Als kind begon ik zelf met vioolspelen. Niet omdat ik dat nu zo graag wilde, maar omdat ze op de Algemene Muziek Vormings lessen (AMV) dachten dat ik wel geschikt zou zijn. Gewoon reclame voor een onder kinderen minder populair instrument natuurlijk.
Met ups en downs ben ik het nog lang blijven bespelen, inclusief orkest deelname.
En toen was daar ineens het enfant terrible Nigel Kennedy met zijn vier jaargetijden. Een ongelooflijk succes. Ondanks mijn gevoel dat het één grote marketingstunt was (op de albums daarvoor was Kennedy gewoon nog een brave violist) vond ik het wel cool. Ook de manier waarop hij speelde: ietwat slordig en met een rock gevoel. In dat opzicht was hij dus geslaagd in zijn missie klassiek te ontdoen van z'n stoffige imago.
Ik had veel discussies over dat album met mijn vrienden die ook viool speelden. Zij vonden het maar matig uitgevoerd, ik vond het juist geweldig ook al wist ik heus wel dat dat punk-imago met de nodige twijfels moest worden bekeken.
In de jaren daarna kwam hij met verschillende projecten en vond ik hem steeds geloofwaardiger overkomen. Een hoogtepunt vind ik nog steeds zijn album met The Kroke Band
East Meets East.
En nu dus een vernieuwde versie van Vivaldi's vier seizoenen, een ietwat dubieuze toevoeging aan de site die klassiek weert.
Het is en blijft namelijk gewoon een klassiek album van een zeer bekend klassiek werk (wie kent het niet?!). Wat maakt dit dan anders dan zijn vorige versie van al weer wat jaartjes geleden? De wat aparte geluidstoevoegingen? Ik kan ze niet altijd waarderen zoals in
Spring: Nymphs And Shepherds Dance of
Fear. Wat is de meerwaarde daarvan? Punk willen zijn en blijven? Hoe dan ook horen we het bekende werk met allerlei aparte toevoegingen.
Ja, Kennedy probeert wat uit op deze nieuwe versie. Hij speelt nog steeds even rafelig en dat waardeer ik nog steeds zoals ik heel veel werk van hem waardoor (luister ook eens naar zijn album waarop hij het vioolconcert van Bruch en Mendelssohn speelt), maar ik vind de gekkigheden wat afleiden en niets toevoegen. Misschien komt het ook omdat ik zelf niet meer zo nodig rebels wil zijn met mijn viool onder mijn arm met daarop stickers van rockbandjes (ja echt waar). Klassiek waardeer ik op allerlei manieren en steeds meer leeftijdsgenoten met mij, want waar jongeren er niet veel mee hebben daar komt dat op latere leeftijd alsnog wel.
Hebben we daar dit album voor nodig? Ik denk het niet. Het vorige vier seizoen album van Kennedy was al mooi zat. En toch blijft mijn liefde voor Kennedy wel bestaan. Hij maakt me aan het (glim-) lachen en het is een muzikant in hart en nieren die verder kijkt dan zijn neus lang is. Jazz, rock, klassiek: Kennedy durft. Hoe verder we op dit album komen hoe meer we hiervan terughoren: snufje jazz, likje rock........
De vorige versie een dikke 5*, deze een punt lager.