menu

Anathema - Serenades (1993)

mijn stem
3,06 (88)
88 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Metal
Label: Peaceville

  1. Lovelorn Rhapsody (6:24)
  2. Sweet Tears (4:14)
  3. J'Ai Fait une Promesse (2:40)
  4. They (Will Always) Die (7:15)
  5. Sleepless (4:12)
  6. Sleep in Sanity (6:52)
  7. Scars of the Old Stream (1:10)
  8. Under a Veil (Of Black Lace) (7:34)
  9. Where Shadows Dance (1:57)
  10. Eternal Rise of the Sun * (5:38)
  11. Nailed to the Cross / 666 * (4:09)
  12. Dreaming: The Romance * (23:23)
  13. All Faith Is Lost * (8:02)
  14. ...And I Lust * (5:46)
  15. The Sweet Suffering * (6:41)
  16. Everwake * (2:41)
  17. Crestfallen * (10:14)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 42:18 (1:48:52)
zoeken in:
avatar van Jeanicious
Ik heb deze ploat in de jaren dat ik hem heb nog niet zoveel luisterbeurten gegund. Alleen het mooie J'ai fait une Promesse heb ik een aantal keren opgezet.

avatar van Snappy
4,0
Niet het meest "fijne" album van Anathema. Maar wat heeft deze band zich ontwikkeld (revolutie!!!), geweldig. Ik kan mijn geen band bedenken die dit gepresteerd heeft.

avatar van Fianosther
Snappy schreef:
Niet het meest "fijne" album van Anathema. Maar wat heeft deze band zich ontwikkeld (revolutie!!!), geweldig. Ik kan mijn geen band bedenken die dit gepresteerd heeft.


ulver

avatar van Eddie
3,5
Snappy schreef:
Niet het meest "fijne" album van Anathema. Maar wat heeft deze band zich ontwikkeld (revolutie!!!), geweldig. Ik kan mijn geen band bedenken die dit gepresteerd heeft.


Katatonia,
Paradise Lost (of je er van houd of niet)
Amorphis
Moonspell

avatar van Snappy
4,0
Eddie schreef:
(quote)


Katatonia,
Paradise Lost (of je er van houd of niet)
Amorphis
Moonspell


Pardadise Lost is bekend terrein! Overige bands zegt mij niets! De bands zijn wel toegevoegd aan het lijstje "potentials". Bedankt voor de tip!! .

avatar van Jeanicious
Vooral Amorphis spreekt mij heel erg aan. Van een melodieuze death metal band naar hele interessante rock met door de jaren heen altijd folky invloeden.

avatar van Eddie
3,5
Snappy schreef:
Pardadise Lost is bekend terrein! Overige bands zegt mij niets! De bands zijn wel toegevoegd aan het lijstje "potentials". Bedankt voor de tip!! .


Luiser dan vooral maar een naar het geniale ' the antidote' van moonspel.

avatar van Snappy
4,0
:)
Eddie schreef:
(quote)


Luiser dan vooral maar een naar het geniale ' the antidote' van moonspel.


Hij is toegevoegd aan mijn map "Nog te kopen"!

DutchViking
Anathema spreekt mij ook wel aan, net als Amorphis en de oude Paradise Lost. Deze ken ik echter niet, waar kan ik Serenades het beste mee vergelijken?

avatar van Eddie
3,5
Hmmm, moeilijk ik ken weinig andere bands die erop lijken. Het heeft heel ver weg iets van oude Orphanage, en My Dying Bride. Maar ik zou zeggen probeer het zelf eens.

avatar van narva77
3,5
Hier was toch een dubbel-album van?
Van "Serenades" en "The Crestfallen"?

avatar van Snappy
4,0
narva77 schreef:
Hier was toch een dubbel-album van?
Van "Serenades" en "The Crestfallen"?


Klopt. Overigens ook Pentecost III icm The Crestfallen EP, wel op EEN cd!

Anathema behoorde in deze tijd tot 'de grote 3' van de doom, samen met Paradise Lost en My Dying Bride. My Dying Bride heeft snel een iets melodieuzere stijl ontwikkeld, en is daar niet heel erg van afgeweken (behalve dan op 34,788%...complete). Kan ik goed mee uit de voeten. Paradise Lost is richting een meer rockachtige kant gegaan die mij persoonlijk niet zo aanspreekt. Anathema heeft ook zo'n ontwikkeling doorlopen, en is daarmee een van mijn meest favoriete bands geworden!

ForzaRob
Ik vind Sleepless zo een geweldig nummer. Echt heerlijk rauw nummer. Zeker omdat ik ook vaak last van slapeloosheid heb past dit nummer perfect bij mij

avatar van Milktoast
Anathema's eerste full lenght album is meteen ook de zwaarste van allen. Ik vind het persoonlijk een erg goed album en ben dan ook verbaasd dat dit album nog zo'n lage score heeft. De band heeft zich daarna wel ontwikkeld in positieve zin. 4* voor dit album.

3,5
Mooie logge en harmonieuze gitaarpartijen. Jammer van de slechte grunt als zang. 3 sterren

avatar van c-moon
Heb blijkbaar een andere versie...
Vanaf track 10 is het anders bij mij:

10. Eternal Rise of the Sun
11. Nailed to the Cross/ 666
12. Dreaming: the Romance

===

Een zeer knap debuutalbum van Anathema... mooie combinatie van de soms nog rauwe sound en het meer atmosferische geluid zoals we dat later zouden ontdekken, dan meer uitgepuurd...

Zoals men dan zegt "een verdienstelijk debuut" ... (als je de EP's niet meerekent toch)

3,5
Dit album staat vol met gave songs die eigenlijk niet voor de volle 100% tot hun recht komen door de matige grunts.
Deze plaat had eigenlijk betere grunts ala Nick Holmes (Paradise Lost - Gothic) verdient.

3,5*

avatar van Edwynn
4,0
Prima doomervaring deze plaat. Darren White's stem vind ik juist uitstekend. Soms gruntend, soms declamerend. Altijd lekker depressief.
Overigens zijn de bonustracks gewoon de nummers van The Crestfallen ep.
Dreaming: The Romance is een ambient sfeerstuk wat veel te lang duurt. Die staat wel gewoon op het reguliere Serenades album

avatar van the crook
4,0
Destijds kennis met Anathema gemaakt met The Crestfallen EP, ultrazware doom/death zoals de Engelsen er een patent op lijken te hebben (Paradise Lost, My Dying Bride, Chorus of Ruin, Enchantment). Maar nergens wordt de melodie uit het oog verloren en dat is het knappe van deze muziek!

Aanraders op dit album J'ai Fait une Promesse (liefelijk tussen al het gebeuk in), Sleep in Sanity en Under a Veil (of Black Lace). Het laatste nummer noemde de band, tijdens een interview wat ik destijds met "zanger" Darren White had, "an experiment in grief". Heb je gelijk een indruk van de muziek als je dit album niet kent

avatar van Killeraapje
3,5
Ligt het nu aan mij of klinkt Sleeples ontzettend als The Cure?

avatar van Edwynn
4,0
Nee ligt niet aan jou. The Cure, Sisters Of Mercy etc. zijn allemaal van invloed geweest op deze doom/death van Anathema.

Met Sweet Tears bewees de band toch ook dat je de doomboodschap ook best heel bondig kan formuleren. Een relatief kort nummer, met alles erop en eraan.

They Die stond in haar oervorm ook al op The Crestfallen, maar de orkestrale toevoegingen op deze versie zijn prachtig wat mij betreft. Heel meeslepend hoe het thema tot de fade out nog even doorsuddert.

Yann Samsa
ANATHEMA - SERENADES (1993)
"We are scars of the old stream - Trailing away from the hills where we once lived"

Het wereldwonder muziek is tot veel in staat. Mijn eerste optreden van Anathema was meer dan een betoverende gebeurtenis. Het sloopte oude muren, het bouwde nieuwe bruggen. Het was het begin van iets nieuws. Het fundament van een roes, opgebouwd uit melancholie en kracht - waar ik me nog steeds in bevind.

Die kennismaking vond plaats zonder dat ik erop was voorbereid. Enkel een plaatsje in mijn 'nog te beluisteren' lijstje, verder niets. Niet één nummer had de kans gekregen me klaar te stomen voor de overrompelende oase. Ik heb dan ook het volledige concert gedanst - balancerend tussen verbazing, opluchting en verontrusting.

Na m'n initiatierite was de tocht nog maar begonnen, natuurlijk. Er volgden/volgen vele optredens, en het onder de loep nemen van de volledige discografie was/is een must.

Die discografie begint met deze "Serenades". Niet direct het meest representatieve plaatje

Anathema is een band die een opvallende evolutie heeft doorgemaakt. Beginnend als een formatie uit de 'Peaceville 3' (met My Dying Bride en Paradise Lost) speelde de jonge Britse gasten Death-Doom, met een enorm melodieus kantje. Later zullen Vinnie en Danny zich ten volle kunnen ontplooien. Dit zorgde eerst voor donkere en tekstgerichte nummers, terwijl er nu variërende en progressieve muziek met post- en progrock elementen wordt gespeeld. Maar dat is een ander verhaal.

We focussen ons op 'The Early Years'. Waar de zware, logge doom de scepter zwaaide - mits altijd met een inventieve kijk. Want, hoeveel de band ook veranderd is, wat Anathema ook deed/doet; ze doet het goed! Daarom zijn de stemmen voor hun vroegere composities hier ook belachelijk. Het blijft een 'like it or not' discussie, en ook ik ben nog meer fan van hun later werk, maar dit stemgemiddelde is niets waard. Onoriginele en voorspelbare doom wordt op de site hoger gerate dan deze sublieme en onpretentieuze topnummers. Simpel te verklaren; de echte doomfans beluisteren dit niet door Anathema's huidige zacht imago - en de stemmen die wel geplaatst worden zijn stemmen van ontgoochelde fans, bekend met hun later werk, die dit ook eens de kans geven maar het niet op zich laten inwerken.

Mij niet gelaten dit album naar z'n toch wel verdiende waarde te kunnen schatten. Want de doom van deze band is uitzonderlijk. Nooit stond het gepingel van gitaarsolo's of een mislukte dreigende sfeer door gruwelteksten centraal. Al sinds hun beginjaren slaagde de gebroeders Cavannagh er in heerlijke melodieën uit hun instrumenten te halen, en dit te combineren met meeslepende zanglijnen.

Dit album was een forse groeier voor mij, maar ik kijk met plezier terug naar m'n 'researchrondes'. Toen ik eindelijk de ritmes en teksten onder de knie begon te krijgen, was het genieten geblazen. De instrumentatie is één v/d grootste troeven; een bundel aan geniale riffs die perfect gedoseerd zijn, en fenomenaal dynamisch drumwerk. Vele malen zat ik achter mijn computer, lekker te 'airdrummen'.

De lyrics variëren van onderheven aan de opbouw tot degelijk. De zang van Darren White voegt niet echt een meerwaarde toe. Persoonlijk vind ik Vincent meer overtuigend, ook als doomvocalist - Darren heeft dat brute en grommende, maar Vincent dat lijdende.

Op de één of andere manier wordt het aspect van afzien innemend weergegeven door de vorm van de nummers. Zonder te veel progressief gerelateerde bombast wordt er een episch gevoel weergegeven.

Sleepless blijft hier de überkrachtige uithaal! The Cure-achtig gitaarlijntje, snerpende kreten der woede.
A Lovelorn Rhapsody is een vernuftige en sterke opener.
Sweet Tears is Doom Metal samengevat op de achterkant van een postzegel. Zwevende brigde.
J'Ai Fait une Promesse: engelen aan het woord

They (Will Always) Die en Under A Veil Of Black Lace bevatten genoeg spannende fragmenten, maar het totaalpacket is iets minder onthutsend.

Sleep in Sanity onderga ik. Te lang uitgesponnen, met te weinig ideeën.
De twee bindingsnummer zijn de geslaagde op-en afbouwers op atmosferisch vlak.

Verder vind ik de bonustrack 'The Eternal Rise Of The Sun' absoluut albumwaardig. Egyptische associaties bij dit nummer zijn onvermijdelijk. Zweepslagen, hitte en dorst spelen door je hoofd - en het mysterie der hiërogliefen en farao's houd je in de ban. Nailed To The Cross/666 is dan weer muziek met een knipoog. Dreaming (The Sequence) is een twintigtal minuten te lang.


4*
Een meer dan geslaagde rondleiding door de duistere kamers der liefde.
Een soort van agonische euforie.

avatar van Edwynn
4,0
Tof dat je je eens laat meevoeren naar het verleden van Anathema. Ik was als tiener euforisch (of in tranen) toen ik voor het eerst de Sweet Tears video op Headbangers Ball zag. Samen met Paradise Lost, My Dying Bride en ook Cathedral was Anathema vaandeldrager van de doom/death en opende daarmee deuren voor meer extreme doomacts maar ook meer gothisch getinte acts.

khonnor
een paar uiterst sterke tracks en een hoop filler zorgen voor een plaat die de belofte van the crestfallen ep niet helemaal inloste

de quasi lo-fi versie van sleepless hierop blijft wel een geniale song

avatar van Darkzone
Voor een eerste luisterbeurt is dit toch een lastig album om al op waarde te schatten. Eternity heb ik door de jaren heen vele malen beluisterd, en ook het oeuvre van My Dying Bride (van begin tot nu, een flinke stapel cd's) kan ik dromen. En toch is dit album (de hoes is vele malen mooier) niet een die meteen pakt, terwijl Pentecost III en The Silent Enigma wél meteen raak zijn.

Ik heb ook een kleine 20 jaar nodig gehad om alle albums van Pink Floyd op waarde te schatten

Ozric Spacefolk
Dit is de enige plaat die ik ken van de band.
Maar dat komt omdat ik vroeger een kameraad had die helemaal gek was van doom-metal. Dit was voor de gothic-hype.

Zo had hij alle platen van Paradise Lost, Cathedral en My Dying Bride. Maar ook dus deze moest ik vaak aanhoren. Ik herinner me er helemaal niks meer van.

Nu zie ik hier op Musicmeter dat de band tientallen platen intussen heeft uitgebracht en dat het gemiddelde van deze plaat erg laag ligt.

Maar dit is toch helemaal niet slecht, ofzo? Soms snap ik Musicmeter niet....

avatar van Edwynn
4,0
Dat lijkt me eenvoudig te verklaren. Sinds het album Eternity uit 1996 is Anathema geen doom/death-band meer maar eerder een soort dromerige, progressief getinte rockband geworden. De luitjes uit Liverppol hebben een compleet nieuw publiek aangetrokken. En ja, die n00bs gaan dan het oude spul checken, horen de desolate klaagzang van Darren White even aan en spoelen het vervolgens door de plee. Want dit lijkt in niets op wat de band tegenwoordig allemaal maakt.

Verder is Serenades (en ook het prachtige Crestfallen) in mijn beleving eveneens verre van slecht, maar toch té cult om een breed publiek mee aan te spreken. Kennelijk

Ozric Spacefolk
Duidelijk verhaal en ik verwachtte ook wel zoiets.

Niet echt eerlijk vind ik dat, maar onvermijdelijk is het wel.
De pech is wel, dat je moeilijk op scores kan afgaan als je van plan bent nieuwe platen aan te schaffen.

avatar van horned_reaper
Jeanicious schreef:
Vooral Amorphis spreekt mij heel erg aan. Van een melodieuze death metal band naar hele interessante rock met door de jaren heen altijd folky invloeden.


Nightingale is hier het ultieme voorbeeld van.

avatar van ASman
4,0
Behoorlijk geschokt door de ontzettend lage score hier op MuMe - minder dan een 3 godbetert! - heb ik dit eerste wapenfeit van Anathema aan een paar grondige luisterbeurten onderworpen.

Serenades is in principe een van de treurigste, meest zwaarmoedige albums die ooit onder de noemer "metal" op de markt is gebracht. Bijna iedere noot muziek die uit je platenspeler weerklinkt bij het opzetten van dit album straalt een ontzettende neerslachtigheid uit die weinig andere albums al hebben nagedaan. Van de wenende gitaarmelodieën (gooi Sleep in Sanity maar eens op) over de atypische, breekbare blafgrunt van Darren White tot de simplistisch poëtische songteksten, de sound van de band gaat op dit album gebukt onder een groot lijden.

Ik kan de lage scores die het album doorgaans ontvangt ook alleen maar wijten aan het feit dat veel stemmers eerst met de latere poppy prog rock albums van de band in contact zijn gekomen. Serenades en opvolger The Silent Enigma blijven schoolvoorbeelden van droefgeestige Peaceville death/doom. 4,5 terechte sterren.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:28 uur

geplaatst: vandaag om 18:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.