Zonder meer een interessant album.
Niet zo zeer vanwege de bijzondere composities of het spel (al is de leadgitaar prima, en de fluit in
Rickshaw mag er ook zijn). Maar wat dit natuurlijk bijzonder maakt zijn de onluikende nieuwigheden als eerste kenmerken van komende muziekgenres. De al genoemde Afrikaanse invloed is gemengd met de toentertijd nieuwe stromingen als hippie, fusion en funk. De ritmesectie in het bijzonder is vernieuwend bezig. In
Bra (met revolutionaire ´disco-break´) doet die ritmesectie me wel denken aan
Fools Gold van Stone Roses. Hoe speciaal is het trouwens wel niet dat de Rastafari in de muziek wordt opgevoerd in 1972? Ik weet daar pas van alleen nadat Bob Marley bekend werd in Europa (3 jaar later). Wel: ´The first hippie´, dus. dat we t maar weten
Leukste nummers naast de al genoemde zijn voor mij
Getting it Back (mooie opbouw al direct met dat gitaartje aan het begin) en
Dove dat eigenlijk helemaal niet te lang duurt. Opvallende gelijkenis die wat minder zijn tijd vooruit is, is
One more , dat me meteen al deed denken aan Fleetwood mac´s
Albatross van een paar jaar eerder. Zo vinden we ook nog een beetje bluesinvloed in deze smeltkroes.
Als totaal maakt het ondanks al dit moois niet de verpletterende indruk als ik wel had gehoopt. En dat komt voor een deel ook door de geluisdproductie, die toch wel erg dof is.
Al met al een historisch bijzonder en relevant album, waarvan ik me toch ook wel weer van kan voorstellen dat het destijds niet zo is opgevallen. Daarvoor had het iets meer uitgesproken, scherper geproduceerd en gedreven moeten zijn.