Sterk openen is een kunst, een kunst wat Rational Youth goed gebruikt.
Een lekkere synth opener wat de aandacht geeft en krijgt.
Kraftwerk hoor ik hier wel in, de drumcomputer en de heerlijke synths.
Kraftwerk kan het en Rational Youth kan het ook, die synths verwerven tot kunst.
Zonder te vervagen komt
The Fly, Beware the Fly.
Een mysterieus piano verworven met een lekker synthpop deuntje.
Lijkt erg op de synthpop dat nog komen gaat.
Ik kende Rational Youth nooit maar invloed moeten ze wel hebben gehad.
Erg herkenbaar.
Ophouden doet Rational Youth niet, geen rust en geen tijd.
Gewoon doorgaan, als je sterke pop hebt gebruik het dan.
Een goede tip voor popbands, vervaag niet, houd het sterk.
Moet je kunnen natuurlijk maar Rational Youth kan het.
Hoge eisen worden gesteld maar gehaald.
Ook dit nummer is kwaliteits pop en erg herkenbaar.
Nu is het album al een leuke ontdekking, bedankt Haveman!
Nummertje 4 alweer.
Ook dit nummer heeft grote raakvlakken met Kraftwerk.
Het is duidelijk dat zij de grote inspiratie bron waren voor Rational Youth.
Zelfde drumcomputers, de zelfde schema's, de zelfde synth deuntjes.
Erg fijn. Zij hebben het ''poppy'' gedeelte van Kraftwerk verworven met ''catchy'' pop.
Erg knap en het is ook erg fijn om te horen.
Dit nummer is wat meer dromerig dan de voorgangers.
Zwevend maar nog steeds up-tempo.
Waar de voorganger al rustiger werd is dit nummer nog rustiger.
Nog steeds een redelijk snelle drumbeat maar wat breder uitgesponnen.
Rust, wat getover op de synthezisers, wat probeersels op de drums.
Klinkt lekker relaxt, erg mooie muziek.
Man of Sorrows moet ik gelijk geven met zijn vergelijking met Stylo.
Niet alleen op dit nummer maar ook met andere nummers hoor je invloeden die op Stylo van Gorillaz ook zitten.
Mooi om te horen.
Ring the Bells klinkt vertrouwd terwijl ik hem nu voor het eerst hoor.
Dat vind ik fijn met muziek, het herkenbare,
alsof je een nummer voor de duizendste keer hoord.
Geen gedateerdheid, niet zoals ik met sommigen andere synthpop platen heb.
Vrolijk en catchy, maar bij vlagen bedroefd.
Zonder beklemmend te zijn is deze plaat bedroefd.
Maar niet getreurd lijkt deze plaat te zeggen.
Sta niet te lang sitl bij je verdriet, ga weer door.
En dat doet deze plaat ook, we staan nu even stil maar gaan nu weer door.
City of Night is vrolijk, OMD hoor ik hier in.
Een beetje Enola Gay zonder meligheid (zo ervaar ik Enola Gay helaas
)
Niet veel over te zeggen, vrolijke deuntjes over het nachtleven.
Robotisch nummer
Een liedje over de Berlijnse Muur.
Ironisch? Nogal ja.
Wie had kunnen weten dat ze een aantal jaren later letterlijk over de muur zouden dansen..
Catchy nummer wat gaat over een serieus onderwerp.
Zo pakken zij dit ook aan. Niet tragisch en traag treuren.
Gewoon treuren in pop, niet depressief, daar houden ze niet van.
De bonusnummers zijn behoorlijk sterk.
Coboloid Raice lijkt wel een combinatie New Order met Ian Curtis.
Erg sterk net als
I Want To See The Light.
Een probleem met dit album is dat ik alles wel leuk vind maar het is zo lichtvoetig.
Het is niet sterk genoeg voor 47 minuten. Er had toch wel een beetje rust in mogen zitten.
Het is lastig voor mij om het album ook helemaal uit te zitten.
Eentonigheid en de catchy deuntjes ben ik uiteindelijk een keer zat.
Toch nog een nette 4*