Iron Maiden - Powerslave (1984)

Nee, míj was het nog niet opgevallen, en ik moet bekennen dat ik het er ook niet in zou hebben gehoord als jij het niet had gezegd. Misschien dat dit loopje inderdaad wel in Adrian Smiths achterhoofd zat toen hij Wasted years schreef, maar ik hoor de gelijkenis verder niet zo.

Met Powerslave heeft Iron Maiden de ideale combinatie van de twee voorgaande platen gemaakt. Het enthousiasme en uitbundigheid van The Number of the Beast en de diepgang van Piece of Mind. Toch plaats ik Powerslave net onder Piece of Mind. Nummers als 2 Minutes to Midnight, The Duellists en Back in the Village doen mij op de lange termijn net iets te weinig.
Natuurlijk is Powerslave als geheel een geweldige plaat, waar ik met veel plezier naar luister. Het spelplezier spat werkelijk van deze plaat af. Dan is de band enkele wat mindere nummers snel vergeven. En als je je plaat afsluit met de waanzinnige epic The Rime of the Ancient Mariner hoor je mij sowieso niet klagen.

Mijn verstandhouding met Iron Maiden is dat ik ze waardeer voor wat ze zijn, maar het zal nooit een persoonlijke favoriet worden van mij. Alhoewel, zeg nooit nooit, ik merk dat mijn waardering voor de band bij deze herbeluisteringen groeit. Riffs met adrenaline pomp op standje 11 gehuld in slim opgezette, toegankelijke composities. Het is toch wel moeilijk om niet rigoureus mee te headbangen op nummers als Aces High, The Rime of the Ancient Mariner en 2 Minutes To Midnight. Wie weet kruipt deze, of een ander van Iron Maiden wel ooit richting de 4 sterren.

Het vijfde topalbum van deze band in even zoveel jaren. De band houdt er een moordend tempo op na zonder in verval te geraken. Ten opzichte van Piece Of Mind is de productie wat beter en zijn de 'zwakkere nummers' net wat beter, waardoor dit album voor mij net wat hoger scoort. Nicko McBrain lijkt zijn plek helemaal gevonden te hebben en voorziet dit album van een heerlijke drive. Voor het eerst sinds de DiAnno-dagen staat in de vorm van Losfer Words weer zo'n lekker instrumentaaltje op de plaat. Naast alle live-staples vind ik Back In The Village wel een uitzonderlijk goed nummer. Die gitaarlick is geweldig!

Score: 95/100

1. Number Of The Beast
2. Powerslave
3. Killers
4. Piece Of Mind
5. Iron Maiden

Een van mijn absolute favorieten en ook de inluider van de echte gouden periode voor mij. Waar Piece Of Mind voor mij echt mindere goden onder de minder bekende songs had, zijn hier de niet singles ook stuk voor stuk hits. Flash Of The Blade, ook nog te horen in horrorfilm Phenomena, heeft fantastische teksten, een weergaloze openingsmelodie en bovenal een fenomenaal instrumentaal stuk waarbij bas en gitaar elkaar zo mooi becomplimenteren. The Duellists heeft daarnaast een soloduel dat zijn weerga niet kent. Die opbouw van Smith/Murray die voorzichtig elkaar aftasten om daarna slagen uit te wisselen is fantastisch. Back In The Village heeft ook weer een paar gitaarsolos om 'u' tegen te zeggen.

Aces High blijft een opener die ik altijd kan blijven horen. In tegenstelling tot klassiekers als The Trooper en Run To The Hills zal ik deze ook nooit zat worden. De videoclip met Churchill speech en Spitfire beelden maakte ook een enorme indruk op me toen. De tekst van Two Minutes To Midnight heb ik als tiener guitig uit mijn hoofd geleerd. Toch staan mijn favorieten aan het einde. Powerslave is een naargeestig lied waarbij de dramatische kant van Dickinson weer goed naar voren komt. "I don't want to die, I'm a god, why can't I live on?" = instant kippenvel. Ik herinner me nog een shooter uit de jaren '90 met Egyptische taferelen met de naam Powerslave, ik besef me nu pas hoe dat absoluut toch van Iron Maiden moet zijn overgenomen.

Is er al genoeg gezegd over Rhyme Of The Ancient Mariner? Op de middelbare school maakte ik bij Engels literatuur nog een flinke indruk op de leraar toen hij het gedicht noemde en ik
"Day after day, day after day, we stuck, nor breath nor motion
As idle as a painted ship upon a painted ocean
Water, water every where, and all the boards did shrink
Water, water, every where, nor any drop to drink" quote.
'Hoe ken je dat?' - 'Iron Maiden'. De indruk ging een beetje weg, maar alsnog was het een pluspunt. Van het nummer zelf heb ik heel lang gedacht dat het stopte na 'then down in falls comes the rain' vanwege het feit dat het nummer daar stopte op mijn cassettebandje. Het middenstuk vanaf 'The curse it lives on in their eyes' was een van mijn favoriete basstukken om te spelen. Het ultieme bewijs dat Iron Maiden toen een creatieve en intelligente band was in een tijd dat andere bands hair metal omarmden.

Powerslave loopt perfect. Waar de voorganger inspiratie afwisselde met minder goed lopende stukken, kan ik hier met een warm gevoel naar blijven luisteren zonder dat ik me verveel. Dickinson bevestigde zijn positie als goeie songwriter, de band groeide uit tot een van de grootste acts van het moment en leverde met Live After Death ook nog een fantastisch livedocument af. Niets dan liefde voor Powerslave van mij.

Tussenstand
1. Powerslave
2. Killers
3. The Number Of The Beast
4. Iron Maiden
5. Piece Of Mind

Ik had het niet beter kunnen vertellen. Chapeau!

Ja beste Maiden plaat vind ik ook . Al komen notb en somewhere in time ook aardig in de buurt . Maiden mid jaren 80 waren ook wel een klasse apart

Een mythische plaat waarvan ik alleen maar kan dromen dat ik erbij was. In deze jaren had Maiden alles perfect voor elkaar: een goed ingespeelde band, een super geluid, thema's die je prikkelen en een tekenaar die iconische artwork afleverde. Ik geloof niet echt in perfecte albums, maar er is bijna niets negatiefs te melden over Powerslave. Je doet je ogen dicht bij Aces High en je vliegt mee in de slag om Engeland. Je hoort de duels in The Dualist en je laat je meeslepen in de tragiek van de zeeman die een albatros doodde in The Rime Of The Ancient Mariner. Harris en Dickinson schrijven zelden samen, maar hun songs vullen elkaar heel goed aan. Daarbij zijn ook de 'mindere' nummers van ontzettend hoge kwaliteit. Voor Flash Of The Blade mag je me gerust wakker maken. en Powerslave is een epic die me als zestienjarige meteen bij de nek greep. Een meesterwerk!

Tussenstand:
1. Powerslave
2. Killers
3. The Number Of The Beast
4. Iron Maiden
5. Piece Of Mind

ik vind het soms leuk om mijn hersenen te pijnigen over een album top 10. Er is (naast een verplicht Van Halen album) slechts ruimte voor één hardrockplaat. Mijn voorkeur wijzigt voortdurend tussen Rainbow Rising, Sabbath's Mob Rules en deze. Gek genoeg allemaal geproduceerd door Martin Birch trouwens.

Momenteel is het deze. Niet vanwege de zang, want Dio is beter. Niet vanwege de drums, want Rising heeft Cozy Powell. Maar.... de gitaarsolo's op Powerslave zijn zo ongelooflijk goed, dat zelfs Blackmore en Iommi het hier moeten afleggen. In The Duellists is Adrian Smith heer en meester. In Powerslave is Dave Murray fantastisch. En in de slotsong vertegenwoordigen de twin-solo's na de breakdown naar mijn mening zo'n beetje het mooiste van het genre.

Ik houd van de hele Maiden catalogus uit de '80's, maar Powerslave steekt er bovenuit.

Omdat alle superlatieven nog niet genoeg waren in de recente recensies mijn "kritische" recensie van 20 augustus 2010 erop nagelezen en de CD gedraaid.. (Voor de lezertjes die dat willen nalezen staat op pagina 7 onderaan).
Dat betrofvooral kant 2 van deze LP, maar het moet gezegd worden het klinkt allemaal toch wel erg goed en gedreven alhoewel ik het niveau verschil met kant 1 toch wel erg groot vindt.
Half sterretje erbij (van 3,5 naar 4), mijn Maiden favoriet blijft NOTB trouwens.

[Effe een tegengeluid....] Als er al iets is aan te merken op deze plaat, dan is het dat de sound van Number of the Beast en Piece of Mind weer niet is doorontwikkeld, hooguit nog een klein beetje geperfectioneerd. De kwaliteit van de songs is hoger dan op Piece of Mind, maar er is geen vooruitgang; Iron Maiden speelt Iron Maiden, alweer. Gelukkig hebben ze dat zelf ook ingezien (...) en op het volgende album wat mij betreft weer helemaal opgelost, want nog een Powerslave was echt teveel van het goede geweest.

Daarnaast vind ik McBrain wel een goede, strakke drummer, die prima maat weet te houden en er af en toe een lekkere roffel tegenaan gooit, maar het had allemaal wel wat avontuurlijker gemogen. Wat mij betreft had Clive Burr niet vervangen hoeven te worden, dat is geen vooruitgang gebleken. [/einde tegengeluid]

Blijft een klasseplaat natuurlijk.

Grappig dat je Nicko een strakke drummer noemt. Als je Iron Maiden live op YouTube hoort, schrik je je soms dood. Tempo’s vasthouden lijkt me niet bepaald zijn sterkste punt.

Klopt. In de studio is het allemaal keurig en strak. En ik vind zijn sound op de jaren 80 albums ook echt te gek en uit duizenden herkenbaar. Live is het echter een ander, en helaas behoorlijk minder rooskleurig, verhaal.

Weinig stemmen voor The Duellists..

Ja maar ga er maar aanstaan; 2 sterren uitdelen aan deze 8 pareltjes is gewoon onmogelijk! Ze krijgen van mij alle 8 een ster. Wat een plaat!

Ik denk uiteindelijk de beste van Iron Maiden, hoewel ik persoonlijk nog steeds de grootste zwak heb voor hun debuutalbum. Voor mij voelt dit (met Live after Death) nog steeds als de sluitstuk van het klassieke Maiden tijdperk. Perfectionering van de weg die ze met Number of the Beast en Piece of mind ingezet hadden.

Nu er weer een nieuw Iron Maiden album aankomt, was het is hoog tijd om nog eens wat meer van hun ouder werk te gaan (her)waarderen. Er was een tijd dat ik een die-hard fan was, maar ik ben ze zowat uit het oog verloren met de release van The Final Frontier en waar kan ik beter beginnen dan een aantal van mijn favoriete platen weer eens wat meer te draaien? Somewhere In Time viel me een tijd geleden uiteindelijk een tikkeltje tegen, maar Powerslave staat nog altijd als een huis overeind. Aces High is een klassieker van formaat en een fenomenale opener die meteen de toon zet, maar sowieso zit hier eigenlijk geen enkele inzakking in. Van het instrumentale Losfer Words tot het lang uitgesponnen (maar daarom niet minder indrukwekkende) Rime of the Ancient Mariner.. Het is werkelijk van de eerste tot de laatste seconde genieten. Ja, zelfs nummers die op het eerste zicht wat minderwaardig lijken (het trio Flash of the Blade, The Duellists en Back in the Village voelt bij een eerste luisterbeurt wat als een inzakking aan) hebben zich in de loop der jaren diep in mijn muzikale hart genesteld. Het is sowieso een goed teken als je, zelfs na jaren het album niet te hebben gedraaid, bij het eindigen van het ene nummer al meteen weer weet welk nummer er zal volgen en misschien nog belangrijker: hoe het lijkt alsof het gewoon één lange flow is. Sowieso één van de beste albums die Maiden ooit maakte en misschien wel het beste uit de Dickinson periode? We zullen zien wat onder andere Piece of Mind en Seventh Son of a Seventh Son nog gaan brengen.

Dat is inderdaad een dingetje met dit album: het begint en eindigt zó sterk dat je de indruk krijgt dat het midden wat tegenvalt omdat het niet hetzelfde niveau haalt. Ik zie het als het muzikale equivalent van je hand in heel warm water steken en vervolgens in lauwer water, waardoor het lauwer water kouder aanvoelt dan het werkelijk is. Als je die nummers dan apart beluistert, blijken die toch ook gewoon toppers te zijn die op hedendaagse Maiden-albums tot de hoogtepunten zouden worden gerekend.

Klopt. Ik heb laatst Back In The Village even apart beluisterd. Ik deed dit naar aanleiding van het intro van The Prisoner. Het stuk gesproken tekst is afkomstig van de gelijknamige serie waarbij de hoofdpersoon (Number Six) probeert te ontsnappen uit the village maar steeds weer terugkeer, wat hij ook probeert.

Back In The Village gaat daar over en is dus eigenlijk de sequel van The Prisoner. Prachtig nummer met een geweldige tekst, echt een meerwaarde als je de serie kent.

Ook zonder de serie te kennen een fantastische schop onder je reet. Knallende opening van de B kant.
Ik ben ook altijd erg gek geweest op The Duellists. Doet allemaal niet onder voor de klassiekers. Uiteindelijk ben ik enkel niet zo kapot van Losfer Words. Dat irritante thema kan ik wel schieten. Wel een redelijk slot. Dat wel.

Losfer Words heb ik ook altijd de minste gevonden. Die gitaarmelodie vanaf 0:53 klinkt een beetje als zo'n Arcade computerspeldeuntje, misschien was dat ook wel de inspiratie..

Wat Edwynn zegt! Behalve dat over Losfer words dan. Heb ik ook altijd fantastisch gevonden.

In tegenstelling tot velen bevalt deze mij wat minder dan de 2 voorgangers en de 2 opvolgers. Het eerste en het laatste nummer zijn mijn favorieten van deze plaat die ook weer dik in orde is. Vanaf deze gingen ze vanwege gitaarsynthersizers toch wel wat van stijl en geluid veranderen, en daar was ik blij mee, want met 3 platen op rij in deze stijl werd het ook tijd voor wat verandering.

Ik strand toch op 4 sterren, maar er is veel potentie op een halfje meer, want dit is wel weer kwaliteit hoor.
Bij aanvang kende ik alleen de 2 openers en de 2 afsluiters, maar het middenstuk smaakt echt naar meer.
Vooral Flash of the Blade is een fantastische ontdekking, pijlsnel m'n favoriet geworden. Wordt die intro trouwens ook niet gebruikt door Lamb of God ergens?
En lennert dat is wel vet, nu moet ik die film helemaal snel gaan kijken.

1. The Number of the Beast
2. Powerslave
3. Piece of Mind
4. Killers
5. Iron Maiden

Ik ben onlangs begonnen te luisteren naar Iron Maiden. Ik had niet verwacht dat ik het zo goed zou vinden. Mijn verwachtingen waren wellicht wat vertroebeld door hun artwork; ik verwachtte dat het een beetje een gimmick was en de muziek goed maar niet hoogstaand. I stand corrected. Wat een fantastische band. Ik snap niet dat ik dit nu pas ontdek.

Er is veel om te luisteren en ik heb inmiddels behoorlijk wat gehad. Mijn top drie albums tot nu toe:

1. Powerslave
2. Somewhere in Time (wasted years ♥️)
3. Number of the beast

Leuk en opmerkelijk om te lezen Drezic, vooral omdat je top 10 en stemmen vooral niet-metal is;) Maar inderdaad, bij Iron Maiden zijn zowel de hoezen als de muziek dik in orde (al loop ik persoonlijk alleen warm voor de albums t/m Fear of the Dark, het meeste erna vind ik te voorspelbaar en te saai).

met de laatste alinea ben ik het volledig eens, Speedrock!

Goh!

Ik heb geen keiharde voorkeur voor soort muziek; ik ben ook geen muziekofiel. Een top 10 albums vind ik sws lastig samenstellen en deze is al aardig oud, wellicht eens weer herzien.
Mijn top 4 is wel redelijk vast; 36 chambers is uitzonderlijk goed, powerslave staat er dan nu bij (hoewel somewhere in time, oh, maar ik wilde kiezen voor 1 per artiest), de integrale versie van Cash's live in Folsom prison is legendarisch en Tom Waits is gewoon een held die niet mag ontbreken.

Ik heb meer metal geprobeerd de laatste tijd maar voor mij klinkt niks als Maiden, dat lijkt wat gecompliceerder ofzo. Motörhead, bijvoorbeeld, is cool maar meer recht toe recht aan raggen en schreeuwzingen. Maar goed, tips zijn welkom!!

Via een vriend van school heb ik dit album op een cassettebandje gekregen. Dit was dan ook mijn kennismaking met Maiden.
Was meteen verkocht van de strakke en powervolle muziek.

Voor mij is dit album wel een klassieker uit het Miaden oeuvre. Staat geen zwak nummer op en eindigt met het heerlijke epische "Rime of the Ancient Mariner".

Het best gewaardeerde album op deze site is vandaag 38 jaar oud..... dat moet toch ook wel even bezinken. De tijd vliegt voorbij. Wel een mooi moment om dit album weer eens op de platenspeler te leggen.