Anathema - Serenades (1993)
mijn stem
90 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Metal
Label: Peaceville
-
Lovelorn Rhapsody (6:24)
-
Sweet Tears (4:14)
-
J'Ai Fait une Promesse (2:40)
-
They (Will Always) Die (7:15)
-
Sleepless (4:12)
-
Sleep in Sanity (6:52)
-
Scars of the Old Stream (1:10)
-
Under a Veil (Of Black Lace) (7:34)
-
Where Shadows Dance (1:57)
-
Eternal Rise of the Sun * (5:38)
-
Nailed to the Cross / 666 * (4:09)
-
Dreaming: The Romance * (23:23)
-
All Faith Is Lost * (8:02)
-
...And I Lust * (5:46)
-
The Sweet Suffering * (6:41)
-
Everwake * (2:41)
-
Crestfallen * (10:14)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur:
42:18
(1:48:52)
0
geplaatst: 24 augustus 2016, 14:33 uur
Behoorlijk geschokt door de ontzettend lage score hier op MuMe - minder dan een 3 godbetert! - heb ik dit eerste wapenfeit van Anathema aan een paar grondige luisterbeurten onderworpen.
Serenades is in principe een van de treurigste, meest zwaarmoedige albums die ooit onder de noemer "metal" op de markt is gebracht. Bijna iedere noot muziek die uit je platenspeler weerklinkt bij het opzetten van dit album straalt een ontzettende neerslachtigheid uit die weinig andere albums al hebben nagedaan. Van de wenende gitaarmelodieën (gooi Sleep in Sanity maar eens op) over de atypische, breekbare blafgrunt van Darren White tot de simplistisch poëtische songteksten, de sound van de band gaat op dit album gebukt onder een groot lijden.
Ik kan de lage scores die het album doorgaans ontvangt ook alleen maar wijten aan het feit dat veel stemmers eerst met de latere poppy prog rock albums van de band in contact zijn gekomen. Serenades en opvolger The Silent Enigma blijven schoolvoorbeelden van droefgeestige Peaceville death/doom. 4,5 terechte sterren.
Serenades is in principe een van de treurigste, meest zwaarmoedige albums die ooit onder de noemer "metal" op de markt is gebracht. Bijna iedere noot muziek die uit je platenspeler weerklinkt bij het opzetten van dit album straalt een ontzettende neerslachtigheid uit die weinig andere albums al hebben nagedaan. Van de wenende gitaarmelodieën (gooi Sleep in Sanity maar eens op) over de atypische, breekbare blafgrunt van Darren White tot de simplistisch poëtische songteksten, de sound van de band gaat op dit album gebukt onder een groot lijden.
Ik kan de lage scores die het album doorgaans ontvangt ook alleen maar wijten aan het feit dat veel stemmers eerst met de latere poppy prog rock albums van de band in contact zijn gekomen. Serenades en opvolger The Silent Enigma blijven schoolvoorbeelden van droefgeestige Peaceville death/doom. 4,5 terechte sterren.
* denotes required fields.
* denotes required fields.