menu

The Weeknd - Starboy (2016)

mijn stem
3,30 (124)
124 stemmen

Canada
R&B
Label: Republic

  1. Starboy (3:50)

    met Daft Punk

  2. Party Monster (4:09)
  3. False Alarm (3:40)
  4. Reminder (3:38)
  5. Rockin’ (3:52)
  6. Secrets (4:25)
  7. True Colors (3:26)
  8. Stargirl [Interlude] (1:51)

    met Lana Del Rey

  9. Sidewalks (3:51)

    met Kendrick Lamar

  10. Six Feet Under (3:57)
  11. Love to Lay (3:43)
  12. A Lonely Night (3:40)
  13. Attention (3:17)
  14. Ordinary Life (3:41)
  15. Nothing Without You (3:18)
  16. All I Know (5:21)

    met Future

  17. Die for You (4:20)
  18. I Feel It Coming (4:29)

    met Daft Punk

  19. Starboy [Kygo Remix] * (4:04)

    met Daft Punk

toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 1:08:28 (1:12:32)
zoeken in:
avatar van andnino
2,5
4* voor de gastartiesten.
3* voor The Weeknd
1* voor de producer die dacht dat al die autotune een goed idee was (en het album 68 minuten liet duren).

De paar leuke nummers die erop staan zijn degelijke herinterpretaties van Michael Jackson-werk.

avatar van Reijersen
2,0
The Weeknd strijdt zo onderhand samen met Bruno Mars om de titel “hitmachine van de hitlijsten van nu”. De beste man maakt hit na hit en staat nu zelfs met twee nummers heel hoog in de top van de hitlijsten. En dan te bedenken dat het 2011 allemaal wel wat minder populair begon. Het waren vooral de EP’s waar hij in eerste instantie indruk mee wist te maken. Dit werd samen gevoegd tot een album en ook daarna kwamen er nog twee zeer plezierige albums. Wel ging zijn stijl nadrukkelijk een andere kant op, de kant van waar hij nu is. Het maken van zeer aanstekelijke nummers die voer zijn voor de hitlijsten. Vocaal schroomt hij ook niet om er zo nu en dan een stemvervormer over heen te gooien. The Weeknd is in alles helemaal van nu. En daar is dan natuurlijk weer helemaal niks mis mee. Alle drie zijn vorige platen gingen er goed in bij mij en ook de single I Feel it Coming, afluister van dit album, vind ik een zeer plezierige knipoog naar wijlen Michael Jackson. Maar hoe die andere zeventien nummers (best een hoop) dan zijn is even de vraag natuurlijk.

Dat valt mij eigenlijk best vies tegen. Het begint allemaal nog wel lekker met die andere hit en titeltrack Starboy. Het knalt er in ieder geval meteen lekker in. Geeft je energie voor de rest van de plaat. Maar die rest van de plaat is dan toch wel wat minder. Ik vind het vooral veel platte nummers. Zo is een Party Monster best goed op de dansvloer, dat geloof ik gelijk, maar mij kan het maar weinig boeien. Of het helemaal verschrikkelijke False Alarm. Dat refrein? Wie heeft dat in vredesnaam bedacht?
Wat ik ook jammer vind is dat the Weeknd soms lijkt te kiezen voor simpele top40 dance, zoals hij dat op Rocking doet. Om het zeer poppy en makkelijke Secrets nog maar daar te laten. Waar ik dan nog eens extra weinig mee kan is een nummer als True Colours. Wat een slappe hap. Het lijkt bijna of hij zelf ook niet zoveel zin had in het opnemen van dat nummer. Nou, zet het dan ook niet op je plaat zeg.
Een vocoder zo af en toe is verder ook mij niet vreemd. Maar als het te vaak gebruikt wordt gaat het ook wat tegenstaan. Zo kan ik daardoor moeilijk luisteren naar een nummer als Sidewalks of het niet heel bijzondere Six Feet Under. Er lijkt voor de simpele hits gekozen te zijn en helaas bevalt mij dat niet zo. Nummers als A Lonely Night, Attention, All I Know (deze is echt slecht) en Nothing Without You vind ik allemaal redelijk inwisselbaar.

Is er dan op de opener en wellicht de afsluiter, de twee hits dus, na dan niks goeds te vertellen over het album Starboy? Jawel hoor. Zo kan ik prima genieten van het vrolijke Love to Lay of juist het meer gevoelige Die for You. The Weeknd kan heus nog wel interessante nummers maken. Maar ook nummers als Reminder en Ordinary Life delven het onderspit op dit album ten opzichte van de veelal matige tracks.

avatar van Yestsida
4,0
Heerlijk.

Net zoals de voorganger heeft dit album een sound dat meer toegankelijk is voor de mainstream dan zijn magnum opus Trilogy. Maar ook hier is dat geen negatief punt, het is gewoon een andere stijl en vooral veel minder ingetogen.

Hier is Abel zelfs nog meer de Pop-richting uitgegaan dan op Beauty Behind the Madness. Veel up-tempo nummers met goede producties brengt The Weeknd op dit album. De beste man heeft ook een ontzettend mooie stem.

Mijn absolute favorieten zijn het titelnummer, Party Monster, Reminder, Sidewalks, Six Feet Under, Attention, Ordinary Life en All I Know. Dit zijn over het algemeen de nummers die het minst Pop klinken en meer naar zijn roots gaan.

Het enige nummer dat ik met regelmaat skip is False Alarm. Die track gaat me een brug te ver en vooral het refrein is me veel te druk.

4*

Gast
geplaatst: vandaag om 11:06 uur

geplaatst: vandaag om 11:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.