Iron Maiden - Powerslave (1984)

Het best gewaardeerde album op deze site is vandaag 38 jaar oud..... dat moet toch ook wel even bezinken. De tijd vliegt voorbij. Wel een mooi moment om dit album weer eens op de platenspeler te leggen.

Waar ik aan vorige albums van Iron Maiden scherpe herinneringen heb over waar ik dit voor het eerst hoorde, is dat vanaf Powerslave niet meer het geval. Dat is jammer, want ik vind dit nog altijd een heerlijke frisse plaat met bovendien een schitterende hoes. Wél herinner ik me de videoclips bij de singles: hebben die de overige herinneringen weggedrukt?
Voor het eerst géén bezettingswijziging ten opzichte van de voorganger. De groep was continu in bedrijf met lange tournees en toch weer zo'n sterk album? Ik vond het toen al knap en zeker achteraf zie ik de kwaliteit ervan.

Met Aces High werd meteen een klassieker aan het toch al grote repertoire toegevoegd. De dubbele gitaarlijnen kunnen zich meten met het beste van Thin Lizzy, tegelijkertijd met de hoekige baslijnen helemaal als Maiden klinkend. Bruce Dickinson maakt duidelijk dat hij tot de top van de (hardrock/metal)zangers behoort, wat met 2 Minutes to Midnight nog eens wordt bedrukt. Nicko McBrain voelde zich inmiddels als een vis in het water bij de groep en zijn potten en pannen klinken iets robuuster dan op de voorganger. De productie van Martin Birch was nog beter dan toen. Voeg eraan toe dat het songmateriaal sterk is en al na twee nummers wist je dat dit een topper ging worden. Alweer!

Verrassend was de terugkeer van een instrumentaal nummer. Met Losfer Words werd eveneens duidelijk dat de groep dat wat conventioneler deed dan voorheen qua staccatoknallertjes en alle tempowisselingen, maar wederom knalt de energie ervan af.
Vervolgens ontknoopt zich het ene na het andere sterke nummer en om de bekendste nummers eens te laten voor wat ze zijn, noteer ik een favorietenster bij Flash of the Blade en het titelnummer. Dan mag ik er niet meer plaatsen en daarmee doe ik vooral het epische Rime of the Ancient Mariner tekort, compleet met de geluiden van schurend touw op een schip. Dat je oude poëzie voor nieuwe muziek kunt inzetten, dat kende ik als Nederlander niet. Een literair laagje in het land van denim and leather...

Wel vond ik dat Back in the Village baat had gehad bij één of meer tempowisselingen, iets waar Maiden vroeger patent op had; het dendert maar door. Ook viel me toen pas echt op dat McBrain niet met dubbele basdrum speelt, wat hier extra zou hebben gewerkt.
Met het iets langzamere Powerslave is de variatie terug, waarbij bovendien aparte akkoordenprogressie klinkt, een Egyptische sfeer opwekkend. Het nummer past perfect bij de iconische hoes.

Wat jammer toch dat mijn geheugen mij hier in de steek laat over de periode dat dit album uitkwam... Waar en wanneer heb ik dit voor het eerst gehoord?

Een vraag die niet over het album gaat: bestaat er een docu die de volledige carrière van de band bestrijkt?
De 3 docu's op 'The Early Days', 'Live After Death' en 'Maiden England' omvatten alles tot en met 1988.
Vandaar de vraag: is er een docu die ook de periode erna belicht?

Yus what happened with Iron Maiden

Niet zolang geleden voegde ik de normale vinylversie van Powerslave opnieuw toe aan de verzameling. De oude deed ik ooit samen met nog veel meer elpees weg en die fout is zo goed als hersteld.

Vorige week stond ik met de 40th anniversary edition in de hand en bedacht me hoe ongelooflijk het is dat dit album dit jaar net zo oud is geworden als de single Last Christmas van Wham! De tijd vliegt harder dan ik wil.

Enfin, ik vind die editie toch niet zo mooi als de klassieke benadering van de Parlophone release. De zoötroop heeft een hoog kinderbroodtrommeltjesgehalte en het nieuw toegevoegde artwork aan de binnenkant is lelijk. De extra foto's voegen ook al niets toe. Wat overblijft is de fraaie buitenkant die onaangetast lijkt. Doe mij dan maar die uitgave die ook de oorspronkelijke labelsticker met het mysterieuze, door wormen geïnfesteerde oog van Horus handhaaft.

Over de muziek hoeven we het verder niet meer te hebben toch?. Maiden uit de hoogtijdagen wiens ster nog steeds rijzende was. De iconische oorlogsopener Aces High, het epische Rime Of The Ancient Mariner en het machtige titelnummer. Het houdt niet op. Nou ja, enkel Losfer Words had niet zo gehoeven van mij. Het zij ze vergeven.

Is ook alleen als picture disc verschenen volgens Discogs.

Ja klopt. Is maar één versie van. En dat is die met klaphoes en de picture disc met de zoötroop erop.

Wat is dit toch een waanzinnig consistent album. De twee openers en afsluiters behoren tot het neusje van de Maiden-zalm, maar ook het middenstuk zakt eigenlijk nergens in en houdt het tempo er stevig in. Had een nummer als The Duellists op Piece of Mind gestaan, het zou als één van de hoogtepunten tellen, terwijl het hier tot de 'mindere' helft van het album behoort. Misschien toch maar eens overwegen om dat laatste halfje er nog bovenop te doen...