Ergens begin jaren '80 leende ik deze plaat uit de bieb, nadat ik in de Popencyclopedie van Oor had gelezen over de pioniersgroep die MC5 was. Tijdgenoten van het inmiddels door mij omarmde Black Sabbath, kon ik niet zoveel met de muziek en afgezien van opener
Ramblin' Rose (wát een introductie gaat daaraan vooraf!) en het titelnummer zette ik niets op cassettebandje.
Enkele jaren geleden kwam ik op YouTube een
college tegen van frontman Wayne Kramer, dat ik die zomervakantie op mijn gemak en met veel plezier heb bekeken, om daarna dit album opnieuw te beluisteren, inmiddels makkelijk te vinden via streaming.
Van de muziek word ik nog steeds niet enthousiast, maar inmiddels begrijp ik veel beter hoe heftig deze bak "gitaarherrie" bij het verschijnen van
Kick out the Jams moet zijn overgekomen. Met een liveplaat debuteren is al iets en de opnamen laten niets aan de verbeelding over wat betreft intensiteit. JImi Hendrix vond men al heftig, dit gaat daar vér overheen. Badend in de linkse revolte (anti-Vietnamoorlog bijvoorbeeld) klonk deze plaat als één van de meest heftige exponenten van die beweging.
Bovendien stond de groep aan de wieg van zowel hardrock, heavy metal als punk. Zéker een tijdsdocument van kaliber. En leuk om het bericht hierboven te lezen, waar iemand meer heeft met de muziek, want dat gebeurt mij dus nog steeds niet. Kwestie van smaak.
Liefhebber of niet, dit is een album dat iedereen met serieuze interesse in de popmuziek een keer gehoord móet hebben. De 3,5 ster die ik geef is voor de muziek, niet voor de lading erachter: die laat zich niet in sterren vangen.
"I'm pretty sure I'm gonna die" zegt Kramer in het college, terugblikkend op zijn zekerheden van toen, toen hij zichzelf zo goed als als onsterfelijk beschouwde. Aanrader!