer dus kan je gewoon TTMTTN zien als de bonustracks bij Fantastic Expedition en dan is er weer voldoende te genieten .......

Maar Polly is ook heel mooi hoor, zelfde topklasse als titelnummer, en evenaart nummers op F.E.
Voor mij als hippie wees deze lp de weg naar de square Country&Western muziek en deed mij kennismaken met mensen als Merle Haggard, Charlie Rich, Johnny Cash, e.a. die ik anders veronachtzaamd zou hebben. En dat kwam dus allemaal door die gezellige Donna Washburn.

Ik kan me wel vinden in het commentaar van koho, deze plaat klinkt inderdaad niet fris. Oubollig is wel een treffende omschrijving. Als achtergrondmuziek is het vaak best sfeervol. 'Roll in My Sweet Baby's Arms' is bijvoorbeeld gewoon leuk, maar erg aandachtig luister ik liever niet naar dit album.

De meeste nummers zijn niet ondermaats, maar 'Rocky Top' is me toch een draak van een nummer. Compleet met dat typische Amerikaanse aso-accent, gadverdamme. 'I Bowed My Head and Cried Holy' is zo mogelijk nog erger.

'Through the Morning, Through the Night, 'Kansas City Southern' en 'Polly' zijn daarentegen wel de moeite waard. De Beatles cover is ook nog aardig. Toch haalt geen enkel nummer het niveau dat gehaald werd op het debuutalbum.

Altijd lastig om een eerder gemaakt meesterwerk te overtreffen. Zo ook met dit album. Op een paar gave nummers na, blijkt dat de inspiratie bij Doug Dillard en Gene Clark is opgedroogd. Jammer? Ja, je had graag meer werk ala The Expedition willen horen. Helaas, dat zat er niet meer in. Fraai is wel dat de halve bezetting van The Eagles elkaar op dat magistrale eerste album weet te vinden.
Daar zijn:
Bernie Leadon - banjo, bass, guitar, vocals
Sneaky Pete Kleinow - pedal steel guitar
Byron Berline - fiddle

Inderdaad, het tweede album is minder dan het eerste van Dillard & Clark.
Wat ik nog goede nummers vind zijn: No longer a sweetheart of mine, Polly en Don't let me down. Andere nummers zijn aardig tot middelmatig, maar daar is dan alles mee gezegd.
De nummers I bowed my head and cry holy en Four walls hadden voor mij achterwege gelaten kunnen worden.
Het album krijgt van mij wel een voldoende, dus een 3.5*

Net als de andere users vind ik Through the Morning, Through the Night iets minder dan het debuut maar niet veel minder. De formule is in ieder geval hetzelfde: gezellige en vlotte countryrock met het verschil dat hier wat teveel toevlucht wordt gezocht in covers al zijn die wel prima zijn uitgevoerd.

De spijker op de kop. Het album begint nog uitstekend met twee geweldige nummers, maar zakt dan ernstig door de hoeven: Rocky Top is verschrikkelijk, So sad haalt het voor mij echt niet bij het Everlys-origineel (excuses Martin), Corner street bar is wel grappig maar valt uit de toon, en voor I bowed my head and cried Holy buig ook ik mijn hoofd maar niet in deemoed. Vinylkant 2 is gelukkig wat sterker, met twee uitstekende openingsnummers (Kansas City Southern kende ik trouwens eerst in de hardere versie van Clarks Two sides to every story van acht jaar later) en daarna nog drie nummers die redelijk zijn maar ook niet meer dan dat – Don't let me down is een aparte cover, maar mijns inziens niet erg geslaagd of goed. Al met al een aardige plaat die ik niet zou willen missen (zoals praktisch alles waar Gene Clark op te horen is) maar die toch te wisselvallig is om het niveau van het debuut te halen.
 

Bij So Sad hebben ze, bewust of onbewust, de akkoorden veranderd waardoor het nèt even een andere en beter bij Gene passend sfeertje heeft.

Je kunt gewoon horen dat de heren al uitelkaar gegroeid waren en niet meer tot in de kleine uurtjes in Dillard's huiskamer zaten te spelen. Daar kwam het speelplezier vandaan wat je op Fantastic Expedition hoort en waar ook alle songs uit voortkwamen ......

Een recensie schrijven over The Fantastic Expedition Of Dillard & Clark is lastig want iedereen is unaniem positief over dat album, en terecht. Daarom ga ik het tweede en minder ontvangen Through The Morning, Through The Night verdedigen!
Voor mij is So Sad een van de hoogtepunten van het album. Verder vind ik Through The Morning, Through The Night ook heel mooi. Doet me qua melodie erg denken aan een obscuur Everly Brothers nummer uit hun Roots periode, Eden To Cainin, maar dat zal wel toeval zijn.
De aanwezigheid van Donna Washburn vind ik niet zo bezwaarlijk zolang ze zich beperkt tot harmonieën, maar over Rocky Top kan ik op zijn vriendelijkst nog zeggen dat het nummer erg detoneert met de rest van het materiaal. Een behoorlijke uitglijer, dus. Maar, Gene Clark kon er ook wat van, want zijn Corner Street Bar vind ik ook ver onder zijn niveau. Aan de andere kant levert hij met Kansas City Southern en Polly prachtnummers af die qua niveau net zo goed zijn als wat hij leverde voor The Fantastic Expedition. En zijn cover van Don't Let Me Down steekt het origineel van The Beatles naar de kroon.
Zelfs de voor mijn gevoel wat mindere nummers als I Bowed My Head And Cried Holy en Four Walls zijn voor mij zeker geen skipmateriaal en de blue grass klassiekers No Longer A Sweetheart Of Mine en Roll In My Sweet Baby's Arms zijn misschien een wat oubollige keuze, maar desalwelteplus zo goed uitgevoerd dat ik me er niet aan kan storen. Gewoon aanstekelijke bluegrass.

Dit tweede album van Dillard & Clark vind ook ik helemaal niet zo slecht, maar het staat uiteraard wel in de schaduw van het magistrale The Fantastic Expedition of Dillard & Clark. Omdat ik op zijn tijd erg kan genieten van ouderwetse country en bluegrass, heb ik met de nummers in die stijl geen noemenswaardige problemen. Donna Washburn's zang in Rocky Top kan ik heel erg waarderen, en ook de door Doug Dillard gezongen stukken vind ik prima. Mijn probleem is echter dat ik dit album niet als een eenheid kan beluisteren; de countrynummers detoneren namelijk nogal door de afwisseling met prachtnummers als So Sad, Polly en Don't Let Me Down.

begrijp de commentaren hier niet. nietszeggend album, oubollig, achtergrondmuziek, klink niet fris, typisch Amerikaans aso-accent? zo veel anders is de muziek echt niet dan die op de Fantastic Expedition. het songmateriaal is wellicht iets minder, maar er valt zo veel te genieten. de formule is niet wezenlijk anders en aan de muzikale uitvoering ligt het ook niet. niet alleen het titelnummer en Kansas City Southern zijn prima nummers. de ballad Polly is ronduit schitterend. moeilijk om stil te zitten bij Rocky Top en de bluegrass klassieker Roll In My Sweet Baby's Arms. authentieke, pure, akoestische muziek. tijdloze muziek uit de heuvels. doet denken aan Dueling Banjos van Eric Weissberg uit de film Deliverance. So Sad krijgt hier een prachtige uitvoering en de gospel I Bowed My Head and Cried Holy met prachtige, meerstemmige zang knalt lekker uit de speakers. ook nog fijne covers van het Jim Reeves nummer "Four Walls" en het bekende "Don't Let Me Down". jammer van het zwakke "Corner Street Bar", maar dat vind ik het enige minpuntje.

uit de liner notes
the line-up for the 2nd album was Clark, Dillard, Byron Berline, Donna Washburn, David Jackson and Jon Corneal, with guest appearances by Bernie Leadon, Chris Hillman and pedal steel guitarist Sneaky Pete Kleinow.