Tom McRae - Tom McRae (2000)

Tom McRae is een artiest die ik gelukkig een keer live heb mogen aanschouwen. Net als dit album, is hij ook live iets te wisselvallig. Zo snap ik alle lof voor The Boy with the Bubblegun niet echt. De tekst pakt mij niet. Voor mij wordt het hoogtepunt dan ook gevormd door Bloodless. Werkelijk een zeer breekbaar en emotioneel nummer, waar toch een sprankje in te horen is. Verder is het heel knap hoe McRae heeft gezorgd voor voldoende afwisseling op dit zeer intense album. Qua sfeer doet het mij denken aan het werk van Jason Molina, maar mij raken zoals Molina dat kan, lukt McRae helaas niet.

Ik heb McRae echt al meerdere keren gezien in diverse settings (solo, semi akoestische band, met alleen strijkers, volledige elektrische band) en als hij een ding juist niet is dat is wisselvallig. Ik heb hem nog nooit een minder optreden zien geven. En eigenlijk is dat ook zo bij zijn albums hoewel hij denk ik de magie van dit debuut nooit meer zal kunnen herhalen. En dat beseft hij zelf ook terdege.

Begin jaren '00 is het betere werk vaker bij solo-artiesten te vinden dan bij rockbands. Zo ook het debuut van Tom McRae: emotioneel, breekbaar en met passie gezongen. Ook melodisch en lyrisch vind ik het album over de ganse lijn sterk, dit album werd destijds nauwelijks opgemerkt maar blijkt goed overeind te blijven. Sterker nog, hoe meer je het beluistert, hoe meer je het waardeert.

Dit blijft zijn mooiste album

Live in Utrecht:

The Boy with the Bubblegun

End of the World News (Dose Me Up)

A&B Song

Blijkbaar ben ik de enige die deze versie met bonusdisc heeft, of de enige die eens de moeite heeft genomen die 5 bonusnummers (live at bikini in Toulouse) toe te voegen.

Maar de muziek, die heeft me nooit veel gedaan eigenlijk. Vooral het te nasale stemgeluid van McRae staat me tegen, maar de meeste nummers overtuigen op zich ook niet echt.

Dit album zal ik altijd blijven associëren met het einde van een relatie, een van de laatste acties tussen haar en mij was dat ik Bloodless aan haar liet horen. Ook de man al enkele keren live gezien toen dit album pas uit was, hij heeft nooit dit geëvenaard want dit is een onvervalst meesterwerk. Hier is hij de singer/songwriter die geen bang heeft om zichzelf helemaal binnenstebuiten te keren en de luisteraar zelfs tot tranen toe te ontroeren.

Wat een plaat !

Klinkt nog beter dan de 2 cd's die ik van Tom Mcrae heb nl King of cards en The Alphabet of hurricanes

Dit stukje kan ik goed volgen. Ik heb het album enkele jaren niet meer geluisterd (er is zoveel muziek...) en nu ik heb hem opgezet heb, verbaas ik me eigenlijk over hoe goed deze nummers zijn. De zeggingskracht zit hem ook in zijn manier van zingen. Hij kan zijn gevoel, zeker woede, erg goed gecontroleerd overbrengen.

Zeer knap debuut. In mijn beleving ook beter dan zijn latere albums voor zover ik die gehoord heb. Maar misschien moet ik dat toch nog meer weer eens gaan proberen.

Het niveauverschil tussen de eerste 7 nummers en de laatste 6 nummers is enorm groot. Jammer van dat verval, want het zorgt uiteindelijk toch voor een teleurstellende luisterervaring. Maar het openingsnummer is van grote schoonheid.