Lee Hazlewood, een eigengereide producer en/of singer-songwriter, neemt een plaat op met Nancy Sinatra, de eeuwige ‘dochter van’. Wat we krijgen is een plaat die een zowel een gevoelige, kitscherige, zwoele sfeer heeft en die zweeft tussen het genre country en pop. Het is de combinatie van de teksten, de arrangementen, de lage stem van Lee en de wat hese stem van Nancy en hun hoorbare chemie die dit album prachtig maakt. Ook omdat ze met name zingen over ongelukkige relaties, verlangen, duistere dromen of onderbuikgevoelens. Waarschijnlijk met het zelfbesef dat hun stemmen en karakters vooral hierbij passen en niet bij liefkozerij vol van ‘”I love you.” “Oh yes, I love you too”’.
Het begint met een tergend trage versie van ‘You’ve lost that lovin’ feelin’, Lee en daarna ook Nancy zingen allebei als een fietser die op een te steile berg van links naar rechts zwalkt en bijna omvalt omdat hij niet naar boven komt. Ik heb telkens de neiging om ze een zetje te geven onder de aanmoediging “kom op lui, iets rapper, niet vallen!”. Maar ze blijven overeind en halen glansrijk de top. Het ingetogen arrangement past er prima bij.
Elusive dreams gaat over een kibbelend stelletje dat aan het eind van een lange rondreis door Amerika beseft dat ze uit elkaar moeten gaan. Je hoort hier al hoe goed Nancy en Lee bij elkaar passen. Het komt mij in ieder geval geloofwaardig over; ze zetten het nummer goed neer. Het nummer is een country cover, wat kitscherig aangezet met het arrangement in het refrein, de coupletten enkel de drum, bas en gitaar.
Het derde nummer is wat meer uptempo, en Nancy en Lee lijken er ook lol in te hebben te horen aan het grappen en lachen door het nummer heen. Ook een country nummer. Niet heel bijzonder qua nummer of opzet, maar met genoeg enthousiasme gebracht om het een goed nummer te maken.
Summerwine, een Lee-klassieker. Hij heeft het met meerdere zangeressen opgenomen maar de versie met Nancy is veruit de beste. De tekst gaat over een man die, bedwelmd door de Summerwine van een vrouw, berooid wakker wordt met een flinke kater. Lee zingt de coupletten, het verhaal, Nancy het refrein over haar drankje, als een sirene die de man naar de ondergang lokt. Het arrangement is veel strijkwerk, dat gedurende het nummer steeds zwaarder wordt aangezet. Omdat Nancy en Lee beiden zingen vanuit hun eigen personage, is het nummer wat filmisch, je ziet het voor je gebeuren. Natuurlijk vele malen gecoverd, waarvan het noemen waard de vertaalde cover van versie Guido Belcanto ‘Toverdrank’ die in ieder geval het kitsch-karakter evenaart en daarmee een glimlach weet te ontlokken.
Dan ‘Storybook Children’, een op het oor lieflijk liedje, maar het gaat feitelijk over een man en vrouw die niet bij elkaar kunnen zijn, want de vrouw heeft al een ring, het hart en zelfs een kind van een andere man. Konden ze maar zijn als de kinderen uit een voorleesboek; onbezorgd. Ook dit is weer een cover, maar alweer goed gekozen. Hier blijkt weer hoe goed Nancy en Lee qua stem goed bij elkaar passen, zolang het maar gaat over ongelukkig zijn..
De volgende track, ‘Sundown, Sundown’ is weer van Lee zelf. De tekst is niet eenduidig maar lijkt te gaan over het verlangen naar of het missen van iets of iemand. Daarmee gaat het in ieder geval weer over ongelukkige mensen, Je zou bijna depressief worden zo halverwege het album, we hebben nog geen overwinning van de liefde meegemaakt. Het nummer zelf stelt niet heel veel voor, strijkwerk, wat episch aangezet, maar te allen tijde sfeervol.
Jackson, de onvervalste country kneiter waarop elk duo met een country-inslag een poging doet. Die van Nancy en Lee is verdienstelijk en ze halen het makkelijk op hun onderlinge chemie. Ook hier wonderwel weer een stel in een ongelukkige relatie.. Het nummer is in ieder geval wat meer up tempo wat het album goed doet, even de aankomende depressie wegdansen, kom, allemaal op een lijn!
Dan het duisterste nummer van het album en misschien wel uit heel het repertoire van Lee, Some Velvet Morning. Over de precieze betekenis wordt al sinds het uitbrengen van de single gediscussieerd maar de tekst is vaag genoeg om nooit een einde te maken aan de discussie. Het arrangement is opzwellend strijkwerk, gitaartje en een drum. Als Lee de verhaallijn van de man zingt, is het dreigend van toon, als Nancy zingt, die de rol van de vrouw met de naam Phaedra vervult, lijkt er sterrenstof te sprankelen. Het ritme varieert ook, van vierkwartmaat wanneer Lee aan het woord is tot driekwartmaat wanneer Nancy zingt. Ook hier, net als bij Summerwine, zingen ze beiden vanuit een eigen karakter; Lee treurt, smacht, wanhoopt en Nancy huppelt goddelijk onbezorgd tussen bloemetjes. Alles bij elkaar geeft een sfeervol, broeiend nummer dat je smachtend achterlaat naar de betekenis of nog een luisterbeurt.
Hierna komt Sand, ook een eigen nummer van Lee. De beurt te komen na Some Velvet Morning is al zwaar, dan lijkt dit ook nog een nummer te gaan over een man en vrouw die zowaar bij elkaar komen en hun vuur eens flink opstoken. Vinden we hier eindelijk een liefdesgeluk tussen Nancy en Lee? De tekst laat gelukkig genoeg ruimte open voor een onzekerheid, stel je voor. Het nummer leunt zwaar op het steeds herhalende ritme, de brug is een gitaarloopje en zo wijkt het genoeg af van de voorgaande nummers om niet volledig weg te vallen in de schaduw van Velvet morning.
Lady bird, ook van Lee zelf, evenals de afsluiter hierna. Het recept mag bekend zijn: Nancy en Lee zijn onbereikbaar voor elkaar en zingen elkaar toe over het verlangen dat beiden rest. Weer strijkwerk alom. Het nummer kan zo maar een niemendalletje zijn maar blijft overeind door (alweer) de chemie tussen Nancy en Lee.
In de afsluiter zingt Nancy openlijk toe hoe ze Lee in het ongeluk heeft gestort en Lee, met zijn sombere stem, je ziet de snor sip hangen, zingt treurig terug dat het inderdaad slecht met hem gaat. Op het einde van het nummer weer meer onderling grappen en grollen dat je het idee geeft dat Nancy en Lee na deze opname lachend gearmd naar buiten zijn gelopen voor een wandeling door het park, of wellicht naar Frank om te vertellen over de geslaagde opnames, onderwijl vrolijk verder gaand met onderlinge plagerijtjes.
Zoals Tondeman 13 jaar geleden hierboven al schreef, om het volledige album uit te zitten is je niet elke dag gegeven, maar het is een pracht van een album zoals je niet vaak tegenkomt. Ik zou zeggen, probeer het toch maar eens, het kan je verassen.