menu

Sparks - Angst in My Pants (1982)

mijn stem
3,85 (33)
33 stemmen

Verenigde Staten
Pop
Label: Atlantic

  1. Angst in My Pants (3:25)
  2. I Predict (2:50)
  3. Sextown U.S.A. (2:56)
  4. Sherlock Holmes (3:34)
  5. Nicotina (3:26)
  6. Mickey Mouse (3:16)
  7. Moustache (3:28)
  8. Instant Weight Loss (3:27)
  9. Tarzan and Jane (3:18)
  10. The Decline and Fall of Me (2:53)
  11. Eaten by the Monster of Love (2:58)
  12. Modesty Plays [Short Version] * (3:07)
  13. I Predict [Club Version] * (6:19)
  14. Modesty Plays [Extended Version] * (5:15)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 35:31 (50:12)
zoeken in:
avatar van Reint
4,0
Dit is trouwens de beste plaat sinds hun eerste Moroderplaat uit 1979, No. 1 In Heaven, en zou dat ook blijven tot 1994, met het uitkomen van Gratuitous Sax & Senseless Violins. De muziek hangt wat tussen synthpop (inclusief drumcomputer) ondersteund door (Ramonesstijl-)punk en hardrockgitaren. De muziek is hier niet dromerig zoals de synthpop van 'My Other Voice' of 'No. 1 In Heaven' van eerdergenoemde plaat, eerder nerveus en als gevolg daarvan klinkt Sparks hier erg vaak als een 80s versie van de begin jaren 70 Sparks.
Daarnaast zijn er op deze plaat meerdere keren nummers die vrij futuristisch aandoen voor een plaat uit 1982, zoals op 'Angst in My Pants', 'Instant Weight Loss' en 'Sherlock Holmes'. De band hangt weer lekker tussen pastiche en vooruitdenkend in, waardoor de band weer uniek klinkt.
Bovenal klinken de gebroeders Mael op deze plaat alsof ze in goede geest zijn en er zin in hebben. Erg aangenaam.

avatar van Chimpz
4,0
De genialiteit van de collaboratie met Moroder? Neen, die vind je op dit Sparks album niet terug. En de creatieve uitspattingen en urgentie van '70s topplaten 'Kimono My House' en 'Propaganda'? Neen, die ook niet. Maar toch valt er best wel iets voor te zeggen dat 'Angst in my Pants' - het 11de album van een band die al evenveel jaar meegaat - op dit punt in hun carrière simpelweg het beste en meest complete Sparks album is.

Qua sound is er een kleine verschuiving richting een meer New Wave geluid. Soms op een heel 'More Songs About Buildings and Food' manier, maar soms ook met een geheel eigen insteek. Het titelnummer bijvoorbeeld, is simpelweg veel 'cooler' dan we van de Mael broers gewoon zijn. De zang is een beetje terughoudend, er ligt extra veel nadruk op de drum(computer?) en basgitaar, en de algemene vibe is gewoon net dat tikkeltje serieuzer. Hetzelfde kan gezegd worden over 'Instant Weight Loss', waar Sparks zich voor de eerste keer (mogelijk met uitzondering van 'Forever Young') volledig smijt op een melancholische sound, en daar met onderscheiding in slagen. Nu, echt New Wave kan je 'Angst in my Pants' natuurlijk niet noemen, daarvoor staat er weer een veel te brede waaier aan stijlen op het album. Maar globaal gezien straalt Sparks hier gewoon een maturiteit uit die tot hiertoe niet aan hen kon toegeschreven worden, zonder dat ze daardoor de oh zo typerende kitsch of onnozeligheid hebben moeten opgeven.

Een grote factor binnen die sound is de ondersteunende band, die nog steeds dezelfde is als op 'Whomp That Sucker' (de band die ondertussen zonder de Mael broers bekend stond als de 'Gleaming Spires'). Het valt op dat dit album puur instrumenteel ook gewoon rijker is dan voorgaande Sparks albums. Er is op bijna elke track wel plaats voor een korte, welgerichte solo, of een kleine break binnen de vaste patronen. Het zorgt dat dit album niet alleen bol staat van de ijzersterke hooks en lyrics (en daar ga je ondertussen wel van uit bij een Sparks album), maar er ook textureel net iets meer te beleven valt.

Maar de voornaamste reden dat dit misschien wel het sterkste Sparks album tot op heden is, is de consistentie. Waar vrijwel elk Sparks album tot hiertoe heel duidelijk bestaat uit twee of drie absolute prijsnummers, maar vaak ook evenveel lege gimmicky tegenhangers, is het op 'Angst in my Pants' veel moeilijker om de hoogte- en dieptepunten aan te duiden. 'Sextown USA' is misschien het meest typische offbeat Sparks nummer hier, en Russell brengt dat met een karrenvracht aan energie die je volledig meesleurt. Vlak daarna kom je echter uit bij 'Sherlock Holmes', wat vanuit zijn ingetogenheid misschien wel het sterkst opgebouwde nummer is uit de hele Sparks catalogus dusver? En vlak dààrna kom je dan weer uit bij 'Nicotina': bluesrock-geïnspireerde licks, over een muur van dramatische synths, terwijl Russell er zijn strot zo theatraal mogelijk voor openzet. En dat allemaal voor een liedje over een geantropomorfiseerde sigaret, waarbij het opsteken van desbetreffende peuk meteen voor een overdramatische sterfscène zorgt. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de geslaagde grap van "I Predict", een trage stamper waar wilde voorspellingen worden gemaakt, zoals "Je gaat door de regen wandelen en nat worden". En dat allemaal is nog altijd maar 4 van de 6 nummers op de A-kant!

Ik denk dat op dit album - meer dan de voorgangers nog - de favoriete nummers aanduiden een puur subjectief gegeven is. Kwalitatief zijn er geen diepe pieken of dalen. Ik heb persoonlijk een groot zwak voor Russell als predikant die niet gevangen wil worden door dat gevaarlijke monster: de liefde. Maar als iemand anders mij zegt dat ze de wilde orgels van 'Moustache' verkiezen, kan ik daar moeilijk iets slechts over zeggen. Veel mensen duiden 'Tarzan & Jane' aan als slechtste nummer, maar ik vind dat "oewioewioewioewiaaah" motief té meeslepend om daar in mee te kunnen gaan (al is dat structureel wel het minst geïnspireerde nummer op deze album). En 'Mickey Mouse' is voor mij misschien wel een beetje de throwaway, maar ook die is nog steeds catchy genoeg en heeft een paar heel gave synth-riedeltjes. Gewoon een toffe popsingle dus, en als dàt het dieptepunt op een Sparks-album is (de band heeft nu eenmaal ook een handvol platte en irritante nummers bij elkaar geschreven) kan je wel zeggen dat de heren héél goed op dreef waren bij het maken van dit album.

+: 'Eaten by the Monster of Love', 'Nicotina', 'Sextown USA', 'Angst in my Pants', etc. etc.
-: Niets!

avatar van RonaldjK
4,0
Dichter bij new wave dan Angst in my Pants was Sparks voorheen niet gekomen. Een genre voor een nieuwe generatie, waarop het veteranenduo Ron en Russell Mael enige invloed had en waar ze via de sequencers van Giorgio Moroder in '79 en '80 in 1982 alsnog bij uitkwamen. Het was het jaar dat ze respectievelijk 35 en 32 jaar werden, waarbij dit alweer hun elfde album was.
Ze klinken zo fris als een hoentje. Gegroeid ten opzichte van de voorganger, minder manisch dan in de jaren ’70, gedragen door hun Amerikaanse begeleidingsband Bates Motel. Die groep weet inmiddels beter hoe de hersenspinsels van de Maeltjes in spel om te zetten; of was het hun inbreng die de gebroeders Mael tot sterkere liedjes inspireerde?

Hoe dan ook, intelligente pretrock voor de liefhebber, hier dus in de sfeer van new wave. Elf nummers die logischerwijs niet al te lang duren. Ik voeg daarvan vijf liedjes toe aan mijn afspeellijst, die nu al 36 nummers telt en waaruit ik over anderhalve week een top 10 moet destilleren; de huidige opdracht met een muziekvriend. Dát wordt lastig…

Van de A-zijde zijn dit het vlotte titelnummer met pakkende synthesizerklanken en een dansende melodie met ruimte voor de falset van Russell; daarna het bijtende en stevige Sextown USA waarbij ik me opeens afvraag of Jello Biafra van Dead Kennedys hier zanginspiratie uit putte; Nicotina over de gebroken relatie met de sigaret, waarin fraaie gitaarlicks van Bob Haag; en meer stevige satire in Mickey Mouse, waarvan het een wonder is dat Disney de groep nooit hiervoor heeft aangeklaagd.
Van de B-kant is het slechts Moustache dat op mijn lijst belandt. Het klinkt als één van de beste liedjes van Blondie op Plastic Letters en Parallel Lines. In mijn hoofd hoor ik bijna Debbie Harry zingen en oeeeh, wát een lekkere gitaarsolo: herhalend maar effectief.

Ging ik bij de vorige platen voor de al dan niet dikke 7 oftewel 3,5 ster, dit zijn er een krappe vier ****. De vijf favorietjes zijn namelijk heel sterk en de overige zes nergens onvoldoende.

avatar van Roxy6
4,0
Na Whomp That Sucker kwam Sparks in 1982 opnieuw met een voortreffelijk album.

Het opent met de titel track Angst In My Pants en die klinkt als een left over van Indiscreet.
Een stuwende beat waarop Russel verhalend zingt, met mooie koorwerkjes en een langgerekt gezongen refrein, mooi begin!

I predict een door Russell Dwingend gezongen nummer met catchy arrangement, hiervan staat op YouTube een geweldige clip waarin dit keer Ron volledig uit zijn comfort zone komt in een Cabaret-achtige striptease. Je ziet hem daarin van een heel andere kant.

Sextown USA is ook een typische Sparks nummer met referenties naar Kimono My House.
Enkel is hier de muzikale ondersteuning wat rommeliger dan op KMH.
Maar de melodielijn is weer briljant!

Sherlock Holmes - een Sparks ballad met een rollende percussie. Russel zingt kalm en weloverwogen.

Nicotina doet mij altijd denken aan de tracks op Big Beat met een gitaar gedreven onderbouwing.
Maar het Sparks logo staat hier ook moddervet op! Vijf goede songs op een rij….

Mickey Mouse, een uptempo song, aardig maar niet wereldschokken.

Moustache (mijn hoog gewaardeerde MM RonaldJk schreef het hierboven al) is qua opening direct al een perfecte cross-over tussen Sparks en Blondie, twee van mijn all time favoriete bands, waarvan ik zeker weet dat ze elkaar waarderen, omdat ze beiden beschikken over de toque in cheek humor. Dit zou zo een Chris Stein compositie kunnen zijn. Super nummer!

Instant Weight Loss, is een uitermate vreemd nummer, met een lekkere drive en zou het in de sportschool goed doen vermoed ik. Hoewel het een midtempo song is.

Trazan and Jane, is een opvullertje, niet slecht maar het kabbelt voort als de trein tussen Hilversum en Utrecht.

The decline and fall of me, is wel weer een typisch apart Sparks nummer, mooie melodielijn en ook hier een stuwende beat die een duidelijke hoofdrol heeft op dit album, een van de betere songs.

Eaten By The Monster Of Love, ja dames en heren al vanaf het begin af aan mijn absolute favoriet op dit geweldige album. Het begint zo catchy en het heeft een enthousiast makende drive het zou zo in een polonaise door de stad kunnen gaan.

Sparks waren met dit album zeker Back on Track! De hoes verdient ook weer een speciale vermelding, hoe ze iedere keer weer zo’n gimmick kunnen presenteren is al extra bonuspunten waard.

Laat u verrassen door dit fraaie album!

avatar van HofnerKinfauns
Een van de betere Sparks albums.
Klinkt soms verassende en absoluut de moeite waard om als je de LP niet kent, deze toch een keer te proberen.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:24 uur

geplaatst: vandaag om 23:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.