The Flower Kings - Flower Power (1999)

Mijn persoonlijke favoriet van FK. CD-1 met 'The garden of dreams' blijft toch een te gekke symfo trip.
CD-2 staat vol met wat kortere (relatief) nummers van een zeer hoog gehalte. Staat in mijn top10.

Toen ik vandaag mijn Toto-divisie kast weer eens opende, viel mijn oog, tussen allerlei ouwe meuk van o.a. Lou Reed, Nick Drake, Joni Mitchell en Peter Hammill, op deze CD. Een dubbelaar nog wel met maar liefst 140 minuten symfonische muziek. Nou ben ik niet een uitgesproken symfo liefhebber, vandaar dat ik deze CD destijds weer vrij snel aan de kant heb gelegd. Toch wil ik best geloven dat dit binnen het genre een topper is. Wat hier muzikaal gebeurt is zonder meer van zeer hoogstaand niveau. Vooral bij CD1 vind ik het echter moeilijk om de aandacht erbij te houden, het eerste nummer duurt maar liefst een uur en slaagt er niet in om mij mee te voeren tijdens deze trip. CD2 biedt meer behapbare nummers en zal ik zo af en toe nog weleens opzetten (1x per jaar of zo ). Beste nummers vind ik Deaf, Numb & Blind met een aantal lekkere groovende passages in 7/8 maat, Stupid Girl, dat van dit album bij vlagen nog het meest aan een "gewone" popsong doet denken (totdat er weer zo'n abrupte overgang komt) en Magic Pie, een mooi gezongen epos over een droomwereld (denk ik). 3,5*.

Voor iemand die niet echt van symfo houdt, een mooie recensie en dito cijfer.

Voor een symfo liefhebber is 'Garden of dreams' natuurlijk om van te smullen.

Als ze alleen cd 1 hadden uitgebracht (zonder tracks 19 en 20) dan was het zonder enige twijfel van mijn kant hun beste geweest. Garden Of Dreams is een schitterend epo waarbij ik met name in het slotdeel altijd een flinke laag kippenvel krijg.

Cd 2 daarentegen heb ik altijd maar een ratjetoe en bij vlagen zelfs erg matig gevonden. Kan me niet herinneren wanneer ik die voor het laatst in zijn geheel gedraaid heb.

...en daarmee is het ultieme bewijs geleverd.

Heb hem gisteren gekregen maar nu al 3 keer gedraaid en hij wordt steeds beter.
Goede prog rock.

Goede symfo, maar af en toe worden de nummers te lang uitgesponnen. De compactere nummers zoals op The Rainmaker geef ik de voorkeur.

tip voor de flower kings liefhebbers;
unitopia " the garden"

echt goed

Wat ik niet snap aan deze plaat.
Waarom hebben Stolt en co. het niet gewoon gelaten bij Garden of Dreams. Een vol uur, puur genieten.

Maar neen, een volledige tweede cd vol filler-materiaal.
Zo jammer. Die tweede cd draai ik dan ook niet.
Maar Garden of Dreams is zo waanzinnig mooi (kudo's naar Bodin en Stolt).

Yep, ben het helemaal met je eens zeker als ze die Astral Dog track er vervolgens ook nog af hadden gehaald want dat is me ook een doelloze track. En inderdaad, kan me ook niet herinneren wanneer ik voor het laatst cd 2 gedraaid heb.

Garden of Dreams, een symfonsich meesterstuk van een uur, dat zn weerga niet kent... Waanzinnig!

Een mooier stuk symfonische rock is er naar mijn idee niet.

Ik heb hier nog nooit van gehoord. Met wat kunnen we deze vergelijken? Iemand die raad kan geven?

Vooral ordinaire seventies symfo , a la Genesis, Yes, maar dat zeker niet alleen.
Zeer goede band, staan bekend om hun lelijke hoezen en overkill aan songs per album, wat de kwaliteit niet altijd ten goede komt. Albumstructuur/opbouw is ook een kunst, maar helaas beheersen deze heren die kwaliteit niet zo.

Garden of Dreams is nog steeds mijn FK favoriet trouwens.

Maar het tweede deel is niet zo echt te pruimen, zo blijkt???

Flower Kings zijn een beetje meer psychedelisch vandaar de overkill. Ze houden gewoon van lekker jammen.

Verder is het meestal echt wel steviger dan Yes en Genesis. Het rockt wat meer.

Verder zou ik zeggen: probeer het zelf eens. Ik ben altijd erg in mijn nopjes met The Flower Kings.

Anders probeer je de eerste paar platen, dat zijn enkelaars...

Kwaliteitsverschil is m.i. nogal groot ja, en daar denken bovenstaande users blijkbaar ook zo over.
Maar deel 1 is dan ook wel belachelijk goed.

Wel, de nieuwsgierigheid is groot. Ik zal deze hier zeker es beluisteren.

Het hele Gardens of Dreams-stuk, dat toch al een uur duurt is wat mij betreft één van de mooiste en meest geslaage symfo-epossen ooit. Precies dat was ik miste bij Yes, dat gooien The Flower Kings er in: lekker heftig gitaarwerk en soulvolle zang.

Garden Of Dreams laat TFK horen in optima forma! CD2 is, zoals hieronder al vaker aangestipt van een minder niveau. Echter, dat zegt mijns inziens vooral iets over het hoge niveau van de eerste CD. Ook op de tweede CD staan enkele topnummers, zoals Deaf, Dumb & Blind, Psychedelic Postcard en Painter, en de overige nummers scoren ook bovengemiddeld.

Voor CD1 vijf sterren, CD2 krijgt er 4 van me.

Met alle reeds uitgedeelde lof voor Garden of dreams kan ik het alleen maar eens zijn, want dat is een indrukwekkend en bijzonder gevarieerd epos waarvan het momentum zelfs de flauwe rocker Don't let the Devil in in z'n kielzog meesleurt (en met voldoende credits om mij daarna ook de enigszins stuurloze Steve Vai-pastiche Astral dog door de vingers te kunnen laten zien). Over de tweede CD verschil ik echter van mening met de meeste (alle?) gebruikers hier, want eigenlijk vind ik die absoluut niet minder dan de eerste, met één flauw nummer (Magic pie, de enige track waar noch Roine Stolt noch Tomas Bodin een hand in had) en verder eigenlijk alleen maar interessante stukken, met het openingsnummer en het briljante Calling home als hoogtepunten.
        Muzikaal is het allemaal weer uiterst verzorgd en van hoog niveau, met prachtige gitaarsolo's op warme klanktapijten van orgel, piano en synthesizer en ondersteund door een krachtige ritmesectie. Stolt is nooit bang voor het grote gebaar ("sail the sea of eternity!"), en hoewel het bijna onmogelijk is om hem niet te verwijten dat overdaad schaadt valt mij juist zo op hoe veel moois en hoe weinig verwaarloosbaars hier op staat – er is in ieder geval niets dat ik van deze 140 minuten echt zou willen missen. De geest van Yes waart hier onmiskenbaar rond, en je moet wel tegen de alomtegenwoordige kosmische seizoenen-, dieren- en bloemensymboliek kunnen, maar dan hèb je ook wat – een hartverwarmend meesterwerk van een band die langzaam maar zeker richting mijn artiesten-top-10 opstoomt.

Merkwaardig dat het boekje niet vermeldt van wie die woordloze vrouwenstem in Hudson River sirens call 1998 is. Het zal toch niet een synthesizer zijn? Op internet kan ik er niets over vinden. Iemand een idee?