Toen ik vandaag mijn Toto-divisie kast weer eens opende, viel mijn oog, tussen allerlei ouwe meuk van o.a. Lou Reed, Nick Drake, Joni Mitchell en Peter Hammill, op deze CD. Een dubbelaar nog wel met maar liefst 140 minuten symfonische muziek. Nou ben ik niet een uitgesproken symfo liefhebber, vandaar dat ik deze CD destijds weer vrij snel aan de kant heb gelegd. Toch wil ik best geloven dat dit binnen het genre een topper is. Wat hier muzikaal gebeurt is zonder meer van zeer hoogstaand niveau. Vooral bij CD1 vind ik het echter moeilijk om de aandacht erbij te houden, het eerste nummer duurt maar liefst een uur en slaagt er niet in om mij mee te voeren tijdens deze trip. CD2 biedt meer behapbare nummers en zal ik zo af en toe nog weleens opzetten (1x per jaar of zo

). Beste nummers vind ik Deaf, Numb & Blind met een aantal lekkere groovende passages in 7/8 maat, Stupid Girl, dat van dit album bij vlagen nog het meest aan een "gewone" popsong doet denken (totdat er weer zo'n abrupte overgang komt) en Magic Pie, een mooi gezongen epos over een droomwereld (denk ik). 3,5*.