menu

MC5 - Kick Out the Jams (1969)

mijn stem
3,68 (153)
153 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Elektra

  1. Ramblin' Rose (4:26)
  2. Kick Out the Jams (2:48)
  3. Come Together (4:38)
  4. Rocket Reducer No. 62 (Rama Lama Fa Fa Fa) (5:40)
  5. Borderline (2:58)
  6. Motor City Is Burning (6:09)
  7. I Want You Right Now (5:39)
  8. Starship (8:16)
totale tijdsduur: 40:34
zoeken in:
avatar van jeroenheinz
4,0
kaztor schreef:
Let's kick out the jams, motherfuckers! was het. Ik las eens dat de oude cd gecensureerd was, maar die heb ik en die 'motherfuckers' verzin ik er niet zelf bij...


Ik ken deze plaat ook en die klinkt net zoals jij zegt, een plaat als deze moet niet gecensureerd worden!!

avatar van Droombolus
4,0
kaztor schreef:
Let's kick out the jams, motherfuckers! was het. Ik las eens dat de oude cd gecensureerd was, maar die heb ik en die 'motherfuckers' verzin ik er niet zelf bij...


Er werden meteen al 2 versies uitgebracht in de US in 69, een origenele en een gecensureerde. Jammergenoeg werd gegeven moment alleen de gecensureerde versie nog maar geperst en ook de eerste CD releases waren met ....... AND RIGHT NOW, RIGHT NOW IT"S TIME TO KICK OUT THE JAMS brothers and sisters ... in plaats van het echte werk, over anti-climax gesproken ...... Pas bij de mid 90s remaster werden de originele opnames weer gebruikt ..........

avatar van kaztor
5,0
Misschien heb ik dan een mid-90's exemplaar...
Hij ziet er toch wel verrekte cheapo uit, moet ik dan zeggen. Klinken doet ie trouwens wel...

avatar van Taxman
5,0
KICK OUT THE JAMS!!! MOTHERFUCKAS!!!

Awesome Live Plaat.

The Oath
Waarom staat dit niet onder regulier album?

Stijn_Slayer
'T is een live album.

4,5
ik draai nu net naar kant 2 maar dit doet me toch ook heel erg denken aan KISS zeg, die zanger is net gene simmons.

the detroit sound misschien??

te gekke LP!!!

avatar van platedraaier
2,5
Het is hard, het is ruig en veel energie. Ik lees ook veel over MC5 dat ze the godfathers van de punk zijn enzo.
Maar helaas voor mij, ik voel het niet. Ik vind er eigenlijk helemaal niks aan. Het begint een beetje als James Brown die intro. Vervolgens wel wat rock n roll, maar ik hoor de status die ze toegeschreven wordt niet.
En dat "Kick Out the Jams Motherfuckers" komt bij mij ook al niet zo oprecht over.
Niet zo authentiek als bij the Stooges. Wel is het zo dat de nummers aan het einde van de plaat me beter bevalllen, maar echt pakken doet het me nergens. Helaas...

avatar van hoolie55
2,0
ben het met mijn voorganger eens. Je hoort inderdaad wel de drive door de boxen spatten, maar muzikaal kan het me gewoon niet bevallen. Is toch wel belangrijk bij muziek

avatar van freakey
4,5
Rock & Roll!!

Dit is de meest vuige plaat van zijn tijd....Klassiekert....

avatar van judgepaddy
Schitterende opnames van het Duitse programma Beat Club 1972.

avatar van Rinus
3,5
Misschien wel, samen met de Blue Cheer, de voorlopers van het genre dat later de heavy metal.zou worden, en dat dan uiteindelijk gedefinieerd werd door Black Sabbath.

avatar van Paalhaas
4,0
judgepaddy schreef:
Schitterende opnames van het Duitse programma Beat Club 1972.

Wat een legendarisch fietsenrek heeft die John Sinclair toch in zijn smoel. Daar blijft je fiets niet eens recht in staan, haha!

Lazarus Stone
anarchistische band, werd dus een puinhoop
fijn ze terug te zien op Ytube.

Lazarus Stone
lol, geen reactie, anarchisme is dood.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,0
In de zeker twintig jaar dat deze plaat al in mijn collectie zit heb ik hem bij vele gelegenheden en vele buien geprobeerd, en ik ben een groot liefhebber van diverse andere bands met noise-aspiraties zoals de Velvets, de Stooges, Hüsker Dü en de Jesus & Mary Chain, maar na al die jaren weet ik nog steeds niet wat ik van Kick out the jams moet vinden: de energie en de uitstraling zijn prima en de sound is redelijk, maar de eigenlijke nummers (composities) zijn wel wat èrg dun. Als ik het album draai zet ik hem nooit af, daarvoor is de plaat te gedreven, maar onderscheid maken tussen de nummers, merken dat sommige nummers een eigen identiteit hebben, genieten van aparte passages, nee – het wordt toch al gauw een brei (waarbinnen ik ook geen favoriete nummers zou kunnen aanwijzen). Na twintig jaar ben ik er dus nog steeds niet uit.
       Overigens heb ik volgens mij ook een vrij oude CD-release, met nergens iets over remastering, bepaald geen superbe geluid, geen vermelding van een jaartal (behalve 1969) op het doosje (voor zover ik de onduidelijke print kan lezen), en met als "boekje" één (1) velletje met op de ene kant de hoesfoto en op de andere kant titels + componisten + BMI-informatie + (onjuiste) tracktijden, allemaal tamelijk primitief en dus behoorlijk on-geremasterd, maar op het plaatje zelf is toch ook al het vermaledijde M-woord duidelijk te horen.
 

avatar van deric raven
3,5
Een jaar later had je Thw Who - Live In Leeds, onderschat dat album niet, misschien nog wel ruiger, maar ook Gimme Your Loving van Spencer Davis Group, You Really Got Me van The Kinks en de energie van Sly & the Family Stone hoor je terug.
Motor City Is Burning is gewoon blues.
Voor mij is dit allemaal minder punk, dan hoor ik dat zeker meer terug in de albums van The Stooges.
De zang klinkt donker, bijna Arthur Lee van Love achtig.
Muzikaal is het meer dan oke, maar in deze periode kon een Jimi Hendrix zeker net zo'n smerig klinkende gitaarsolo uit zijn gitaar toveren.
I Want You Right Now vind ik het beste nummer, maar ik kan dan ook erg genieten van Wild Thing; uitgevoerd door de al eerder genoemde Jimi Hendrix.
En Jim Morrisson motherfuckerde er ook al een periode op los.

avatar van Jan Wessels
Grappig, ik hoor vanmiddag voor het eerst het nummer Kick Out The Jams van MC5 (staat als track op de dubbel cd The Definitive Story of CBGB - the Home of U.S. Punk) en herkende gelijk de intro AND RIGHT NOW, RIGHT NOW IT'S TIME TO KICK OUT THE JAMS, MOTHERFUCKERS. De Britse Acid-House groep The KLF gebruikte deze sample op What Time Is Love (LP mix) op het album The White Room.

buizen
Geweldig album dit, uit 1969 alweer. Heb 'm toevallig in bezit en zal het weer eens uit de kast halen en afspelen. Toch een van de eerste hardrockbands.

avatar van Cellulord
4,5
3de plaat die ik ooit aanschafte ('77). Had me laten verleiden door de "Punk" sticker (met veiligheidsspeld) . Ik vond het maar troep, barslecht. Heb hem ook gewoon wegegeven. MAAR! zo'n 15 jaar terug eens op mp3 binnengehaald en dat was een echte verrassing. In de laatste 5 jaar word hij weer zeer veel gedraaid.

avatar van matthijs
BoyOnHeavenHill schreef:
In de zeker twintig jaar dat deze plaat al in mijn collectie zit (...) weet ik nog steeds niet wat ik van Kick out the jams moet vinden 

Geldt voor mij ook. Veel goeie bands zijn tijdloos, tieners van nu houden ook van Queen en the Beatles. Bij andere bands telt de context zwaar. MC5 was een schokkende band, maar ik vermoed dat de meeste tieners van nu niet geschokt en overrompelend zijn als ze dit horen. Dan blijft er overigens nog steeds prima energieke muziek over!

avatar van jorro
3,0
Een album dat op mij weinig indruk maakt. Heb het twee maal beluisterd, maar wel met de nodige tegenzin. Het lijkt er op dat alleen al het lef om motherfuckers te roepen een ster oplevert. Ik twijfel tussen 2,5 en 3* en dan ga ik altijd voor het hoogste.
Wel een hoge 15e plaats in de 100 Greatest Albums of 1969. Iets minder hoog (31e) in de Best Ever Albums chart over 1969

avatar van AOVV
3,5
Enthousiasmerende plaat, goeie keuze om te debuteren met een live-plaat ook, denk ik. De energie wordt goed overgebracht; ruig en vuig!

Aan de andere kant ook wel rommelig, en hoewel dat op mij niet zelden een positief effect heeft, ervaar ik dat hier wat minder. Zeker het middenstuk bevat een aantal songs die mijn aandacht niet wisten vast te houden. Kop (de eerste twee songs) en staart (de laatste twee) schitteren wel.

3,5 sterren

avatar van EvilDrSmith
4,5
Ik kwam deze plaat gisteren tegen in een platenzaak en checkte even op Discogs (waar ik mijn collectie in heb staan) of ik 'em al niet had. Oh nee, nog steeds "alleen maar op cd". Het was een mooie Rhino gatefold-uitgave voor €17,-, dus ik vond het de hoogste tijd worden om mijn cd eindelijk te upgraden voor een lp. Terwijl ik verder snuffel, loopt een medewerker langs mij en mijn inmiddels al flinke stapel en ziet deze plaat bovenop liggen. "Ah, goeie keuze. Gave plaat. Heb je het al gehoord dat Wayne Kramer is overleden? Is vandaag bekend gemaakt.", zegt hij, terwijl bij zijn laatste zin mijn ogen even vol ongeloof hem aanstaren. "Godskolere, dat meen je niet? Juist op het moment dat ik deze plaat ging kopen. Nou, ik ben geen lijkenpikker hoor, slechts een ongelukkig toeval."

In mijn stapel gekochte platen zaten o.a. ook platen van G.G. Allin (dood), Motörhead (allemaal dood), Skrewdrivers debuut (latere nazi-idioot Ian Stuart ook dood), Cabaret Voltaire (Richard ook dood) en het album van Death (die andere Death dus en net zo punk/underground als MC5), dus nu maar hopen dat er geen slecht nieuws komt van de twee overlevenden van die laatste band.

Dank Wayne, dank voor alle onstuimige energie, punk, hardrock, garagerock, proto-metal, psychedelic, heavy blues, acid rock and loud guitars, allemaal gebundeld alleen al in dit ene geweldige live-album. ♥♥♥

avatar van RonaldjK
3,5
Ergens begin jaren '80 leende ik deze plaat uit de bieb, nadat ik in de Popencyclopedie van Oor had gelezen over de pioniersgroep die MC5 was. Tijdgenoten van het inmiddels door mij omarmde Black Sabbath, kon ik niet zoveel met de muziek en afgezien van opener Ramblin' Rose (wát een introductie gaat daaraan vooraf!) en het titelnummer zette ik niets op cassettebandje.

Enkele jaren geleden kwam ik op YouTube een college tegen van frontman Wayne Kramer, dat ik die zomervakantie op mijn gemak en met veel plezier heb bekeken, om daarna dit album opnieuw te beluisteren, inmiddels makkelijk te vinden via streaming.
Van de muziek word ik nog steeds niet enthousiast, maar inmiddels begrijp ik veel beter hoe heftig deze bak "gitaarherrie" bij het verschijnen van Kick out the Jams moet zijn overgekomen. Met een liveplaat debuteren is al iets en de opnamen laten niets aan de verbeelding over wat betreft intensiteit. JImi Hendrix vond men al heftig, dit gaat daar vér overheen. Badend in de linkse revolte (anti-Vietnamoorlog bijvoorbeeld) klonk deze plaat als één van de meest heftige exponenten van die beweging.

Bovendien stond de groep aan de wieg van zowel hardrock, heavy metal als punk. Zéker een tijdsdocument van kaliber. En leuk om het bericht hierboven te lezen, waar iemand meer heeft met de muziek, want dat gebeurt mij dus nog steeds niet. Kwestie van smaak.
Liefhebber of niet, dit is een album dat iedereen met serieuze interesse in de popmuziek een keer gehoord móet hebben. De 3,5 ster die ik geef is voor de muziek, niet voor de lading erachter: die laat zich niet in sterren vangen.

"I'm pretty sure I'm gonna die" zegt Kramer in het college, terugblikkend op zijn zekerheden van toen, toen hij zichzelf zo goed als als onsterfelijk beschouwde. Aanrader!

Gast
geplaatst: vandaag om 03:21 uur

geplaatst: vandaag om 03:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.