Eluvium - Copia (2007)

Hm, dan ben ik toch wel benieuwd naar dit album. Vreemd eigenlijk dat ik 'm nog niet heb aangezien de vorige Eluvium hoog in mijn jaarlijst stond destijds. Waarschijnlijk komt het toch door de afschuwelijk lelijke hoes. Die doet me een beetje denken aan dat laatste Helios album op Type Records. En in dat opzicht zou opeens Sietse zijn kritiek mbt zoetsappigheid op zijn plek vallen aangezien dat Helios album (zowel de hoes als de muziek) ook inderdaad nogal "cheesy" waren.

Maar goed, ik zal binnenkort geblinddoekt de platenzaak binnenstappen en dit album meenemen en dan zal ik het zelf gaan ervaren. Hopelijk kan ik Sietse gruwelijk ongelijk geven!

ik vond die vorige dus ook mooi heh, ff voor de duidelijkheid.

Ik vind het echt jammer dat iemand die Avalon Sutra zo kan waarderen dit typeert als... liftmuziek. De pianodeuntjes zijn misschien niet ingewikkeld (die van Harold zijn dat vaak evenmin), maar liggen wel extreem prettig in het gehoor, zeker als er gaandeweg een warme ambient deken overheen wordt gegooid, zoals bij Prelude For Time Feelers. Nummers als Amreik, Indoor Swimming At The Space Station en Reciting The Airships spoken al dagenlang door mijn hoofd. De enige enigszins overbodige momenten vind ik de korte intermezzo's Requiem..., Intermission en After Nature. MJ schreef dat het album het best 's avonds of 's nachts geluisterd kan worden, en hoewel ik me daar ook prima in kan vinden is het voor mij juist een typische zomerdag CD, een album dat, als je in de zon zit met een koud pilsje in je hand, hetzelfde effect kan hebben als The Moon And The Melodies.

Harold Budd heeft het volgens mij allemaal wat verder doorgewerkt. De melodietjes zijn niet moeilijk, maar hebben veel meer te bieden.
Spanning, dat is juist dat gene dat hier ontbreekt en bij Harold Budd wel terug te horen is.

Heb um ook geluisterd, vind hem niet slecht. Lekker dromerig en kazig. Toch moet ik net als Sietse toegeven dat ik dit werk niet als ambient kan zien. Ja, het is allemaal electronisch, maar de dromerigheid, relaxheid (de stijl) is toch meer New Age. Om het album als ambient te zien mis ik toch een bassje, dubje, of een loopje hier en daar.

Dan snap je nog niets van ambient. Het is wel degelijk ambient dit. Alleen erg zwakke.

Ambient hoeft helemaal geen bassje of dubje of loopje hier en daar te hebben. Das meer iets voor ambient techno.
Hoe minder van dat soort dingen betekent dat het meer een meer richting echte ambient gaat.

neemt niet weg dat dit gewoon zoetsappig en kazig is.

Voor echte ambient luister dan maar eens naar Future Sound of London (Lifeforms, Dead Cities), Biosphere (Substrata), Bill Laswell (WEB), Pete Namlook (Air), Boards of Canada (music has the right to children), Carbon Based Lifeforms (Hydroponic Garden). Veel luisterplezier Sietse!

Lol. Daar zal Sietse blij mee zijn.

ik denk niet dat hij je Pete Namlook tip zal apprecieren . En als Sietse een cd toch redelijk kut vindt, dan is het niet echt mogelijk hem van gedacht te veranderen

placebo,
ga eens kijken naar ambientplaten op deze site.
Je zult zien dat bij 90% een stem/comment van Sietse staat.
Ik denk niet dat je hem die ambienttips nog moet geven.

snob =)

Inderdaad, hij is misschien wel de laatste bij wie je dat moet doen .

ps. ik ken ze bijna allemaal al, alleen die Barbon Based Lifeforms niet, maar daar ken ik ander werk van. Ben ik niet zo heel erg van gecharmeerd.

Pete Namlook, zoals eviljoke als zei, vind ik verschrikkelijk.

Verder is de enige niet ambient techno plaat die je hebt genoemd Substrata van Biosphere, al heeft deze nog een heel erge neiging naar toch die electronische scene zoals de andere artiesten die je noemt (mede ook door zijn andere werk)

Maar misschien kan ik hier beter de tips gaan uitdelen, want als je de klassieke vorm van ambient wilt horen zullen je het misschien toch meer moeten zoeken in artiesten zoals Brian Eno (Ambiet I, II, III, IV, Discreet Music), Harold Budd (Avalon Sutra, Lovely Thunder, The Room), Fripp & Eno (Evening Star), John Hassell & Eno (Fourth World), Goldmund

Eventueel voor de wat meer donkere dingen:
Troum (Sigqan), Lustmord (Heresy), Robert Rich (Somnium, Trances/Drones), Maeror Tri (Meditamentum), Thomas Köner (Teimo/Permafrost)

en dan nog meer in het gebied van Eluvium, maar dan wat meer geslaagd dat dit album (als je het mij vraagt):
Stars of the Lid (Tired Sounds of, Ballasted Orchestra), Machinefabriek (Slaap, zucht), Lamella/Loren Dent, Deaf Center (Pale Ravine).

Voor nu laat ik het hier maar bij. Maar bij deze dus veel luister plezier voor jou placebo.

Sietse, ik ben het totaal oneens met je lage cijfer. Tenminste, ik kan me er wel iets bij voorstellen als je zegt dat er weinig spanning zit in de muziek, maar voor mij is dat absoluut geen reden om het direct een slechte plaat te vinden. Sinds wanneer is spanning de graadmeter voor muziek? Aha, dat is natuurlijk een persoonlijke voorkeur, net als dat sommige mensen per se agressie of een dansbare groove willen horen in muziek, daarover gaan we dus niet bakkeleien. Tuurlijk, ook voor mij is spanning vaak een heel belangrijke eigenschap, maar het hoeft niet altijd een vereiste te zijn. Het gevaar is dan alleen wel dat het al snel slappe hap wordt. Een mooi voorbeeld dat dit niet direct zo hoeft te zijn is Instrumentals Vol.1 van Arthur Russell. Een ontzettend ONTspannen nummer dat nergens heen gaat, maar wel één van mijn favoriete nummers is.

Mijn eerste kennismaking met Eluvium en een zeer aangename. Ik vind dit toch wel een heel erg mooie plaat hoor. Vooral "Indoor Swimming at the Space Station" vind ik echt te mooi voor woorden. Die had van mij wel 20 minuten mogen duren. Die melodie en sfeer, zo warm, melancholisch en rustgevend. Erg knap inelkaar gezet. Ik ga denk ik maar eens op zoek naar het eerder uitgebrachte materiaal, dit smaakt naar meer.

De eerste reactie bij de plaat is: mooi, heel mooi. Maar meteen dacht ik ook: o wat zonde dat deze man de elektrische toetsinstrumenten heeft verkozen boven de gewone piano. Een warmer en voller piano geluid had deze plaat namelijk niet ontsierd.

Desondanks klinkt het album toch heel aangenaam en zijn de klanken wonderschoon. Maar hoe mooi dit spectrum aan schitterende klanken ook is, gezegd moet worden dat wat meer spanning in het album niet ongewenst zou zijn. Daarom geen al te hoge score, voorlopig een 3.5, misschien later nog enige ophoging.

Zware en heftig meeslepende electronica dit! Soms zit het een beetje tegen een overdaad sentiment en emoties aan, dan weer klinkt het redelijk koel.. een soort moderne variatie op de klassieke kamerstukken. Reciting The Airships is erg mooi en Prelude. Een 4*

Wat ik me weleens af heb gevraagd ..
Hoe zou Copia klinken als het live gespeeld werd met een actual orkest ?? Wellicht dat ik het Matthew binnenkort nog eens vraag.

Wat zo prachtig is aan de werkwijze van eluvium is dat hij deze keer de gitaar maar eens aan de kant heeft gezet en zich heeft gericht op orchestral elements zoals strings etc. Dit geeft de feel van dit album toch een wat meer accessible-re sound wat niet erg is hoor;
maar ik merk dat als mensen iets van eluvium kennen dat het vaak niet verder gaat dan 'Copia' en die is toch het minst experimenteel [buiten 'an accidental memory in the case of death' om natuurlijk].

Een stem van 4.0 voor een van de fijnere platen van 2007.
Wat mijn fav. track is op deze plaat ??
De korte [1:32] doch krachtige/prachtige Hymn #1

In eerste instantie denk ik: fraai album. Maar bij meerdere luisterbeurten beginnen de strijkers uit een doosje steeds vervelender te worden. Onbegrijpelijk dat iemand zijn composities zo'n onrecht aan doet door ze van een plastic randje te voorzien.
Erg jammer, want in principe zitten er prachtige dingen tussen.

dit gevoel bekruipt me ook

Het nummer 'Radio Ballet' heeft bijna dezelfde titel en lijkt ook wel een rustige versie van Radio Protector van 65daysofstatic. Iemand die weet hoe dit zou komen?

Et voila. Net hoe ik er over denk..

Daar had ik 1 luisterbeurt voor nodig...

Nummers 2 en 4 bevallen me erg goed (1 & 6 ook wel) maar als geheel schiet dit toch wat tekort. Na de eerste twee nummers dacht ik : "Dit wordt nog wat!", maar niet dus. Een 3*

Nog nooit zulke vierkante melodieën gehoord als op Indoor Swimming At The Space Station. Dat gaat maar door en door, tien en een halve minuut lang, en het voelt zodanig meeslepend aan dat het voor mij wel twintig minuten, nee, een hele dag mag voortduren. Wellicht is dat wat overdreven, maar de track voelt aan als meer dan alleen een heel mooie melodie.

Requiem On Frankfort Ave mag er ook zeker zijn, tenminste als idee. Hier zat namelijk nog veel meer in. De melodie voelt groots aan, maar ik heb het idee dat het niet echt goed naar voren komt. Reciting The Airships is dan weer een fantastisch mooi nummer.

Alles wat daar omheen zit voelt fijn aan, maar weet niet de diepte te bereiken van nummer 2 en 9. Desondanks, ik vind het mooi - het bevat genoeg leuke ideeën om toch zeker op een drie en een halve ster uit te komen, die lichtjes neigt naar vier. Het vuurwerk/de ballen op Repose in Blue en het kerkelijke Ostinato bijvoorbeeld. Ik ga me concentreren op Talk Amongst the Trees.

Na jaren weer eens in zijn geheel beluisterd; het blijft een mooi album, maar een 4,5* is vandaag de dag wat overdreven, daarvoor speelt Eluvium iets teveel op ''safe''. Verlaagd met een halfje.

Edit: ik bedenk me nu dat ik dit album al een tijdje origineel heb, maar toch heb ik de MP3-versie zojuist beluisterd . Zonde eigenlijk.

Stem met een halfje verhoogd.

Een tijdje geleden uitsluitend geluisterd naar mijn favorieten van Eluvium. Van Copia zijn dat Indoor Swimming at the Space Station, Requiem on Frankfort Ave. en Reciting the Airships. Met de komst van ons Spotify Premium abonnement heb ik me op Static Nocturne gestort en vervolgens nog maar eens aandachtig Copia in zijn geheel beluisterd. Het moge duidelijk zijn dat ik de rest van Copia opeens een stuk beter kon waarderen.

Ik merk dat er weinig artiesten in deze electronicahoek zitten die zo'n hoge dichtheid aan interessante melodieën en sfeer in een album kunnen stoppen. Ik begin Eluvium steeds meer te waarderen. Dat Eluvium hier wellicht wat op safe speelt (zoals MJ_DA_MAN al aangeeft) vind ik juist prettig. Het maakt het gevoelsmatig wat sympathieker. Dit kan misschien nog wel eens top 10-materiaal gaan worden.

voor wie de life through bombardement vol 1 7LP box niet in zijn bezit heeft, maar copia wel graag op vinyl wil hebben, temporary residence brengt een reissue uit op vinyl van dit album in zwart en gelimiteerd aquamarine vinyl.

Eluvium – Copia CD, Digital Album – Temporary Residence Ltd - temporaryresidence.com