De genialiteit van de collaboratie met Moroder? Neen, die vind je op dit Sparks album niet terug. En de creatieve uitspattingen en urgentie van '70s topplaten 'Kimono My House' en 'Propaganda'? Neen, die ook niet. Maar toch valt er best wel iets voor te zeggen dat 'Angst in my Pants' - het 11de album van een band die al evenveel jaar meegaat - op dit punt in hun carrière simpelweg het beste en meest complete Sparks album is.
Qua sound is er een kleine verschuiving richting een meer New Wave geluid. Soms op een heel 'More Songs About Buildings and Food' manier, maar soms ook met een geheel eigen insteek. Het titelnummer bijvoorbeeld, is simpelweg veel 'cooler' dan we van de Mael broers gewoon zijn. De zang is een beetje terughoudend, er ligt extra veel nadruk op de drum(computer?) en basgitaar, en de algemene vibe is gewoon net dat tikkeltje serieuzer. Hetzelfde kan gezegd worden over 'Instant Weight Loss', waar Sparks zich voor de eerste keer (mogelijk met uitzondering van 'Forever Young') volledig smijt op een melancholische sound, en daar met onderscheiding in slagen. Nu, echt New Wave kan je 'Angst in my Pants' natuurlijk niet noemen, daarvoor staat er weer een veel te brede waaier aan stijlen op het album. Maar globaal gezien straalt Sparks hier gewoon een maturiteit uit die tot hiertoe niet aan hen kon toegeschreven worden, zonder dat ze daardoor de oh zo typerende kitsch of onnozeligheid hebben moeten opgeven.
Een grote factor binnen die sound is de ondersteunende band, die nog steeds dezelfde is als op 'Whomp That Sucker' (de band die ondertussen zonder de Mael broers bekend stond als de 'Gleaming Spires'). Het valt op dat dit album puur instrumenteel ook gewoon rijker is dan voorgaande Sparks albums. Er is op bijna elke track wel plaats voor een korte, welgerichte solo, of een kleine break binnen de vaste patronen. Het zorgt dat dit album niet alleen bol staat van de ijzersterke hooks en lyrics (en daar ga je ondertussen wel van uit bij een Sparks album), maar er ook textureel net iets meer te beleven valt.
Maar de voornaamste reden dat dit misschien wel het sterkste Sparks album tot op heden is, is de consistentie. Waar vrijwel elk Sparks album tot hiertoe heel duidelijk bestaat uit twee of drie absolute prijsnummers, maar vaak ook evenveel lege gimmicky tegenhangers, is het op 'Angst in my Pants' veel moeilijker om de hoogte- en dieptepunten aan te duiden. 'Sextown USA' is misschien het meest typische offbeat Sparks nummer hier, en Russell brengt dat met een karrenvracht aan energie die je volledig meesleurt. Vlak daarna kom je echter uit bij 'Sherlock Holmes', wat vanuit zijn ingetogenheid misschien wel het sterkst opgebouwde nummer is uit de hele Sparks catalogus dusver? En vlak dààrna kom je dan weer uit bij 'Nicotina': bluesrock-geïnspireerde licks, over een muur van dramatische synths, terwijl Russell er zijn strot zo theatraal mogelijk voor openzet. En dat allemaal voor een liedje over een geantropomorfiseerde sigaret, waarbij het opsteken van desbetreffende peuk meteen voor een overdramatische sterfscène zorgt. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de geslaagde grap van "I Predict", een trage stamper waar wilde voorspellingen worden gemaakt, zoals "Je gaat door de regen wandelen en nat worden". En dat allemaal is nog altijd maar 4 van de 6 nummers op de A-kant!
Ik denk dat op dit album - meer dan de voorgangers nog - de favoriete nummers aanduiden een puur subjectief gegeven is. Kwalitatief zijn er geen diepe pieken of dalen. Ik heb persoonlijk een groot zwak voor Russell als predikant die niet gevangen wil worden door dat gevaarlijke monster: de liefde. Maar als iemand anders mij zegt dat ze de wilde orgels van 'Moustache' verkiezen, kan ik daar moeilijk iets slechts over zeggen. Veel mensen duiden 'Tarzan & Jane' aan als slechtste nummer, maar ik vind dat "oewioewioewioewiaaah" motief té meeslepend om daar in mee te kunnen gaan (al is dat structureel wel het minst geïnspireerde nummer op deze album). En 'Mickey Mouse' is voor mij misschien wel een beetje de throwaway, maar ook die is nog steeds catchy genoeg en heeft een paar heel gave synth-riedeltjes. Gewoon een toffe popsingle dus, en als dàt het dieptepunt op een Sparks-album is (de band heeft nu eenmaal ook een handvol platte en irritante nummers bij elkaar geschreven) kan je wel zeggen dat de heren héél goed op dreef waren bij het maken van dit album.
+: 'Eaten by the Monster of Love', 'Nicotina', 'Sextown USA', 'Angst in my Pants', etc. etc.
-: Niets!