Dit collectief is een fijne ontdekking. In eerste instantie alleen de laatste plaat van de heren; Inlet beluisterd, maar met terugwerkende kracht ook de oudere platen van de band aan het ontdekken. Hum maakt geen makkelijke platen, je moet ervoor werken maar na verloop van tijd word je als het ware meegezogen. Met de voeten in de alternatieve klei weten de heren de songs te voorzien van vele details, overgangen en geluidserupties. Je wordt als het ware bedolven onder de vele transities, The Pod vormt daar een fraai voorbeeld van. Toegankelijk is het nergens maar op de een of andere manier dringt het nummer, met zijn drukke ritmewerk en vele overgangen, zich op onweerstaanbare wijze aan je op. Matt Talbott is geen groot talent achter de microfoon maar zijn wat afstandelijke manier van zingen past wonderwel bij de structuur van veel songs. Stars vormt een wat bekender nummer van de heren zonder direct herkenning op te roepen. De plaat vormt een fraai geheel waarvoor je wel even moet gaan zitten. Na verloop van tijd beginnen de puzzelstukjes van dit taaie werkje in elkaar te vallen.
Beste song; I Hate It Too; de wijze waarop de song na twee minuten losbarst is fantastisch. Hum zal nog enige tijd in mijn rotatielijst blijven rondhangen ben ik bang.