Er zijn wat muziekliefhebbers die mijn smaak feilloos aanvoelen en die me in het verleden tips hebben gegeven. Meestal wel raak, logisch ook, soms echt enorm raak (Asaf Avidan toen hij nog niet bekend was en Nakhane idem).
-SprayIt- dacht dat Heiðrik wat voor me zou kunnen zijn en kwam met het nummer
Black for the Occasion om me te triggeren. Goed gedaan Marcel! Het was gelijk een schot in de roos.
Maar waarom dan toch? Mensen die mij een beetje kennen snappen het gelijk: strijkers, melancholisch, beetje drama, barokpop.... en na Eivør toch extra leuk om weer iets van de Faeröer te horen. Ja, dit past helemaal in mijn straatje.
En wederom betreft het een homoseksuele artiest. Nee, dat is geen pré, ook al is de verwantschap en herkenning soms misschien wat groter. In muziek zijn de onderwerpen vaak erg universeel dus maakt het mij niet zoveel uit (daarbij ben ik geen echte tekstenman), maar qua overbrengen van muzikale emoties zal het net even sterker zijn. Niet voor niets dat veel van mijn grote favorieten gay zijn en Heiðrik vult die rij gewoon aan met tien sterke juweeltjes.
Hij had het niet makkelijk, opgroeiend in een conservatieve omgeving waar homo zijn slecht was en waardoor hij lang in de kast bleef zitten. Ongetwijfeld zal het later geholpen hebben in zijn creatieve manier van uiten door middel van muziek.
En wat kunnen we verwachten van Funeral? Zoals gezegd barokpop met strijkers en af en toe een wat kitscherig toefje er bovenop. Akoestisch getinte liedjes. Oude glorie in ere hersteld, zwart-wit films die weer tot leven komen (zie ook de videoclip bij
Black for the Occasion). Lieflijk en klein wisselt af met wat grootsere gebaren. Maar puurheid staat toch wel bovenaan. Tijdloos wil ik het ook wel noemen.
Boy is een hoogtepunt van het album en misschien ook wel de schakel. Een nummer dat gaat over een jongen die Heiðrik kende van de middelbare school en het daar heel zwaar had omdat hij homo was en daarvoor uitkwam. Hij overleed (zelfmoord?) en de pestkoppen zaten vooraan in de kerk zich enorm schuldig te voelen. De gemeenschap schaamde zich enorm en voor Heiðrik was dit moment het enorme besef hoe gemeen mensen kunnen zijn. Een moment dat ie nooit vergeten is en waarover hij dit nummer schreef. Vanuit dit nummer ontstond de titel Funeral, een woord dat hij mooi vindt omdat een begrafenis een bijeenkomst is waar mensen samen komen om te rouwen, en dan vooral de ceremonie van een begrafenis, niet eens de dood zelf.
Monster doet me erg denken aan
Ivo Dimchev, ook een opvallende verschijning in de huidige popwereld.
Opmerkelijk ook dat Heiðrik in Polen enige bekendheid geniet omdat hij daar een platencontract kon krijgen (indirect door zijn ex-vriend die Pools is). Polen staat niet bekend om haar fijne houding richting homo's. Zelf hoopt Heiðrik dat hij daar kan bijdragen aan een beter klimaat, ondanks het feit dat hij zichzelf niet als activist beschouwt.
Van mij mag hij ook in Nederland doorbreken. Funeral is al weer twee jaar oud en heeft onlangs nog een re-release gekregen. Misschien mag ik, mede door de tip van Marcel, een beetje bijdragen aan meer bekendheid. Jullie weten zelf wel of je je geroepen voelt dit op te pikken
En hij schrijft in de begeleidende tekst bij het album:
I want to dedicate this album to LGBT youth of the Faroe Islands - Strength, courage and love. Een mooi gebaar, hopend op een betere toekomst.